Bebekli hayata geçiş

Lizz · 14 Şubat 2022

Gofret_ .!.:
Gerçekten herkes çok kolay bir süreçmiş gibi rol kesiyor resmen.
Çevremden de gönder biz bakarız gibi şakalar duyunca daha da sinirleniyorum sanki dünyanın en kolay işi de bir ben gerizekalı becerememiş gibi.
Herkes mükemmel anne sevgi yumağı bir ben zalim.
Sinirlerim tepeme çıkıyor insanların arasında artık. Beni rahat bırakın diye avazım çıktığı kadar bağırasım geliyor.
Sürekli yattığım dönemde ya da hastanede bunaldığımda da annem hep aynı yaklaştı bana.
Şükret, sürekli yatan hastalar napıyor, sen birkaç güne dayanamıyorsun.
Ya ben kimsenin acısını kucumseyip benimki daha da zor demedim ki zaten Allah yardım etsin ama herkesin eşiği farklı. Bir baskasinin normal karşıladığı şey bir başkasının canına kiymasina sebep olabiliyor bu kadar uç aslında duygularımız bu kadar farklıyız.
Annemin bu huyunu hiç sevmedim hep aynı şeyi yapıyor.
Bebek ağlıyor mesela biz eşimle bir tepki veriyoruz kendimizce komik geliyor falan annem hemen araya giriyor çocuk ağlayacak da uykusuz da kalacaksınız büyüyüp gidecek. Sanki biz bu bebek niye ağlıyor biz ağladığını bilmiyorduk gibi bir tepki vermişiz.
Gerçekten tahammülüm kalmadı.
Aylardır eşimle yalnız değiliz her şeye dahil oluyor tamam Allah razı olsun o da düzenini bozdu geldi ama benim düzenim değişti. Eski zamanlarıma dönmek istiyorum artık.

Benim de annem beni bir gram anlamadı. Bir sen doğurdun sanki diye başlayan cümlelerle sürekli ruhumu yaraladi. Eğer yanımda o değil de profesyonel bir bakıcı olsaydı, ben çok kolay atlatırdim bu süreci, kendimi tanıyorum. Ama malesef hem ufak bir yerde yaşıyor olusumuz hem de pandemi nedeniyle bakıcı durumu hayal oldu ve anneme mecbur kaldim.. Allah kimseyi kimseye mecbur etmesin.

Çevremdeki insanlara gelince. Çok kişiyi sildim. Kalbimden. Çünkü hickimse gerçek anlamda bana nasılsın demedi. Nasılsın, nasıl hissediyorsun? Ya da şuanda zorlaniyorsundur, ama geçecek demedi. Ki çogu da anne olmuş insanlar. Ben kendi yalnızlığında kendim başa çıktım şeyle. O yüzden kimseye kalbimi açmıyorum.

Lizz · 14 Şubat 2022

gibigibiyim .!.:
Ben bu lohusa depresyonunun önemli sebebinin bebeğin huyuyla da ilgili olduğunu düşünüyorum. Zor bebekler o depresyonu yüksek oranda tetikliyor çünkü nefes bile aldırmıyor (benim bebeğim de öyleydi). Ben kafayı yiye yiye 16 aylık ettim bebeyi merak etmeyin sonra insan atlatıyor alışıyor. Şimdi eltim doğum yaptı üst katımda oturuyor. Bebeği 1 aylık ve maşallah o kadar sessiz bir bebek ki sadece emiyor ve beşiğine koyuyor uyuyor.Uyumasa bile öyle bakıyor hiç sesi çıkmıyor. Eltim de gayet rahat o yüzden normal hayatına devam ediyor, o kadar ki pasta börek yapıp bize getiriyor Ben de 16 aylık 15 kg bebe kucağımda, kafamda hunimle evde geziyorum

Puaaaaa çok tatlısınız ya çok güldüm

kesinlikle bunun doğruluk payı var. Benim kızım da 3 aylık olana kadar yatağında asla uyumuyordu. Koyduğumuz an gözlerini açıyordu agliyordu. Nöbetleşe kucağımıza uyutuyorduk saatlerce. Uykuya dalması da ayrı sorundu. Ki hala sorun. Ve gece inanılmaz çok uyanıyor. Gunduz oyalanmak bilmiyor. Sürekli kucagima alıyorum, artık bel fıtığına bir adım kaldi. Bütün bunlar insanı çok yoruyor.

