Boşanmış bir kadın olarak söylüyorum eğer eşinizin size saygısı yoksa evlilik için hiç bir çabası yoksa bu sizden götürür.Daha sonra hastalık sahibi olursunuz.Eğer ki hala eşinizin size karşı sevgisini,merhametini ,iyi niyetini hissediyorsanız sabredin.Olduğunuz konumdan farklı şeyler yapın.Monotonluktan uzaklaşın.Terapiste gidin.Çalışmaya başlayın.Ama hiç umut yoksa yeni hayatınızda mutluluklar dilerim.Bilmiyorum. Bazen var. Özellikle eskiyi düşününce. Ancak şimdiki zamanda hissizleştim sanki.
Merhaba ,sizi çok iyi anlıyorum .Benim oğlum da 41 aylık ve dediğiniz gibi biraz zor bir çocuk .Uykuyu sevmez yeni doğduğunda da böyleydi hep böyle fiziksel veya psikolojik bir durum cikmadi yapısı böyle dediler .Yemek yemez,iki dk içinde nereye elini atacağını jestiremiyorum .Eşim polis bende tek başıma buyutuyorum eşimi evde bulunca yardım ediyor ama genel olarak tek başıma gibiyim o yüzden neler hissettiğinizi çok iyi biliyorum
Ve bende zaman zaman niye evlendim vs gibi düşündüğüm eşimden nefret ettiğimi ,sevmediğimi hissettiğim oluyordu .Esiminde sigudunu hissediyordum çünkü yoruluyoduk gerçekten .1,5aydir filan ailemin yanına geldim hem bana biraz iyi geldi yine oğlum bende ama ne bileyim bı hastaneye tek başıma gitmek bile iyi geldi .Eşim de dinlendi zaten ve birbirimizi özledik biraz .Öyle bir ihtimal varsa 1 hafta bile uzaklassaniz biraz ayrı kalınca tekrar degerlendirseniz durumu.
Tabiki evlst candır ,lütfen kimse kınamasın ama böyle afacan bir çocuğunuz olunca ve herşeye tek başınıza kisturunca bunaliyorsunuz 5 dj bile olsa tek başınıza vakit geçirip kendinize zaman ayırmak istiyorsunuz gerikiyorsujuz .
Anlattiginiz duyguları bizde yaşadık bence en büyük sebebi yorgunluk ,biraz dinlenmeye ihtiyacınız var anne ,kv kimle aranız iyiyse biraz gidin ogkunuzu bırakıp 1 saat dolasin çok iyi geliyor .
Birde yer yatağı gibi birşey mi yapsaniz yere düşme durumu olmaz oda kapılarını ,mutfağı filan kilitleyen sadece girişte dolaşıp gidip yatar en azından eşinizle artık birlikte uyusaniz iyi gelir diye düşünüyorum .
Allah yardımcınız olsun sevgilerimi yolluyorum :*
Sizi oğlunuza alakalı konularinizi hatırlıyorum biraz. Durumunuzu bnm ikinci bebeğim olduğu zamana benzettim azıcık. Hiç kimsemin olmadığı doğu illerinden birine mecburi hizmete gitmiştik. evim bir dağ tepesindeydi. evin tek arabası eşimi ise götürmeye yarıyordu. oğlum 15 aylıkken yeni doğan kızımı o denli kiskandiki çocuk sustu yani bildiğiniz bir ay önce konuşan bebek sustu. en az 1,5 sene konuşmadı. kızım çok zor olmasa da her bebek kadar huysuzdu. Ve tüm bu izalasyon ve kaosun ortasında hiç konusmadigim benle hiç konuşmayan aynı yatağa girmedigim hatta yeri gelip aynı sofraya oturmadığım bir eşim vardı.
Deliliğe beş kala yaşıyor gibiydim. Bı haftasonu artık konuştuğumuzda dedim ki bu ilişkiden önce benim iyilesmem lazım bunu bir ayrılık yada ayrılığa hazırlık görme beni terapiye gitmiş varsay dedim .
Bir ay ailemin yanına gittim. Alışık olduğum şehir arkadaşlarım ailem eskisi gibi kitap ve filmler derken insana benzer halde döndüm evime. İlk iş oğlumu bir şekilde kendi yatağında yatmaya ikna etmek oldu. Bunun için odasını Montessori düzeninde yaptım. Çok masraflı olmadı yere bir döşek bile yetti. Hem düşmesinin önüne geçtim böylece.
