Öncelikle ferahlıklar diliyorum. Uzun bir aradan sonra kk ya dönünce dikkatimi çeken kişilerden oldunuz. Bazı konularınızı okumuştum. Her defasında ne kadar da bana benziyor dedim. Bu konu da bile.
Hayatımın bir çok alanında bir çık zamanında hayatı kendime ben zorlaştırdım. Bunun zorlaştırırken de farkındaydım hep fakat yapım diyorshm. Gel zaman git zaman bir evlat nasip etti rabbim. Evhamlarım, çocuğuma karşı bazen gelen kötü hislerim vs derken oğlum için kendimi psikiyatr kapısında buldum.
1 ay oldu o kadar iyi ve huzurluyum ki üzerimdeki kara bulutlar dağıldı.
Kendimi yazdım birden kusura bakma. Ama bir yol mudur? Fayda görürsünüz belki.
Yani ben ayrılmayı gerektirecek bir durum göremedim açıkçası. Belki de benim evliliğim çok daha ağır vaka olduğu içindir ama ben şahsen, sizin ifadenizle, sırf sizin duygularınız köreldi diye oğlunuzu ailesinden mahrum etmemeniz kanısındayım.Merhaba hatunlar
Bu konuda başarabilirsem sadece evliliğimle ilgili yazmak istiyorum ki, sağlıklı ve işe yarayan cevaplar alayım. Oğlumu ya da geriye kalan hiçbir şeyi dahil etmeyeceğim konuya.
Eşimle iki buçuk yıllık bir beraberliğin sonunda evlenmeye karar verdik. Evliliğimizin beşinci yılındayız. Toplamda yedi yıldır hayatımda kendisi. Önceden de evliliğimizle ilgili bir konu açmıştım lakin içerik farklı olduğundan ve o dönem benim kendi hatalarım fazla olduğundan dolayı herkes evliliğimi kurtarmama yönelik fikirler verdi. Belki yine hatalarım vardır bilmiyorum.
Evliliğimizin ilk iki yılı nispeten güzeldi. Oğlum hareketlenmeye başladıktan sonra öncelikle yatakları ayırdık. Çünkü gece kırk kere uyanan, uyandığında ses çıkarmadan yataktan atlamaya çalışan, hatta abartıp diğer odalara giden bir oğlumuz vardı. Tek yatırmaya çalıştığım her gece mutlaka bir kaza atlattık. Sabah erken saatte işe gitmesi gereken eşim çok fazla uykusuz kalınca çözümü oğlumla diğer odaya geçmekte bulduk. Sonraki zamanlarda yatak ayırma girişimlerim, oğlumun ısrarla yataktan düşmesi veya gece evin içinde uykulu dolaşmaya çalışması yüzünden hüsranla sonuçlandı. Sonuç itibariyle 41 aylık oğlumla birlikte uyuyoruz hala. Eşim de yatak odasında. Bu ayrıntıdan sonra diğer konulara geçeyim.
Eşimin yaptığı bazı hatalar ve oğlumuzun çok zor bir çocuk olması münasebetiyle ciddi kopukluk oldu aramızda. Önce sarılıp öpmeler bitti, sonra cinsel hayatta sorunlar başladı. Son olarak sohbet etmekten bile aciz iki insana dönüştük. Maddi sorunlar da zor çocuk yorgunluğuna eklenince birbirimize tahammülümüz bitti.
Iki hafta önce bu konuyu konuşmak istedim eşimle. Bana "sen sadece eleştiriyorsun çözüm üretmiyorsun ben bu durumdan bıktım. Ayrılmak ise isteğin, lafı oraya getireceksen itiraz etmeyeceğim" dedi. Ben de "neden çözümü ben üretmek zorundayım sen neden o güzel kafanı yormuyorsun" dediğimde "ben artık bu evlilik için ne yapalım diye düşünmeyeceğim, düşünmüyorum zaten. Sen zamanında attığım tüm adımları geri teptin." dedi. Konuşma yarım kaldı,tıkandı. Çünkü en sevdiği şey geçmişteki hataları meydana çıkarmaktır. Lakin bunu ben yapsam rahatsız oluyor.