gibigibiyim · 14 Şubat 2022

Gofret_ .!.:
Malesef bunun böyle olmadığını söylemeye geldim. Kızım aslında zorlayan bir bebek değil. Saatlerce hiç uyanmadan uyuyabiliyor. Keyfi yerindeyse uzandığı yerde kendi kendine oynuyor ama ona rağmen çok mutsuz hissettim. Geldiğinden beri bir dün akşamdan beri zorluyor yoksa zor değildi. Huyu suyu sonradan değişirse onu bilemem.
Birde önceden sütüm iyi gelirken azaldı epey bir. Ondan dolayı da çok çok çok stres yüklendim günlerce. Her şey geçecek diyorum kendime sürekli

Yani zaten 1 ay 40 gün bütün bebekler uyur bu normal benimki bile uyuyordu Ama yine de kesintisiz 3 saat bile uyuyamamak (emzirme vs), sürekli ihtiyaçlarını kontrol etmek, üstelik bir hastane süreci yaşamışsınız ister istemez endişelenmişsinizdir o dönemde de, etraftaki insanların yedir-içir-emzir-kucağına al baskıları falan bunlar hiç bilmediğimiz ortamlar/olaylar.. kolay değil bir insanın sorumluluğunu komple üstüne almak, o yüzden çok normal bu süreçler ilk aylarda bu duygulara kapılıyor çoğu insan kendinize yüklenmeyin. Süt mevzusuna gelince; o da muhtemelen yaşadığınız stresten kaynaklı çekilme eğilimi göstermiştir. Bazı takviyeler kullanabilirsiniz. Aktarlarda anne çayı/süt çayı tarzında hazırlanmış karışımlar var baya etkisi oluyor,bir deneyin isterseniz. Bir de kendinize her an hatırlatın bu günlerin geçeceğini, bebeğiniz sizinle konuşacak, anne diyecek :) Düşünsenize o güzelliği :) Sağlıkla büyütün inşallah

gibigibiyim · 14 Şubat 2022

Lizz .!.:
Puaaaaa çok tatlısınız ya çok güldüm kesinlikle bunun doğruluk payı var. Benim kızım da 3 aylık olana kadar yatağında asla uyumuyordu. Koyduğumuz an gözlerini açıyordu agliyordu. Nöbetleşe kucağımıza uyutuyorduk saatlerce. Uykuya dalması da ayrı sorundu. Ki hala sorun. Ve gece inanılmaz çok uyanıyor. Gunduz oyalanmak bilmiyor. Sürekli kucagima alıyorum, artık bel fıtığına bir adım kaldi. Bütün bunlar insanı çok yoruyor.

Ben de kendime çok gülüyorum Hatta bazen tam ağlayacak gibi oluyorum sonra kahkahayı patlatıyorum Sonra çocuk da benimle birlikte gülmeye başlıyor napsın "deli heralde" diyodur içinden Mesela bu ara sürekli "gugaga (kucana)" diyip duruyor. Sen artık yürüyebiliyorsun oğlum diye bir başlıyorum konuşmaya, çocuk pişman oluyor yürüyerek koşarak yanımdan kaçmaya çalışıyor Bel fıtığı değil tüm vücut fıtığı olduk biz ailecek Annem-eşim ve ben fizik tedavi ve rehabilitasyon merkezine rezervasyon yaptırdık 3 aylık, tatil niyetine gideceğiz 3 yıl sonra Bu arada ben 40 yaşındayım belki enerjim de ondan azdır bilemiyorum Sizin bebek kaç aylıktı?

Lizz · 14 Şubat 2022

gibigibiyim .!.:
Ben de kendime çok gülüyorum Hatta bazen tam ağlayacak gibi oluyorum sonra kahkahayı patlatıyorum Sonra çocuk da benimle birlikte gülmeye başlıyor napsın "deli heralde" diyodur içinden Mesela bu ara sürekli "gugaga (kucana)" diyip duruyor. Sen artık yürüyebiliyorsun oğlum diye bir başlıyorum konuşmaya, çocuk pişman oluyor yürüyerek koşarak yanımdan kaçmaya çalışıyor Bel fıtığı değil tüm vücut fıtığı olduk biz ailecek Annem-eşim ve ben fizik tedavi ve rehabilitasyon merkezine rezervasyon yaptırdık 3 aylık, tatil niyetine gideceğiz 3 yıl sonra Bu arada ben 40 yaşındayım belki enerjim de ondan azdır bilemiyorum Sizin bebek kaç aylıktı?

