-
- Konu Sahibi parfumkokusu
- #81
Eşiniz haklı 35 ten sonra riskli zaten. Tek çocukla da kalınmaz. Gerekirse işi bırakın bence
Yapma şuna başka çocuk sakın. Bulmuş senin gibisini üstüne yıkılıp duruyor. Yetmiyor gıkın çıksa suç atıyor. Böyle ben de baba olurum. Ne büyütmüş, ne simdi ilgileniyor. Atmış tüm yükü anneye böyle çocuk yapmakta ne var. Oglun kepaze olur bi taneye duzgunce bakmak varken ikinci niye? ne imkani varmis ikinciyi isteyecek? Ne bakıcı tutmus ne yardim etmis istemeye yüzünün olması bile tuhaf. Cok sinir oldum sen damızlık köle misin ya.aslında çok doğru dediniz öyle söyleyebilirim eşime. şartlar değişirse düşünürüz gibi. çünkü istemiyorum dedikçe çocuk sevmiyormuşum gibi algılıyor. bir de anlattığım gibi biraz zorlandım oğlum doğduğunda çok sakin yapılı bir çocuk değildi. bu durum eşimin gözünde sanki ben çocukları sevmiyorum gibi algı oluşturuyor.
Bu mantıksız ajitasyonlarin hic geregi yok. Acı bölüşülebilen bisey degil. Ekmek bölüşülür, ev araba bölüşülür, imkanlar bölüşülür. Bölüşmeye yetircek kadar malın mülkün yoksa bi taneyi kral gibi buyutmek varken ikisini de rezil etmeyin gereği yok. Hadi diyelim kardeşi öldü veya intihar etti güzel bi hayat saglayamadigin icin. Bedavadan bi de kardeş acısı çıkacak. Halbuki tek çocuk kalsaydi bu aci da peydah olmayacakti.Ben de sizinle aynı fikirdeyim lakin diğer taraftan da çevremdeki örnekleri görünce tek bırakılan çocuğa da haksızlık gibi geliyor. Mutlu günleri neyse de acı günlerinde (örneğin: anne-baba ölümü) aynı acıyı bölüşecek hiç kimsesi olmayacak. Sonuçta o da bu dünyaya kendi rızasıyla gelmedi, anne-baba isteği üzerine doğdu. Böyle düşününce de en iyisi hiç doğum yapmamak gibi geliyor.
Söyle o eşin olacak aklı yok fikri var'a o maaşla ikinci papağan bile bakamaz o. Cok sinir etti senin eşin beni. Bulmus senin gibi makul insani. Bi deliye denk gelse atardi cocugu buna çeker giderdi al ananı da cocugu da diye.var şuanda. ama o zaman da iki çocuğa maddi oalrak yetişemeyiz. biri kreşte zaten. kreş ücretleri yüksek. tek eşimin maaşı kalır. 10 bin civarı alıyor. kredi borcumuz da var. imkansız gibi
Durum yoksa bana kalırsa zaten o bir tane de yapılmasın, ama herkesin tercihi kendisine.Bu mantıksız ajitasyonlarin hic geregi yok. Acı bölüşülebilen bisey degil. Ekmek bölüşülür, ev araba bölüşülür, imkanlar bölüşülür. Bölüşmeye yetircek kadar malın mülkün yoksa bi taneyi kral gibi buyutmek varken ikisini de rezil etmeyin gereği yok. Hadi diyelim kardeşi öldü veya intihar etti güzel bi hayat saglayamadigin icin. Bedavadan bi de kardeş acısı çıkacak. Halbuki tek çocuk kalsaydi bu aci da peydah olmayacakti.
Ne olursa olsun yalnız geldik, yalnız gidiyoruz. Acının yerine koyabileceğimiz başkası olmamalı, unutulmamalı giden anlamında.. Asıl öyle haksızlık benceBen de sizinle aynı fikirdeyim lakin diğer taraftan da çevremdeki örnekleri görünce tek bırakılan çocuğa da haksızlık gibi geliyor. Mutlu günleri neyse de acı günlerinde (örneğin: anne-baba ölümü) aynı acıyı bölüşecek hiç kimsesi olmayacak. Sonuçta o da bu dünyaya kendi rızasıyla gelmedi, anne-baba isteği üzerine doğdu. Böyle düşününce de en iyisi hiç doğum yapmamak gibi geliyor.
