- 22 Haziran 2022
- 2.680
- 1.074
- 30
-
- Konu Sahibi sassyassyy
- #81
O zaman sizinkisi biraz heyecandan yaşamaya başlayınca alışırsınızevet seviyorum
yaa tesekkurler yalniz olmadigimi bilmek iyi geldi.
aslinda ben esyalara veya ortama pek anlam yuklemem hatta bunu hayatimda ilk kez yasiyorum. okul hayatim boyunca her yaz baska bir ulkede, okul varken de her yil baska bir yurt odasindaydim. hic boyle bir durumla karsilasmadim. arabami cok sik degistiririm hic etkilenmem. ama bu hem yeni bir ortam hem de evliligin bana yapacagini dusundugum baski olabilir. bunlari kendime tek tek anlatiyorum ama eve gidince yine beni bir aglama tutuyor. bu salonda oturulmaz, bu bahcede vakit gecmez diye dusunuyorum hep. sebebini veya ne yapmam gerektigini artik psikologumla gorusurum
Babamın evi tek cepheli. Batıya bakıyor. Ama orası da aslında bir sokak.Boleyn Kizi nasıl duygulandım mesajınıza. Büyüdüğüm anneanne evini düşününce incecik sızlıyor kalbim. Hani “home” diye bir kavram var ya, yuva. Bunu düşününce hala o ev gelir aklıma, 6 sene geçmesine rağmen
dugunume cok az bir zaman kaldi ama ben gercekten hic mutlu degilim. yani cok yorgunum zaten o ayri bir sey ama gecen haftaya kadar gayet mutluydum egleniyordum ama su an mutsuzum. evlilikten dolayi da degil yani zaten nisanlimla birlikte yasiyoruz oyle bir tedirginligim de yok. ama neden oldugunu bilmiyorum. nisanlimi da seviyorum onunla alakali bir sey de yok.
ev tamamen bitti iste birkac gelecek esya bir de bizim kisisel esyalarimiz kaldi yerlesecek. ama ben bu evi hic sevmedim yani anlatamiyorum sanki icinde mutlu olmayacakmisim gibi geliyor. boyle soguk bir havasi var anlatamiyorum. dun nisanlimin ailesi, benim babam falan evi gormeye gittik. babamlar cok sevindiler iste her yer cok guzel olmus diye baya keyiflendiler ama ben anlamadigim bir sekilde cok huzursuz oldum. icime bir sikinti geldi, karnima agri girdi yani ruhum daraldi. hemen ciktim evden. nisanlim yanima geldi onu gorunce de daha kotu oldum cok agladim. hemen gittik zaten sonra. evde de aglamaya devam ettim hep.
bugun oglen de arkadaslarim gormek istediler evi. onlari goturduk yine ayni sey oldu ama bu sefer nisanlim yanimdaydi surekli yanimda durdu, beni guldurmeye calisti sakalar falan yapti bu sefer aglamadim ama yine ayni sekilde hissettim. arabaya binince derin nefes aldim yani. nisanlim yokken zaten eve hic gitmiyorum o zaman daha huzursuz hissediyorum.
boyle anlatamiyorum sanki o evde mutlu olmayacakmisim gibi geliyor. yatak odasina bakiyorum mesela ben burada uyuyamam diyorum, bahceye bakiyorum burada nasil vakit gecirecegim diyorum. sanki cok yalniz kalacakmisim gibi geliyor. kendimi sakinlestirmeye calisiyorum yaptigin cok ayip, sana hic yakismiyor cocuk gibi davraniyorsun, sen su an simariklik yapiyorsun falan diyorum ama degismiyor bu durum.
haftasonu zaten psikologumla gorusecegiz ama daha once boyle bir sey yasayan oldu mu, bu surecte bunu normal gormeli miyim bilmiyorum. cok uzuluyorum nisanlimi da cok uzuyorum acikcasi.