9 aylık bizimki Henüz yürümüyor, emeklemiyor da yerde oyun halısı yaptim 10 dk oturuyosa 11.dk kucağa gelmek istiyor.

ben de genç degilim, 36 da anne oldum. Artık 37 sayılırım ve evet, yaş da enerji anlamında çok etken. Benim fiziksel olarak gücüm tükeniyor bir noktada.

esergry · 14 Şubat 2022

Henüz çok erken zaten. Hızla normale dönmeye çalışan hormonların etkisi olduğunu da hesaba katın..
Neden beceremeyecekmişsiniz. Bal gibi de bakarsınız merak etmeyin.
Ben de çok bunaldım. Ama zamanla onunla beraber hareket etmeye alışıyor insan

Devlet hastanesinde psikolog ve psikiyatr var onlar yönlendirir. Hatta uygun miktar ilaç tedavisi de uygulanır.

Ayrıca bazı ilçe belediyelerinde de böyle merkezler var. Gerektiği durumda onlar da online, telefonda veya yüzyüze randevu ayarlıyorlar. Onu da araştırın ilgili yeri arayıp.

Ben pandemi döneminde telefonla görüştüm 1 saat. O bile çok iyi geldi. Daha üst düzey terapiye gerek görmediği için bu kadarla kaldı benimkisi. Ama sizin durumunuzda devam edebilirler görüşmeye..

gibigibiyim · 14 Şubat 2022

Lizz .!.:
9 aylık bizimki Henüz yürümüyor, emeklemiyor da yerde oyun halısı yaptim 10 dk oturuyosa 11.dk kucağa gelmek istiyor.

ben de genç degilim, 36 da anne oldum. Artık 37 sayılırım ve evet, yaş da enerji anlamında çok etken. Benim fiziksel olarak gücüm tükeniyor bir noktada.

Maşallahhh 9 Ay ve emeklemeyen bebek en sevdiğim Bizim ki de 11 aylıkken poposuyla emekledi (dötün dötün gitmek dedikleri heralde), 15 aylıkken de yürüdü, yalnız değilsiniz Doktor dedi ki kucağınızdan bırakmadığınız sürece emeklemeyecek ve tabiki yürümeyecek.. "Nasıl bırakalım abla" dedik ama gel gör ki yaşamayan bilemez..anlamadı 9 aylıkken 12 günlüğüne annemlerle teyzemlerle falan tatile gittik, 6.gün geri döndük Asla durmadı,uyumadı,susmadı ve yazın sıcağında kucaklarımız pişik oldu Bir de çocuk daha taytay durmadan koşmaya başladı şoka girdik 15 aylıkken.. Şimdi yürümüyor koşuyor tabi biz de peşinden koşuyoruz çünkü mütemadiyen düşüyor Yine de seviyorum keratayı iyi çocuk Siz de güle güle büyütün

Lizz · 14 Şubat 2022

gibigibiyim .!.:
Maşallahhh 9 Ay ve emeklemeyen bebek en sevdiğim Bizim ki de 11 aylıkken poposuyla emekledi (dötün dötün gitmek dedikleri heralde), 15 aylıkken de yürüdü, yalnız değilsiniz Doktor dedi ki kucağınızdan bırakmadığınız sürece emeklemeyecek ve tabiki yürümeyecek.. "Nasıl bırakalım abla" dedik ama gel gör ki yaşamayan bilemez..anlamadı 9 aylıkken 12 günlüğüne annemlerle teyzemlerle falan tatile gittik, 6.gün geri döndük Asla durmadı,uyumadı,susmadı ve yazın sıcağında kucaklarımız pişik oldu Bir de çocuk daha taytay durmadan koşmaya başladı şoka girdik 15 aylıkken.. Şimdi yürümüyor koşuyor tabi biz de peşinden koşuyoruz çünkü mütemadiyen düşüyor Yine de seviyorum keratayı iyi çocuk Siz de güle güle büyütün

Siz de güle güle büyütün keratayi

mizah her seyi kolaylaştırıyor. Şimdi siz böyle yazınca gülümsedim. Oysa ki yaşarken ne kadar zor.. keşke bu süreçleri yaşarken yakınlarımızda bize destek olacak pozitif insanlar olsa.. sizin bilmiyorum ama benim yoktu. Kendi kendime mizah yapmaya çalışıyorum bazen

