- 14 Ocak 2016
- 381
- 386
Ahahah sesli güldüm güzel yazıydı .konu sahibi kusura bakma böyle Bi konu da güldüm ama şu da bir gerçek kendi halini bukadar iyi yazabilen ,anlatabilen bir insan dediğin kadar da boş bir insan olmasa gerek
Şu kadar işimin arasında konunun senin konun olduğunu görünce okuyim bi dedim,ama çok uzun sadece başlığı okudum.
Seni döverim mügiş.Kum küreğiyle üşenmem döverim,çok lazımsa ben boğarım seni.
Manyak manyak depresyona girdiysen bi daha döverim.
Sonra konuyu okuyunca daha derin yorum yapıciim.
Seviyorum seni
Koç burcu musun?Cidden bazen kendimi boğmak istiyorum. Çünkü zaten kendim kendimi itinayla boğuyorum.
O kadar sıkıcı bir iç dünyam var ki.
Kızlar ben depresyonumdan kurtulamıyorum. Pskologa gidiyorum, gayet iyiydim iyi geldiğini düşünüyordum bana, terapiye tatil şu bu derken ara verdim. Yine aynı konularla boğuşuyorum.
Depresyonum ağır değilmiş pskologuma göre, ilaçlık filan bir durumum yoktu. Toparlarsın sen dedi aslansın kaplansın. İyiydim ya iyiydim. Yine aynı yerde aynı şeylerle boğuşuyorum.
Devamlı şu sorular beynimde: Neden ben böyleyim? Nolurdu azıcık normal insan olsaydım? Nolurdu hayatımdaki her şey sırasıyla normal bir şekilde devam etseydi?
Yıllardır kilo vermeye çalışıyorum, veremiyorum. Olmuyor lanet olası, beceremiyorum. Şu boğazımı tutamıyorum ya, bir ay yemesem ikinci ay ipini koparmış it gibiyim. Kendimi kafesinde aynı yerde koşup duran hamster gibi hissediyorum.
Hiç bir başarım yok hayatımda. Geçen gün akraba toplantısı vardı babama "müge napıyor çalışıyor mu bir yerlerde diye soruyolar. Söylediği şey şu : "müge yiğiti kazandı evde çalışıyor işte hahahah. Durumum bundan ibaret.
Değiştiremiyorum kendimi. Hayatımı. Yapmam gerekenleri biliyorum ama yapamıyorum. Olmuyor.
Hırslansamda o hırs bitiyor, isteğim olsa da sönüveriyor. Hemen umutlarım bitiyor. Hiç bir şeyi başaramayacağım gibi geliyor. Hepsi anlamsızlaşıyor.Her şey bir zaman sonra anlamsızlaşıyor. Kendimi 80 yaşındaki teyze gibi hissediyorum çoğu zaman. "Amaaan yapsam da nolcak" kafasındayım. Hatta seksenlik teyzeler böyle değildir bence.
Depresyon genetik midir acaba? Annemin kuzeni depresyondaydı ve intihar etti. Bende annemin sülalesine benzerim. Bazen acaba genlerimde mi problem var acaba diyorum.
Kocam malumunuz zaten problemli, çocuk işini annemin tüm baskılarına rağmen erteledim. Diyorum ki bari bu adam adam olana kadar bende kendime iş bulayım, nolursa olsun bir işe gireyim. Biraz zayıflayayım, kendime bakayım. Üç gün bu kararlılıkla yaşıyorum, üçüncü gün diyeti bozuyorum. Tüm umutlarım da işe güce dair bitiyor. Yemin ediyorum emrahın annesi moduna bürünüyorum, sanki kötü yola düştüm de kurtulma şansım yok.
