- 11 Haziran 2017
- 205
- 269
- 18
- 39
- Konu Sahibi maviliezgi
-
- #41
Kocam anlayışlı biriydi beni hiç kısıtlamazdı ama o dönem oluşan o aptalca özgürlük hissi var ya... sanki evliyken özgür değildim. işte o özgürlük hissi yaktı beni.
Ama bir de şöyle bir şey var, neden iki yıl sonra ? Gerçekten sevseydiniz, yokluğuna dayanamadığınız işin pişman olsaydınız iki ay sonra pişman olurdunuz. Yani yanlışınızı idrak etmeniz neden bu kadar uzun sürdü. Bu noktada yine bir tereddüt oluşuyor insanın aklında. Acaba ailesiyle rahat edemedi, etseydi pişmanlık duymaz mıydı, diye.
Ben sizi aşırı bencil biri olarak gördüm.. yani siz her sorunlu ortamdan kendi çıkarlarınız için kaçmak istiyorsunuz... Durup savaşmak size göre değil gibi görünüyor buradan bakınca... Siz istemişsniz ki herşey güllük gülistanlık olsun, o yüzden anne babaya gitmişsiniz, anne baba da sizin beklentilerinizi karşılamadığı için tekrar eskiye rağbet olmuş... Ben eşinizin yerinde olsam sizi kabul etmezdim gerçekten.. bunu kırıcı konuşma olarak görmeyin ama kabul etmezdim size güvenmek çok zor olurdu benim için..Problemin parçasıyken insan yanlışlarını göremiyor. Problemin dışına çıkınca fark ettim yaptığım yanlışları, hatalarımı. Eşim çok anlayışlı bir insandı, mesela beni hiç kısıtlamazdı, birçok şeyime karışmazdı. Annem herşeye karışıyor ama herşeye ve dedğinin mutlaka yapılmasını istiyor. Bu beni çok bunalttı, anneme böyle davranmaması konusunda çok konuştum ama beni hiç dinlemiyor ve saygı göstermiyor.
Eşimi özlemiş olmamın bir sebebi galiba çevremdeki ilişkileri ve insanların davranışlarını görüyorum. Eşim olsaydı böyle yapmazdı böyle demezdi diyorum.
Durumunu bilmiyorum malesef...
Kocam anlayışlı biriydi beni hiç kısıtlamazdı ama o dönem oluşan o aptalca özgürlük hissi var ya... sanki evliyken özgür değildim. işte o özgürlük hissi yaktı beni.
Biraz ara verip ayrı yaşamak, sakinleşmek ilerde bu tip durumlar yaşanmaması için önerilir zaten. Çünkü o anın duygularıyla insanlar çok kararlı olduklarını düşünürler.
Bu 2 yılda hayatınıza birinin girmemiş olması, ailenizde umduğunuz ilgiyi bulamamış olmanız vs bunların hepsi şuanki pişmanlığınızda önemli faktörlerdir.
2yıl önce eşinizle yaşadığınız evde bunalıp gittiğiniz gibi şimdi de ailenizle yaşadığınız evde aynı durumu yaşıyorsunuz ve burdan da kaçmak istiyorsunuz. Sorun belki de mekanlarda değildir, sizin beklentilerinizin yüksek olmasındadır. Beklentilerimiz yüksek olabilir fakat bunların karşılanması için sürekli çevremize sığınırsak aynı hatalara düşeriz bence. Sizin bu anlamda kendi içsel gücünüzü ve dayanıklılığınızı arttırmanız gerekir bence.
O yüzden kendinizi daha dürüst bir gözle değerlendirip eski eşinize karşı öyle adım atın. Çünkü birdaha kırmayacağınızın garantisi yok. Ayrıca hayatında biri var mı yok mu bu çok önemli, aksi durumda çok daha itici görünebilirsiniz.
Hayatında biri varsa ki yüksek ihtimal vardır , üzülme yapacak bırsey yokElbetteki sorun bende. Hatalarım çok büyük. Beklentilerimden biri ailemin oğlumla zaman geçirmeleriydi. Hiç oralı olmadılar. Başka semtte oturan babası bile aynı evde yaşayan ailemden daha çok ilgileniyor oğlumla. Biraz ilgi göstermelerini istedim, kötü birşeymi istemişim.