gozyasi · 14 Şubat 2022

26 aylık dünyalar tatlısı bir canalar(canavar) annesiyim.
kendi tabiri ile ulku (uyku) bile uyumuyorum doğru düzgün..
Bu sabah aynı şeyi arkadaşıma dedim insanın kendi hayatından, rahatından, her şeyinden feragat ettiği küçük bir varlık..
Çok çok çok zor ama iyi ki varlar.
Başkası adına konuşmayayım ama bende de zaman zaman oldu bu duygular, ben hep geç yaşta anne olmaya verdim.
Yaş geçtikçe sabır ve tahammül daha da azalıyor.
Hatta ikinci çocuğu isteyenlere, nasıl yaaa gerçekten mi diye şaşırıyorum onlarda bana şaşırıyor.
Çünkü çok uzun bir süre maddi manevi çok rahat bir hayatım oldu.
İstediğim yere gittim, istediğim gibi yedim, içtim ve gezdim.
Ama bebek olunca hepsi bıçak gibi kesildi.
Merak etme ailen yakında olsa bile destek bir yere kadar annemin tabiriyle onu sen doğurdun ağaca çıksan senle ağaca çıkacak der hep :)) yani annanne-babaanne de bir yere kadar.
Ama etrafımda gözlemlediğim ortalama 3 yaştan sonra anne yine bireyselliğini yavaş yavaş kazanmaya başlıyor.
Kreş / okul yaşına gelene kadar biraz sıkın dişinizi zor ama zaman gerçekten akıp geçiyor ve bazı zamanların tadını çıkaramadığına insan üzülüyor.

gibigibiyim · 14 Şubat 2022

Lizz .!.:
Siz de güle güle büyütün keratayi mizah her seyi kolaylaştırıyor. Şimdi siz böyle yazınca gülümsedim. Oysa ki yaşarken ne kadar zor.. keşke bu süreçleri yaşarken yakınlarımızda bize destek olacak pozitif insanlar olsa.. sizin bilmiyorum ama benim yoktu. Kendi kendime mizah yapmaya çalışıyorum bazen

Teşekkür ederiz inşallah hepsi sağlıkla kolaylıkla büyür Ben 4,5 aylıkken işe başladım o biraz beni rahatlattı, annem bakıyor hafta içi 9,30-16,30 arası, haftasonları, sabahları bikaç saat ve akşam uyuyana kadar bende, eşimin haftasonu izni yok akşam o uyuduktan sonra geliyor bize bir faydası olmuyor. Eltim vardı işte üst katta oturan, o da bebek doğduktan beri gelip gidemiyor, o beni rahatlatıyordu biraz sık sık geliyordu oynuyordu bir kahve molası oluyordu bana, komik de kızdır baya gülüp eğleniyorduk.. Şimdi ben ona çıkıyorum yıkamaya vs.yardıma.. İdare ediyoruz işte büyüyecekler bi şekilde, bu zamanlar çok değerli

umutvenese · 14 Şubat 2022

Gofret_ .!.:
İyi akşamlar.
Şuan gerçekten benim için büyük bir probleme dönüşmek üzere olan durumumdan bahsedip moral almak istiyorum.
Aslında cümlelerimi nasıl toparlayacağımı da bilmiyorum.
1. Ayını geride bırakmak üzere olan bir bebegim var.
Erken doğduğu için son 1 haftadır benimle sadece

Şuan kendimi çok kötü hissediyorum.
Bebekli hayata adapte olmakta çok zorluk çekiyorum.
Biliyorum daha 1 hafta oldu ama şimdiden ciddi derecede psikolojim bozuk hissediyorum ve bu satırları yazarken bile gözümden ilk damla yaşım düşmek üzere.

Son ayları zorlu bir hamilelik geçirdim. Erken doğum riskinden dolayı aylarca yattım. İlk burada başladı sanırım. Yatmayı seven bir insanım evet ama her şeyimi başkalarına yaptırmak zorunda kaldığım o aylarda gerçekten fazlasıyla bunaldım.
Bana yardımcı olmak için yanımda olanlara bile tahammülüm kalmadı.
Sürekli hastanelik olmak, yine sancım mi var diye hep diken üstünde durmak, kullandığım bir sürü ilaç derken ben her geçen gün daha da dibe çökmeye başladım. Birde tam o döneme denk gelen maddi sıkıntılar tuzu biberi oldu.
Eşimle yalnız vakit geçirmeyi el ele yürümek gibi çok basit şeyleri bile çok fazla özledim.

