merhaba kızlar,
geçmişi okuyup neler olmuş okuyup çarşambadan beri neler olmuş öğrenmeyi çok istedim ama doğum hikayemi yazmak için girmeye bile ancak fırsat bulabiliyorum düşünün :))) ilk günlerin sıkıntılarını atlattıktan sonra daha rahat oluruz herhalde.
bildiğiniz gibi en son çarşamba günü olanları anlatmıştım ve hafif sancım var hastaneye gidiyorum kontrole demiştim. bu arada 3 gündür kanlı akıntılarım vardı. neyseee... hastaneye gittik 10 gibi. doktorumuz ameliyattaymış biz de direkt nst'ye girdik. çok yüksek olmayan düzenli sancılarım varmış, doktora haber verdiler o da ebeler muayene etsin ben ameliyattan çıkana kadar demiş. ebe baktı ve 2 cm açılma %40-50 silinme var dedi. sonra doktora haber verdiler beklesin beni demiş ama ameliyatı zor bi ameliyatmış uzamış vs. 12.30 gibi çıktı ameliyattan ve o da muayene yaptı. offf bu muayeneler çok acı veriyor bu arada. sonra 2-3 cm açılma var, sancı var, bebek yerleşmiş, yatıralım serum takalım, ya bugün ya da gece yarısı 12'den sonra gelir bebek dedi. heyecanlandım mı?? sanırım bi önceki gece yaşananların etkisiyle pek bişey hissetmiyordum. ağlamaktan gözlerim davul gibiydi ve başım ağrıyordu. yanımda annem vardı. eşim de bizi hastaneye bırakıp okulda bikaç işini halletmeye gitmişti. yanımda hiçbişey yoktu. allahtan hastane özel olduğu için onlar ne gerekiyorsa veriyor o anda. pembe önlüğümü giydiydiler, yatağıma yatırdılar ve serum taktılar sancıları ve açılmayı artırmak için. hiçbirzaman sezeryan kelimesini almamıştı doktor, o zaman da almadı. neyse 2-3 saat sancılarım hafif artarak ve sıklaşarak devam etti. 4 gibi şiddeti arttı. yarım saatte bir ebeler gelip kontrol ediyor, şu kadar açılma var, bebek çok güzel ilerliyor, maşallah deyip gidiyor ama o sancılar 6-7 gibi dayanılmaz hale geldi. inletiyorum resmen ortalığı. başıma gelenler şöyle yap böyle yap diyor ama nafile. sancı geldiği anda dedikleri hiçbişeyi yapamıyorum sadece derin derin nefes alıp veriyorum. bi ara bayılacak gibi hissettim sanırım öllüyorum dedim. suni sancıymış ya taktıkları olur dediler. en son artık kapatın serumu normal sancı çekip ne zaman doğacaksa doğsun dedim ebelere. önce azalttılar sonra kapattılar sanırım. sanırım yapamıcam, sezeryana mı alsalar bile dedim kendi kendime. çünkü araları 1 dk. bile sürmeyen sancılar bütün gücümü kuvvetimi almıştı. sonra gelip suyumu patlattılar. onda herhangi bi sıkıntı hissetmedim. yarım saat sonra falan artık 7 cm'yi geçmişti açılma. her gelen ebe maşallah çok güzel geliyor bebek deyip gidiyor ama bikaç saat sürer diyorlar. ama birden bire garip bi sancı girdi. sanki büyük abdestim gelmiş de onu da yapıyormuş gibi.diyorum kaçıyor, ebeler yok sen öyle hissediyorsun diyor ama kaçıyor :)))) meğerse onu hissettiğin an doğum başlıyormuş. hemen doktoru aradılar doğum başladı diye, beni apar topar sandalyeye koyup doğumhaneye koştular. tabi ne kadar sürer, insan ilk doğum olunca hiçbişey bilmiyor ya... :) neyse ebeler doktora gelene kadar hazırladılar beni. sancılar son haddine ulamıştı artık. sanki popom yırtılıyordu .doktor da geldiiii. allahtan hem doktorum hem de ebeler çok anlayışlı ve sıcak insanlardı. neler olduğunu tek tek sakin sakin anlatıyorlardı bana. sancı gelince nasıl ıkınmam gerektiğini söylediler. ilkinde beceremedim. ikincide oldu ve üçüncü de bebeğin geliyor dediler :)) neeee??? bu kadar çabuk mu????? veee kızımın ağlaması....eğildiğimde bebeğimi görebildim. aman tanrım ne kadar minik bişeysin sen öyle!!! hemen yan tarafa koydular, 15 dk'dır ısıttıkları makineye koyup temizlemeye başladılar. benim de plasentanın düşmesini bekledik 10 dk. biraz uzun sürebilirmiş ama o da kısa