çevremdeki çoğu evli insan (35 ve üstü) çocuk ya istemiyor ya da eğer olduysa tek çocukla yetiniyor.uzun yıllardır da evliler. her birinin sebebi farklı. pişman olan görmedim.
çocuk yetiştirmek bir sanattır. çocuğu eğitimli, donanımlı, saygılı, duyarlı, iyi bir insan, iyi bir evlat, iyi bir yurttaş olarak yetiştirmeyi herkes başaramaz. çocuk demek anneler bilir ağır sorumluluktur. uykusuz geceler demektir. sen çok aç olsan bile önce onu doyurmak demektir. hasta olunca uyuyamamak demektir. ona istediği bir şeyi alamayınca kahrolmak demektir. yaşıtları iyi eğitim alıyorsa senin ekonomik gücün olmadığında o okullara gönderemiyorsan vicdan azabı demektir. tatilde, parkta eskiden uzanıp kitap okuduğun günler geride kalır artık tüm dikkatin iki gözün onun üzerindedir çünkü etraf kötüdür. eskisi gibi sosyalleşemezsin çünkü onun yeme-uyku düzeni başkadır. çocuk ihtiyaçları çocuk konuşmaları anne anne anne anne anne anne sonsuz kere anne demesi normalleşir, sabır göstermek senin görevindir.
biraz büyüyünce ana babayı beğenmez, kendi tipini beğenmez, sivilcesine takar, gözüne kaşına takar, asileşir, ergen bunalımlarına girer. hoş görmek senin görevindir. ben de öyleydim diyip güler geçersin.sonra büyür üniversiteye başka şehre gider. özlemek kaygılanmak senin rutinindir.işe girerse havalara uçarsın. giremezse onun kadar depresyona girersin. yaşı gelir ellere karışır. duan iyi evlilik yapması olur. şanslı ise yapar. mutluluk kaynağın olur. yapamaz ise boşanmasında da yanında olursun. teselli vermek senin görevindir. ah çocuk sahibi olmak. o yüzden anneler cennetlik. tüm bunlar hem güzel hem de çok zor. insanlar artık daha bireysel.bu kadar sorumluluk almak istemiyorlar. bağ istemiyorlar. kendi hayatlarını doyasıya yaşamak istiyorlar. bu da bir tercih. bu tercihi de en iyi sen yaparsın. sevgiler.