Bayadir var canım krem de kullanıyorum ben gibi sabit sürekli ama ben değil,sivilce değil... Su Çiçegi yarasını düşün... Hani boşluk olur ya. O şekil ama benimki tümsek gibi
Bayadir var canım krem de kullanıyorum ben gibi sabit sürekli ama ben değil,sivilce değil... Su Çiçegi yarasını düşün... Hani boşluk olur ya. O şekil ama benimki tümsek gibiben öyle şeyleri elma sirkesiyle alıyorum,aynı şeyden bahsediyorsak eğer ben genelde cildime uygun ürün kullanmadığımda hemen çıkıyor
bence deneyimli bir cildiyeye git mutlakaBayadir var canım krem de kullanıyorum ben gibi sabit sürekli ama ben değil,sivilce değil... Su Çiçegi yarasını düşün... Hani boşluk olur ya. O şekil ama benimki tümsek gibi
Nereye yazayım bilemedim. Telefonun not defterine yazdım ama tatmin etmedi. İçim daralıyor, nefes alamıyorum. Beş yıllık annelik serüvenimde ilk kez oğluma bile tahammülüm kalmadı. İnsan görmek, konuşmak, hiçbir şekilde iletişim kurmak istemiyorum. Oğlumun bitmek bilmeyen iletişim çabası, soruları... Her gece oğlumu öpüp özür diliyorum gün boyu devam eden kahnem suratlı tahammülsüz hallerim için. Ancak ertesi gün güneş doğduğu için adeta sinirlenen bir ben oluyor yine. Pandemi yüzünden böyle oldum desem, şu an virüs bitse giyinip dışarı çıkmak istemem. Evde olayım ama yalnız olayım istiyorum. Hiçbir şey yapmayayım öyle mal gibi, orta sehpası gibi durayım sadece. Sık dua eden biri değilim ama sabahtan akşama "Allahım içime ferahlık ver" diye yalvarıyorum. Kalbim, ruhum, beynim sıkışmış gibi. Gülmeyi unuttum. En yakın arkadaşım mesaj yazıyor, üstten mesaja bakıp açmıyorum sayfayı. Tüm insanlardan soğumak mümkün mü bilmiyorum ama başta kendim olmak üzere komple soğudum herkesten, her şeyden. Yorganın altında günlerce durabilirim, tek bir insan olmadan.
Telefonu elime almıyorum. Ne dizi, ne haber, ne kitap hiçbir şey yok. Sabah uyanıp adeta kurulmuş bir makine gibi yemek, ev toplama, çocuğun temel ihtiyaçlarını karşılama işlerini sırasıyla yapıp, gece olup uyku vaktinin gelmesini bekliyorum dört gözle. En çok oğlumla yeterince gülmüyor, konuşmuyor olmam üzüyor beni. Kedi yavrusu gibi peşimde, o da farkında annesinin normal olmadığının. Bir gayret gelse de normalleşsem. En azından oğlum için.
[/QUOT
Bir an önce iyi olmanı diliyorum.
Idrakyollariiltihabi yıllardır ruhen ve fiziken çabalamaların yüzünden yorgun düşmüşsün, aslında keşke imkan olsa da en azından 3-5 gün eşin oğluna bakabilse, sen de sakin bir yerde kafanı dinleyebilsen, çok iyi gelirdi gerçekten.
Bu habere sevindim idrak, o 5 gün bile çok iyi gelecektir, senin oğlanı da sal biraz, yani sal demekten kastım kulakların arada bir duymayıversin, biraz enerji at rahatla, inşaallah çok güzel geçer, şimdiden huzurlu ve iyi bir tatil geçirmeni dilerimBenim sıpaya kıyamam çok etkileniyor ben bir yere gidince. Eşim çalışıyor zaten bakamaz ki. Ama temmuzda annemler sağolsun beş günlük bir tatil ayarladılar bana. Arkadaşım ve benim oğlanla gidicez beş günlüğüne. Biraz nefes alırım en azından.
Bu habere sevindim idrak, o 5 gün bile çok iyi gelecektir, senin oğlanı da sal biraz, yani sal demekten kastım kulakların arada bir duymayıversin, biraz enerji at rahatla, inşaallah çok güzel geçer, şimdiden huzurlu ve iyi bir tatil geçirmeni dilerim
Bak şimdi sanki ben gidiyormuşum gibi heyecan yaptım, hadi inşaallah vallahi yürekten dua ediyorum, hiçbir aksilik olmadan sağlıkla gidip gelmek nasip olsun inşaallahEvlendiğimden beri ilk kez koca ve aile olmadan bir tatile çıkacağım, bir aksilik çıkmazsa tabi. Sağol abla iyi olacak inşallah her şey.