Yine tam şuanda öyleyim. Bir aydır öyle böyle diyet yapıyordum.Becersemde beceremesemde. Yok yine bozdum. Yarın artık eve dönücem, bu adamın düzelmeyeceğini de biliyorum. Boşuna konuşmalar yapacağım. Bir de gidip kayınvalidemlerin filan triplerini çekerim, ne zaman anneme gitsem gelsem illa surat asıp trip atarlar kayınailegiller. Sonra tek başıma kalırım. Kendi kendime sözler veririm yine. Diyete başlarım, iş ararım. Hayatımda yara açmış arkadaşlarımın başarı haberlerini duyar, bir ben mal gibi kaldığım için bir posta daha depresyona girerim. Böyle arkadaşlarım var hep. Vakti zamanında yediğimiz içtiğimiz bir olan, sonra aramız bozulan arkadaşlarım. Bu günkü çoğu başarısızlığımın yardımcı mimarları. Hepsi atandı evlendi çoluk çocuğa karıştı. Bir ben mal gibi kaldım. Bir ben.Hepsi güzel, hepsinin çocuğu oldu. Ben? Ben! Kaç yaşıma geldim. Kafam hala 16.Her şeyden korkuyorum, hepsinden nefret ediyorum. Neden hayatıma girdiler, b.k mu vardı!
Sinirden oturur yerim yerim yerim patlayana kadar yerim işte. Sanki ben yedikçe dünyadan insanlardan kendimden intikam alıyorum. Geçmişimden hatalarımdan değiştiremediğim şeylerden. İnsanlar laf etmesin diye, gizli gizli yerim. Akşam yerim sabah yerim. Boğazımın derdinden ölücem bir gün. Ne yazık!
Ne doğru dürüst bir bölüm kazandım, ne doğru dürüst bir iş bulabildim, evlendim. Ne adamı adam edebildim ne kendimi değiştirebildim. Çocuk bile yapmayı beceremedim ya...
Çok bunaldım. Ölsem gam yemem dediğim anlardan birtanesi daha.
Destan oldu kusura bakmayın, yazmam rahatlamaya çalışmam birilerine anlatmam gerekiyordu. Artık kimseye bir şey anlatamıyorum en son arkadaşıma böyle dert yanarken bana " müge sende hep depresyondasın zaten" dedi. Ne diyim, haklı. Hayatımdaki insanlarda benden bıktı.
Kk bıkana kadar yazarım :)
Sabırla okuyan, iki kelam yazan,beni bağrına basan herkesi öptüm, mıncırdım.
Bunlari okumamis olayim mugisim dovarim seni davaynan doverim olumden baska herdeye care var sen cozumu olumde ariyosunCidden bazen kendimi boğmak istiyorum. Çünkü zaten kendim kendimi itinayla boğuyorum.
O kadar sıkıcı bir iç dünyam var ki.
Kızlar ben depresyonumdan kurtulamıyorum. Pskologa gidiyorum, gayet iyiydim iyi geldiğini düşünüyordum bana, terapiye tatil şu bu derken ara verdim. Yine aynı konularla boğuşuyorum.
Depresyonum ağır değilmiş pskologuma göre, ilaçlık filan bir durumum yoktu. Toparlarsın sen dedi aslansın kaplansın. İyiydim ya iyiydim. Yine aynı yerde aynı şeylerle boğuşuyorum.
Devamlı şu sorular beynimde: Neden ben böyleyim? Nolurdu azıcık normal insan olsaydım? Nolurdu hayatımdaki her şey sırasıyla normal bir şekilde devam etseydi?
Yıllardır kilo vermeye çalışıyorum, veremiyorum. Olmuyor lanet olası, beceremiyorum. Şu boğazımı tutamıyorum ya, bir ay yemesem ikinci ay ipini koparmış it gibiyim. Kendimi kafesinde aynı yerde koşup duran hamster gibi hissediyorum.
Hiç bir başarım yok hayatımda. Geçen gün akraba toplantısı vardı babama "müge napıyor çalışıyor mu bir yerlerde diye soruyolar. Söylediği şey şu : "müge yiğiti kazandı evde çalışıyor işte hahahah. Durumum bundan ibaret.
Değiştiremiyorum kendimi. Hayatımı. Yapmam gerekenleri biliyorum ama yapamıyorum. Olmuyor.