YengeçBoleyn Kizi şimdi bir anlatsam sabaha kadar ağlarım, susacağım o yüzden. hatta geyiğe vurma çabalarım olacak :) lütfen gömmeyin ama burcunuzu çok merak ettim
Bence sizin derdiniz bir yere kök salma korkusuyaa tesekkurler yalniz olmadigimi bilmek iyi geldi.
aslinda ben esyalara veya ortama pek anlam yuklemem hatta bunu hayatimda ilk kez yasiyorum. okul hayatim boyunca her yaz baska bir ulkede, okul varken de her yil baska bir yurt odasindaydim. hic boyle bir durumla karsilasmadim. arabami cok sik degistiririm hic etkilenmem. ama bu hem yeni bir ortam hem de evliligin bana yapacagini dusundugum baski olabilir. bunlari kendime tek tek anlatiyorum ama eve gidince yine beni bir aglama tutuyor. bu salonda oturulmaz, bu bahcede vakit gecmez diye dusunuyorum hep. sebebini veya ne yapmam gerektigini artik psikologumla gorusurum
Normal bence hissettiklerin, alıştığın mekanları değiştirmek zor. Evler yaşadıkça anlam kazanır, şu an oturduğum eve taşındığımda aynı şeyleri hissettim ki bu evi meydana çıkarmak için yıllarca çalıştım, kentsel dönüşümle yıkılıp yeniden yapıldı, mis gibi butik bir site oldu ama taşındığım ilk aylar bana çok zor geldi, yok dedim sevemedim ama sonra yerleşip içinde yaşamaya başlayınca, anılar birikince sevdim, şimdi çok hoşuma gidiyordugunume cok az bir zaman kaldi ama ben gercekten hic mutlu degilim. yani cok yorgunum zaten o ayri bir sey ama gecen haftaya kadar gayet mutluydum egleniyordum ama su an mutsuzum. evlilikten dolayi da degil yani zaten nisanlimla birlikte yasiyoruz oyle bir tedirginligim de yok. ama neden oldugunu bilmiyorum. nisanlimi da seviyorum onunla alakali bir sey de yok.
ev tamamen bitti iste birkac gelecek esya bir de bizim kisisel esyalarimiz kaldi yerlesecek. ama ben bu evi hic sevmedim yani anlatamiyorum sanki icinde mutlu olmayacakmisim gibi geliyor. boyle soguk bir havasi var anlatamiyorum. dun nisanlimin ailesi, benim babam falan evi gormeye gittik. babamlar cok sevindiler iste her yer cok guzel olmus diye baya keyiflendiler ama ben anlamadigim bir sekilde cok huzursuz oldum. icime bir sikinti geldi, karnima agri girdi yani ruhum daraldi. hemen ciktim evden. nisanlim yanima geldi onu gorunce de daha kotu oldum cok agladim. hemen gittik zaten sonra. evde de aglamaya devam ettim hep.
bugun oglen de arkadaslarim gormek istediler evi. onlari goturduk yine ayni sey oldu ama bu sefer nisanlim yanimdaydi surekli yanimda durdu, beni guldurmeye calisti sakalar falan yapti bu sefer aglamadim ama yine ayni sekilde hissettim. arabaya binince derin nefes aldim yani. nisanlim yokken zaten eve hic gitmiyorum o zaman daha huzursuz hissediyorum.
boyle anlatamiyorum sanki o evde mutlu olmayacakmisim gibi geliyor. yatak odasina bakiyorum mesela ben burada uyuyamam diyorum, bahceye bakiyorum burada nasil vakit gecirecegim diyorum. sanki cok yalniz kalacakmisim gibi geliyor. kendimi sakinlestirmeye calisiyorum yaptigin cok ayip, sana hic yakismiyor cocuk gibi davraniyorsun, sen su an simariklik yapiyorsun falan diyorum ama degismiyor bu durum.
haftasonu zaten psikologumla gorusecegiz ama daha once boyle bir sey yasayan oldu mu, bu surecte bunu normal gormeli miyim bilmiyorum. cok uzuluyorum nisanlimi da cok uzuyorum acikcasi.
kopek nisanlimin buyuttugu kopek aslinda o kendisi icin getirdi, sana alisinca bir sey olmaz birkac tane yavru daha getiririz falan diyor ama o kopek gelen butun yavrulari yiyecekmis gibi geliyor banaYavrum kuzum , düğün stresinden bunlar hep
Bir de köpek seni sevmiyorsa , kayinpederine iade et başka köpek alın en kocamanından ama kendin büyüt
Yani seni hayal ettim kendi evinin bahçesinde köpek tarafından kovalandigini , ciks olmadı yani
Keçi ve tavuk ne alaka ? Onu da çözemedim
Dışarıdan müdahaleler yüzünden içine sinmiyor olabilir , yoksa hevesle yaptığın ev neden aglayasin ?