Yalnız değilsin, yalnız değilsin, senden beterim, tükendim, yalnız değilsin... tatile falan da gidemiyorum. Sevindim senin adına.Hiç sanmıyorum ama keşke sağ salim açılsa şu okullar...Nereye yazayım bilemedim. Telefonun not defterine yazdım ama tatmin etmedi. İçim daralıyor, nefes alamıyorum. Beş yıllık annelik serüvenimde ilk kez oğluma bile tahammülüm kalmadı. İnsan görmek, konuşmak, hiçbir şekilde iletişim kurmak istemiyorum. Oğlumun bitmek bilmeyen iletişim çabası, soruları... Her gece oğlumu öpüp özür diliyorum gün boyu devam eden kahnem suratlı tahammülsüz hallerim için. Ancak ertesi gün güneş doğduğu için adeta sinirlenen bir ben oluyor yine. Pandemi yüzünden böyle oldum desem, şu an virüs bitse giyinip dışarı çıkmak istemem. Evde olayım ama yalnız olayım istiyorum. Hiçbir şey yapmayayım öyle mal gibi, orta sehpası gibi durayım sadece. Sık dua eden biri değilim ama sabahtan akşama "Allahım içime ferahlık ver" diye yalvarıyorum. Kalbim, ruhum, beynim sıkışmış gibi. Gülmeyi unuttum. En yakın arkadaşım mesaj yazıyor, üstten mesaja bakıp açmıyorum sayfayı. Tüm insanlardan soğumak mümkün mü bilmiyorum ama başta kendim olmak üzere komple soğudum herkesten, her şeyden. Yorganın altında günlerce durabilirim, tek bir insan olmadan.
Telefonu elime almıyorum. Ne dizi, ne haber, ne kitap hiçbir şey yok. Sabah uyanıp adeta kurulmuş bir makine gibi yemek, ev toplama, çocuğun temel ihtiyaçlarını karşılama işlerini sırasıyla yapıp, gece olup uyku vaktinin gelmesini bekliyorum dört gözle. En çok oğlumla yeterince gülmüyor, konuşmuyor olmam üzüyor beni. Kedi yavrusu gibi peşimde, o da farkında annesinin normal olmadığının. Bir gayret gelse de normalleşsem. En azından oğlum için.
Böyle bıkkınlık zamanlarında Allaha sığınırım, Allah affetsin kulluk vazifelerini tam anlamıyla yerine getiren biri değilim.. Ama ne zaman namaza başlasam El Müheymin esması ile tesbih çeksem bir kaç gün içinde rahatlama huzur gelir.. tahammül sınırım artar daha sakin biri olurum..Nereye yazayım bilemedim. Telefonun not defterine yazdım ama tatmin etmedi. İçim daralıyor, nefes alamıyorum. Beş yıllık annelik serüvenimde ilk kez oğluma bile tahammülüm kalmadı. İnsan görmek, konuşmak, hiçbir şekilde iletişim kurmak istemiyorum. Oğlumun bitmek bilmeyen iletişim çabası, soruları... Her gece oğlumu öpüp özür diliyorum gün boyu devam eden kahnem suratlı tahammülsüz hallerim için. Ancak ertesi gün güneş doğduğu için adeta sinirlenen bir ben oluyor yine. Pandemi yüzünden böyle oldum desem, şu an virüs bitse giyinip dışarı çıkmak istemem. Evde olayım ama yalnız olayım istiyorum. Hiçbir şey yapmayayım öyle mal gibi, orta sehpası gibi durayım sadece. Sık dua eden biri değilim ama sabahtan akşama "Allahım içime ferahlık ver" diye yalvarıyorum. Kalbim, ruhum, beynim sıkışmış gibi. Gülmeyi unuttum. En yakın arkadaşım mesaj yazıyor, üstten mesaja bakıp açmıyorum sayfayı. Tüm insanlardan soğumak mümkün mü bilmiyorum ama başta kendim olmak üzere komple soğudum herkesten, her şeyden. Yorganın altında günlerce durabilirim, tek bir insan olmadan.
Telefonu elime almıyorum. Ne dizi, ne haber, ne kitap hiçbir şey yok. Sabah uyanıp adeta kurulmuş bir makine gibi yemek, ev toplama, çocuğun temel ihtiyaçlarını karşılama işlerini sırasıyla yapıp, gece olup uyku vaktinin gelmesini bekliyorum dört gözle. En çok oğlumla yeterince gülmüyor, konuşmuyor olmam üzüyor beni. Kedi yavrusu gibi peşimde, o da farkında annesinin normal olmadığının. Bir gayret gelse de normalleşsem. En azından oğlum için.
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?