Anlamadiginiz çok aşikâr neyse tekrar anlatirim şöyle ki çocuk sevmemen ya da bas belası baş derdi olarak gormen zerre umrumda değil ve bu fikirde olanlarin anne olmamasini saygiyla karşılıyorum.
Ama tekrar altini cizerek yazayim ki net olsun burda anne olanlar anne olmak isteyenler var saygılı olmak zorundasin eger saygi bekliyorsan ve evet benim de 2 evladim var cok zor buyutmeye çalıştığım ama extra gergin degilim bu yuzden sadece maddi manevi cok zorlanarak buyuttugumuz saygılı merhametli vicdanli sevgi dolu olsun diye uğraştığımız evlatlara baş belasi demen beni evet cok kızdırdı. Yoksa çocuk sevmeme ya da istememe degil tabi ki sevmek isfemek zorunda degilsin ve asla da demem nasil sevmezsin yaaa sadece karsilikli saygi
Evet çok yorgun bir anneyim hakli olabilirsin çünkü komisamayan ve beni cok zorlayan bir oğlum var Allah canlarina saglik versin ama tükenmiş durumdayim ve anliyorum konu sahibine neden anne olmak istemiyorsun demedim ben ya da neden sevmiyorsun da demedim sadece baş belasi ne biliyim ağır bir cümle hani o kadar emek vererek büyüttüğüm bir insana belki dw ben alinganlik etmişimdir olabilir eger yanlis düşündürsem üzgünüm.neden bu kadar kişisel algıladınız ki durumu? sanki direk renklihatunun çocuğu tam bi baş belası demiş gibi sanki
bu kadar haddinizi bilin falan denecek şeyler yazmamış ki? kendi düşüncelerini ifade etmiş sadece.
Ki profiliniz o kadar yorgunum ki mesajlarından geçilmemesine rağmen bu kadar tepki vermeniz çok anormal geldi bana açıkçası. Yemin ederim ciddi söylüyorum sizin profil yazılarınız beni konu sahibinin mesajlarından daha çok çocuk yapmaktan soğuttu.
Evet çok yorgun bir anneyim hakli olabilirsin çünkü komisamayan ve beni cok zorlayan bir oğlum var Allah canlarina saglik versin ama tükenmiş durumdayim ve anliyorum konu sahibine neden anne olmak istemiyorsun demedim ben ya da neden sevmiyorsun da demedim sadece baş belasi ne biliyim ağır bir cümle hani o kadar emek vererek büyüttüğüm bir insana belki dw ben alinganlik etmişimdir olabilir eger yanlis düşündürsem üzgünüm.
Son günlerde fazlaca evlatlardan yana sıkıntı var dedigim gibi biri konuşamıyor digeri fazlaca isyanlarda dil terapisti bulmaya ugrasiyorum derken belki de ben beceremedim bu annelik işini diye sorgularken buluyorum kendimi neyse konudan gitsem iyi olucak
Teşekkür ederim evet belki de ben çok hassas bir dönemden geciyorum o yüzden çok tepki verdim konu sahibine çünkü gercekten baş edememe surekli sorumluluk duygusu cok yorucu geliyor arada nefes almaya ihtiyaç hissediyor insan eşim en büyük desteğimdi simdi o da cok yoğun calisiyor ve hep tek başıma mücadele verince bilmiyorum ben de pek denge kalmadi bu aralar insallah büyürler nezaketiniz için teşekkür ederimbu kadar kendinize yüklenmeyin yahu şimdi üzüldüm de, rahatlamak için geliyoruz bu platforma.
Zaten konu sahibi de baş belası derken çok zor oluyor manasında dediğini düşünüyorum. Çok emek, sabır, sebaat isteyen bir meslek annelik. Hele 2 çocuk çok zor küçüklük dönemleri. Merak etmeyin büyüyünce dost olacaklardır size.
Bekarken çocuk hayali kurmuş biri olarak şöyle söyleyeyim,insanın herşeyi artıyor çocukla,korkusu,sorumluluğu,yorgunluğu,sevgisi...Ben o coşup taşan,aaanneeeem modundaki annelerden olmadım,ama sorumluluk sahibi ve iyi bir anne oldum sanırım.
Bir belgeselde ki lastikçi teyze demişti ki,"kuzuladığın kuzuyu gütcen,yem nerde,su nerde göstercen" :)
Bununla birlikte onun hayatını değil de,onunla olan yeni hayatı yaşıyorsun,yeni bir dünya keşfediyorsun,ayak basılmamış bir cangılda yürümek gibi...
