- 13 Mayıs 2011
- 3.940
- 3.653
- 373
ben ilk çocuğumla, lohusa hüznü yaşamış olmama rağmen, anneliği o kadar sevdim, kendimi o kadar güçlü hissettim ki ikinciyi hemen istedim.
ufaklık 1 yaşına gelene kadar her şey yolundaydı aralarında iki yaş var.
çalışma hayatına geri dönünce 1 ve 3 yaşında iki küçük çocukla dünya başıma yıkılmış gibiydi.
çok zorlandım hayattan nefret ettim.
annelik senin neyine dedim. hadi bir tane yaptın ikinciye niye acele ettin diye kendimi suçladım.
psikolojisi bozuk çocuklar yetiştireceğim diye banyoda suyu açıp hıçkıra hıçkıra ağladım.
çok anaç biri değilim. kişisel alanı olmasını isteyen, bağımsız hareket etmeyi seven bir insanım.
bu sebeple çok zorlandım bir dönem.
sonra sorunun değil çözümün parçası olmaya çabaladım.
çocuklu, özellikle yaşları yakın iki çocuklu, bir kadın olduğumu kabul ettim.
beni sınırlandıran şeylerin keyifli yanlarına odaklandım.
bir daha asla eski ben olmayacağım evet. ama orada özlediğim bir şey kalmadı zaten.
bu arada çocukları birilerine bırakıp sosyalleştiğim bunca zaman içinde iki bilemediniz üçtür.
buradan bakınca şimdi, bence tek çocuk çok kolay :)
bütün ilginizi zamanınızı, maddi, manevi varlığınızı ona yönlendiriyorsunuz.
tek çocuklu arkadaşlarıma iyi düşünmelerini tavsiye ediyorum yine de, iki çocuk kolay değil diyorum.
ben asla pişman değilim. hatta yaşları yakın olduğu için de hiç ama hiç pişman değilim.
bu corona sürecinde öyle bağlandılar ki iki kardeş, eşimle bu konuda hep iyi ki diyoruz.
iyi ki zamanlama böyle olmuş.
ufaklık 1 yaşına gelene kadar her şey yolundaydı aralarında iki yaş var.
çalışma hayatına geri dönünce 1 ve 3 yaşında iki küçük çocukla dünya başıma yıkılmış gibiydi.
çok zorlandım hayattan nefret ettim.
annelik senin neyine dedim. hadi bir tane yaptın ikinciye niye acele ettin diye kendimi suçladım.
psikolojisi bozuk çocuklar yetiştireceğim diye banyoda suyu açıp hıçkıra hıçkıra ağladım.
çok anaç biri değilim. kişisel alanı olmasını isteyen, bağımsız hareket etmeyi seven bir insanım.
bu sebeple çok zorlandım bir dönem.
sonra sorunun değil çözümün parçası olmaya çabaladım.
çocuklu, özellikle yaşları yakın iki çocuklu, bir kadın olduğumu kabul ettim.
beni sınırlandıran şeylerin keyifli yanlarına odaklandım.
bir daha asla eski ben olmayacağım evet. ama orada özlediğim bir şey kalmadı zaten.
bu arada çocukları birilerine bırakıp sosyalleştiğim bunca zaman içinde iki bilemediniz üçtür.
buradan bakınca şimdi, bence tek çocuk çok kolay :)
bütün ilginizi zamanınızı, maddi, manevi varlığınızı ona yönlendiriyorsunuz.
tek çocuklu arkadaşlarıma iyi düşünmelerini tavsiye ediyorum yine de, iki çocuk kolay değil diyorum.
ben asla pişman değilim. hatta yaşları yakın olduğu için de hiç ama hiç pişman değilim.
bu corona sürecinde öyle bağlandılar ki iki kardeş, eşimle bu konuda hep iyi ki diyoruz.
iyi ki zamanlama böyle olmuş.
ben istemiyorum ve yapmadim çok rahatım ve mutluyum
