Kizlar, dün saat 17de aradi beni,müsaitim bulusabiliriz dedi...Bana gel hem esyalarinida alirsin dedi...Ben disarda bulusalim,sana gelmek istemiyorum dedim...Neyse evine yakin bir yerde bulustuk...Nasilsin, neler yapiyorsun faslindan sonra bana sormak istedigin birsey yokmu dedi.Ne sorayim ki dedim. Sonra kendi mevzuyu acti. Ayrilma sebebimi anladin mi sen diye sordu. Bende bana göre senin bana söyledigin sebepler ayriligi gerektirecek seyler degil dedim. Zamanla hersey asilabilirdi dedim. Oda bana bu senin huyun (yani onu elestiriyor olmam, ki bunu ilk kez ondan duydum ben, baska hic kimse bana böyle birsey dememisti) , ben seni iliskinin icinde de kac kere uyardim, düzelecegine kötüye gitti, hastanedeki olayda bardagi tasiran son damla oldu dedi. Ben ona benimde o an psikolojimin bozuk oldugundan, hayatta en büyük korkumun sevdiklerimi kaybetmek oldugundan bahsettim ama bunlar onun icin cok önemsizmis, soncuta o orda belki felc kalabilirim vs diye düsünürken yani can derdindeyken, ben sadece susup onun dedigini yapmaliymisim (yani eve gitmek)...Egoist olma hakki varmis o anda onun ve o gece benim onu anlayamadigim konusunda karar vermis. Sevgi o kadar önemli degilmis, tecrübesine dayanarak daha baslardan böyle problemler cikiyorsa ilerisi zor dedi...Zaten suanda konsantrasyonunu kendine ve sagligina vermis...Deger yargilari degismis...
Neyse, sonra bana dediki sende benimle bana gel ve esyalarini al, sonra seni evine birakirim bende kendi esyalarimi alirim...Benim esyalarimi toparlamis öncesinde zaten...Gittik evine...Bana seni özlemedim zannetme, cok özledim dedi...Uzun uzun gözlerimin icine bakti...Seni öpmemek icin zor tutuyorum kendimi dedi...Ben birsey diyemedim...Sonra elini uzatti ve beni kendine dogru cekti...Öptü beni,biraz yakinlastik...Bana beni özledigini söyledi yeniden, bende özledim dedim, hala seni cok seviyorum dedim...O bunun üzerine hic birsey demedi...Bir kac saat ordaydik, bana rehabilitasyondan bahsetti, biraz tv seyrettik, sonra seni evine birakayim gec oldu dedi...Evin önünde kendine iyi bak dedi, öptü...Esyalarimizi hala degis-tokus etmedik...Ama barismadikta aslinda...Cok garip bir durum...Baslangicta hic o konulara girmemeliydik, bunu sonradan farkettim, cünkü uzlasamadigimiz icin, o benim söylediklerimi hala igneleyici, yanlis zaman ve yanlis sekilde buldugu icin olumsuz bir konusmaydi...Evde o kadar yakinlasmamiz dogrumuydu bunuda bilmiyorum...Ona onu hala sevdigimi söylemem de ne kadar dogruydu bilmiyorum...Ve en kötüsü hala ayriyiz...
Canim ya rehabilitasyonda dört kez bayilmis, kac tane ilac kullaniyor ve pazartesiden itibaren burda tedavisi basliyor...Kilo vermis, sanki beyazlari artmis...Onu gördügüm anda icim gitti...Ben bu adama asigim ve onsuz yasamak istemiyorum...Ben onsuz nefes alamiyorum ki! Dünden beri iyice afalladim, hersey dahada zorlasti sanki...
(
Ben bu adami nasil yeniden kendime baglayacagim, beni yeniden sevebilir mi?