Çocuk sahibi olmak istemiyorum

Bence sizin değil de kayınvalidenin bir psikologa gitmesi gerekiyor.
Kendi bedeniniz üzerinde söz hakkı olmak kimsenin haddine değil. Üstelik çocuk gerçekten büyük bir sorumluluk, 2 kızım var, ben anaç bir insanım, hiç pişman değilim ama hayatım çok değişti. Herkes bu değişimi istemeyebilir. Sorumluluk istemeyebilir. Başka şeylerin sorumluluğunu taşımak isteyebilir. Kendi için daha çok zaman isteyebilir. Hayatta başka öncelikleri, değer verdiği başka şeyler olabilir. Bunlar gayet de normal şeyler. Eşiniz annesiyle sert ve net bir konuşma yapmalı bence.
 
Benim de sanki yapamadığım şeyler aklımda kalacak, çünkü kendi anneme bakıyorum ben 34 yaşıma geldim ve annem ihtiyacım olmasa da hala beni düşünüyor. 63 yaşında hayatını çocuklarına adamış, dünyayı gezememiş, kimseyi düşünmeden özgürce para harcayamamış, uzun zamandır babamla başbaşa tatile gidememiş mesela.
 
Gerçekten aradığım yanıtı aldım çok teşekkür ederim
 
Ben de çocuk özlemiyle yanıp tutusmadım ama tatlı şirin çocukları gördükçe böyle bir çocugum olsa mı ya diyodum. Size o hisde mi gelmiyor. Yanlış anlamayın merak ettim sadece. Hormonal değil belki psikolojik sebepşerden istemiyor olabilirsiniz.
 
çocuğu olanlarrrrleylekler sanki izinsiz getirdi de kapıya bıraktı.tırnağına zarar gelse helak olursunuz.pişmanlıklara dikkat etmekte fayda var.

çocuk yapmak zorunda değilsin elbet.yaştan da kaynaklı olabılır. tek çocuğu olanların demesine göre, erken diyerek ikinci çocuğu ertelemişler ve sizin yaşlara geldiğinde çocuk fikri cazip gelmemiş.keşke birincinin arkasından ikinciyi yapsaydım da o yaşlara bırakmasaydım dıyor.banada ıkıncıyı yap geç bıle kaldın dıyorlar.4 yaşında kızım ,ben 27.bıraz daha rahatlığa alışırsam ıkıncı çocuk isteğim benimde kaybolacak gibi.normal yani istememeniz sizde sorun falan yok.kv torunu var zaten niye ısrar edıyorlar ki.
 
Ne imkansız denenler çocuk sahibi oldu nice hiç problemi olmayan çiftler bir türlü kucağına alamadı... Allaha güven sabret inşallah senin de kucağına bir melek verir de bu hasretin sona erer çok gençsin inşallah güzel günleriniz çok yakındadır.
 
Bir de çok çocuk seven biri değildim öle her çocuga ayılan bayılan biri drğildim ama o senin karnından çıkıyo ya senden bir parça ısınamazsam diye nasıl düşünüyorsunuz şimdiden psikolojik bir sebep var gibi geldi bana. Ama tabiki sizin kararınız. İstemiyorsanız yapmayın tabiki.
Annelik hissi hamileyken falan değil dogduktan sonra boynunuza koyuyolar ya o anda geldi bana. Allah isteyen herkese nasip etsin. Eş anne baba arkadaş vs hiçbirşeyin sevgisiyle kıyaslanamaz o masumun sevgisi.
 
Her kadın anne olmak zorunda değil, çocuk istemeyen kadının hormonlarında problem vardır ne demekmiş? İlk kez duyuyorum.

Anne olmak istemek, kişinin kendisiyle ilgili yani keyfiniz bilir. Ülkemizde sizin gibi düşünen ama çevre baskısından korkan, dayanamayıp anne olan birçok insan var görüyoruz. Kararınıza herkes saygı duymak zorunda ama o zaman daha net ve daha sert cevaplar vermeniz gerekir, çünkü burası Türkiye herkesin çocuğu olmak zorunda.

Hatta varsa kardeş yapılması zaruri, bebek kızsa bi oğlun olsun, erkekse kızın olsun.. Bu böyle uzar gider bu sorunlar anne olmayla da bitmiyor takılmayın.
 
Çocuk sevmezseniz,istemezsiniz cok normal.
Ama çocuktan nefret eder gibi bahsetmeniz de normal dğeil yani
Ne demek torunu için bence tatlı değil demek falan.
Butun çocuklar güzeldir.
Gercekten çocuk yapmayın bu kafayla.
 
Son düzenleme:
Karar sizin kararınız. Diğerleri dış kapının mandalı. Bizim insanımız baskı yapmadan duramaz. Çok sınır bozucu gerçekten. Psikolojik fizyolojik sorun aramış bazı arkadaşlar. Illa bir sorun aramaya gerek yok. Hedefler ve istekler hoşlantılar kişiye göre değişir.
 