Hırslansamda o hırs bitiyor, isteğim olsa da sönüveriyor. Hemen umutlarım bitiyor. Hiç bir şeyi başaramayacağım gibi geliyor. Hepsi anlamsızlaşıyor.Her şey bir zaman sonra anlamsızlaşıyor. Kendimi 80 yaşındaki teyze gibi hissediyorum çoğu zaman. "Amaaan yapsam da nolcak" kafasındayım. Hatta seksenlik teyzeler böyle değildir bence.
Depresyon genetik midir acaba? Annemin kuzeni depresyondaydı ve intihar etti. Bende annemin sülalesine benzerim. Bazen acaba genlerimde mi problem var acaba diyorum.
Kocam malumunuz zaten problemli, çocuk işini annemin tüm baskılarına rağmen erteledim. Diyorum ki bari bu adam adam olana kadar bende kendime iş bulayım, nolursa olsun bir işe gireyim. Biraz zayıflayayım, kendime bakayım. Üç gün bu kararlılıkla yaşıyorum, üçüncü gün diyeti bozuyorum. Tüm umutlarım da işe güce dair bitiyor. Yemin ediyorum emrahın annesi moduna bürünüyorum, sanki kötü yola düştüm de kurtulma şansım yok.
Yine tam şuanda öyleyim. Bir aydır öyle böyle diyet yapıyordum.Becersemde beceremesemde. Yok yine bozdum. Yarın artık eve dönücem, bu adamın düzelmeyeceğini de biliyorum. Boşuna konuşmalar yapacağım. Bir de gidip kayınvalidemlerin filan triplerini çekerim, ne zaman anneme gitsem gelsem illa surat asıp trip atarlar kayınailegiller. Sonra tek başıma kalırım. Kendi kendime sözler veririm yine. Diyete başlarım, iş ararım. Hayatımda yara açmış arkadaşlarımın başarı haberlerini duyar, bir ben mal gibi kaldığım için bir posta daha depresyona girerim. Böyle arkadaşlarım var hep. Vakti zamanında yediğimiz içtiğimiz bir olan, sonra aramız bozulan arkadaşlarım. Bu günkü çoğu başarısızlığımın yardımcı mimarları. Hepsi atandı evlendi çoluk çocuğa karıştı. Bir ben mal gibi kaldım. Bir ben.Hepsi güzel, hepsinin çocuğu oldu. Ben? Ben! Kaç yaşıma geldim. Kafam hala 16.Her şeyden korkuyorum, hepsinden nefret ediyorum. Neden hayatıma girdiler, b.k mu vardı!
Sinirden oturur yerim yerim yerim patlayana kadar yerim işte. Sanki ben yedikçe dünyadan insanlardan kendimden intikam alıyorum. Geçmişimden hatalarımdan değiştiremediğim şeylerden. İnsanlar laf etmesin diye, gizli gizli yerim. Akşam yerim sabah yerim. Boğazımın derdinden ölücem bir gün. Ne yazık!
Ne doğru dürüst bir bölüm kazandım, ne doğru dürüst bir iş bulabildim, evlendim. Ne adamı adam edebildim ne kendimi değiştirebildim. Çocuk bile yapmayı beceremedim ya...
Çok bunaldım. Ölsem gam yemem dediğim anlardan birtanesi daha.
Destan oldu kusura bakmayın, yazmam rahatlamaya çalışmam birilerine anlatmam gerekiyordu. Artık kimseye bir şey anlatamıyorum en son arkadaşıma böyle dert yanarken bana " müge sende hep depresyondasın zaten" dedi. Ne diyim, haklı. Hayatımdaki insanlarda benden bıktı.