Böyle bir dönemden sonra birde küvoz ve ameliyat ağrıları başladı.
Ameliyat ağrılarım şu süreçteki en basit şeydi sanırım çünkü eninde sonunda geçeceğini biliyordum ve sabrediyordum nitekim öyle de oldu şuan ameliyat olmamış gibi iyiyim.

ama bebekli hayat kısmında ciddi manada duvara tosladım.
asla hazır değilmişim meğerse.
ilk günler ya bakmayı beceremezsem de elimden alırlarsa gibi saçma bir düşünceye bile kapıldım.
Bİr an geliyor ağzını burnunu yiyesim bağrıma basasım geliyor.
bir an da geliyor ki utanarak söylüyorum ama pişmanım ben naptım diye düşünüyorum.
biliyorum bana çok kızanlarınız olacak ama gerçekten böyle hissetmeyi istemiyorum.
Uykusuz kalmayı, her sıkıntıyı yaşamayı isteyecek çok evlat hasreti çeken kadın var burda biliyorum Rabbim hepinize tez zamanda nasip etsin.
Ben bu duygularla nasıl başa çıkacağımı bilemiyorum. Şuan bakiminda destek olan annem yanımda ama o da birkaç haftaya gidecek ve ben ne yapacağımı bilmiyorum. Ailemden uzakta yaşadığım için destek olacak dost aile kimsem yok burda.
Eşimin desteği de çalıştığı için bir yere kadar olacak ve ben iyice kafayı yiyeceğim.
Duygularımı kimseye anlatamıyorum çünkü malesef ki konu kutsal annelik ve masum bir bebek olunca tabu haline geliyor.
Çevreniz sizi anlamıyor, duygularınızı abartili belki de saçma buluyorlar ve siz kimsenin sizi anlamadığı ve dolup taştığınız yerde yapayalnızsınız. Üstelik dağ gibi ağır bir sorumluluk omuzlarınızdayken. Bilmiyorum anlatabildim mi ama...
Geçmişte yıllarca süren çok ağır bir depresyon dönemim oldu.
İyileşmistim ama yeniden o hallerime dönüyor gibiyim ve bu beni çok korkutuyor.
Kendime bile tahammül edemediğim o ruh halinde bebeğime nasıl bakacağım bu imkansız olur.
Maddi problemlerden şuan online terapi alamayacağım malesef ama inanın o kadar ihtiyacım var ki birisinin elimden tutmasına ağlayarak kendimi anlatmaya, yol gösterilmesine, duygularıma bir çare bulunmasına ve bir daha böyle hissetmemeye. İadereten de olsa devlet Hastanesi'ne gitsem çocuğu sürekli birakabilecegim kimse de yok.

Kızıma çok üzülüyorum. Aylarca karnında hayata tutunduğu annesinin böyle hissettigini anlıyor mudur?
O kadar güzel ve masum ki ben böyle hissettiğim için çok vicdan azabı çekiyorum.

Bazen tamam ya diyorum herkes nasıl yapiyorsa öyle hallederim eninde sonunda büyüyecek.
Bazen de bir daha eşimle yalnız kalamayacagiz hayatım bitti nasıl bakacağım ona diye ağlıyorum.
Çok bencilce biliyorum ama böyle hissediyorum.

Anne olmaya gerçekten bir insan yetiştirmek istediğimi fark ettigimde karar verdim.
Kızımın büyüdüğünü birlikte kitap okuyup resim yapacağımız, ona kek yapmayı öğreteceğim zamanları düşünüp mutlu oluyorum ama o günler öyle uzak geliyor ki.
Şuan yanımda hıçkırıklarina öfkelenmekle meşgul. Biliyorum ki ilerde keşke o en tatlı zamanlarının tadını çıkarsaydım diyeceğim ama inanın elimde değil.

Çok karışık yazdım ama özetle kendimden nefret ediyorum. Bir an önce büyük bir annelik duygusuna geçiş yapmak istiyorum.
Bu günler nasıl geçecek?

Hepsi geçecek ama yapılacak şeyler de var. birkaç ay sabret ve kesinlikle uylu eğitimi ver. uylu eğitiminden önce moral ve fiziken yerlerde olan kuzenim şimdi öyle mutlu ki, yurtdışına iş amaçlı seyehatlare dahi gidiyor. kızı daha 1 olmadı.

sling edin mutlaka, tak bebeni koynuna hava düzelince yürü yürü yürü, bu da iyi gelecek. yada bebek arabasına koy. dışarıda temiz hava illa iyi gelir.

başka aklıma gelen birşey yok, biz uzmanla görüşebilseniz ne güzel olurdu. konu komşu ne olur yardım alın birinden, insan çok yorulunca me yaptığını da bilemiyor

NedirYani · 14 Şubat 2022

Huzurabiraktim .!.:
Welcome to lohusa welcomeee .4 ay dişini sık sonra geridi geliyor .ailen yanında yokmu birileri 2 3 ay yanında olsun inan hepsi geçecek

Burda sizler söyleyene kadar lohusalıktan olduğunu bile tam kavramamiştim sanki.
Malesef ailem uzakta yaşıyor.