Özel bir dil terapisti mi arıyorsunuz. Bu pahalıya patlayabilir, devletten rapor alırsan bu raporla özel eğitime gönderebilirsiniz. Tabi orda da dil terapisti olursa. Yaşadığınız yer büyükşehirse muhakkak bulunur. Allah kolaylık versin. Durumunu çok ii anlıyorum.Evet çok yorgun bir anneyim hakli olabilirsin çünkü komisamayan ve beni cok zorlayan bir oğlum var Allah canlarina saglik versin ama tükenmiş durumdayim ve anliyorum konu sahibine neden anne olmak istemiyorsun demedim ben ya da neden sevmiyorsun da demedim sadece baş belasi ne biliyim ağır bir cümle hani o kadar emek vererek büyüttüğüm bir insana belki dw ben alinganlik etmişimdir olabilir eger yanlis düşündürsem üzgünüm.
Son günlerde fazlaca evlatlardan yana sıkıntı var dedigim gibi biri konuşamıyor digeri fazlaca isyanlarda dil terapisti bulmaya ugrasiyorum derken belki de ben beceremedim bu annelik işini diye sorgularken buluyorum kendimi neyse konudan gitsem iyi olucak
Cocuk istemeyebilirsiniz bu gayet normal.Lakin baskalarinin çocuğuna igrenerek bakmak yada onlari sevmemek bence asıl sorun bu.Ben doktora gitmenizi tavsiye ederim.Her kadınoin ruhunda anaç bir yapı vardır.Cocuklara karsi dusunleriniz olumsuz olmamali.Siz dogurmak bakmak istemezsiniz belirli bir rotaniz vardir bu ikisi cok cok ayri.Herkese Merhaba,
Buraya ilk defa konu açıyorum.
Evlendiğimde 32 yaşındaydım ve eşime evlenmeden önce kesinlikle çocuk sahibi olmak istemediğimi net bir dille belirttim. O da kabul etti. Şu an 2 yıldır evliyiz hala da çocuk sahibi olmak istemiyoruz.
Ancak sorun eşimin ailesi, çocuk istemediğimize inanmıyorlar. Eşimi darladıklarında cevabını veriyor ancak benim çok üstüme geliyorlar ve artık gerçekten sıkılmaya başladım.
Eşimin annesi sürekli olarak diğer torununun ne kadar tatlı olduğundan vs bahsediyor (ki bence değil) ve çocukla beni yalnız bırakmak için çaba sarfediyor. Durup dururken çocukla bize gelmeler, çocuğa hadi yengenle oyna demeler zaten bütün gün çalışıyorum haftada 1 gün akşam bile olsa zaman ayırmak bana zor geliyor.Tabii ki de eşimin yeğeni, görmeye gideriz ama annesi ve babannesi yanındayken ben ilgilenmek zorunda değilim. 1 saat bile çocuk bizde olsa baş ağrısından uyuyamıyorum .Çocuklarla zaman geçirmekten hoşlanmıyorum ve geçirmek zorunda da değilim. Bunu açıkca da belirttim.
Sonrasında annesi benim çocuk sevmememi hormonlarıma bağlamaya başladı, git bi doktora görün nasıl çocuk sevmezsin/istemezsin belli ki hormonal sıkıntın var demeye başladı. Ben anne olmak istemediğim halde çocuk sahibi olmamı istiyor. Gerçekten doktora gitmeli miyim? Çocuk istememek hormonal bir bozukluk mu? Her kadın çocuk sahibi olmak zorunda mı? Bu kadar üstüme gelinince kendimi anne olarak hayal ediyorum ve gerçekten kabus gibi , çevremdeki arkadaşlarımdan da aynı çıkarımı rahatlıkla yapabiliyorum.
Benim de sanki yapamadığım şeyler aklımda kalacak, çünkü kendi anneme bakıyorum ben 34 yaşıma geldim ve annem ihtiyacım olmasa da hala beni düşünüyor. 63 yaşında hayatını çocuklarına adamış, dünyayı gezememiş, kimseyi düşünmeden özgürce para harcayamamış, uzun zamandır babamla başbaşa tatile gidememiş mesela.
