Benimkilerin arası 22 aylık. İkisi de erkek. Üstelik kardeşi 30 haftalık prematüre doğdu. O kadar küçüktü ki benden başka herkes kucağına almaya korkuyordu. Hep dedim ki asla uzak tutmayacağım, eve gelir gelmez onu kucağına almak istermisin diye sordum abisine hediye oyuncakla geldi tabi. Tek başımaydım bu süreçte çünkü ailem uzaktalar. Kv tarafından da ben istemedim yardımı çok sıkışmadıkça. Şimdi büyük 31, küçük 10 aylık. Hiç hemde hiç kolay olmadı ama keşke ilk 6ay ücretli birinden yardım alsaydım dedim. Çünkü istemsiz olarak hem kendimi hem büyük oğlumu ihmal ettim. Tek avantajım prematüre olduğu için ilk 2ay hala anne karnında sandığı için sesleri duymuyor uyandığında da emip uyuduğu için bu süreçte biraz olsun ona alıştı. Bir an olsun yalnız bırakmadım ama hadi abisi beraber altını değiştirelim birlikte yıkayalım sende su dök şeklinde onu dahil ettim herşeyine. Her fırsatta seni çok seviyor öpmek ister misin dedim. Abisini hamile kalınca 14 aylıkken memeden kesmiştim onunda burukluğu vardı içimde. Kardeşini Emzirirken kedinin ciğere baktığı gibi bakıyordu, sabahları ona da süt sağıp veriyordum bir biberon. Çok mutlu oluyordu kardeşi paylaştı diye. Benim eşim sabah 7.30 akşam 9.30 evde yoktu o da çok zorladı beni çünkü saat 6dan sonra inanılmaz zorlandım.
sana önerim sabrının limitlerini zorla, geçecek bu günler, düzen kurayım diye strese girme (benim yaptığım hatalardandı), günü kurtarmaya bak, akşam yattığında bugün büyük yavruna bağırmadıysan dünyanın en başarılı annesi ilan et kendini. Çok beklenti içine girme (herçocuk farklı diye) ama 6ay bittiğinde herşey yoluna girecek. Allah yardımcınız olsun