Psikolog desteği alın bence. Sonuçta hayatta belli bir yere gelebilmişsiniz bu sorunlarınız belki de depresyon,tükenmişlik belirtileridir. Her şeyi DHBT'ye bağlamayın. Sabah kalkıp işe gitmek ,sorumluluk almak kimsenin can atarak yaptığı şeyler değildir zaten. Olumlu düşünerek aşabilirsiniz , psikolojik nedenleri vardır vs. Yani DHBT'yim hayat zor etiketlemesi kendinize haksızlık olur
7 yaşında götürdum dr a dehb degil ama dikkat eksikligi olabilir anlattiklariniza göre, biraz takip edelim dedi
%98 beni tarif ettin. Ee şimdi ne olacak. Sürekli denk geliyor ama sonrasında ne yapılması gerekiyor tedavi veya hafifletici yöntemler var mı. Gerçekten aşırı yorucu ayrıntılar. İşin ilginci bunları normal sanıyordum yani herkeste zaten olan huylar davranışlar
Ahhh nasıl duygulandım.Bu konu beni pek neşelendirdi aslında böyle hüzünlü ama mutlu olursunuz ya, öyle bir etki bıraktı. Benim gibi birilerinin olduğunu bilmek çok güzelmiş.
Hep yönetmen olduğumu hayal ederdim, bir sürü hayaller kurardım esas mesleğim bambaşka bir şey oysa ki. Dediğiniz gibi düzenim belli koca kadınım. Sonra elime öyle bir fırsat geçti ki, bir kısa film çektim geçen sene. 4 günde bütün kostüm, çekim, İngilizce seslendirme, editleme vs. hepsini tek başıma tamamladım. Orta segment bir Samsung telefonum var onunla yaptım her şeyi. Yarışmaya göndereceğim gece stresten ve yorgunluktan kusup, seslendirmeye öyle devam ettim. Evde mutfakta yerde oturup yaptım seslendirmeyiFilm beklemediğim bir başarı yakaladı hatta eşim Avrupa'ya gitti film sayesinde. Yapamazsın diyenlere güzel bir cevap oldu. Üniversite hocalarım falan "film çekmeye devam etmelisin, bu işin peşini bırakmamalısın" dedi. Hiç tanımadığım insanların takdiriyle karşılaştım. Hep utanırdım çocuk gibi hayal kuruyorum diye aslında. Hayat böyle garip bir şey işte. Demem o ki dansa başlamak için de geç değil
Sanki yazdıklarınızda kızımın yetişkinliğinin gördüm bir an ben size kötü hissettirdiysem özür dilerim asıl. Tek sevindiğim erken teşhisi alıp ona göre hayatımızı şekillendirmek oldu. Onun için okuyorum araştırıyorum kendini iyi hissetsin diğer çocuklardan daha farklı hissetmesin diye elimden geleni yapıyorum.Yaa, annelerin okuyup kötü hissedebilecegini düşünmemiştim gerçekten. Kusura bakmayın. Dediğim gibi ben küçükken kız çocuklarında DEHB hiç bilinmiyordu. Benim annem babam bana her gün bağırıyordu. Geri zekalı mısın kızım lafını günde en az bir kere duyuyordum. Birkac kere fiziksel siddet de gordum. Ondan kaynaklanan ozguvensiz ve depresif bir yapım da var. Yani sizin çocuklarınız şanslı çocuklar ve sizin gibi bilinçli anne babalarla da gayet dirençli mutlu olacaklar inşallahartık dünya da değişti şu an daha farkındalık var. Amerika'da Avrupa'da dehbli öğrenciler çalışanlar için düzenlemeler kolaylıklar bile geldi. Sizin çocuğunuza gösterdiğiniz bilinç seviyesi çok fark ettirecek. Ondan endişe etmeyin.
Güzel dilekleriniz için çok teşekkür ederimTeşhisi bilmek ve bilinçli olmak o kadar değerli ki, kızınızın en büyük şansı olabilir. Bilince çaresine bakılıyor bir şekilde veya en azından insan kendini sorgulamıyor. 30 yaşına kadar düşünsenize, benim şahsen kendimi yargılamakla geçti. Teşhis alınca bana bir rahatlama geldi tabi beraberinde bir yas süreci. Çünkü bilseydim böyle olmazdı. Bilseydim yıllardır kendimi bu şekilde örselemezdim. Yaşamaya çalışırken de örselenmezdim. Ailem de çok incitti zamanında beni mesela, onlar da bilmiyordu.
Bir kızım var bu arada, teşhis alsa o ilk an üzülür müyüm, tabi ki evet. Ama benim kadar zorlanmayacağını bilmek beni çok rahatlatırdı. Korkmayın o yüzden, siz varsınız iyi ki de varsınız. Bilinçli ebeveynlerin olması beni o kadar mutlu ediyor ki size anlatamam. Kızınıza da çok güzel bir hayat dilerim
O kadar haklısınız ki ben de iyi ki erkenden aldık teşhisi diyorum. Öbür türlü hem kızım hem biz ne olduğunu öğrenene kadar fazlasıyla yıpranacaktık. Sizde iyi ki varsınız. Size de sağlıklı uzun mutlu bir ömür diliyorum ailenizle birlikte
sende benim gibisin üstelik ayni yaştayiz seninle..
Bende bununla ilgili konu açtım.
Ben rahat bir ailede büyüdüm en büyük şansım buydu. Baskı olmadı hiç. Eğer baskıcı, yaftalayan bir ailem olsaydı çok zorlanırdım. Hiperfocus özelliğimiz var. Sınavlarda işime çok yarardı. 50 soruyu 6 dkda çözebiliyorum hızlı okunandan ötürü. Başkalarının 2 günde yapacağı şeyi 2 saatte halledebiliyorum. Öğrenmek istediğim bir konuyu günlerce araştırıp ayrıntısına kadar kolaylıkla öğrenebiliyorum mesela. Ama gün içi unutkanlığım çok olur. Sıkıldığım zaman soruları yanlış yapardım, kafamdan tamamladığım için problem yaşardım. İlgimin olmadığı şeyler duysam da anlamıyorum kalalakdkslalla sesler duyuyorum mesela. Bizim normalimiz bu. Dışarda ailelere çok çaresiz hissettiriyor ama ben yaşayan biri olarak hiç çaresiz ya da problemli hissetmedim kendimi.