Ay tam benim konum. 15 yıllık evliyim. Çocuk istemedim. Anne babalar değil ama arkadaş çevresi çok baskı yaptı. Benimle hep inatlaşmaya gittiler. İleride isteyeceksin olmayacak. Bu arada 38 yaşındayım. Sanıyor musun hemen ilk aydan olacak. Daha neler neler. Ben de millettin gazına geldim, eşimle bir defa alkollüyken korunmadık. Allahım 10 haftalık hamileyim şu anda. Öğrenince değişecek ruh halin dediler, değişmedi. Kalp atışını duyunca heyecanlanacaksın dediler henüz tık yok. Ben de sizin gibi etraftaki çocukları da sevmem öyle. Hatta eşime derim nasıl katlanıyor anne babalar diye. Bu tamamrn karakter meselesi yani. Eğer ömrü varsa doğacak, bakalım o zaman kendimi merak ediyorum. Hayvanlara karşı çok sabırlıyımdır. Kesin çok iyi bir anne olacaksın diyorlar ama o iş öyle değil işte. Kedi köpek bana nedense hep daha masum, daha muhtaç geliyor. Bir de şu var bu bebeği biz dünyaya Getiriyoruz. Kararını biz verdik. Aslında o çocuktan kaynaklanan bütün olumsuzlukların, mutsuzlukların sebebi biziz.Karnımdakine birşey olsa bir daha dener miyim. Sanmıyorum.Herkese Merhaba,
Buraya ilk defa konu açıyorum.
Evlendiğimde 32 yaşındaydım ve eşime evlenmeden önce kesinlikle çocuk sahibi olmak istemediğimi net bir dille belirttim. O da kabul etti. Şu an 2 yıldır evliyiz hala da çocuk sahibi olmak istemiyoruz.
Ancak sorun eşimin ailesi, çocuk istemediğimize inanmıyorlar. Eşimi darladıklarında cevabını veriyor ancak benim çok üstüme geliyorlar ve artık gerçekten sıkılmaya başladım.
Eşimin annesi sürekli olarak diğer torununun ne kadar tatlı olduğundan vs bahsediyor (ki bence değil) ve çocukla beni yalnız bırakmak için çaba sarfediyor. Durup dururken çocukla bize gelmeler, çocuğa hadi yengenle oyna demeler zaten bütün gün çalışıyorum haftada 1 gün akşam bile olsa zaman ayırmak bana zor geliyor.Tabii ki de eşimin yeğeni, görmeye gideriz ama annesi ve babannesi yanındayken ben ilgilenmek zorunda değilim. 1 saat bile çocuk bizde olsa baş ağrısından uyuyamıyorum .Çocuklarla zaman geçirmekten hoşlanmıyorum ve geçirmek zorunda da değilim. Bunu açıkca da belirttim.
Sonrasında annesi benim çocuk sevmememi hormonlarıma bağlamaya başladı, git bi doktora görün nasıl çocuk sevmezsin/istemezsin belli ki hormonal sıkıntın var demeye başladı. Ben anne olmak istemediğim halde çocuk sahibi olmamı istiyor. Gerçekten doktora gitmeli miyim? Çocuk istememek hormonal bir bozukluk mu? Her kadın çocuk sahibi olmak zorunda mı? Bu kadar üstüme gelinince kendimi anne olarak hayal ediyorum ve gerçekten kabus gibi , çevremdeki arkadaşlarımdan da aynı çıkarımı rahatlıkla yapabiliyorum.
Hayırlı olsun hamileliğiniz :)Ay tam benim konum. 15 yıllık evliyim. Çocuk istemedim. Anne babalar değil ama arkadaş çevresi çok baskı yaptı. Benimle hep inatlaşmaya gittiler. İleride isteyeceksin olmayacak. Bu arada 38 yaşındayım. Sanıyor musun hemen ilk aydan olacak. Daha neler neler. Ben de millettin gazına geldim, eşimle bir defa alkollüyken korunmadık. Allahım 10 haftalık hamileyim şu anda. Öğrenince değişecek ruh halin dediler, değişmedi. Kalp atışını duyunca heyecanlanacaksın dediler henüz tık yok. Ben de sizin gibi etraftaki çocukları da sevmem öyle. Hatta eşime derim nasıl katlanıyor anne babalar diye. Bu tamamrn karakter meselesi yani. Eğer ömrü varsa doğacak, bakalım o zaman kendimi merak ediyorum. Hayvanlara karşı çok sabırlıyımdır. Kesin çok iyi bir anne olacaksın diyorlar ama o iş öyle değil işte. Kedi köpek bana nedense hep daha masum, daha muhtaç geliyor. Bir de şu var bu bebeği biz dünyaya Getiriyoruz. Kararını biz verdik. Aslında o çocuktan kaynaklanan bütün olumsuzlukların, mutsuzlukların sebebi biziz.Karnımdakine birşey olsa bir daha dener miyim. Sanmıyorum.