Herkes fikrinize saygı duymalı. O kısma katılıyorum ama kötü niyetli olduklarını da sanmıyorum olaylara bakış açısı farklı bu ev almamak araba almak düğün yapmamak nikah yapmak gibi bir tercih değil onlar içinde kalır geçer ama çocuk öyle değil zamanı geçip ahh keşke dediğinde dönüş yok. Ve bambaşka bir sevgi açıkçası biri bana istemiyorum dese bu deliliği yapmalısın derdim çocuğuyla ev hayatını seçenler olduğu gibi çocuğuyla dağ tepe bayır gezenler de var. Herkes kendine göre şekillendiriyor. Zor mu çok zor. Zorunda mısın asla. Güzel mi dünyadaki hiçbir şeye benzemeyen bişey. Seçim eşin ve senin. Haa eşinin yiğeni için söylediklerine çok üzüldüm. Belli ki içindeki o duyguyu açığa çıkarmak istiyorlar gül geç sen nasıl fikrine saygı bekliyorsan onlara da saygı duy.
 
Zaten hiçbir zaman çocuk isteğim olmadı ya da çocuklarla yakıın ilişki kuramadım. Bunda yakın çevremde ve ailemde çok fazla çocuk görmemiş olmamamda etkili oldu.Ama çevremde yeni anne olan arkadaşlarımı görünce bu kararım pekişti, artık kadınlar pişmanlıkları konusunda daha net konuşabiliyorlar. Yeni kuşak annelik kutsaldır ve her kadın anne olmalıdır diye düşünmüyor sanırım. Yakın arkadaşlarımdan gördüğüm ve duyduğum şeyler beni anne rolünden giderek uzaklaştırdı. Kendimi, yıllardır emek verdiğim işimi bırakmış, gözlerimin altı mor, birine bağımlı , 6 aydır uyumamış , bir kahve içmek için eşini beklemek zorunda kalan ve ömür boyu bir sorumluluk almış biri olarak göremiyorum. Daha doğrusu istemediğim birşey için bunları neden kaldırayım ki.
Çocuğu olup bundan mutlu olan annelere saygı duyuyorum, yazdıklarım yanlış anlaşılmasın.
 
İlerde pişman olabilme kısmına katılmıyorum. Hiç sahip olmadığım birşey için ya da hiç hissetmediğim bir duygu için nasıl pişman olabilirim ki. zaten bu duyguyu bilmiyor olacağım.
 
Yanlış anlamayın ama bana bu biraz kibir gibi geliyor. Zaten homo sapiens olarak dünya kaynaklarını tükettik. Benim bir parçam kalsa ne kazanacak ki dünya, ben kimim ki dünyaya ardımda bişey bırakmam gereksin diye düşünüyorum.
 
Canım istemiyorsanız bu kimseyi ilgilendirmez herkes saygı duymak zorunda sonuçta bu hayat sizin ve sadece sizi bağlar.
(Keşke ben de anne olmaktan vazgeçebilsem ama olmuyor.)
 
Bunun hormonla hic alakasi yok. Ki degisecek bisey olsaydi bugüne kadar coktan degisirdi. Bu senin özgür kararin, bastan söylemissin sonradan zorlayamazlar da zaten
 
Yanlış aktarmış olabilirim. Sürekli bağıran 2.5 yaşında bir insana nasıl davrancağımı kestiremiyorum ve bu beni yoruyor.
Bir anne olarak bende o anlarda ne yapicagimi kestiremiyorum:) cocuk buyutmek cok zor gercekten istemedikce zaten yapmak dogru degil hem anne icin hem cocuk icin cevrede bu konuda karismamali buyutecek olan sizsiniz anne olmak mecburiyet degil tercih meselesi..bende cok anac degilim hatta lohusalik sendromunu dibine kdr yasadim annelige alismam cok zor oldu annelik de cok garip bir duygu sizi cok yoran yeri gelince hayatdan bezdiren cocugunuzdan ayri vakit gecirdiginizde onun yaptigi sirinlikleri dusunup gidiyimde bir opeyim diyorsunuz:)
 
İlerde pişman olabilme kısmına katılmıyorum. Hiç sahip olmadığım birşey için ya da hiç hissetmediğim bir duygu için nasıl pişman olabilirim ki. zaten bu duyguyu bilmiyor olacağım.
Zaten o yüzden oluyor toplum baskısı bakın ben tercihinize sonuna kadar saygı duyuyor ve hisleriniz bu şekilde olduğu için en doğru karar olduğunu düşünüyorum. Amacım asla karşı görüşte olmak değil. Sadece tecrübelerden yaşantılardan kaynaklı bir durumdan bahsediyorum. Çocuk sadece 0-18yaş aralığında sahip olunan güzellik değil sadece bebek sahibi olmak da değil hayatın ilerleyen zamanlarında daha farklı yaşadığımız başka bir yerde olan bir aile üyesi. Bebek bakma çocuk büyütme zorluğu ve korkusunu anlarım ama ilerideki sizin 60 çocuğun 25 yaşında olduğu dönemleri de yok sayıyorsunuz. Burada sizin gibi düşünen bir çok arkadaş var ki yaş grupları hemen hemen yakın bir de aynı soruyu 60 yaş üstünde kendi isteği ile çocuk sahibi olmayan kadınlara yöneltsek o duyguyu hiç bilmemelerine rağmen aynı desteği görebilir miyiz?
 
Bu siteyi kullanmak için çerezler gereklidir. Siteyi kullanmaya devam etmek için onları kabul etmelisiniz. Daha Fazlasını Öğren.…