Kızım zaten o sıra emekliyordu ona da başka odaya bir yatak yaptım. Arada gece ağladı ama sıktım dişimi. Hayatımın kontrolü çocuklardan bana geçince ilgimi evliliğime yönelttim.
Benim eşim yapı olarak sirnasikligi sevmez haliyle hemen full power press yapamazdim. Bende yemekte ufak bı kaç espiri akşam izlenebilecek en azından bir gün haftada dizi falan ayarladım. Çayımı alip yanında oturdum evmiş camasirmis bıraktım akşamları bı muddet. Konusmasada oturdum. O kitap okuyosa bnde aldım bı tane oturduk sessizce gecelerce. Bı gün baktık ki artık konuşuyorduk.
İletişim ufak tefek kurulunca biraz yol alınca ciddi meseleleri konuştuk. Onun ilgisizliğinden benim güvensizliğimden.
Yani uzun isi kısası size önerim yavaş yavaş iletişim kanallarını açmaya çalışın. Bı şekilde o evde yanlizca anne kimliğinde kalmayın. Çocuğunuz zor olabilir. asla size ahkam kesemem şöyle yapın yada böyle yapın diye ama oglunuzun size aşırı bağımlılığı hali için bı uzmana danışabilirsiniz belki. Çünkü okuduğum kadarıyla oglunuzun hayatiniz üzerindeki egemenliği sadece eş ilişkinizi değil herşeyi tepetaklak etmiş. Biraz iletişim tekrar oluşunca ağır mevzulari konusursunuz. Hemen işin başında bunları irdelemek hem sizin hem eşinizin gardını almasını sağlıyor cunku.
aslında çocuğu biraz fazla bahane ediyorsunuz.ben anlattıklarınızda hatanın büyüğünü sizde gördüm yine.yatak ayırmak zaten en büyük hatanız olmuş.bunun başka çözümleri de var.ne çocuklar var ne sorunları var ama siz bir şeylerden kaçmak için çocuğu öne sürmekten , çocuğa kaçmaktan vazgeçmemişsiniz.çocuğu alıp eşi atmışsınız ve olaylar böyle gelişmiş.çocuk için de daha büyük sorunlara sebep olacak davranışlarınız, en en en basiti hala beraber yatılmaz o kadar aylık çocukla.bence bir profesyonel yardım almanızda fayda var.
Yatakları ayırdığınızda , en ufak sarılma vs olmadığın da birbirinizden soğumanız çok normal. Bence acil bitmesi gereken bir evliliğiniz Yok, eş olarak paylaşılacak şeylere ve beraber geçirecek vakit e ihtiyacınız var.
Bence adım atın , kendiniz yazmışsınız , ben adım atarsam eşimde atar toparlar diye.
Duygularda beslenmeli sonuçta ve eş olarak bu duyguları besleyecek en önemli şeylerden biri cinsellik. Birbirinize özel zamanlar yaratın bence.
Sonra bakın duruma , gidişata göre karar alınabilir.
ilk hata ne sebeble olursa olsun yatak ayırmak bu konuyla ilgili gereken yerlere danışabilirsin evlilik terapisti gibi güvensizlik olmus kopukluk olmuş sonra da yatak ayırmak sonunuzu getirmiş evliliginizin daha fazla kopmuşsunuz çocuğun yatağını kendi yanınıza alıp öyle alistirsaydiniz keşke tam ayrıntıyı bilmiyorum tabi ama evlilikte sorunların ilk başta ilerleme sebebi yatak ayırmak bize nolursa olsun yatak ayirmayin derdi buyuklerimiz çünkü aranızda küsluk soğukluk olsa bile aynı yatakta yatarken bı şekilde elleriniz ayaklariniz birbirine temas eder birbirinize yumusarsiniz derlerdi saçma bulabilirsiniz belki de ben konunuzu yanlış anlamış olabilirim ama bize bu yönde öğüt verildi hep yataklari ayirdiginizi kopukluk oldugunu yazınca siz aklıma o geldi direktEşim evliliğin ilk iki yılında iddia, at yarışı vs oynadı. Çok büyük bir borçlanma olmasa da bizi yıprattı maddi anlamda. Sonra düzeldi. Borçlarını ödedi. Normale döndü en azından bu konuda. Sonra o iğrenç dönemde yıpranan evliliği ve benim yok olan güvenimi geri kazanmak için adımlar da attı. Alttan aldı birçok konuda. Ancak ben düzelemedim. Her daim hesap soran, kuşkulanan bir insana dönüştüm. Bir sene de böyle geçti. Sonra ben kısmen kendimi düzelttim. Ancak onda sabır ve istek kalmadı. Sonra da tamamen koptuk zaten.