Hayatında bir varsa ben ne yaparım : (
Yalan edecek yine herşeyi...Yazık adamı yuzustu bırakıp gitmıssın. Bence sen ailenın evınde aradıgın konforu bulamadın. Cocugun bakımı vs. Yardım goremedın esını ondan istiyorsun. Pısmanlıgın bu yüzden.
İyi düşün taşın. Çocuk oyuncagı degil evlılık
Bence şuan ailenizi suçlayarak olaya çok yanlış bir noktadan bakıyorsunuz. Biraz nankörlük ediyorsunuz gibi geliyor bana. Yetişkin bir insan olarak kararlarınızın sorumluluğunu sizin üstlenmeniz gerekir. Boşanma kararını siz aldınız ve bunun sonuçlarından da siz sorumlusunuz. Bunu başkalarına yüklemeniz kendinizi doğru değerlendiremediğinizi gösterir.
Eşinizin yerinde olsam dönmezdim,iyi günde kötü günde diyerek evleniyoruz hepimiz,ufak bir çıtırdı da köprüleri yakmışsınız,demek ki sizin hamurunuzda fedakarlık çok fazla yok,şimdide bence annenizden babanızdan tam destek göremediğiniz için eşinize dönmek istiyorsunuz,belli ki eşinizde durumunu düzeltti.. Ama şu var birleşseniz bile sizin aynı siz olacağınızı düşünüyorum,insanoğlu değişmez çünkü..Umarım eşiniz aynı nehirde iki kez yıkanma hatasını yapmaz..
Elbetteki sorun bende. Hatalarım çok büyük. Beklentilerimden biri ailemin oğlumla zaman geçirmeleriydi. Hiç oralı olmadılar. Başka semtte oturan babası bile aynı evde yaşayan ailemden daha çok ilgileniyor oğlumla. Biraz ilgi göstermelerini istedim, kötü birşeymi istemişim.
Hayatında bir varsa ben ne yaparım : (
Nasıl canım anlamadımYalan edecek yine herşeyi...
Esiniz hic mi engel olmaya calismadi ya? Kararli gorse bile bence biseyler yapmaliydi ayrilmak istemiyorsa..
2 senedir de herhangi bi girisimi yok mu?
Haklısınız. Ben elimi taşın altına pek sokmadüım hayatımda. Çok kötü bir huy bu : (
nefes bile almadan okudumKızlar merhaba.
Derdim çok büyük ve dışardan birilerinin tavsiyesine çok ihtiyacım var.
6 yaşında bir oğlum var ve bundan 2 yıl kadar önce eşimden boşandım. Boşanmayı ben istedim. O kadar cok istedim ki boşanmayı önüme dağlar çıksa onları da yıkar geçer yine de o evde durmazdım.
Ufak tartışmalarımız oluyordu ama o akşamki çok kötüydü. O akşam yine tartıştık ve tartışma kavgaya döndü.
Evden gitmesini istedim ama o gitmeyince o zaman ben gidiyorum dedim. Ailemi aradım, onlar gelene kadar da oğlumun ve kendimin birkaç esyamızı toplayıp valize koydum. Bu arada eşim sürekli, lütfen konuşalım yapma etme deyip duruyordu. Ama o evde kalamazdım, kalmaya zerre kadar tahamülüm yoktu. Eve de ona da tahamülüm kalmamıştı. Ailem gelince de onlara tek laf ettirmeden, oğlumu da aldım ve gittik. Annemin evine döndüm. İçimde hiç üzüntü yoktu ve daha öncede birkaç defa boşanmayı düşündüğüm için kararımı vermiştim boşanacaktım. Şimdi o günleri düşündüğümde annemin de beni olumsuz yönlendirdiğini fark ediyorum. Bana hiç yapma kızım demedi. Kızım sen gel dedi biz sanada torunumuzada bakarız dedi. O ilk günler okadar rahattımki sanki omuzlarımdan büyük bir yük kalkmıştı. Kuş gibi hafiftim ve özgürdüm. Bir ay sonrada eşyalarımın tamamını aldım, evlenirken ailemin aldığı ve evliliğimiz süresince aldığım tüm eşyaları aldım. Sonra eşimin karşısına geçip onu sevmediğimi, hiç saygımın kalmadığını, annemin evinde çok ama çok mutlu olduğumu ve boşanmak istediğimi söyledim. Karşımda güçlü durmaya çalışıyordu ama biliyorum içi paramparça olmuştu. Biliyorum çünkü çok duygusal bir insandır. Sonra kalktım konuşmamız bu kadar diyip evden çıktım. Hiç sesini çıkarmadı çıkaramazdı çünkü çok kararlıydım. Ertesi gün bütün sosyal mecralarda eşimi engelledim. Hiçbirinde beni göremiyordu artık. 3 ay önce işten çıkarılmıştı, sürekli iş arıyordu. İnşaat mühendisiydi ama iş bulamıyordu. Oğlumu hergün okuldan alıyor parkta oynatıyor annemlere bırakıyordu. Bundan dolayı oğlum sürekli babasını soruyordu. Asla göstermemezlik etmedim oğlumu eşime. Bu kadar baba diyeceğini hiç düşünmemiştim, oğlum sürekli babayı sayıklıyordu. Oğluma babayla anlaşamadığımızı ama onu ikimizinde çok sevdiğini söylüyordum ama anlamıyordu daha 3,5-4 yaşındaydı. Şu anda 6 yaşında ve hala babacı benim oğlum.