Kk bıkana kadar yazarım :)
Sabırla okuyan, iki kelam yazan,beni bağrına basan herkesi öptüm, mıncırdım.
mrb guzelim...hayatini okudum...o kadarda kotu degil be cnm...hepimiz hayatimizin belli donemlerinde kotu seyler yasamisizdir...hepimiz bu yollardan geciyoruz...mesela bende memur bi babayla 6 kardes sehir sehir dolasip yasadik.kit kanaat yasadik.erkek kardeslerimle ayni esofmanla ayni ayakkabiyla buyuduk..okula giderken harclik aldigimi hatirlamiyorum bile..biz oyle buyuduk..yeri geldi isyan ettik..niye bizi dogurdunuz boyle bakacaksaniz dedik..yeri geldi kendimi asmak istedim..ama annem saolsun icimize oyle bir Allah sevgisi yerlestirmiski aninda kotu dusuncelerden vazgectim..sonra sabretmeyi ogrendik..dua etmeyi...dedim belki birgun isler yolunda gider sabredelim bakalim..sonra esim cikti karsima butun hayatim degisti...iki tane aslan parcasi oglum oldu...bende kilo problemi cok yasadim.ama onuda azimle yendim..simdi ben sabretmeseydim bu guzellikleri suan yasayamicaktim...sabretmeyi ogrenmeseydik bu kadar azimle okumayabilecektik..hepimiz okuduk..kardeslerim doktor...komser..ogretmen..oldu ..hepsinin durumu iyi ama hep eski gunlerimizdeki ayni tepsiye ekmek dograyip corba ictigimiz gunleri ozluyoruz..ise giremedigin icin uzulme beljide senin icin hayirlisi budur..esin icin dua et..uzulme hicbirsey icin..sagligin yerindeyse bundan daha buyuk zenginlik yok..gencliginin tadini cikar..nasil olsa birgun hepimiz olup gidecegiz...hergununu guzel yasamaya bak.arkadas markadas takma boyle seylere..cokta bi geregi yok zaten.kilo konusundada oncelikle beyninde bitir olayi sonra arkasi gelir.ac muzigini son ses bagira bagira sarkini soyle...valla ben her sabah uyandigimda bunlari yapiyorum.cocuklarla kuduruyoruz..sende yap ne stres kaliyo ne bisey..bi insanin anneside olsa babasida olsa kardesleride olsa kocasida olsa cocuklarida olsa aslinda her insan bu dunyada tek basina ...hicbirsey icin hickimse icin uzulmeye degmez..hayata kendine gulumse...mutlu ol mutlu ol mutlu ol...cooook mutlu ol..
Senin derdin anladigim kadariyla tamamen kendinle.Olmak istedigin kisi ile sen arasinda buyuk fark goruyosun buda sende olumsuz benlik algisi yaratiyor.Hayat zevk vermiyor bu defa.Ben en cok kendime verdigim sozu tutunca mutlu oluyorum.bi donem kilo aldim.eski kiloma kavustum cok degildi 8 kilo kadar verdim.Ama bunun hazzini yasadim.kendime daha cok inanmaya basladim.Simdi sen her seferinde kendine verdigin sozu tutamayinca bu defa tum ofken kendine..negatif yukunde seni bu dertlere huzursuzluga surukluyor.
3 yil calistim.evlendim esimin memleketine geldim.Is guc bulamayinca 2.5 yildir kpss ile mucadele ediyorum.esimle dogru duzgun valit geciremiyoruz bu sebepten.Ailemi goremiyorum.
Ama bu yil sinava hazirlanmaya baslarken bir kpss calisma sayfasi actim.ogrendiklerimi paylastim.soru cozumleri yaptim.inanilmaz olumlu tepkiler aldikca kendime olan benligim algim degisti.bi ise yariyor olmanin hazzini yasiyorum.Birde su sinavi kazanip anne olmak var planimda..emekler karsiligini elbet bulur.
Kanser olan birini taniyordum instahramda.tedavi goruyordu.hayat doluydu.o haliyle insanlara yasam enerjisi saciyordu.birgun bir not paylasmisti.not suydu " ben bu hastalikla mucadele ile bu kadar dolu yasiyorsam, sen o sagligin ile bis yasiyorsan o senin dangalakligin"
Evet cok sey anlatiyor..o kiz vefat etti.Ama gidisi bile bircok insana insanlik derdi verdi.
