Merhaba, her gün burada forumları okuyorum.
7 yıllık evliyiz, 2 yaşında kızımız var. Eşim işi gücü olan dışarıdan ve insan olarak çok iyi birisi. Ama bana gelince kaba , bağırıp çağıran, öfke sorunu olan ve hayata negatif bakan bir yapısı var. Bu tezatı anlamış değilim. Bu bana bir insanın iyi olması iyi eş olacağı anlamına gelmediğini öğretti.
Evliliğimiz boyunca hep 2 gün iyi 2 gün kötü olduk. Kavgalar tartışmalar hep vardı. Eşim sanki kavga için yaratılmış. Gerçekten kavga etme sanatı diye bir kitap yazsa best seller olur. Sürekli birşeylere kızıp bağırıp çağırır. Ben de çok hassas birisiyim ve bu davranışlarından dolayı acayip soğudum. Çocuktan sonra hepten koptuk. Terapiste gittik orada bile kavga çıkardı akşamında evi terk etti. 2 ay oldu. Bu süre zarfındada ne zaman görüşsek genelde ailevi konularından kavga çıkardı. Sonra ben ayrılalım dedim ve 180 derece döndü. Çünkü ailesinin yanında da rahat değişl. Yatağı bile yok. Şimdi kendine sıfırdan düzen kurması gerekecek.
Çünkü oturduğum ev bana ait . Maddi sorunum yok. Ailem arkamda. Huzursuzluktan bktım, boşanma davası açmaya karar verdik. Ancak yine de elim gitmiyor. Endişeliyim. Bana en son yapma çocuğun hayatını mahvedeceksin dedi. Bu laf beni çok etkiledi. İstediğin zaman görüceksin neden mahvolsun ki dedim. Biraraya gelince çocuğun önünde bağır çaığr kavga etmesini biliyor ama..
Sonra bana zaten çocuk için ben de barışalım diyorum dedi. Senin için değil dedi ( Belki kızgınlıktan söyelmiştir ) Eşimin bana sevgisi olduğuna inanmıyorum kızlar. Benim de ona pek sevgim yok. Aynı evde yaşamak kabus gibi.
Siz ne önerirsiniz bana ?
Bir daha asla evlenmeyi de düşünmüyorum. Yapayalnız bir hayat , kavga gürültü içinde geçecek bir hayattan daha iyidir ama değil mi ?
7 yıllık evliyiz, 2 yaşında kızımız var. Eşim işi gücü olan dışarıdan ve insan olarak çok iyi birisi. Ama bana gelince kaba , bağırıp çağıran, öfke sorunu olan ve hayata negatif bakan bir yapısı var. Bu tezatı anlamış değilim. Bu bana bir insanın iyi olması iyi eş olacağı anlamına gelmediğini öğretti.
Evliliğimiz boyunca hep 2 gün iyi 2 gün kötü olduk. Kavgalar tartışmalar hep vardı. Eşim sanki kavga için yaratılmış. Gerçekten kavga etme sanatı diye bir kitap yazsa best seller olur. Sürekli birşeylere kızıp bağırıp çağırır. Ben de çok hassas birisiyim ve bu davranışlarından dolayı acayip soğudum. Çocuktan sonra hepten koptuk. Terapiste gittik orada bile kavga çıkardı akşamında evi terk etti. 2 ay oldu. Bu süre zarfındada ne zaman görüşsek genelde ailevi konularından kavga çıkardı. Sonra ben ayrılalım dedim ve 180 derece döndü. Çünkü ailesinin yanında da rahat değişl. Yatağı bile yok. Şimdi kendine sıfırdan düzen kurması gerekecek.
Çünkü oturduğum ev bana ait . Maddi sorunum yok. Ailem arkamda. Huzursuzluktan bktım, boşanma davası açmaya karar verdik. Ancak yine de elim gitmiyor. Endişeliyim. Bana en son yapma çocuğun hayatını mahvedeceksin dedi. Bu laf beni çok etkiledi. İstediğin zaman görüceksin neden mahvolsun ki dedim. Biraraya gelince çocuğun önünde bağır çaığr kavga etmesini biliyor ama..
Sonra bana zaten çocuk için ben de barışalım diyorum dedi. Senin için değil dedi ( Belki kızgınlıktan söyelmiştir ) Eşimin bana sevgisi olduğuna inanmıyorum kızlar. Benim de ona pek sevgim yok. Aynı evde yaşamak kabus gibi.
Siz ne önerirsiniz bana ?
Bir daha asla evlenmeyi de düşünmüyorum. Yapayalnız bir hayat , kavga gürültü içinde geçecek bir hayattan daha iyidir ama değil mi ?