Eşim işi dışında bir şey düşünmeyen, sürekli elinde telefon olan ve de ailece aktivite yapmaya yanaşmayan birine dönüştü. Açıkçası ben de artık talepte bulunmuyorum. Oğlumla vakit geçiriyorum ve bu durumu da kanıksadım. Yani genel olarak oğlumla iki kişilik bir hayat sürüyoruz esasında.
Uzunca süredir ayrılmak istiyorum. Sevgim bitti mi bitmedi mi bilmiyorum. Çok da umurumda değil artık. Ancak oğlumun özel durumundan dolayı, oğlumla birlikte hayat kuracak durumum yok şu an. Ne maddi ne de manevi. Ailemin yanına asla gitmem. Fazlaca sebebim var. Ancak oğlumla ayrı bir hayat kurabilmek için de en az üç yıla ihtiyacım var. Sebepleri tek tek yazmayayım, uzun sürer. Lakin durum bu.
Öte yandan eşim bir iki yıl sonra yeni bir çocuk sahibi olmaktan bahsediyor ara sıra. Çünkü dengesiz. Başlarda şiddetle karşı çıkarken şimdi "hı hı" deyip susuyorum. Cevap vermek bile gelmiyor içimden.
Evliliğimiz nasıl bu hale geldi derseniz, inanın ben de bilmiyorum. Eşimin hataları benim hatalarım, oğlumuzun zorluğu, maddi sıkıntılar. Bir şekilde koptuk sonunda.
Şimdi ben öyle bir haldeyim ki, boğuluyorum sanki. İçimden "şu an bu evde durman gerekiyor. Oğluna bir gelecek sağlaman için bu şart. Beklenti içine girme. Ev arkadaşın gibi düşün" diyorum. Öte yandan "şu an ayrılamıyorsan ufacık da olsa bir umut varsa düzelmesi için, o yönde adım at" diyorum. Lakin içimden gelmiyor.
Kavga etmiyoruz. Hani seslerin sürekli yükseldiği bir ev değil bizimkisi. Ya da birbirimize hakaret edip psikolojik şiddet uygulamıyoruz. Ancak sürekli laf sokma, imada bulunma mevcut. Fazlasıyla hem de. Oğlum son dönemlerde babasına karşı çok tepkili. İtiyor, gitmesini istiyor. Sevmek istediğinde karşı çıkıyor. Birlikte oyun oynamıyor babasıyla vs. Biliyorum eşim bu duruma da çok üzülüyor. Çünkü oğlunu sever fazlaca. Ancak yetiştirilme tarzından dolayı oğluyla eğlenmeyi, oynamayı bilmez. Beceremez.
Bir süre önce bizi birbirimize bağlayan oğlumuz vardı. Şimdi oğlum da sadece benimle zaman geçirmek isteyince, tamamen koptuk diyebilirim. Bilmiyorum bu durum geçici mi ama eşime karşı tamamen nötr durumdayım şu anda. Hasta olunca ya da ölme ihtimalini düşününce merhamet duyuyorum. Ancak onun dışında bir his yok.
Eşime göre ben çok kurcalıyor, çok düşünüyorum. Abartacak bir durum yok. Ben ise, ömür boyu böyle büyük bir boşlukta yaşamak istemiyorum. Öte yandan sırf annesinin hisleri köreldi diye oğlumu aile ortamından mahrum bırakmak da istemiyorum.
Kafamdan atamadığım ayrılık fikri, büyük şehirde özel ilgi bekleyen bir çocukla yalnız yaşama zorluğu ki şu an öyle bir ihtimal bile yok. Evliliğin düzelmesi adına zerre adım atma isteğim de yok şu an için.
Esasında üzülüyorum da bu duruma. Biz birbirimizi çok sevmiştik düşününce. Neden ve nasıl bu hale geldik hiç bilmiyorum.
Ben içinde bulunduğum zamanı nasıl daha katlanılır hale getirebilirim söyleyin lütfen. Nefes alamıyorum çünkü artık. Ne gitmek mümkün oluyor ne de kalmak. Heh arabeske de bağladım sonunda çok güzel. Ancak durumu özetleyecek tek cümle bu.
Yorumlarınızı bekliyorum. Şimdiden teşekkürler.
Sevgili idrak bence en büyük hata yatakları ayırma ve bu süreyi çok uzatma olmuş.
Oğlan artık oldukça büyümüş aslında.
Bilmiyorum pedagog yardımı alıyorsun diye hatırlıyorum ama bu konuda
yardımı olmadı mı?