Daha kahve içeceğiz evinin bahçesinde, güzel şeyleri düşün, o bahçedeki arkadaş sohbetlerini , sevgilinle yan yana oturup dolunayı izleyeceğiniz, evde kocaman partiler vereceğiniz anları düşün, stres olma gözünü seviyim , sen stres oldukça ben korkuyorum
Gunaydın sasyy, arkadasımda oldu. Evini hiç sevmedi hiç. Fakat o evine ilk geldiği zaman bir sebeple korkmus, onu evle bagdastırdı. Hep cıkmak istedi ve tasındı. Boyle bir sey yasamıs olabılır mısın? Ayrıca tasınırsın ne olacak kı, sevecegin bir ev bulursun üzülme, mutluluklar dilerimdugunume cok az bir zaman kaldi ama ben gercekten hic mutlu degilim. yani cok yorgunum zaten o ayri bir sey ama gecen haftaya kadar gayet mutluydum egleniyordum ama su an mutsuzum. evlilikten dolayi da degil yani zaten nisanlimla birlikte yasiyoruz oyle bir tedirginligim de yok. ama neden oldugunu bilmiyorum. nisanlimi da seviyorum onunla alakali bir sey de yok.
ev tamamen bitti iste birkac gelecek esya bir de bizim kisisel esyalarimiz kaldi yerlesecek. ama ben bu evi hic sevmedim yani anlatamiyorum sanki icinde mutlu olmayacakmisim gibi geliyor. boyle soguk bir havasi var anlatamiyorum. dun nisanlimin ailesi, benim babam falan evi gormeye gittik. babamlar cok sevindiler iste her yer cok guzel olmus diye baya keyiflendiler ama ben anlamadigim bir sekilde cok huzursuz oldum. icime bir sikinti geldi, karnima agri girdi yani ruhum daraldi. hemen ciktim evden. nisanlim yanima geldi onu gorunce de daha kotu oldum cok agladim. hemen gittik zaten sonra. evde de aglamaya devam ettim hep.
bugun oglen de arkadaslarim gormek istediler evi. onlari goturduk yine ayni sey oldu ama bu sefer nisanlim yanimdaydi surekli yanimda durdu, beni guldurmeye calisti sakalar falan yapti bu sefer aglamadim ama yine ayni sekilde hissettim. arabaya binince derin nefes aldim yani. nisanlim yokken zaten eve hic gitmiyorum o zaman daha huzursuz hissediyorum.
boyle anlatamiyorum sanki o evde mutlu olmayacakmisim gibi geliyor. yatak odasina bakiyorum mesela ben burada uyuyamam diyorum, bahceye bakiyorum burada nasil vakit gecirecegim diyorum. sanki cok yalniz kalacakmisim gibi geliyor. kendimi sakinlestirmeye calisiyorum yaptigin cok ayip, sana hic yakismiyor cocuk gibi davraniyorsun, sen su an simariklik yapiyorsun falan diyorum ama degismiyor bu durum.
haftasonu zaten psikologumla gorusecegiz ama daha once boyle bir sey yasayan oldu mu, bu surecte bunu normal gormeli miyim bilmiyorum. cok uzuluyorum nisanlimi da cok uzuyorum acikcasi.
evet bu da olabilirDaha önceki yerlere alışman/alışmaman hiç sorun değildi ki!! Heryer geçiciydi senin için..bir sorun gördüğünde ,birşey ucundan hoşuna gitmediğinde zihinin "amaaaan..hepi topu x süre yaşayacağın yer çok kıllatma " diyor senin memnun olmayan yanını bastırıyordu. Ama bu yer farklı ..burası artık sürekli yaşayacağın evin. Belki mimar ile istişare içindeyken parça parça karar verirken bütünün nasıl gözükeceğini kafanda oturtamamıştın ama görünce çok hoşlanmadın..belki mimarın bir bildiği vardır diye ona hareket alanı sağladın ama ev seni yansıtmayan bir havaya büründü ..belki de tek neden senin köksüz bir çiçek olmandır.