Bir bahcen oldugunu dusun.
O bahceye hic bakmadigini dusun ama bahcen vat degil mi?
Oturup bi guzel kahvalti yapiyorsun ailenle mutlusun.
Peki bide soyle dusun.bir bahcen var.cicekler ekiyorsun.ve acan rengarenk her cicek senin eserin.senin sayende can bulan koku yayan canlilar.birde o bahcede kahvalti yaptigini dusun.hangisi daha cok tat verir sana?
Erteledigin her hayal ilerde sana agir bir keskeler olacak geri donecek.
Istersen en uzman paikologa git.sen hayata bakis acini degistirmedikten sonra olmaz olamaz..
Yasin genc.icindeki cevherin farkina var.bir plan ciz.sadece kendinle konus.ne istiyorsun? Otur basla ona..olmaz deme olur inan ki olur..ve sunu hic unutma.sabir aci meyvesi tatli olur.hic bir tat kendine verdigin sozlerin verdigi tasi vermez.bir film izlemek sana 2 saat keyif verir.ama kendi planlarini gerceklestirip olmak istedigin benlige ulasirsan o film sana 10 kat daha keyif verir unutma.
Yarinlari erteleme.bugunde senin yarinindi.hayatin her dakikasi onemli senin icin.insallah hersey gonlunce olur.ve sen cok alilli bir kadinsin.Basaramayacagin birseyi dusunemiyorum bile.kendini koreltip kendine haksizlik etme
Besin Gıda ve mide interolansı yaptır... Acil.. Kac kilosun?
Düzelir miyim ne demek ortada düzelmesi gereken bişey olduğunun farkındasın madem hemen başla. Al eline bi bardak su iç mesela şimdi şuan bile sen istersen fark yaratabilirsin. Çocukluktan beri beynimize kodlanan Şeyler var düşün bi çocuklara ne derler şunu yaparsan sana şeker/çikolata vercem vs bu o kadar etkin ki beynimizde ödül/ceza yiyecek şeylerle eşleşmiş artık. Yeme bozukluğu var bende mesela. Bunun için psikolojik destek düşünüyorum bende. Ben 60 bedenden 42-44 bedene düştüm ve sana şunu söyleyebilirim ki 40 beden olmadan 38 olunmuyorşu an ki bedenin neyse bir alt bedenini hedefle. Hedefini yüksek tutarsan çabuk yorulursun gözünde büyür..
Ahahah sesli güldüm güzel yazıydı .konu sahibi kusura bakma böyle Bi konu da güldüm ama şu da bir gerçek kendi halini bukadar iyi yazabilen ,anlatabilen bir insan dediğin kadar da boş bir insan olmasa gerek
Koç burcu musun?
Müge bence seni bunalıma sokan eşin ... Sen mutlu değilsin eşinle . Eşin tek başına , sen tek başına evlilik yaşıyorsun . Bir de senin cocuk problemin vardı . İlk sebep bu bence kafana cok takıyorsun bence yapma lütfen . İlk iş bi spor salonuna yazıl devamlı git . Aynı zaman da bi işe girsen cok iyi olur. Sen eve döndün mü ? Noldu bebek işi konuştunuz mu ? Bence eşin senin psikolojini bozuyor.
Senin derdin anladigim kadariyla tamamen kendinle.Olmak istedigin kisi ile sen arasinda buyuk fark goruyosun buda sende olumsuz benlik algisi yaratiyor.Hayat zevk vermiyor bu defa.Ben en cok kendime verdigim sozu tutunca mutlu oluyorum.bi donem kilo aldim.eski kiloma kavustum cok degildi 8 kilo kadar verdim.Ama bunun hazzini yasadim.kendime daha cok inanmaya basladim.Simdi sen her seferinde kendine verdigin sozu tutamayinca bu defa tum ofken kendine..negatif yukunde seni bu dertlere huzursuzluga surukluyor.