Sevgi hiç yok mu kalbinizde?
Gurur mu yaptınız hep içinize atıp surat mı astiniz acaba eşiniz sana attığım tüm adımları teptin demiş çözüm üretmiyor şikayet ediyorsun cümlesi çok can alıcı ve biz kadınlar maalesef bunu sık sık yapıyoruz farkında olmayasinizin nedeni bence kendinizi daima haklı gormussunuz onun penceresinden bakamamissiniz ve sonuç ne oldu ki olmuş erkeklerde kalp taşır ilgi alaka beklerler ne kadar biz aksini düşünsekte .. oğlunuza sağlam korkuluklu bir yatak yaptırın 41 aylık çocukla yatmak ileride sağlıklı kişisel gelişim yasamini etkiler oğlunuza kötülük yapıyorsunuz bir kere ben özel eğitim sektöründe çalışan biriyim hiçbir bahane ile onu tutmayın artık yanınızda ve esinize geri dönüş yapın yarın akşam ona güzel bir sofra hazırlayın giyinin makyaj yapın ve tatlı dille karsilayin onu ne kadar ozlediginizi dile getirin sasirtin onu simartin ve asla gurur yapmayın yazık evliliğe çocuğa geleceğinize yazık olmasın
Odanız müsaitse 1 yatak daha alıp yanyana 2 yatakta hep beraber uyuyun. Biz 1 yıl öyle yaptık oda duvardan duvara yataktı . Hem üstünde zıplarsınız çocukla düşme tehlikesi olmadan.Bu konudan hiç bahsetmedim pedagog arkadaşa :) ya nomu öyle bir durumdayız ki yatakları birleştirmeye bile kimse yanaşmıyor. Hem oğlumun tek yatması zor, kıyamıyoruz ikimiz de. Hem de çok afedersin gerdeğe girecek yeni evli çift gibi hissediyoruz bu konuda. Hani böyle saçma bir kaçış hali var.
Bu konudan hiç bahsetmedim pedagog arkadaşa :) ya nomu öyle bir durumdayız ki yatakları birleştirmeye bile kimse yanaşmıyor. Hem oğlumun tek yatması zor, kıyamıyoruz ikimiz de. Hem de çok afedersin gerdeğe girecek yeni evli çift gibi hissediyoruz bu konuda. Hani böyle saçma bir kaçış hali var.
Iki tarafin da cabasi olursa ve de istegi, kurtarabilirsiniz bu evliligi aile terapistine giderek... Ancak oyle bir istek yok gibi.
Oglumun aile ortaminda buyumesini istiyorum demissiniz de aile gibi de degilsiniz. Herkes bireysel takiliyor. Sadece ayni ebi paylasiyorsunuz gibi ya da bosanma suresini geciktiriyorsunuz ama bosanmis gibi yasiyorsunuz zaten.
Laf sokmaniz bir yonden iyi. Hala umit var demektir. Susmak daha kotu. Susmak artik tamamen umidi kesip kafada tamamen bitirmek demek.Evet maalesef durum bu. Aynı evi paylaşıyoruz sadece... Boşanmak şu an için mümkün değil. Birbirimize laf sokmaktan vazgeçersek adım atabiliriz belki ama o da olmuyor.
Bence rutin bir hayat sizi boğmuş. Eşinizden ilgi görmeyince kendinizi ona kapatmışsınız gibi geldi.
3 yıl daha aynı evdeyseniz daha eğlenceli hale getirin, bugünleri kötü hatırlamayın. Acaba eğlendiğiniz bir aktivitemi yapsanız. Biz tango kareografisi izleyip ona çalışıyoruz. Bir oğlumla bir eşimle çalışıyorum çok eğlenceli böyle evde yapabileceğiniz bir şey denemenizi öneririm.
Hayatınıza mutlaka eşinizi de katın. Çocuk büyütmek ekip işidir, tek başına sizi yıpratır. Aynı evi paylaşmayın sadece aynı hayatı da paylaşın.
Odanız müsaitse 1 yatak daha alıp yanyana 2 yatakta hep beraber uyuyun. Biz 1 yıl öyle yaptık oda duvardan duvara yataktı . Hem üstünde zıplarsınız çocukla düşme tehlikesi olmadan.