Bence sizin derdiniz bir yere kök salma korkusu
Yani bir nevi özgürlüğün kısıtlanması gibi algılıyor olabilirsiniz bilinçaltınızda
Yıllarca yurt dışında yaşadınız, oradan oraya savruldunuz, bir yerde kalmadınız, evler mekanlar değişti durdu, yurda geri döndünüz, evlilik tantanaları ve hooop yerleşik hayat
Bence siz alıştığınız düzenden en son tamamen çıkacağınız nokta o ev olduğu için huzursuzsunuz
Tempo bitti, iki imza atıp o eve gireceksiniz bu sizi tırmalıyor
Kendinize hedefler koyarak yakın gelecekten başlayıp uzağa doğru duraklar belirleyerek rahatlayabilirsiniz
İşte atıyorum nikahtan sonra şurada tatil yapıp-döndükten sonra bahçeye bir ısıtma ünitesi alıp iki de sandalye alıp-kışın şu işle şu hobiyle yada şu eğitimle uğraşırken haftasonları orada eşimle kahve içeceğiz-yazın maaşımın şu kadar artacağı şu özellikte bir işe geçiş yaparken evdeki bilmem nereyi değiştirip-babamla bir yurtdışı seyahati yapıp-eve kedi alacam vs…..gibi…….
Hem tempolu hayatınıza devam edip hem evi yuvanız haline getirebilirsiniz
Ben sizi anladığımı sanıyorum: bir işe başlarken-bir karar verirken-hayatımda köklü bir değişiklik yaparken bende huzursuz hissederim çok istediğim birşey olsa bile ve başlarım düşünmeye, u dönüşü yapabileceğim manevralar üretirim, biryerden kendime bir kaçış noktası bulurum ve ancak öyle o değişimi aşarım, genelde sıkıntı çıkmaz niyetimi gerçekleştiririm
Şöyle düşünün bir ay sonra taşınabilirsiniz, bir yıl sonra boşanabilirsiniz, ilk uçakla alıp başınızı gidebilirsiniz, ellerinize kelepçe ayaklarınıza pranga vurulmuyor kaçış noktalarınız var
Bilmem anlatabildim mi
Biraz takıntılı mısın acaba, nişanlınla sorun yoksa seviyorsan neden alışmam diye düşünüyorsun garip bir durumdugunume cok az bir zaman kaldi ama ben gercekten hic mutlu degilim. yani cok yorgunum zaten o ayri bir sey ama gecen haftaya kadar gayet mutluydum egleniyordum ama su an mutsuzum. evlilikten dolayi da degil yani zaten nisanlimla birlikte yasiyoruz oyle bir tedirginligim de yok. ama neden oldugunu bilmiyorum. nisanlimi da seviyorum onunla alakali bir sey de yok.
ev tamamen bitti iste birkac gelecek esya bir de bizim kisisel esyalarimiz kaldi yerlesecek. ama ben bu evi hic sevmedim yani anlatamiyorum sanki icinde mutlu olmayacakmisim gibi geliyor. boyle soguk bir havasi var anlatamiyorum. dun nisanlimin ailesi, benim babam falan evi gormeye gittik. babamlar cok sevindiler iste her yer cok guzel olmus diye baya keyiflendiler ama ben anlamadigim bir sekilde cok huzursuz oldum. icime bir sikinti geldi, karnima agri girdi yani ruhum daraldi. hemen ciktim evden. nisanlim yanima geldi onu gorunce de daha kotu oldum cok agladim. hemen gittik zaten sonra. evde de aglamaya devam ettim hep.
bugun oglen de arkadaslarim gormek istediler evi. onlari goturduk yine ayni sey oldu ama bu sefer nisanlim yanimdaydi surekli yanimda durdu, beni guldurmeye calisti sakalar falan yapti bu sefer aglamadim ama yine ayni sekilde hissettim. arabaya binince derin nefes aldim yani. nisanlim yokken zaten eve hic gitmiyorum o zaman daha huzursuz hissediyorum.
boyle anlatamiyorum sanki o evde mutlu olmayacakmisim gibi geliyor. yatak odasina bakiyorum mesela ben burada uyuyamam diyorum, bahceye bakiyorum burada nasil vakit gecirecegim diyorum. sanki cok yalniz kalacakmisim gibi geliyor. kendimi sakinlestirmeye calisiyorum yaptigin cok ayip, sana hic yakismiyor cocuk gibi davraniyorsun, sen su an simariklik yapiyorsun falan diyorum ama degismiyor bu durum.
haftasonu zaten psikologumla gorusecegiz ama daha once boyle bir sey yasayan oldu mu, bu surecte bunu normal gormeli miyim bilmiyorum. cok uzuluyorum nisanlimi da cok uzuyorum acikcasi.