- 23 Ekim 2014
- 9.394
- 36.118
- 548
- Konu Sahibi gosrilankago
-
- #61
Benim de sanki yapamadığım şeyler aklımda kalacak, çünkü kendi anneme bakıyorum ben 34 yaşıma geldim ve annem ihtiyacım olmasa da hala beni düşünüyor. 63 yaşında hayatını çocuklarına adamış, dünyayı gezememiş, kimseyi düşünmeden özgürce para harcayamamış, uzun zamandır babamla başbaşa tatile gidememiş mesela.ayy aynı yaştaymışız
ben de ne zamandır böyle bir konu açsam mı diye düşünüyordum.
valla daha bir sürü yapmak istediğim şey var, çocuk olursa kim bilir ne zaman yaparım bunları hatta yapabilir miyim diye düşünmüyor değilim.
bilemiyorum, sanırım ben kendim yapmazsam pişman olmaktan korkuyorum
Gerçekten aradığım yanıtı aldım çok teşekkür ederimTabiki hayır östrojene annelik duygusunun hic bağlantısı yok . Östrojen sadece bir kadın olarak sağlıklı olmanızı sağlar
Annelik hissi veren oksitosin daha , oda sadece hormonal degil bir çok etmen var o histe .
Oksitosinde kan testinde görülmez zaten düzenli olarak salgılanmaz.
Ben de çocuk özlemiyle yanıp tutusmadım ama tatlı şirin çocukları gördükçe böyle bir çocugum olsa mı ya diyodum. Size o hisde mi gelmiyor. Yanlış anlamayın merak ettim sadece. Hormonal değil belki psikolojik sebepşerden istemiyor olabilirsiniz.Hayatımda hiç çocuk sahibi olmak istemedim. Çevremde hep yaşın gelince vücut saatine göre isteyeceksin dediler ama 34 yaşımdayım ve hala çok net ve kesin bir şekilde bu sorumluluğu almak istemiyorum .Bu yüzden kv'nin hormonal sorunun var demesi biraz kafamı karıştırdı. Doğru olabilir mi acaba çocuk istemenin nasıl bir hissiyat olduğunu anlamadığım için yanlış ya da doğru diyemiyorum.
Ne imkansız denenler çocuk sahibi oldu nice hiç problemi olmayan çiftler bir türlü kucağına alamadı... Allaha güven sabret inşallah senin de kucağına bir melek verir de bu hasretin sona erer çok gençsin inşallah güzel günleriniz çok yakındadır.Kararıniza tabiki saygı duymak zorundalar belki iyiliğinizi düşünüyorlar keşke bende sizin gibi düşünsem 19 yaşımda evlendim suan 22 yaşindayım ilk günden cocuk istiyoruz ve dr bize imkansız diyor artık rabbimden cocuk istemek yerine bu fikri kafamdan atmasını istiyorum
Çocuk sevmezseniz,istemezsiniz cok normal.Herkese Merhaba,
Buraya ilk defa konu açıyorum.
Evlendiğimde 32 yaşındaydım ve eşime evlenmeden önce kesinlikle çocuk sahibi olmak istemediğimi net bir dille belirttim. O da kabul etti. Şu an 2 yıldır evliyiz hala da çocuk sahibi olmak istemiyoruz.
Ancak sorun eşimin ailesi, çocuk istemediğimize inanmıyorlar. Eşimi darladıklarında cevabını veriyor ancak benim çok üstüme geliyorlar ve artık gerçekten sıkılmaya başladım.
Eşimin annesi sürekli olarak diğer torununun ne kadar tatlı olduğundan vs bahsediyor (ki bence değil) ve çocukla beni yalnız bırakmak için çaba sarfediyor. Durup dururken çocukla bize gelmeler, çocuğa hadi yengenle oyna demeler zaten bütün gün çalışıyorum haftada 1 gün akşam bile olsa zaman ayırmak bana zor geliyor.Tabii ki de eşimin yeğeni, görmeye gideriz ama annesi ve babannesi yanındayken ben ilgilenmek zorunda değilim. 1 saat bile çocuk bizde olsa baş ağrısından uyuyamıyorum .Çocuklarla zaman geçirmekten hoşlanmıyorum ve geçirmek zorunda da değilim. Bunu açıkca da belirttim.
Sonrasında annesi benim çocuk sevmememi hormonlarıma bağlamaya başladı, git bi doktora görün nasıl çocuk sevmezsin/istemezsin belli ki hormonal sıkıntın var demeye başladı. Ben anne olmak istemediğim halde çocuk sahibi olmamı istiyor. Gerçekten doktora gitmeli miyim? Çocuk istememek hormonal bir bozukluk mu? Her kadın çocuk sahibi olmak zorunda mı? Bu kadar üstüme gelinince kendimi anne olarak hayal ediyorum ve gerçekten kabus gibi , çevremdeki arkadaşlarımdan da aynı çıkarımı rahatlıkla yapabiliyorum.
