-
- Konu Sahibi En buyuk kk
- #61
Bullet journal bence dertlerinize çözüm olabilir
Kitabı da var nasıl yapabileceğinize dair
Bir dehb olan kişi bulmuş bu yöntemi ve hayatını çok güzel organize etmiş. Lütfen buna bakın :) kitabını okuyun derim
Merhaba arkadaşlar. İnsanların hep değişeceğine inanan biriydim ama bazen düşünüyorum da hayır değişmiyoruz. 6 sene önce dikkat eksikligi bozukluğu tanısı almış ve ilaç kullanan biriyim. Kendimi bildim bileli hayat hep zordu. Giyinmek, sabah uyanmak, evden çıkmak, bir işe başlamak, bir işi bitirmek, arkadaşlık kurmak, dinlemek, sorumluluk üstlenmek, hayatı yoluna koymak, her şey. Hayattan bildiğim hep kendimi düzeltmeye çalışıyorum ama artık degisebilecegime inanmamaya başladım. Hayatı çok seviyorum ama hayat yani günlük yaşam yani her sabah kalkıp yaşamamız gereken şu hayat, çok zor geliyor. Herkese zor geliyor mu acaba? 36 yasindayim ama 3 yaşında gibi hissediyorum bazen, sanki yaşamak için gereken olgunluk damarlarımda eksik. Bunları psikiyatriste anlattığımda hepsini dehbe bağlıyor. Düzelmez diyor sadece kontrol etmeyi ogrenebilirmisim aliskanliklar geliştirmeli ve bu durumla, yani aslinda kendimle, yasamayi ogrenmeliymisim. İlaç iyi geliyor gibi bazı günler bazı günlerde ise hayatı kolaylastirmiyor. İsim gereği memurlarla çok fazla konuşmam lazım telefon acıyorum diyeceklerimi unutuyorum hala, resmi toplantılarda abuk sabuk şakalar yapıyorum düzgün ütülü kıyafetim olmuyor sabah giyecek. Senelerdir her gün yaptığım şeyler hiç kolaylasmiyor. Hep ayni. Hep aynı sorunlar. Hep aynı dertler. Hep aynı aşırı duygusal ve dağınık durum. O kadar isterdim ki bir anda farklı bir insana dönüşmek. Her şeyin suçunu bu duruma da atıyor olabilirim ama bu şekilde bir engelle doğmuş olmak (Allahin gücüne gitmesin daha ne kötü şeyler var tabi yine halimize şükür tabi ki ama) bazen yani bana çok saçma geliyor diyorum ki neden yani neden bu abuk sabuk varoluş biçimi ile yaşamak zorundayım neden sürekli kendimi hayal kırıklığına hayal kırıklığına ugratiyorum? Neden yeni tanıştığım insanlarda acıma ile karışık bir küçümseme yaratıyorum ve neden bu 36 senedir değişmedi? Neden hiç ciddiye alınmıyorum ve aslında ciddiye alınmak da istemiyorum çünkü ciddiye alinmanin getireceği sorumluluklar bana zor gelecek başarılı olamayacağım biliyorum. Dehb tanisi olanları dertleşmeye bekliyorum.
Bullet journal bence dertlerinize çözüm olabilir
Kitabı da var nasıl yapabileceğinize dair
Bir dehb olan kişi bulmuş bu yöntemi ve hayatını çok güzel organize etmiş. Lütfen buna bakın :) kitabını okuyun derim
Bazı günler kimsede hiçbir şey işe yaramıyor inanın. Herkes hep aynı motivasyonla devam etmiyor. Herkesin iniş ve çıkışları var. Kendinizden çok yüksek beklentide olmayın. Bence bu mükemmeliyetçilik büyük düşüşlere neden oluyor. Ben de maalesef dönem dönem bunu yaşıyorum.2 senedir kullanıyorum çok yardımcı oldu sadece bazı günler ise yaramıyor. Çok sağ olun.