Ama hiç doğum kontrol hapı kullanmadım. Eşim korundu. Bu arada bazen aşırı zayıflıktan 3-5 ay adet olmadığım zamanlarda oldu. Ama yumurtlama günlerimi liseden beri bilirim. O zaman anlatmışlardı kızlara, bi de orkid dağıtmışlardı. Her ay bugün yumurtam çatladı derim. Bana da çok dediler yumurtalar tembelleşir. Hemen hamile kalınmaz. İlgisi yok sanırımHayırlı olsun hamileliğiniz :)
Bizi hep kandırmış büyükler demek ki, çok gorunursan olmaz yavrıım diyerek. 2 yıllık evliyim henüz düşünmüyoruz, belki seneye ama seneye de fikrim değişebilir insanlar anormal bakıyor. 15 yıllık korunma ve üzerine hamile kalış valla şaşırdım :))
Kadinlarin genelinde annelik duygusu vardir cocuk dogurmaya gerek yok. Ama sizde bu duygu hic olmadigi icin ve cocuk sevmediginiz icin esinizin aile duygusuzlugunuzun acaba hormonsal bir probleminiz mi var diye bakmistir. Cunku kadinlar cocuk dusunmesede bir bebek bir cocuk gordumu illa sevmek ister annelik duygusudur bu. Sizi yadirgamiyorum sonucta herkesin dusuncesi farkli hisleri farkli olabilir cogu kadina ya da topluma ayak uydurmanizi beklemek de yanlis. Belki esiniz sizi sevdigi icin kabul etmistir ama bir sure sonra o da istemistir aileside biliyor ve senin istegini duygularini harekete gecirmek icin cocuk sevdirmeye calisiyordur. Bence buyuklerle konusun boyle rahatsiz edici buluyorsaniz cocuk sevmek istemediginizi soyleyin. Her seferinde elinize cocuk vererek piskolojik destek vermek istemisler anlasilan ama olmayan bir duyguda olurturamazlar. Konusun bu konuyu aile buyukleri anlayacaktir illa ki.Herkese Merhaba,
Buraya ilk defa konu açıyorum.
Evlendiğimde 32 yaşındaydım ve eşime evlenmeden önce kesinlikle çocuk sahibi olmak istemediğimi net bir dille belirttim. O da kabul etti. Şu an 2 yıldır evliyiz hala da çocuk sahibi olmak istemiyoruz.
Ancak sorun eşimin ailesi, çocuk istemediğimize inanmıyorlar. Eşimi darladıklarında cevabını veriyor ancak benim çok üstüme geliyorlar ve artık gerçekten sıkılmaya başladım.
Eşimin annesi sürekli olarak diğer torununun ne kadar tatlı olduğundan vs bahsediyor (ki bence değil) ve çocukla beni yalnız bırakmak için çaba sarfediyor. Durup dururken çocukla bize gelmeler, çocuğa hadi yengenle oyna demeler zaten bütün gün çalışıyorum haftada 1 gün akşam bile olsa zaman ayırmak bana zor geliyor.Tabii ki de eşimin yeğeni, görmeye gideriz ama annesi ve babannesi yanındayken ben ilgilenmek zorunda değilim. 1 saat bile çocuk bizde olsa baş ağrısından uyuyamıyorum .Çocuklarla zaman geçirmekten hoşlanmıyorum ve geçirmek zorunda da değilim. Bunu açıkca da belirttim.
Sonrasında annesi benim çocuk sevmememi hormonlarıma bağlamaya başladı, git bi doktora görün nasıl çocuk sevmezsin/istemezsin belli ki hormonal sıkıntın var demeye başladı. Ben anne olmak istemediğim halde çocuk sahibi olmamı istiyor. Gerçekten doktora gitmeli miyim? Çocuk istememek hormonal bir bozukluk mu? Her kadın çocuk sahibi olmak zorunda mı? Bu kadar üstüme gelinince kendimi anne olarak hayal ediyorum ve gerçekten kabus gibi , çevremdeki arkadaşlarımdan da aynı çıkarımı rahatlıkla yapabiliyorum.
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?