Zaten hiçbir zaman çocuk isteğim olmadı ya da çocuklarla yakıın ilişki kuramadım. Bunda yakın çevremde ve ailemde çok fazla çocuk görmemiş olmamamda etkili oldu.Ama çevremde yeni anne olan arkadaşlarımı görünce bu kararım pekişti, artık kadınlar pişmanlıkları konusunda daha net konuşabiliyorlar. Yeni kuşak annelik kutsaldır ve her kadın anne olmalıdır diye düşünmüyor sanırım. Yakın arkadaşlarımdan gördüğüm ve duyduğum şeyler beni anne rolünden giderek uzaklaştırdı. Kendimi, yıllardır emek verdiğim işimi bırakmış, gözlerimin altı mor, birine bağımlı , 6 aydır uyumamış , bir kahve içmek için eşini beklemek zorunda kalan ve ömür boyu bir sorumluluk almış biri olarak göremiyorum. Daha doğrusu istemediğim birşey için bunları neden kaldırayım ki.Ben de çocuk özlemiyle yanıp tutusmadım ama tatlı şirin çocukları gördükçe böyle bir çocugum olsa mı ya diyodum. Size o hisde mi gelmiyor. Yanlış anlamayın merak ettim sadece. Hormonal değil belki psikolojik sebepşerden istemiyor olabilirsiniz.
İlerde pişman olabilme kısmına katılmıyorum. Hiç sahip olmadığım birşey için ya da hiç hissetmediğim bir duygu için nasıl pişman olabilirim ki. zaten bu duyguyu bilmiyor olacağım.Herkes fikrinize saygı duymalı. O kısma katılıyorum ama kötü niyetli olduklarını da sanmıyorum olaylara bakış açısı farklı bu ev almamak araba almak düğün yapmamak nikah yapmak gibi bir tercih değil onlar içinde kalır geçer ama çocuk öyle değil zamanı geçip ahh keşke dediğinde dönüş yok. Ve bambaşka bir sevgi açıkçası biri bana istemiyorum dese bu deliliği yapmalısın derdimçocuğuyla ev hayatını seçenler olduğu gibi çocuğuyla dağ tepe bayır gezenler de var. Herkes kendine göre şekillendiriyor. Zor mu çok zor. Zorunda mısın asla. Güzel mi dünyadaki hiçbir şeye benzemeyen bişey. Seçim eşin ve senin. Haa eşinin yiğeni için söylediklerine çok üzüldüm. Belli ki içindeki o duyguyu açığa çıkarmak istiyorlar gül geç sen nasıl fikrine saygı bekliyorsan onlara da saygı duy.
Yanlış anlamayın ama bana bu biraz kibir gibi geliyor. Zaten homo sapiens olarak dünya kaynaklarını tükettik. Benim bir parçam kalsa ne kazanacak ki dünya, ben kimim ki dünyaya ardımda bişey bırakmam gereksin diye düşünüyorum.bir insanın çocuk sahibi olmak istememesine inanamıyorum o kadar imkansız geliyo ki bana...
doğa nın içimize doğuştan verdiği bir his gibi bu hayata devam etme arzusu. ölsem bile geride benden bir parçam kalsın olayı.
Bir anne olarak bende o anlarda ne yapicagimi kestiremiyorum:) cocuk buyutmek cok zor gercekten istemedikce zaten yapmak dogru degil hem anne icin hem cocuk icin cevrede bu konuda karismamali buyutecek olan sizsiniz anne olmak mecburiyet degil tercih meselesi..bende cok anac degilim hatta lohusalik sendromunu dibine kdr yasadim annelige alismam cok zor oldu annelik de cok garip bir duygu sizi cok yoran yeri gelince hayatdan bezdiren cocugunuzdan ayri vakit gecirdiginizde onun yaptigi sirinlikleri dusunup gidiyimde bir opeyim diyorsunuz:)Yanlış aktarmış olabilirim. Sürekli bağıran 2.5 yaşında bir insana nasıl davrancağımı kestiremiyorum ve bu beni yoruyor.
Zaten o yüzden oluyor toplum baskısı bakın ben tercihinize sonuna kadar saygı duyuyor ve hisleriniz bu şekilde olduğu için en doğru karar olduğunu düşünüyorum. Amacım asla karşı görüşte olmak değil. Sadece tecrübelerden yaşantılardan kaynaklı bir durumdan bahsediyorum. Çocuk sadece 0-18yaş aralığında sahip olunan güzellik değil sadece bebek sahibi olmak da değil hayatın ilerleyen zamanlarında daha farklı yaşadığımız başka bir yerde olan bir aile üyesi. Bebek bakma çocuk büyütme zorluğu ve korkusunu anlarım ama ilerideki sizin 60 çocuğun 25 yaşında olduğu dönemleri de yok sayıyorsunuz. Burada sizin gibi düşünen bir çok arkadaş var ki yaş grupları hemen hemen yakın bir de aynı soruyu 60 yaş üstünde kendi isteği ile çocuk sahibi olmayan kadınlara yöneltsek o duyguyu hiç bilmemelerine rağmen aynı desteği görebilir miyiz?İlerde pişman olabilme kısmına katılmıyorum. Hiç sahip olmadığım birşey için ya da hiç hissetmediğim bir duygu için nasıl pişman olabilirim ki. zaten bu duyguyu bilmiyor olacağım.
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?