3 yil calistim.evlendim esimin memleketine geldim.Is guc bulamayinca 2.5 yildir kpss ile mucadele ediyorum.esimle dogru duzgun valit geciremiyoruz bu sebepten.Ailemi goremiyorum.
Ama bu yil sinava hazirlanmaya baslarken bir kpss calisma sayfasi actim.ogrendiklerimi paylastim.soru cozumleri yaptim.inanilmaz olumlu tepkiler aldikca kendime olan benligim algim degisti.bi ise yariyor olmanin hazzini yasiyorum.Birde su sinavi kazanip anne olmak var planimda..emekler karsiligini elbet bulur.
Kanser olan birini taniyordum instahramda.tedavi goruyordu.hayat doluydu.o haliyle insanlara yasam enerjisi saciyordu.birgun bir not paylasmisti.not suydu " ben bu hastalikla mucadele ile bu kadar dolu yasiyorsam, sen o sagligin ile bis yasiyorsan o senin dangalakligin"
Evet cok sey anlatiyor..o kiz vefat etti.Ama gidisi bile bircok insana insanlik derdi verdi.
Bir bahcen oldugunu dusun.
O bahceye hic bakmadigini dusun ama bahcen vat degil mi?
Oturup bi guzel kahvalti yapiyorsun ailenle mutlusun.
Peki bide soyle dusun.bir bahcen var.cicekler ekiyorsun.ve acan rengarenk her cicek senin eserin.senin sayende can bulan koku yayan canlilar.birde o bahcede kahvalti yaptigini dusun.hangisi daha cok tat verir sana?
Erteledigin her hayal ilerde sana agir bir keskeler olacak geri donecek.
Istersen en uzman paikologa git.sen hayata bakis acini degistirmedikten sonra olmaz olamaz..
Yasin genc.icindeki cevherin farkina var.bir plan ciz.sadece kendinle konus.ne istiyorsun? Otur basla ona..olmaz deme olur inan ki olur..ve sunu hic unutma.sabir aci meyvesi tatli olur.hic bir tat kendine verdigin sozlerin verdigi tasi vermez.bir film izlemek sana 2 saat keyif verir.ama kendi planlarini gerceklestirip olmak istedigin benlige ulasirsan o film sana 10 kat daha keyif verir unutma.
Yarinlari erteleme.bugunde senin yarinindi.hayatin her dakikasi onemli senin icin.insallah hersey gonlunce olur.ve sen cok alilli bir kadinsin.Basaramayacagin birseyi dusunemiyorum bile.kendini koreltip kendine haksizlik etme
Cidden bazen kendimi boğmak istiyorum. Çünkü zaten kendim kendimi itinayla boğuyorum.
O kadar sıkıcı bir iç dünyam var ki.
Kızlar ben depresyonumdan kurtulamıyorum. Pskologa gidiyorum, gayet iyiydim iyi geldiğini düşünüyordum bana, terapiye tatil şu bu derken ara verdim. Yine aynı konularla boğuşuyorum.
Depresyonum ağır değilmiş pskologuma göre, ilaçlık filan bir durumum yoktu. Toparlarsın sen dedi aslansın kaplansın. İyiydim ya iyiydim. Yine aynı yerde aynı şeylerle boğuşuyorum.
Devamlı şu sorular beynimde: Neden ben böyleyim? Nolurdu azıcık normal insan olsaydım? Nolurdu hayatımdaki her şey sırasıyla normal bir şekilde devam etseydi?
Yıllardır kilo vermeye çalışıyorum, veremiyorum. Olmuyor lanet olası, beceremiyorum. Şu boğazımı tutamıyorum ya, bir ay yemesem ikinci ay ipini koparmış it gibiyim. Kendimi kafesinde aynı yerde koşup duran hamster gibi hissediyorum.
Hiç bir başarım yok hayatımda. Geçen gün akraba toplantısı vardı babama "müge napıyor çalışıyor mu bir yerlerde diye soruyolar. Söylediği şey şu : "müge yiğiti kazandı evde çalışıyor işte hahahah. Durumum bundan ibaret.