Acının yerine hiç birşey geçemezki. En fazla ortak acıda buluşulur, sonrasında ortak anılardan dem vurulup özlemle hatırlanır.
Ne olursa olsun yalnız geldik, yalnız gidiyoruz. Acının yerine koyabileceğimiz başkası olmamalı, unutulmamalı giden anlamında.. Asıl öyle haksızlık bence
Ben de bi ton kayıp yasadim ama kardeşim de üzülüyor diye acım hafiflemedi hic. Ondan gereksiz gelio o kalıplaşmış söylem bana.Durum yoksa bana kalırsa zaten o bir tane de yapılmasın, ama herkesin tercihi kendisine.
Acitasyon denilen hayatları yaşayanlar da var onlardan ikisi de benim çevremde.
Kendi ailesi olur o zaman da (eş-çocuk) öyle düşünelimAcının yerine hiç birşey geçemezki. En fazla ortak acıda buluşulur, sonrasında ortak anılardan dem vurulup özlemle hatırlanır.
Çocuğu mocugu da geçtim adam yasanilmis sorunlarin farkina bile varmamis bunca zaman. Farkina varan korkar bi kere. Annem gene her şeye karışır, eşimle aram gene kötü olur der. O derece olaylarin dışında durmus ve ne var ki sanki? modunda şuursuz.Neredeyse bütün yorumları beğenmek istedim.
Eşinizin 'çocuk sevmiyorsun' diye sizi manipüle etmesine izin vermeyin. Çocuğum var ve genel olarak pek de çocuk sevmem. Bu çok normal bir şey. Ayrıca kendisi gece sabaha kadar çocuk bakıp işe gitmek zorunda olsaydı acaba nasıl yaklaşırdı bu olaya?
Çok sorun yaşadık demişsiniz ama eşiniz demek ki çol da sorun yaşamamış, olan size olmuş. Bu yüzden de çok rahat şekilde 2. çocuğu isteyebiliyor.
Umrunda mı ki? Onun derdi başka. Anasının gönlünü edemedi, bakılacak taze çocuk olmayınca koca burnunu sokamıyor her yere kaynana sultan, burulmuş da biraz.Çocuğu mocugu da geçtim adam yasanilmis sorunlarin farkina bile varmamis bunca zaman. Farkina varan korkar bi kere. Annem gene her şeye karışır, eşimle aram gene kötü olur der. O derece olaylarin dışında durmus ve ne var ki sanki? modunda şuursuz.
Yok yahu acı niye hafiflesin, herkesin yaşayacağı acı kendisine olsa olsa en fazla birbirinizi anlarsınız. İşte benim demek istediğimde bu, acıyı bir tek başına yaşamak var bir de seninle ortak acıya sahip kişiyle destekleşe yaşamak var. Siz güçlüsünüzdür tek başına herşeyi kaldırabilirsinizdir ama herkes aynı değil. Belki çevremde gördüklerimden etkilendim belki de ben de güçsüzüm bilmiyorum ama duygusal olarak baktığımda o küçücük canlıyı ona sormadan bu dünya pisliğine doğuruyorsam onu yalnız bırakmaya gönlüm el vermez gibime geliyor.Ben de bi ton kayıp yasadim ama kardeşim de üzülüyor diye acım hafiflemedi hic. Ondan gereksiz gelio o kalıplaşmış söylem bana.
Bi tane cocuk var ama mevcutta su an. Ustelik biraz problemli ve anneye bagli bi cocuk. Şu önündeki 2-3 sene beyin gelisimi karakter gelişimi icin cok onemli. Anne istemezken hic destek yokken niye cocugun huzuru bozulsun.
Kimse kolay kolay kardesim olmasaydi demez kardeşini seviyosa, ben kardesimi cok seviorum ama isterdim tek cocuk kalmayi. Hayat bi mucadele hep bi çaba yorgunluk, yaşamak öyle güllük gülistanlık bisey degil bilincin yükü de ağır. Daha anne baba kendine yetemezken cocuklardan ne bekliolar da 2.yi 3.yu yapiolar anlamis degilim.
Cok cocuk bakmak istiosan elimizdekine bak de hazır yapılmışı var adam kafasını çevirip bile bakmio ne yapacak ikinciyle ben anlayamadim.
