- Konu Sahibi gosrilankago
-
- #181
Çocuk istememek anormal değil. Anormal olan insanların kendilerini hiç ilgilendirmeyen konulara burnunu sokmaları.
Normalde "aboov seks miii çoğayıp" derler ama "ne zaman çocuk yapacaksınız" sorusuyla "ne derece korunuyorsunuz, korunmayı bırakmayı ne zaman düşünüyorsunuz" sorusu arasında bir fark göremiyorum ben.
Bunu da sansürleyerek yazdım, kastettiğim şeyi anlayın işte
Evli değilim ama ben de çocuk istemiyorum. Yakında 30 olacağım.
Bir insan yetiştirmek çok büyük bir sorumluluk ve çok büyük bir kumar. Bu sorumluluğu almak istemiyorum.
Hayatımı komple bir insana göre şekillendirmek istemiyorum.
Bir insanın yaşayabileceği ve başkalarına yaşatabileceği her şeyin sorumlusu olma düşüncesi de çok ağır geliyor bana.
Normal ve mutlu bir hayatım var ama geriye benden bir şey kalmasını da istemiyorum.
"Adınızı hatırlayan son kişi öldüğünde hiç doğmamış olacaksınız" diye bir cümle var.
O yüzden "dünyaya benden bir parça kalsın" fikri de çok anlamsız geliyor bana.
Dünyanın da çok umurundaydı sanki :)
Bunların hepsini geçsem bile içimden çocuk çıkarma düşüncesi beni vazgeçirmeye yeter.
Çocuklu arkadaşlarım "annelik çok mükemmel, evlen de çok geç olmadan yap" diyorlar, sonra laf arasında "çocuk çok zor, şimdiki aklım olsa asla yapmazdım" diye sıkıştırıyorlar araya.
O yüzden insanları takmayın. Gerekirse sert çıkın, bozun.
Gerçekten istemediğiniz sürece baskıyla çocuk yapmayın. Size de yazık olur çocuğa da.
Yeterince mutsuz, sevgisiz insan var.
Normalde "aboov seks miii çoğayıp" derler ama "ne zaman çocuk yapacaksınız" sorusuyla "ne derece korunuyorsunuz, korunmayı bırakmayı ne zaman düşünüyorsunuz" sorusu arasında bir fark göremiyorum ben.
Bunu da sansürleyerek yazdım, kastettiğim şeyi anlayın işte
Evli değilim ama ben de çocuk istemiyorum. Yakında 30 olacağım.
Bir insan yetiştirmek çok büyük bir sorumluluk ve çok büyük bir kumar. Bu sorumluluğu almak istemiyorum.
Hayatımı komple bir insana göre şekillendirmek istemiyorum.
Bir insanın yaşayabileceği ve başkalarına yaşatabileceği her şeyin sorumlusu olma düşüncesi de çok ağır geliyor bana.
Normal ve mutlu bir hayatım var ama geriye benden bir şey kalmasını da istemiyorum.
"Adınızı hatırlayan son kişi öldüğünde hiç doğmamış olacaksınız" diye bir cümle var.
O yüzden "dünyaya benden bir parça kalsın" fikri de çok anlamsız geliyor bana.
Dünyanın da çok umurundaydı sanki :)
Bunların hepsini geçsem bile içimden çocuk çıkarma düşüncesi beni vazgeçirmeye yeter.
Çocuklu arkadaşlarım "annelik çok mükemmel, evlen de çok geç olmadan yap" diyorlar, sonra laf arasında "çocuk çok zor, şimdiki aklım olsa asla yapmazdım" diye sıkıştırıyorlar araya.
O yüzden insanları takmayın. Gerekirse sert çıkın, bozun.
Gerçekten istemediğiniz sürece baskıyla çocuk yapmayın. Size de yazık olur çocuğa da.
Yeterince mutsuz, sevgisiz insan var.