Değiştiremiyorum kendimi. Hayatımı. Yapmam gerekenleri biliyorum ama yapamıyorum. Olmuyor.
Hırslansamda o hırs bitiyor, isteğim olsa da sönüveriyor. Hemen umutlarım bitiyor. Hiç bir şeyi başaramayacağım gibi geliyor. Hepsi anlamsızlaşıyor.Her şey bir zaman sonra anlamsızlaşıyor. Kendimi 80 yaşındaki teyze gibi hissediyorum çoğu zaman. "Amaaan yapsam da nolcak" kafasındayım. Hatta seksenlik teyzeler böyle değildir bence.
Depresyon genetik midir acaba? Annemin kuzeni depresyondaydı ve intihar etti. Bende annemin sülalesine benzerim. Bazen acaba genlerimde mi problem var acaba diyorum.
Kocam malumunuz zaten problemli, çocuk işini annemin tüm baskılarına rağmen erteledim. Diyorum ki bari bu adam adam olana kadar bende kendime iş bulayım, nolursa olsun bir işe gireyim. Biraz zayıflayayım, kendime bakayım. Üç gün bu kararlılıkla yaşıyorum, üçüncü gün diyeti bozuyorum. Tüm umutlarım da işe güce dair bitiyor. Yemin ediyorum emrahın annesi moduna bürünüyorum, sanki kötü yola düştüm de kurtulma şansım yok.
Yine tam şuanda öyleyim. Bir aydır öyle böyle diyet yapıyordum.Becersemde beceremesemde. Yok yine bozdum. Yarın artık eve dönücem, bu adamın düzelmeyeceğini de biliyorum. Boşuna konuşmalar yapacağım. Bir de gidip kayınvalidemlerin filan triplerini çekerim, ne zaman anneme gitsem gelsem illa surat asıp trip atarlar kayınailegiller. Sonra tek başıma kalırım. Kendi kendime sözler veririm yine. Diyete başlarım, iş ararım. Hayatımda yara açmış arkadaşlarımın başarı haberlerini duyar, bir ben mal gibi kaldığım için bir posta daha depresyona girerim. Böyle arkadaşlarım var hep. Vakti zamanında yediğimiz içtiğimiz bir olan, sonra aramız bozulan arkadaşlarım. Bu günkü çoğu başarısızlığımın yardımcı mimarları. Hepsi atandı evlendi çoluk çocuğa karıştı. Bir ben mal gibi kaldım. Bir ben.Hepsi güzel, hepsinin çocuğu oldu. Ben? Ben! Kaç yaşıma geldim. Kafam hala 16.Her şeyden korkuyorum, hepsinden nefret ediyorum. Neden hayatıma girdiler, b.k mu vardı!
Sinirden oturur yerim yerim yerim patlayana kadar yerim işte. Sanki ben yedikçe dünyadan insanlardan kendimden intikam alıyorum. Geçmişimden hatalarımdan değiştiremediğim şeylerden. İnsanlar laf etmesin diye, gizli gizli yerim. Akşam yerim sabah yerim. Boğazımın derdinden ölücem bir gün. Ne yazık!
Ne doğru dürüst bir bölüm kazandım, ne doğru dürüst bir iş bulabildim, evlendim. Ne adamı adam edebildim ne kendimi değiştirebildim. Çocuk bile yapmayı beceremedim ya...
Çok bunaldım. Ölsem gam yemem dediğim anlardan birtanesi daha.
Destan oldu kusura bakmayın, yazmam rahatlamaya çalışmam birilerine anlatmam gerekiyordu. Artık kimseye bir şey anlatamıyorum en son arkadaşıma böyle dert yanarken bana " müge sende hep depresyondasın zaten" dedi. Ne diyim, haklı. Hayatımdaki insanlarda benden bıktı.
Kk bıkana kadar yazarım :)
Sabırla okuyan, iki kelam yazan,beni bağrına basan herkesi öptüm, mıncırdım.