Evlenmeden önce beraber yapmaktan keyif aldığınız bir şey varsa onları deneyin. Ama kilit nokta bu deneyin. Siz vazgeçerseniz kimse mutlu edemez.Ben tek başıma büyütüyorum oğlumu maalesef. Çünkü eşim oğlumun aşırı hareketli olmasına ve hırçınlığına tahammülsüz. Gerginliği çocuğa da yansıdığı için oğlum da babasıyla bir şey yapmak istemiyor artık.
Eşim hayattan pek zevk almayan bir tip. Enerji emen türlerden. O yüzden birlikte pek bir şey yapamıyoruz. "yo no gorok vor" diye benim de enerjimi emmesin diye bireysel takılıyorum ben.
Hayir idrak ya, bitmesi "gereken" bir evliligin yok.
Sadece bir sure boyle idare etmek zorundasiniz.
Oglan da biraz buyuyup bagimsizligini ilan edince cok daha rahatlayacaksiniz.
Esin de sen de kafasini kuma gomup kici acikta kalan iki deve kususunuz, hepsi bu.
Evet, babanin cocukla alakadar olmasi yani hep birlikte bir seyler yapmaniz aile sicakligini artiriyor ama bir durt adami, kendin icin degil oglan icin.
Kocaam kocaam kalk da veledine iki saril öp de.
Al telini elinden ya bizimle oynarsin ya da telini hic dusunmeden eline civilerim de.
İrdeleme artik, sal su evliligi.
Kizginligini, kirginligini, beklentini, yorgunlugunu esinle aranda set araci olarak kullanma, ona yaslan, onda dinlen.
Siz rakip degil ekipsiniz.
Biliyorum, biliyorum, istemek, beklemek, surekli durtmek zor geliyor.
Ya da senin/cekirdek ailenizin ihtiyacini, zevklerini, ilgilerini kesfetmis olmasini umuyorsun.
Ama adami iki pohpohlamaktan da geri duruyorsun.
Ornegin gecen haftalarda dogum gunumdu.
Sevgili kocam iki gozumun kaktusu çiçeeni sevdigim hic sevmeme ragmen cicek almis gelmis.
Yedirsem mi yoksa kurutup bitini ustune mi salsam bilemedim.
E be sen beni hic mi tanimadin dedim.
Biliyorum evet ama icimden geldi dedi.
Bir dusundum.
İcimden geldi, icimden geldi, yani benden hicbir beklentisi yok hatta kizacagimi bilse de sevgiliyken nasil aliyorduysam oyle alayim demis.
Dusundum dusundum, icimden geldi, dedim, ne guzel kafa ya.
Bunlar boyle anneeem, kuzum, icinden geldigi gibi yasiyorlar, hesapsiz kitapsizve durtmezsen aylarca oturmali yasiyorlar.
Git saril su adama yav.
Oglun senin tavirlarini kopyaliyor, gozu uzerinizde bunu bil.
Saril su adama.
aslında çocuğu biraz fazla bahane ediyorsunuz.ben anlattıklarınızda hatanın büyüğünü sizde gördüm yine.yatak ayırmak zaten en büyük hatanız olmuş.bunun başka çözümleri de var.ne çocuklar var ne sorunları var ama siz bir şeylerden kaçmak için çocuğu öne sürmekten , çocuğa kaçmaktan vazgeçmemişsiniz.çocuğu alıp eşi atmışsınız ve olaylar böyle gelişmiş.çocuk için de daha büyük sorunlara sebep olacak davranışlarınız, en en en basiti hala beraber yatılmaz o kadar aylık çocukla.bence bir profesyonel yardım almanızda fayda var.Eşim evliliğin ilk iki yılında iddia, at yarışı vs oynadı. Çok büyük bir borçlanma olmasa da bizi yıprattı maddi anlamda. Sonra düzeldi. Borçlarını ödedi. Normale döndü en azından bu konuda. Sonra o iğrenç dönemde yıpranan evliliği ve benim yok olan güvenimi geri kazanmak için adımlar da attı. Alttan aldı birçok konuda. Ancak ben düzelemedim. Her daim hesap soran, kuşkulanan bir insana dönüştüm. Bir sene de böyle geçti. Sonra ben kısmen kendimi düzelttim. Ancak onda sabır ve istek kalmadı. Sonra da tamamen koptuk zaten.
Bir de zor bir çocuğumuz var. Epey yordu bizi sağolsun.
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?