Merhaba arkadaşlar. Kayınvalidemle halledemediğim problemlerim var. Kendi herşeye karışan, sürekli felaket tellallığı yapan, gıybet dedikodusu eksik olmayan bir insan. Nişanlanmadan önce çok iyidi, nişandan sonra gerçek yüzünü görmeye başladım. Sürekli ailesiyle olan problemlerini, eşi ölünce yaşadığı sıkıntıları anlatır, savaş çıkacak, kıtlık başlayacak diyip durur, çocuklarımı büyütürken herşeye müdahale eder. Evlenirken evimin perdelerini, ömrüm boyunca bi kere giyeceğim gelinliğimi bile kendi seçti, bana seçtirtmedi, taktığım yüzüğü bile... O zamanlar dert etmiyordum ama gerçek yüzünü görünce anladım, herşey onun istediği gibi olacak, yoksa kavga çıkarıyor. Hatta eltim ve kaynım evlenirken, kaynım hiçbirşeye karıştırtmadı, eltimin istediği oldu hep, ama benim eşim herşeye annesini de dahil etti, bi tane laf etmedi annesine, öyle mutlu oldu çünkü, benden çok annesini düşündü. Benim ne düşündüğümü umursamadı, evi düzerken annesi hep yanımızdaydı. Evlendik, daha ilk aylarımız, gelip bizde kalıyordu hafta sonları, ben gene bişey demiyordum dul kadın, hadi mutlu olsunlar. Kendimi hiç düşünmemişim. Eltim evlenince herşeyin farkına vardım. Onların çocuğu olunca arada bir kalmaya gidiyordu, ondan öncesinde hiç kalmadı. Bende yaptı bütün yapacaklarını, dili yanınca eltime hiçbişey yapamadı, tabi kaynım da izin vermedi. Öyle olunca eltim ve kayınvalidemin aralarında hiç tartışma olacak bir konu olmadı, hala çok iyi geçinirler, kocada bitiyor iş, bunu çok iyi anladım. Bir aralar boşanmayı bile düşündüm, ama çocuklarım çok küçük, iyi bir eş ve iyi bir baba, sırf annesi yüzünden çıkan tartışmalar için boşanamam. Ama en sonki tartışmamızda eşim bana çok bağırdı, annemi bi daha üzmeyecen diye. Peki benim üzülmem ne olacak? Kayınvalidem Sürekli benle eltimi karşılaştırır, önüne yemek koyarım, diğer gelin yemeği böyle yapıyor der. Artık yemek bile yapıp çağırmak istemiyorum, eskiden her hafta çağırırdım. Doğumgünlerinde pasta yapardım, suratını düşürür, bunun kekini sen mi yaptın, kreması hazır mı diye sorardı, artık pasta da yapmıyorum, arayıp kutlamıyorum bile. Sürekli bana, ben hastayım, evime misafir kabul edemicem, gözlerim bozuk size bişey yapamicam diyip duruyor, ben kendisinden hiçbişey istemiyorum, kendi işimi kendim görüyorum Allah a çok şükür, ama bana böyle diyip diyip eltime her işini yapıyor. Eltim hamileyken neredeyse hergün yemek yaptı onlara, ben 2 kere hamilelik yaşadım, toplasan 5 kere falan yemek yapmıştır. Hasta olduklarında onlara yemek götürür, bize tenezzül etmez, hatta kayınvalidem hastalandığında ona yemek götürdüm, bi anda eltimi övmeye başladı, bi daha yemek yapmayacam dedim içimden ama en son hastalığında gene yemek gönderdim, vicdanım el vermedi. Bana senin çocuğuna bakmam diyip eltimin çocuğuna bakıyor. Bu adaletsizlikler, gelin ayırmalar çok sinirimi bozuyor. Her toplandığımızda illaki bana bir laf sokuyor, beni hep dışlıyor, eltime hep kibar güleç yüzlü, ben bişey diyince suratını ekşitiyor. Beni çok kıskanıyor, 2. Bebeğimi doğurdum, kadın kıskançlıktan napcağını şaşırdı. Nişanlıyken de ablamın sözüne kayınvalidemi çağırmadık diye anneme de gıcık oldu, annemi aradı, "siz oğlumla beni ayırmaya mı çalışıyorsunuz" dedi, annem de kayınvalideme "siz bu nişanı bozmak mı istiyorsunuz" dedi. Biz daha evlenmemiştik. Annem ne olduğunu daha o zaman anladı. Kayınvalidem bi yere çağırılmazsa kıyameti koparır, kendini çok üst