Bence her insan biraz dehb li , ben mesela asla yavaş insanlara tahammülüm yok, düzen manyağıyım, yavaş konuşan insanları dinleyemem , uyumakta zorluk çekerim , ilgimi çekmeyen hiçbir konuya odaklanamam, dehb teşhisim yok, doktorlara göre normalim , sizin durumunuz ekstradan daha fazla dürtüsel dehb den dolayı, emin olun birçok insan buna benzer sorunlarla savaşıyor, size tavsiyem elinizden geldiğince sadelesin ve minimal bir hayat yasayin çünkü dehb li bireyler karmaşa içerisinde kaybolmaya çok müsait, karışık ve çok fazla eşya dolu bir ev sizin bu karmaşanızı daha fazla arttırır, gereksiz hicbirseyi evinizde tutmayın, bunun haricinde destek almaya devam edin ve umutsuz olmayın lütfen, şu zorlaşan dünyada bence her birey biraz dehb li zatenMerhaba arkadaşlar. İnsanların hep değişeceğine inanan biriydim ama bazen düşünüyorum da hayır değişmiyoruz. 6 sene önce dikkat eksikligi bozukluğu tanısı almış ve ilaç kullanan biriyim. Kendimi bildim bileli hayat hep zordu. Giyinmek, sabah uyanmak, evden çıkmak, bir işe başlamak, bir işi bitirmek, arkadaşlık kurmak, dinlemek, sorumluluk üstlenmek, hayatı yoluna koymak, her şey. Hayattan bildiğim hep kendimi düzeltmeye çalışıyorum ama artık degisebilecegime inanmamaya başladım. Hayatı çok seviyorum ama hayat yani günlük yaşam yani her sabah kalkıp yaşamamız gereken şu hayat, çok zor geliyor. Herkese zor geliyor mu acaba? 36 yasindayim ama 3 yaşında gibi hissediyorum bazen, sanki yaşamak için gereken olgunluk damarlarımda eksik. Bunları psikiyatriste anlattığımda hepsini dehbe bağlıyor. Düzelmez diyor sadece kontrol etmeyi ogrenebilirmisim aliskanliklar geliştirmeli ve bu durumla, yani aslinda kendimle, yasamayi ogrenmeliymisim. İlaç iyi geliyor gibi bazı günler bazı günlerde ise hayatı kolaylastirmiyor. İsim gereği memurlarla çok fazla konuşmam lazım telefon acıyorum diyeceklerimi unutuyorum hala, resmi toplantılarda abuk sabuk şakalar yapıyorum düzgün ütülü kıyafetim olmuyor sabah giyecek. Senelerdir her gün yaptığım şeyler hiç kolaylasmiyor. Hep ayni. Hep aynı sorunlar. Hep aynı dertler. Hep aynı aşırı duygusal ve dağınık durum. O kadar isterdim ki bir anda farklı bir insana dönüşmek. Her şeyin suçunu bu duruma da atıyor olabilirim ama bu şekilde bir engelle doğmuş olmak (Allahin gücüne gitmesin daha ne kötü şeyler var tabi yine halimize şükür tabi ki ama) bazen yani bana çok saçma geliyor diyorum ki neden yani neden bu abuk sabuk varoluş biçimi ile yaşamak zorundayım neden sürekli kendimi hayal kırıklığına hayal kırıklığına ugratiyorum? Neden yeni tanıştığım insanlarda acıma ile karışık bir küçümseme yaratıyorum ve neden bu 36 senedir değişmedi? Neden hiç ciddiye alınmıyorum ve aslında ciddiye alınmak da istemiyorum çünkü ciddiye alinmanin getireceği sorumluluklar bana zor gelecek başarılı olamayacağım biliyorum. Dehb tanisi olanları dertleşmeye bekliyorum.
