Annem ve anneannem de çocuk sevmeyen insanlardı. Ama annem 3, anneannem 7 çocuk yaptı çevre baskısıyla. Annem sevgi görmeden büyüdüğü için beni de o şekilde büyüttü. Beni dövmediği bir Allahın günü bile olmazdı. Bir kere bile "kızım" demedi bana. Fiziksel şiddete bir yerden sonra alıştım (her ne kadar zor olsa da) ama psikolojik şiddetin izlerini hala taşıyorum. Her gün hakaretler, beddua okumalar, "şimdiki aklım olsa asla çocuk yapmazdım"lar. Benim tüm bunlara katlandığımı görünce daha da deliriyordu. Ağlamadığımı gördükçe çıldırıyordu. İşin garibi insanlar anneme "ne güzel, hanım hanımcık kızın var" deyince de kasım kasım kasılıyordu. Eften püften bahanelerle kemiklerimi kırmasına engel değildi bu tabii. Babam iki işte birden çalıştığı için varlığı yokluğu belli değildi. Eve yemek yemeye ve yatmaya geliyor gibi bir şeydi. Kısacası berbat bir aile ortamında büyüdüm. Her gün kavga, her gün bağrış çağrış. Üniversiteye gidince nefes alabildim ancak.
Üzülerek söylüyorum ki annemde olduğu gibi, bende de çocuk sevgisi yok. Bu tarz şeyler gerçekten genetik olabiliyor. Çocuk sesine katlanamıyorum, elimde değil. Halbuki çok sabırlı biriyimdir, sesimi yükselttiğimi bile görmemiştir kimse. Hayvanları da çok severim ve insanlara tahammül ve hoşgörü sınırım da tuhaf derecede yüksektir. Buna rağmen çocuk sevgisi yok içimde. Sessiz ve utangaç çocuklarla bir sorunum yok ama şımarık ve bas bas bağırıp duran çocukları görünce Allah ailelerine sabır versin diyorum. Ben olsam sıyırırdım çünkü.
Bu arada "çocukları sevmeyen kişileri anlayamıyorum" diyenler, elbette anlayamazsınız. Siz çocuk seviyorsunuz çünkü. İçinizde o dürtü mevcut. Çocuk sevmeyen biri olarak ben de sizi anlayamam. Allah isteyene versin ama istemeyene de zorla yaptırmaya çalışmasınlar. Daha bu sene doğum yaptı bir arkadaşım. 15 sene evlilikten sonra. Kadın çocuk istemiyordu ama "yaşlandığında ne yapacaksın" diyenlerin baskısına dayanamayıp yaptı bir tane. Yanına gittiğimde sigara içiyordu el kadar çocuğun olduğu odada. Çocuk hakkında bir şey soruyorum, omuz silkiyor "bana ne" gibisinden. Annesine güvenip yapmış çocuğu (yani annesi bakar diye) ama annesi hastalıktan vefat edince bebek üzerine kaldığı için (kendi bebeğinden bahsediyorum) sinirlenmiş resmen. Baş belası gibi görüyor. Çocukları sevmeyen kişilerin çocuk yapmasına şiddetle karşıyım o yüzden.