Lizz .!.:
Benim de annem beni bir gram anlamadı. Bir sen doğurdun sanki diye başlayan cümlelerle sürekli ruhumu yaraladi. Eğer yanımda o değil de profesyonel bir bakıcı olsaydı, ben çok kolay atlatırdim bu süreci, kendimi tanıyorum. Ama malesef hem ufak bir yerde yaşıyor olusumuz hem de pandemi nedeniyle bakıcı durumu hayal oldu ve anneme mecbur kaldim.. Allah kimseyi kimseye mecbur etmesin.

Çevremdeki insanlara gelince. Çok kişiyi sildim. Kalbimden. Çünkü hickimse gerçek anlamda bana nasılsın demedi. Nasılsın, nasıl hissediyorsun? Ya da şuanda zorlaniyorsundur, ama geçecek demedi. Ki çogu da anne olmuş insanlar. Ben kendi yalnızlığında kendim başa çıktım şeyle. O yüzden kimseye kalbimi açmıyorum.

O kirginliginizi ta burdan hissettim ya
İnsanin en yakinlarinin destek değil köstek olmasi gerçekten çok zor.
Bir yandan da kalbini açmamak en güzeli aslında. Zarar da görmemiş oluyoruz.
Şimdi nasilsiniz peki?

gibigibiyim .!.:
Yani zaten 1 ay 40 gün bütün bebekler uyur bu normal benimki bile uyuyordu Ama yine de kesintisiz 3 saat bile uyuyamamak (emzirme vs), sürekli ihtiyaçlarını kontrol etmek, üstelik bir hastane süreci yaşamışsınız ister istemez endişelenmişsinizdir o dönemde de, etraftaki insanların yedir-içir-emzir-kucağına al baskıları falan bunlar hiç bilmediğimiz ortamlar/olaylar.. kolay değil bir insanın sorumluluğunu komple üstüne almak, o yüzden çok normal bu süreçler ilk aylarda bu duygulara kapılıyor çoğu insan kendinize yüklenmeyin. Süt mevzusuna gelince; o da muhtemelen yaşadığınız stresten kaynaklı çekilme eğilimi göstermiştir. Bazı takviyeler kullanabilirsiniz. Aktarlarda anne çayı/süt çayı tarzında hazırlanmış karışımlar var baya etkisi oluyor,bir deneyin isterseniz. Bir de kendinize her an hatırlatın bu günlerin geçeceğini, bebeğiniz sizinle konuşacak, anne diyecek :) Düşünsenize o güzelliği :) Sağlıkla büyütün inşallah

Kendi evimin işine dair bir konuda bile şunu yap denilince odaya geçip hüngür hüngür ağladıgım zamanlar oluyor.
Çok dolmuşum çok.
Ama bugün hepinizden gelen yorumlarla bir tık daha iyi hissettim. İnşallah her şey yoluna girer.

esergry .!.:
Henüz çok erken zaten. Hızla normale dönmeye çalışan hormonların etkisi olduğunu da hesaba katın..
Neden beceremeyecekmişsiniz. Bal gibi de bakarsınız merak etmeyin.
Ben de çok bunaldım. Ama zamanla onunla beraber hareket etmeye alışıyor insan

Devlet hastanesinde psikolog ve psikiyatr var onlar yönlendirir. Hatta uygun miktar ilaç tedavisi de uygulanır.

Ayrıca bazı ilçe belediyelerinde de böyle merkezler var. Gerektiği durumda onlar da online, telefonda veya yüzyüze randevu ayarlıyorlar. Onu da araştırın ilgili yeri arayıp.

Ben pandemi döneminde telefonla görüştüm 1 saat. O bile çok iyi geldi. Daha üst düzey terapiye gerek görmediği için bu kadarla kaldı benimkisi. Ama sizin durumunuzda devam edebilirler görüşmeye..

Sanki sağlık ocağında bir yazı okumuş gibi hatırladım bir anda. Bir bakayım teşekkür ederim