DEHB’lisin ama, kendi iç dünyanı mükemmel bir şekilde betimleyebilecek entellektüel güce sahipsin. Nörotipik gelişimi olupta, iki lafı yan yana getirip yazamayanların durumu bence daha vahim :)Merhaba arkadaşlar. İnsanların hep değişeceğine inanan biriydim ama bazen düşünüyorum da hayır değişmiyoruz. 6 sene önce dikkat eksikligi bozukluğu tanısı almış ve ilaç kullanan biriyim. Kendimi bildim bileli hayat hep zordu. Giyinmek, sabah uyanmak, evden çıkmak, bir işe başlamak, bir işi bitirmek, arkadaşlık kurmak, dinlemek, sorumluluk üstlenmek, hayatı yoluna koymak, her şey. Hayattan bildiğim hep kendimi düzeltmeye çalışıyorum ama artık degisebilecegime inanmamaya başladım. Hayatı çok seviyorum ama hayat yani günlük yaşam yani her sabah kalkıp yaşamamız gereken şu hayat, çok zor geliyor. Herkese zor geliyor mu acaba? 36 yasindayim ama 3 yaşında gibi hissediyorum bazen, sanki yaşamak için gereken olgunluk damarlarımda eksik. Bunları psikiyatriste anlattığımda hepsini dehbe bağlıyor. Düzelmez diyor sadece kontrol etmeyi ogrenebilirmisim aliskanliklar geliştirmeli ve bu durumla, yani aslinda kendimle, yasamayi ogrenmeliymisim. İlaç iyi geliyor gibi bazı günler bazı günlerde ise hayatı kolaylastirmiyor. İsim gereği memurlarla çok fazla konuşmam lazım telefon acıyorum diyeceklerimi unutuyorum hala, resmi toplantılarda abuk sabuk şakalar yapıyorum düzgün ütülü kıyafetim olmuyor sabah giyecek. Senelerdir her gün yaptığım şeyler hiç kolaylasmiyor. Hep ayni. Hep aynı sorunlar. Hep aynı dertler. Hep aynı aşırı duygusal ve dağınık durum. O kadar isterdim ki bir anda farklı bir insana dönüşmek. Her şeyin suçunu bu duruma da atıyor olabilirim ama bu şekilde bir engelle doğmuş olmak (Allahin gücüne gitmesin daha ne kötü şeyler var tabi yine halimize şükür tabi ki ama) bazen yani bana çok saçma geliyor diyorum ki neden yani neden bu abuk sabuk varoluş biçimi ile yaşamak zorundayım neden sürekli kendimi hayal kırıklığına hayal kırıklığına ugratiyorum? Neden yeni tanıştığım insanlarda acıma ile karışık bir küçümseme yaratıyorum ve neden bu 36 senedir değişmedi? Neden hiç ciddiye alınmıyorum ve aslında ciddiye alınmak da istemiyorum çünkü ciddiye alinmanin getireceği sorumluluklar bana zor gelecek başarılı olamayacağım biliyorum. Dehb tanisi olanları dertleşmeye bekliyorum.
DEHB tanılı bireyler çok zeki ki zaten buna şaşırmıyorum hiç, zaten onları yoran da zekalarını en üst düzeyde kullanmak zorunda kalmalarıHelal olsun DEHB olup hukuk bitirmek gerçekten azimli başarılı ve umut vaadeden birisisiniz. Kolay kolay normal bir insan dahi bu bölümü bitirirken çile çekiyor . Kendinizden umudu asla kesmeyin bende to do list mevzusunun iyi geldiğini duydum fen bilgisi öğretmeni bir dostum şuan bu şekilde ilerliyor eskiye göre çok iyi . Okuldaki sesler onun dikkatini çok bozuyordu .Biraz depresiflesmissiniz hepsi buminik adımlar ne yollar aldiriyor . Sizi gerçekten tebrik ederim
Sesin harika ❤En son şu şarkıyı yaptım ama prodüksiyonu hala çözemedim çok amatör duruyor
BandLab - Make Music Online
The cloud platform where musicians and fans create music, collaborate, and engage with each other across the globewww.bandlab.com
Herkes çalışmaya gerek duymadan yaşamını sürdürmek ister mi demek istediniz tam anlayamadım :)Bu herkes için böyledir zaten
Evet yani pasif gelirimiz olsun ve çalışmak zorunda olmayalım çalışıp çalışmamak bizim insiyatifimizde olsun, anamızdan babamızdan bize bir şeyler kalsın biz de hobiler falan filan zaman geçirelim. Çalışacaksak da istediğimiz zaman bırakalımHerkes çalışmaya gerek duymadan yaşamını sürdürmek ister mi demek istediniz tam anlayamadım :)
