o değil de kızlar ben anneliğe hiç adapte olamadım. sağolsunlar bana bi iş yaptırmicam diye bebeğimi kucağımdan severken bile alıyorlar, sinirlerim yıprandı. bebeği giydirmeyin diyorum kat kat giydiriyorlar, çocuğumun her yeri isilik oldu, kv hala bu çocuk geğiriyor acaba üşüttük mü falan diyor. kafayı yicem. benim için şu an annelik uzaktan bebeğime bakmak ve emzirmekten ibaret. bide geçen gün eşime annesinin olaya fazla dahil olduğunu anlatmaya çalıştım, bi yandan da göğüslerim taş gibi olmuş acıyor diye ağlayarak sağıyordum. sadece emziriyorsun zaten ona bari söylenme dedi çok ağırıma gitti. aklıma geldikçe ağlayasım geliyor. sürekli bana annem gidince bebeğe bakabilecek misin falan diyor, bana böyle annelikten acizmişim çocuğuma yetemicekmişim gibi konuşunca çok moralim bozuluyor. bi yandan da nasıl beynimi çocuğa yetemicem diye ana oğul yıkadılarsa eşimin ailesinin yanında kırk çıkana kadar kalmayı kabul ettim. aklıma sıçayım diyorum ama geri de dönemiyorum. çocuğum gece bile kv yanında yatıyor, gece uyanmasın istediği için bana emzireyim diye bile vermedi bikaç kere gizlice alıp emzirdiğimi bile söyleyebilirim. çocuğun kan şekeri falan düşermiş kadının umrunda değil ne düşecek falan diyor.
içimi döktüm sonunda. kendi anneme bile anlatamıyorum halimi ki pek umrunda da değil gibi, ablamın oğlunu aldı köye gitti. köydeki fındık benden daha değerli anlayacağınız. lohusa depresyonuna mı girdim bilmiyorum ama zaman zaman çocuğumu alıp kaçasım geliyor.
Bi uyusun ellemem kendi uyanana dek. 
️
pede boşuna gitsin istemiyorum sütlerim. 
emdikten sonra kaka yapınca da uykuları açılıyor