sürdü. veee dikiş attı doktor. ne zaman kesik attı ki ????? :) uyuşturduğu için dikişleri de hissetmedim çok fazla. zaten o anki mutluluk artık hiçbişey hissettirmiyor insana. çok güzel, tam olması gibi ıkınmışım. hepsi bana maşallah dedi :)) doktorum, son zamanlarda senin gibi ıkınabilen görmedim dedi :)) çıkınca herkese söylicem bunu dedi :)))bebeğimi giydirdiler, omzuma koydular ve öptürdüler :)) sakın benden önce çıkarmayın beraber çıkalım dedim. zaferimi herkese göstermeliydim. çünkü kimse normal doğum yapabileceğime inanmamıştı. giyindik, saçımızı düzelttik, hemşirenin rujunu sürdük :)) sandalyeye oturup, kızımı da kucağıma alıp, gülerek çıktım doğumhaneden. o kadar kişi bekliyordu ki şaşırdım! kendimi gerçekten büyük bir zafer kazanmış da halkına selam veren bir kral gibi hissettim. bi beni alkışlamadıkları kalmıştı. o anda üşümeye başladım tir tir. normalmiş. o kadar kan akıttım sonuçta :) beni yatağıma kızımı da yanımdaki beşiğe yatırdılar. herkes tabi onun başında merakla :) sonra çıkardılar onları veeee emzirmek.hani diyordum ya o kadar sıkıntıdan sonra ya sütüm gelmezse!!! azdı ama geldi... kızım da hemen yapıştı zaten maşallah!! biraz emdikten sonra beşiğe koydular yine. fotoğraflar, geçmiş olsunlar, maşallahlar... hepsi sanki rüya gibi, sanki ben değil de bi başkası yaşıyor bunları ve ben yukarıdan seyrediyorum :)) allahıma binlerce kez şükrettim ve sancıları çekerken ettiğim en büyük dua eşimin bu yaptıklarından sonra vicdan merhamet kazanması ve bir daha böyle kötü şeyler yaşamamak oldu!!! tabi o günkü heyecanla ne eşime ne de ailesine ters bi tepki vermedim her ne kadar içim sızlasa da. onlar ne kadar hiçbişey olmamış gibi davranırken rahatsa ben bir o kadar gerildim ama ağzımı açıp bişey demedim.
veee ilk gece...sabaha kadar gözümü yummadım. ya uyanır ağlar ve emmek isterse...:) o mutluluktan gözüme uyku girmedi zaten. bi de dikişlerin ağrısı... henüz doğum yapmamışların şevkini kırmak istemem ve doğrusunu da söylemek gerekirse, tek kötü yanı dikişlerim oldu. otururken ve yürürken çok sıkıntı çekiyorum. ilk doğumda fazla olurmuş dikiş. napalım olcak o kadar!!! şöyle bi yüzüne baksam bütün acılarımı unutuyorum zaten. şimdilik sürekli emiyor, emdikten sonra uyuyor uyanınca yine istiyor, vermezsen kıyameti koparıyor... rutinimiz bu yani. sütüm ilk günler biraz azdı sanırım ama şu süt artırıcı formülleri ve çayları denedim ve sanırım işe yaradı. şuanda göğüslerim o kadar sütle doldu ki herhalde dokunamıyorum. uyumak desen, yok denecek kadar az ama insan uykuyu bile aramıyor. onun kokusu, bana bakışı, emerken verdiği haz... anlatılmaz, kelimelere dökülmez hislermiş bunlar... allahım isteyen herkese yaşatsın bu duyguları.
şimdi hazır kızım emmiş rahatlamış ve uyumuşken bunları yazayım dedim. inşallah daha doğum yapmayanların gözünü korkutacak bişey söylememişimdir. benimki biraz suni sancıdan dolayı sıkıntılıydı yoksa normal sancı süreci o kadar zor değilmiş. ve zaten doğum başladığında da doğru ıkınma hareketini yaparsan kısa sürede bitiyor iş. çeneni göğsüne değdir, yandaki demirlerden tut ve sancı geldiği anda başını o şekilde yukarı kaldırarak bütün gücünle ıkın. işte bu kadar!!! veee açılmaya bağlı olarak da dikiş sayısı artıyor ya da azalıyor tabi. demek ki benim açılma tam olmadan doğum başladı ki bu şekilde oldu, bilmiyorum.şuanki tek sıkıntım bu ama bu da 1 haftaya geçer diyorlar.
inşallah siz de sağlıklı bir şekilde kucağınıza alırsınız bebişlerinizi. inşallah sizin hikayelerinizde bu sıkıntılar bile olmaz ama inanın insan bebeğini gördüğü anda hepsini unutuyor... rahat olun, ebeleri ve doktoru iyi dinleyin veee zafer sizin!!!!