Şaşırma sebebim odaklanmada zorlanma yaşamasına sebep olan bir duruma ragmen bunca ezber gerektiren onu daha da zorlayacak süreci halletmesiydi yoksa eminim ki DEHBliler çok zekidirDEHB tanılı bireyler çok zeki ki zaten buna şaşırmıyorum hiç, zaten onları yoran da zekalarını en üst düzeyde kullanmak zorunda kalmaları
kizinizda cok kizdik dediğiniz davranışlar nelerdi?19 yaşının içinde olan kızıma yaklaşık 3 yıl önce kondu dehb tanısı
öncesinde de psikolojik tedavi terapi vs olsa da kimse bundan şüphelenmedi son ve şuan devam eden psikiyatri şüphelendi
ve test sonucu dehb ve ilaç kullanıyor
siz yazınca içim acıdı biran bazen hiçbişeyi yetiştiremez vs benim kız da hastalığının farkında olmadan çok kızdık bizde eşimle tembelsin vs diye
şehir dışında üni kazandı şimdi.. çok güveniyor kendine bakalım neler olacak endişeliyim doğal olarak
yalnız yaşarken çok zorlanır mı sizce? Doktoru daha iyi olacağını söylemiş onun için
çünkü bizim yanımızda da anneye babaya güven olduğu için kendi deyimiyle herşeyi sallamaya çok eğimli
16 yaşında teşhis konulması biraz geç olmuş, neden farkedemediniz acaba ya da sonradan nasıl farkedildi diye sorayım..Belirtiler nelerdi? Kendine güvenmesi çok güzel, yolu açık olsun19 yaşının içinde olan kızıma yaklaşık 3 yıl önce kondu dehb tanısı
öncesinde de psikolojik tedavi terapi vs olsa da kimse bundan şüphelenmedi son ve şuan devam eden psikiyatri şüphelendi
ve test sonucu dehb ve ilaç kullanıyor
siz yazınca içim acıdı biran bazen hiçbişeyi yetiştiremez vs benim kız da hastalığının farkında olmadan çok kızdık bizde eşimle tembelsin vs diye
şehir dışında üni kazandı şimdi.. çok güveniyor kendine bakalım neler olacak endişeliyim doğal olarak
yalnız yaşarken çok zorlanır mı sizce? Doktoru daha iyi olacağını söylemiş onun için
çünkü bizim yanımızda da anneye babaya güven olduğu için kendi deyimiyle herşeyi sallamaya çok eğimli
Ben sizi yorumlarınızdan, konularınızdan az çok tanıyorum. Bana ayakları yere basan, kararlı, başarılı, akıllı bir genç kadin imajı vermiştinizYaa, annelerin okuyup kötü hissedebilecegini düşünmemiştim gerçekten. Kusura bakmayın. Dediğim gibi ben küçükken kız çocuklarında DEHB hiç bilinmiyordu. Benim annem babam bana her gün bağırıyordu. Geri zekalı mısın kızım lafını günde en az bir kere duyuyordum. Birkac kere fiziksel siddet de gordum. Ondan kaynaklanan ozguvensiz ve depresif bir yapım da var. Yani sizin çocuklarınız şanslı çocuklar ve sizin gibi bilinçli anne babalarla da gayet dirençli mutlu olacaklar inşallahartık dünya da değişti şu an daha farkındalık var. Amerika'da Avrupa'da dehbli öğrenciler çalışanlar için düzenlemeler kolaylıklar bile geldi. Sizin çocuğunuza gösterdiğiniz bilinç seviyesi çok fark ettirecek. Ondan endişe etmeyin.
Ben de bir teşhis yok ama aynı böyleydim, örneğin; ütü yaparken kendimi birden ayna silerken buluyordum veya banyo mu temizliyorum bı bakıyorum işim tam bitmeden yemek yapmaya başlıyorum. Herşey yarım kalıyor, her yer dağınık. Çalışırken de öyleydim, bir mail hazırlıyorum diyelim bı bakıyorum yarım bırakıp başka işe dalmışım, bölük pörçük... Sonrasında herşeyi planladım ve plana sadık kaldım..Hala günlük işlerimi telefon takvimine not alırım, unutuyorum çünkü, çünkü yapılacak çok iş var, çünkü çok rolümüz var..herkesin bizden beklentisi var vb vb..Ben de DEHB’liyim. Bu benim kendime koyduğum bir tanı değil, doktor DEHB tanısı koydu. Reçeteli ilaçlar kullandım.
Evet, beynimin içi o kadar dağınık ki, bir iş yaparken başka elli iş aklıma geliyor, bir o yana bir bu yana parçalanarak iş yapıyorum. Yapmam gereken işi yapamamak için adeta mantı bile açıyor oluyorum. İki satır okurken üçüncü satırda aklıma bir şey giriyor. Tek bir işi uzun bir odak süresiyle hâlledemiyorum, bölünüyorum. Bir de fazlasıyla detaycıyım, bu yüzden işleri zamanında asla bitiremiyorum.