Konu sahibi alttan almış olmalı diye düşünüyorum ister istemez. Ben bu sorunların yarısını yaşadım. Ama eşime nasıl yaşattıysam o benden de fazla istemiyor çocukÇocuğu mocugu da geçtim adam yasanilmis sorunlarin farkina bile varmamis bunca zaman. Farkina varan korkar bi kere. Annem gene her şeye karışır, eşimle aram gene kötü olur der. O derece olaylarin dışında durmus ve ne var ki sanki? modunda şuursuz.
Öyle de ortak acı olmuyor, misal benim annem, eşimin kayınvalidesi, çocuğumun ananesi olmuş olacak yani herkesin acısı kendince.Kendi ailesi olur o zaman da (eş-çocuk) öyle düşünelim
Bu dünya sartlarinda 2.cocuk ağır olabilir. Deprem, savaş, kitlik ,susuzluk , ekonomik buhran...... Kardeşlik falan derseniz bana kalırsa eskidendi o şimdiki çocuklar niye yaptınız diye hesap soruyor çünkü herşeyin en iyisini ilk onlarda olmasını bekliyorlar doyumsuzlar.merhaba, 8 yıllık evliyim. 3 yaşında oğlum var. konu kısaca eşim 2.çocuğu istiyor. ben çalışıyorum. orta gelir durumunda bir aileyiz. ama ben çocuk istemiyorum. sebeplerim:
öncelikle oğlum doğduğunda çok zorlandım. 3 aylıkken kv bırakıp çalıştım. bırakmak zorundaydım. ayrılırsam o imkanlarda iş bulamazdım. çocuk hep ufakken onlar baktı. çok sorun yaşandı. kendi annemde çalışıyor bakma şansı yok. kv herşeye karıştı. eşimle sürekli kavgalar ettik. son 1,5 yıldır düzenimizi tekrar kurduk ama çok yıprandım. sütüm azaldı stresten vs. eşim o anlamda hiç arkamda durmadı. hep pasifti. sessizdi.
ikinci sebep, çocuğum hala çok aşırı anneci. herşeyde sürekli anne. anneyle yer içer gezer. evde bir elimle yemek yaparken. diğer yandan fırlarım oyununa. babayı sever ama onunla oynama peşinde değil.
eşim ilgilidir. ev işlerine yardım eder ama çocukla oynamayı beceremiyor. oyalayamıyor. sıkılıyor mu anlamadım ama oyalaması 5 dk sürmez. oğlan yine tepemde olur. haliyle herşeye bölünüyorum.
çok zor ve stresli bir çocuktu oğlum. tüm sendrom atak kolik ne varsa hepsini hiç atlamadan üst seviyede yaşadık. 2 yaşına kadar gece uyku sorunları oldu. çoğu gece kalkıp 2den 5e oturduk. ben 7 de tekrar işe gittim o halde.
allah can sağlığı versin oğlumu çok seviyorum şikayetci de değilim. çok iyi niyetli konuşkan bir çocuk. çok sevecen ama benim aklımdaki onun sağlıkla büyüdüğünü görmek. artık sonrasında ise biraz rahat etmek. onunla güzel anılar biriktirmek.
yeniden başlamak fikrine çok sıcak değilim. hadi çocuğun zorlukları belki bir süre. sonrasında can sağlığı olsun düzelir diyorum ama yeniden çocuğumu kv bırakmak, tekrar aynı sorunları yaşamak istemiyorum. kimse ile yüz göz olmak da istemiyorum. eşimde biliyorum yine çocuk doğsa kv yi ister. bakıcı vs güvenmez. yani yine kavgalar huzursuzluk çıkar adım gibi eminim. fikir sormak için yazıyorum. teşekkürler herkese
edit.: bu arada yaşımı eklememişim. 36 yaşındayım. eşimin ısrarı da ondan zaten. yaş geçtikçe riskleri biliyor.
bence de cocuk fikri KV nin basinin altindan cikmiyorsa ben bi sey bilmiyorumBir çocuk vermişsiniz ağzınızdan burnunuzdan getirmişler. İkinciyi verirseniz kanser eder bunlar. Çocuk yoluyla anasının gönlünü ediyor eşiniz, başka türlü eyvallahınız olmayacak çünkü, o anası her şeyinize burnunu sokamayacak. Yok sana çocuk mocuk otur çayını iç deyin.