Yemek masasında vermezseniz yemez ne güzel.
Kızınız diğer kurnazlıkları akıl edemiyor.
Benimkiler buzdolabı açıyor, o ne olacak?
Ha yetişemediği rafa sandalye çekiyor oradan tenceleri döküyorlar.
Gerçekten abartmıyorum, böyleler.
Evin her yerinde çocuk kilidi vardı, 1 buçuk yaşında onu da çözdüler açıyorlar.
Yani yemek mutfakta masada yenir ok, biz de koridorda vermiyoruz zaten ama kaçırıyor, mama sandalyesinden atlıyor vs vs.
Her şeyi geçtim masaya tırmanıp üzerinde zıplıyorlar, masada yemek yenir, yemek dışında hiçbir şey konulmaz diyorum biri ‘ben kek oldum anne’ diyor öbürü ‘ben çalatalık oldum ham yap’ diyor.
Ne yapacaksınız ki bunlara
Şimdi siz kendi çocuğunuzla durumu kıyasladığınız için anlayamıyorsunuz, bir mesajınızda nasıl iner mama sandalyesinden, düşer demişsiniz.
Ay ictigi meyve suyunu yedigi yemeyi her yere sıvadı diye cocuk ogrenmeye acik cocik mu oluyo
Gerçekten öyle ama ne yaparsa yapsın en dogal hakkı gibi davranıyorlar.
Koltuğu kıran çocuk değildi, daha vahim
Bakın çocuklar bilinçli zarar vermezler, ya da şöyle diyeyim belirli bir yaşa kadar onun değerini, kırdığında ne olacağını veyahut örneğiniz gibi arabasını çizeyim demezler.
Zekaları bunları anlamaya yetmez.
5 6 yaş grubu ve üstü anlayabilir bu dediğinizi.
Ha evet benim çocuklarım size göre çocuk değil, duvar kağıdı söküyor.
Peki ne yapacağım, bağlayayım mı zincire falan mı vurayım?
Kızın demeyin, bademciklerim patlayana kadar kızdığım oldu, cezaların oldu, güzelce anlattığım ya da oturup ağladığım vs vs.
Ama küçükler ve yapıyorlar, sonuç olarak öneriniz ne?
Kendi kafanızda belirlediğiniz terbiye nedir ki benim çocuklarım çocuk olmuyor?
Dehb teşhisi daha büyük yaşlarda, ama öyle belirtileri de yok.7 aylikken nasil atliyor? Benim kizim o aylarda destekli zor oturuyordu, yani birak atlamasi.
Ben birsey demek istemiyorum, korkutmakta istemiyorum fakat çoçugun hiperaktivitesi varmi? ADHD/ADD tarzinda.
Bunu iyi bir psikolog ile görüsün, test edilsin.
Yani çoçuk kendinede zarar veriyor.
Tabiki dayagin lafi bile olmaz. Kirmizi çizgimdir. Kesinlike displin yöntemi degildir. Sadece travma yaratiyor.
Yani bu üstteki söylediklerim lütfen "senin çoçugun tüh kaka, benimki mikemmel" gibi algilama lütfen. Mümkün mertebede seni incitmeden söylemek istiyorum. Ne bilim aklima bir bu geldi. Yoksa anlattiklarinda çok emek verdigin ortada. Bu emegin niye yaptirimi olmuyor? diye düsünüyorum. Bu psikolog fikrini iyi düsün bence.
Konu sahibinin diğer mesaj içeriklerini okudukça hak verdim, önceki yazılarımda var.
Dehb teşhisi daha büyük yaşlarda, ama öyle belirtileri de yok.
Kreşe gidiyor ve tüm komutları yerine getiriyor, çok da mutlu.
Kapıdan çıktığı an her şey bitiyor.
Benim büyük çocuğum doğduğunda reflü yatağından sürünerek geri geri gidiyordu, 2 aylık döndü, 4 aylıkken evde döne döne tüm odaları geziyordu ve 5 aylıkta da emekledi zaten.
Kardeşi ondan daha yaramaz, küçüğü gördükçe büyükte bir şey yokmuş diyoruz ağlaması hariç.
Kendine yetişemediği her şey için kule yapıyor, yastık, tencere bilimum ne varsa emek emek taşıyıp getiriyor.
İzin vermediğim taktirde ya eşyaları etrafa saçıyor( dün tuzluğu fırlattı kafama tezgaha tırmanmış indireceğim diye kızdı) ya da kendini oraya buraya atıp zarar veriyor.
Büyüğe konulan tek teşhis high need çocuk, aşırı duyarlı.
Her şeye inanılmaz reaksiyon gösteriyor ve tepkini ya hırçınlık ya da sonsuzca ağlamayla gösteriyor.
Akşam 6 da eve geldiği an ağlamaya başlıyor, yatana kadar, hatta öyle ki uyuyor ağlayarak geri uyanıyor, hepsi de saçma sapan şeyler.
Arabamı niye oraya koydun, ben sarı tabakta yemek yiyeceğim vs.
Küçükte bir teşhis yok, aşırı sevimli ve yaramaz sdc bu
Allah sonumuzu hayır etsin, eşimin dostumun çocuklarını da görüyorum, onlar çocuksa benimkiler ney diyorum.
Bedenen ve ruhen bittik biz, ama durum bu.
Ne laftan ne cezadan ne övgüden ne de başka bir şeyden fayda almadık, büyümelerini bekliyoruz biraz.