Bir de zor bir çocuğumuz var. Epey yordu bizi sağolsun.
Teşekkür ederim yorumunuz için. Evet dediğiniz çok doğru aslında. Şu anda oğlum yönetiyor evi de evliliğimizi de. Ona göre şekillendik ve toparlanamıyoruz. Aslında kreşe başladığından beri yarım gün de olsa kendime zamanım kalıyor ama ben temizlik yapıyorum. Ütü yapıyorum. Dinlenmek yerine...
Ben biraz sabırsızım ve tohum verip hemen ağaca kavuşmak istiyorum. Hani önerdiğiniz yavaş ve ufak ufak iletişim kurma halini beceremiyorum. İşin sonu hep laf sokma ve eleştirme ile sonuçlanıyor. Çünkü eylemin veya adımın hemen etki etmesini istiyorum.
Bende öyleydim. Hala da öyle. Fakat kendimizi paralarken eş için ev için çocuk için bizden gidiyor/muş.Teşekkür ederim yorumunuz için. İki haftadır gitmeye çalışıyorum psikoloğa. Ancak her defasında bir sorun çıkıyor. İki gündür oğlumu hastaneye götürüyorum hava veriliyor. Ondan önceki hafta yine oğlumun alerji testleri için koşturup durdum. Nedense bir türlü kendime zaman ayıramadım.
Başlarda isteksizlik olarak kendini gösteren cinsel sorunlarımız, zamanla fiziksel sorunlara dönüştü :) o da ayrı bir konu zaten.
Bir ara normale döndüğümüzde bunu konuşmuştuk. Ve cinsel sorunların ayrı yatmaktan kaynaklandığını söylemişti eşim.
Bence bizim en önemli sorunumuz bir taraf adım attığında, diğer tarafın laf sokma veya eleştiri ile yanıt vermesi.
İdrakcim , 2 gun once esim dedi ki , sen artik yoksun , seninle konusamiyorum , dertlesemiyorum , uyuyamiyorum , kendimi yapayalniz hissediyorum dedi
Biz 24 saat beraberiz , beraber is kurmaya calisiyoruz , hic ayrilmiyoruz , dedim dalga mi geciyorsun benimle?
Ne demek sen yoksun
Ne zaman konusmaya yeltensem mila bagrinmaya basliyor , ne zaman birsey anlatacak olsam mila agliyor ve sen hep onunla ilgilenmek zorundasin dedi , son 4 aydir yoksun dedi
Bunu duyan oglum da evet anne hic yoksun , buradasin ama sen milanin ozel mali gibisin hep o dedi , cok icim acidi inan
İsin ozeti , bir evde zor bir cocuk varsa kari koca iliskisi kalmiyor maalesef , bence ayrilmayi dusunme bir sure , bi oglan krese duzenli gitmeye baslasin , sen ise gir , ondan sonra bak duruma , obur turlu verecegin kararin saglikli bir karar olacagina inanmiyorum
Diger yorumlari okumadim , bunu yazanlarin zor cocuk ne demek bilmedigi cok asikarKatiliyorum
Diger yorumlarda cocugu bahane ediniyorsun demisler ama konu sahibesinin butun enerjisi cocukla ugrasmaya gidiyor. Kadin helak oldu resmen.
Valla cute , su saat itibariyle benim kizim koltuk tepesinde zipliyor , keske uyusalar da bizde adamlarla bi bas basa kalabilsek , eminim idrakta da durum budur, hos erken uyudugu gecelerde de o kadar yorgun oluyorum ki tum dunya sussun kimse konusmasin istiyorum benPekı aksamları da mı bırlıkte degılsınız, aynı odada oturmuyor musunuz veya oglunuz uyudugunda sıze 2saat bıle olsa vakıt kalmıyor mu?
Bende de telefonla aşk yaşayan bir adam var. 14 yaşında sivilceli ergen gibi sürekli elinde telefon. Hakkını yemeyeyim işiyle ilgili sohbet etmeyi pek sever. Bana neyse Ahmet beyin çevirdiği dolaplardan.
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?