görür, kibirlidir, ben de inadına çağırmıyorum. Abimin nişanına da çağırmadık başka şehirde diye, ona da bi sürü laf sokmalar. Kayınvalidemin Eşi ölünce benim eşim baba rolüne girdi, o yüzden beni çok kıskanıyor. Eşim bana kahve makinesi aldı diye suratı okadar düştü ki, hatta geldi kahve yaptım, hiç güzel olmamış dedi içmedi. İlk evliyken bana kısır dedi, eltim evlenirken bana kıskanç dedi, çocuğumun çişi evindeki halısına geldi diye bana herkesin içinde bağırıp çağırdı. çocuğumla ilgili herşeye bana bağırıp çağırıyor, hani eşime de değil sadece bana. Ben çok doldum. En son gelip kalışında gene laf sokmalara başladı, yahu tamam gel torunlarını gör git, kalınca konuşmaları artıyor, artık laf sokmalara gıybetlere giriyor, istemiyorum bizde kalmasını, yeter çok kaldı. Allah korusun Bi hastalık olur, doğal afet savaş olur tamam tabiki birlikte kalabiliriz, ama böyle keyfe gelip kalmasını istemiyorum, her geldiğinde eltimi övüp beni yeriyor. Evi de arabayla 20 dk uzaklıkta. Benim ailem başka şehirde, onlar bile eşim rahatsız olur diye gelip kalmazlar, normal oturmaya bile gelmek istemezler. kayınvalidem bana her laf soktuğunda ortam gerilmesin diye cevap vermiyorum ama sonra eve gelince kendi içimde patlıyorum. Bir de ben çalışmıyorum, iki çocuğuma bakıyorum, çok bi yere gidemiyorum, eşim çok tutumlu, para gider diye gezdirmez zaten. bazen çok bunalıyorum ve bu yaşanılanlar çocuklarıma da yansıyor. Sinirli ve tahammülsüz oluyorum. Ben bir yazı okumuştum gelin ve kayınvalide arasındaki en büyük problem iletişimsizlikmiş. Bişey olunca o an ne hissediyorsan söylemen gerekiyormuş yoksa sonra benim gibi patlayınca daha kötü oluyor tabi. İşte ben de en son çok kibar bi şekilde derdimi ona anlatmaya başladım, bi anda sinirlendi, şekerim çıktı diyip durdu, bağırdı çağırdı, yani karşımda 60 yaşında değil 6 yaşında çocuk vardı sanki. Ben problemlerimi konuşarak çözmeyeceksem nasıl olacak? Hiç bişey demeyip hep içimde mi tutacam? Bu tartışmadan sonra çok hasta olmuş falan filan. Yani söylediklerimden bu kadar hasta oluyorsa ben yandım arkadaşlar. Bana diyorki "senin evine gelirken ayaklarım geri gidiyor". Ben de aynı şekilde dedim, "ben de sana gelmek istemiyorum" dedim. Gelme diye bağırdı. Kendi annesi ve kardeşleriyle miras yüzünden kavgalı, hiç bir akrabasıyla görüşmüyor. Bana en son dediki "bi akrabalarım bi senle anlaşamıyorum". Neden acaba, kendi annesi bile sevmiyor istemiyor kızını, kayınvalidem o yüzden bu durumda, eşi de ölünce iyice psikolojisi gitti, hatta kaynım demiş psikoloğa götürelim seni iyi gelir, ama asla gitmem diyor, yani normal olmadığını kendi oğulları bile biliyor, ama tek alıp veremediği benimle. Bi de neden bana karşı böylesin diye sorduğumda "sen benimle samimi değilsin, eltin daha samimi" diyor. Ben tabiki sınır koyacam, samimi olmak istediğimde istediği lafı söyleme cesareti buluyor çünkü. En son bana "katikulli yapıp eltinle benim aramı bozamicaksın" dedi. Resmen çocuk gibi. Kişi kendinden bilir işi, kendi katikulliler yapıp eltimle aramı bozmaya çalışıyor. benim yerimde başkası olsa dayanamaz. Hatta en son dayanamayıp beddua ettim. Kendisi 1 aydır hasta ve iyileşemiyormuş, hastaneye gidip geliyormuş, bedduam mı tuttu bilmem. Ben kendimi çok yalnız hissediyorum bazen, bunları da birine anlatıp boşuna gıybet edip sevaplarımı vermek istemiyorum, o yüzden içimi buraya dökmek istedim. Düşünceleriniz benim için çok önemli, teşekkür ederim