gozyasi .!.:
26 aylık dünyalar tatlısı bir canalar(canavar) annesiyim.
kendi tabiri ile ulku (uyku) bile uyumuyorum doğru düzgün..
Bu sabah aynı şeyi arkadaşıma dedim insanın kendi hayatından, rahatından, her şeyinden feragat ettiği küçük bir varlık..
Çok çok çok zor ama iyi ki varlar.
Başkası adına konuşmayayım ama bende de zaman zaman oldu bu duygular, ben hep geç yaşta anne olmaya verdim.
Yaş geçtikçe sabır ve tahammül daha da azalıyor.
Hatta ikinci çocuğu isteyenlere, nasıl yaaa gerçekten mi diye şaşırıyorum onlarda bana şaşırıyor.
Çünkü çok uzun bir süre maddi manevi çok rahat bir hayatım oldu.
İstediğim yere gittim, istediğim gibi yedim, içtim ve gezdim.
Ama bebek olunca hepsi bıçak gibi kesildi.
Merak etme ailen yakında olsa bile destek bir yere kadar annemin tabiriyle onu sen doğurdun ağaca çıksan senle ağaca çıkacak der hep :)) yani annanne-babaanne de bir yere kadar.
Ama etrafımda gözlemlediğim ortalama 3 yaştan sonra anne yine bireyselliğini yavaş yavaş kazanmaya başlıyor.
Kreş / okul yaşına gelene kadar biraz sıkın dişinizi zor ama zaman gerçekten akıp geçiyor ve bazı zamanların tadını çıkaramadığına insan üzülüyor.

Bazı günler daha iyi bazı günler daha kötüyüm öyle böyle geçecek inşallah. Teşekkür ederim

umutvenese .!.:
Hepsi geçecek ama yapılacak şeyler de var. birkaç ay sabret ve kesinlikle uylu eğitimi ver. uylu eğitiminden önce moral ve fiziken yerlerde olan kuzenim şimdi öyle mutlu ki, yurtdışına iş amaçlı seyehatlare dahi gidiyor. kızı daha 1 olmadı.

sling edin mutlaka, tak bebeni koynuna hava düzelince yürü yürü yürü, bu da iyi gelecek. yada bebek arabasına koy. dışarıda temiz hava illa iyi gelir.

başka aklıma gelen birşey yok, biz uzmanla görüşebilseniz ne güzel olurdu. konu komşu ne olur yardım alın birinden, insan çok yorulunca me yaptığını da bilemiyor

Uyku eğitimini bende düşünüyorum ama biraz önyargım da var. Araştırıp kafama yatarsa uygulayabilirim
Sling de aklımda aynı şekilde.
Çok teşekkür ederim

budefa · 14 Şubat 2022

16 aylık 9 yaş ve 7 yaş olmak üzere 3 çocuğum var.3.bebişim çoook zor bir bebek.Görümcem ,kaynanam ve ben başa çıkamıyoruz.Eski günlerimi çok özlüyorum.Gece sabaha kadar emiyor.tuvalete bile gidemiyorum.Hep ağlayasım geliyor.Sanki hiç büyümeyecek gibi.Çalışıyorum.Halimden tek anlayan eltim.Diğerleri kendi ablam bile beni yargılayarak laf sokarak yardım ediyorlar.oysaki benim tek ihtiyacım beni anlamaları.Eşim olacak koca ayı dün gece çocuklar uyuduktan sonra romantik dakikalar yaşayalım dedi anlayın işte.Bebişi uyuturken yorgunluktan uyuyakaldım diye benimle konuşmuyor.Beden yorgunluğumu bir ben bir allah bilir ama ruhumda kaldırmıyor.Allahım bazen kendin ettin kendin buldun diyorum.Yapmasaydın çocuk diyorum.Sonra kendime kızıyorum çocuk hasreti çeken varken.Ağlıyorum tek yaptığım şey içimi boşaltıyorum.kimseye anlatamıyorum yorgunum desem bizene doğurmasaydın diyorlar.Kendime ait 10 dakikam bile yok.Bana da güzel şeyler söyleyin ihtiyacım var

NedirYani · 14 Şubat 2022

budefa .!.:
16 aylık 9 yaş ve 7 yaş olmak üzere 3 çocuğum var.3.bebişim çoook zor bir bebek.Görümcem ,kaynanam ve ben başa çıkamıyoruz.Eski günlerimi çok özlüyorum.Gece sabaha kadar emiyor.tuvalete bile gidemiyorum.Hep ağlayasım geliyor.Sanki hiç büyümeyecek gibi.Çalışıyorum.Halimden tek anlayan eltim.Diğerleri kendi ablam bile beni yargılayarak laf sokarak yardım ediyorlar.oysaki benim tek ihtiyacım beni anlamaları.Eşim olacak koca ayı dün gece çocuklar uyuduktan sonra romantik dakikalar yaşayalım dedi anlayın işte.Bebişi uyuturken yorgunluktan uyuyakaldım diye benimle konuşmuyor.Beden yorgunluğumu bir ben bir allah bilir ama ruhumda kaldırmıyor.Allahım bazen kendin ettin kendin buldun diyorum.Yapmasaydın çocuk diyorum.Sonra kendime kızıyorum çocuk hasreti çeken varken.Ağlıyorum tek yaptığım şey içimi boşaltıyorum.kimseye anlatamıyorum yorgunum desem bizene doğurmasaydın diyorlar.Kendime ait 10 dakikam bile yok.Bana da güzel şeyler söyleyin ihtiyacım var

Geçiyormuş öyle diyorlar
Rabbim yardimcin olsun gerçekten zormuş.

budefa · 14 Şubat 2022

Gofret_ .!.:
Geçiyormuş öyle diyorlar
Rabbim yardimcin olsun gerçekten zormuş.