Sunuda belirteyim eşim asla aldatmadı beni, elini bir kere bile kaldırmadı, sigara kullanmaz, alkolü yoktur. işinden dolayı çok geç geldiği olurdu. Bazen banyo yapmadan yatardı, ayaklarını bile yıkamazdı... son zamanlarda herseyi batar olmuştu, bazen telefonda oyun oynardı ve bu beni çıldırtırdı... o telefonu camdan fırlatasım gelirdi. O evde ne yemek yapıyordum ne de ütü, hiçbirşey içimden gelmiyordu.
4 yıl çalıştığı son firmada maaşını hep geç alırdı hatta 3 ay maaş almadığı oldu ve benim kartlarım sonuna kadar doluydu. Maaşını yalvar yakar, yarım yamalak alır kredi kartlarımızı öderdi. Sonra işten çıkardılar, tazminatını bile zor ödediler. Kalan maaşlarını ödeyemediler, iflas ettiler. Ailelerimiz bize destek olamazlardı emeklilerdi ve bütçeleri belliydi. Bu da evi terk etmemde ayrı bir etkendi. Anlayışım, sabrım, tahamülüm, sevgim, hersey tükenmişti. Para önemli değildi ama önemliydi işte, çıkıp bir çay içemezdik. Bütün olanaklarımızı oğlumuza aktarırdık. Ve tüm bunlar beni çok bunalttı ve boşanmamda etkili oldu. Şunu belirtmeliyim boşanma esnasında beni hiç zorlamadı (ben onu çok zorladım). Anlaşmalı boşandık ve boşanma protokolünde çocuğumuzla ilgili 1-2 maddeye itiraz etti ve isteklerimin hepsine evet dedi.
Ailem ilk başta bana ve oğluma karşı çok iyiydiler fakat boşanana kadar sürekli beni destekleyen annem ve babam boşanmadan sonra bambaşka oldular. Düzenleri bozulduğu için bana da oğluma da kızgınlar. Ve ailemle çok problem yaşamaya başladık. Oğlumun saçını okşayıp oturup bir kez oyun oynamadılar. Oğlumla hiç ilgilenmediler. Onlarında elinde telefon sürekli sosyal sitelerdeler ya da televizyon izliyorlar.
Kimseyle beraber olmadım. Eşim ne yaptı ne yapıyor bilmiyorum. Belki de hayatında birileri vardır.
Dostlar ben çok pişmanım. Bu pişmanlık okadar ağırki inanın taşıyamıyorum. Pişmanlık beni öldürüyor. Fakat kapıları okadar sert kapattımki eşime nasıl döneceğimi bilmiyorum. Oğlum gece gündüz baba diyor ve hep onu aramak istiyor, konuşmak istiyor. Görüştüklerinde de babasını bırakmak istemiyor, ağlıyor. Onun daha fazla üzülmesini istemiyorum.
Çevremde boşanıp tekrar aynı kişiyle evlenen örnekler var ama onlar benim gibi giderken yakıp yıkmadılar. Ben çok kötü davrandım
Ne olur bana yol gösterin. Soracagınız sorular varsa onları da memnuniyetle cevaplarım yeter ki yardımcı olun fikir verin.
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?