Öncelikle hayat bizim için gerçekten zor; ama bunu bir engel olarak nitelemeyelim. Ben sürekli elimde not defteri anam babam usulü plan yaparak, sürekli yazarak günlük akışıma ve düzenime yön veriyorum; yoksa her şey kocaman bir kaos bulutundan ibaret oluyor.
Ya siz çok akıllı bir kızsınız yapmayın Allah aşkınaYüzde yüz. Ben kendimi hep tembel, düşüncesiz, alik zannettim. Kendimi hep kotu bir insan zannettim cunku iyi biri olsam annemi bu kadar uzmez, bu kadar yormazdim diye dusunurdum. 12 yasinda 1 ay boyunca yaz tatilinde odama kapanip kuran okumustum ve cehenneme gidecek olan kafirleri anlattigi bolumlerin bana yazildigini hissetmistim cunku ben kotu bir insandim kendimi oyle goruyordum. Iki farklı zeka çeşidi var zannederdim, biri okulda dersleri gecmemi sağlıyor, kitap okumayı sevdiriyor, şiir yazdırıyor, onlarda iyiyim. Diğer her şeyi sağlayan zekam (arkadaş edinmek, düşünceli olmak, atik olmak, becerikli olmak, okul çantanı kaybetmemek) ayrı bir zeka çeşidi ve ben bunlarda geri zekalıyim zannederdim ve insanların benim salak olduğumu anlayacaklari endişesiyle yaşardım. Hala da o endişem var bazen. Ama iyi ki tanı almışım diyorum ki şimdi hiiii. Bundan oluyor demek ki. Şunu yapmam lazım demek ki. Şu yüzden bunu yapamadım demek ki. Bir de düşünsenize 5 yaşından beri benimle konuşan böyle bir anne babam olduğunu. İnanılmaz bir şans olurdu. Yorum yapan annelerin bunu bilmesi lazım.
Hay çok yaşayın, bence de hepimiz biraz dehbliyizBence her insan biraz dehb li , ben mesela asla yavaş insanlara tahammülüm yok, düzen manyağıyım, yavaş konuşan insanları dinleyemem , uyumakta zorluk çekerim , ilgimi çekmeyen hiçbir konuya odaklanamam, dehb teşhisim yok, doktorlara göre normalim , sizin durumunuz ekstradan daha fazla dürtüsel dehb den dolayı, emin olun birçok insan buna benzer sorunlarla savaşıyor, size tavsiyem elinizden geldiğince sadelesin ve minimal bir hayat yasayin çünkü dehb li bireyler karmaşa içerisinde kaybolmaya çok müsait, karışık ve çok fazla eşya dolu bir ev sizin bu karmaşanızı daha fazla arttırır, gereksiz hicbirseyi evinizde tutmayın, bunun haricinde destek almaya devam edin ve umutsuz olmayın lütfen, şu zorlaşan dünyada bence her birey biraz dehb li zaten
Distimi'yi hiç araştırdın mı? Genelde dehb ile hatta bipolarla falan karıştırılıyor ve çoğu psikiyatrist distimiyi hep es geçiyor. Ve distimi tam da dediğin gibi eleştirel ailelerin çocuklarında sık görülüyor.Yani bugün çok depresifim ve dertleşmek için açtım ama erken tanı alması çok olumlu bir şey bir de siz anlayışlı ve bilinçli olursanız çok da mutlu olur. Benim bana "bu çocuk gerizekali galiba" Diyen ve dehb semptomlarım yüzünden sürekli ceza veren eleştiren bilinçsiz bir ailem vardı (o zamanlar da tanı konmuyordu hiperaktive yoksa) buna rağmen baktığında o kadar kötü bir yaşamım yok ve mutlu olduğum da çok oluyor o yüzden endişe etmeyin.
Psikoseksüel gelişim kuramındaki oral dönem saplanmasını da araştırabilirsin. Dediğin şeylerle çok uyumluAy evet ya. Çok benzer şeyler.
Kendinizi sevdirmek zorunda olmadığınızı kabullendirmek süper bisey ya. Bende ne yazık ki o oluşmadı. Hala herkes beni sevsin istiyorum. Sevmedikleri zaman üzülüyorum. Birini sevmediğim veya kafamda yargiladigim zaman çok suçlu hissediyorum. Bütün dünyayla uyum içinde olalım ve dost olalım istiyorum ve bu yüzden hiç hayır diyemiyorum ve işler sarpa sarıyor sonra pasif agresif şeyler yapıyorum. İnşallah bir gün ben de salacagim bu işleri.