Aminnn teşekkür ederimYıllar sonra bu mesajı okuyup aaa neler yaşamışım geçti demeyi iple çekiyorum

azkolabolbuz · 14 Şubat 2022

O korkuları, geçiçi "len ben ne halt yedim de doğurdum" hissiyatını, sevgi ve diygu patlamalarını, uykusu gecelerin yorgunluğunu, ya beceremezsem korkusunu, eşle başbaşa on dakikaya hasret kalmayı vs. Ben dahil tüm anneler yaşadık. Kimimizin bir hafta sürdü, kimimizin bir ay. Bazı talihsizlerin daha uzun. Sanırım senin zor hamileliğin üzerine geçmişteki depresyon deneyimin de korkuya yol açmış. Ben yerinde olsam borç harç da olsa tüm imkanlarimla bir doktora görünürdüm ama içini rahatlatacaksa bir kez daha yazayım, o kutsal annelik dediğin şeyde hepimiz aynı duyguları yaşıyoruz. Tabu olduğu için de kendimiz de yaşadığımız halde bunu dile getirme cesareti bulanı hemen taşlıyoruz.

kahvetelvesi · 14 Şubat 2022

budefa .!.:
16 aylık 9 yaş ve 7 yaş olmak üzere 3 çocuğum var.3.bebişim çoook zor bir bebek.Görümcem ,kaynanam ve ben başa çıkamıyoruz.Eski günlerimi çok özlüyorum.Gece sabaha kadar emiyor.tuvalete bile gidemiyorum.Hep ağlayasım geliyor.Sanki hiç büyümeyecek gibi.Çalışıyorum.Halimden tek anlayan eltim.Diğerleri kendi ablam bile beni yargılayarak laf sokarak yardım ediyorlar.oysaki benim tek ihtiyacım beni anlamaları.Eşim olacak koca ayı dün gece çocuklar uyuduktan sonra romantik dakikalar yaşayalım dedi anlayın işte.Bebişi uyuturken yorgunluktan uyuyakaldım diye benimle konuşmuyor.Beden yorgunluğumu bir ben bir allah bilir ama ruhumda kaldırmıyor.Allahım bazen kendin ettin kendin buldun diyorum.Yapmasaydın çocuk diyorum.Sonra kendime kızıyorum çocuk hasreti çeken varken.Ağlıyorum tek yaptığım şey içimi boşaltıyorum.kimseye anlatamıyorum yorgunum desem bizene doğurmasaydın diyorlar.Kendime ait 10 dakikam bile yok.Bana da güzel şeyler söyleyin ihtiyacım var

Size söylenecek en güzel şey bebeğiniz 16 aylık olmuş
Tünelin ucu görünecek, ha gayret.

Mdmray · 14 Şubat 2022

Geçiyor canım geçiyor . İlk hafta gözümün yaşı kurumadı benim güldüğüme bakma benim de bakamayacağız galiba biz bu kıza demişliğim var eşime

tomvejerry · 14 Şubat 2022

Cani istediginde kalkan, yatan, yemek yiyen, tuvalete, banyoya giren, istedigi kisiyi telefonla arayip istedigi kadar muhabbet eden, ve istedigi yere cantasini alip cikip gidebilen hayattan, annelige gecis, herkes icin cok zor. Inan bana aksini soyleyen ya yalan soyluyordur, ya da zaten baba evinde de rahati yerinde degildir. Duygularin gercek. Zaman gecicek elbette. Ilk aylar en zoru. Zamanla buyudukce kolaylasiyor. Anneniz biraz daha kalamaz mi?

pineapple2 · 14 Şubat 2022

Yalnızca şunu bilin, GE-ÇE-CEK. Geçici bir süreç bu. Hepimiz aynı yollardan geçtik zamanında. Ama geçiyor, hayatımız yeni düzene göre evriliyor. Eski hayatını özlemeyen de yoktur sanırım; ben de özlüyorum sıfır sorumluluk olan günlerimi. Zaman her şeye ilaç. Sizi kucaklıyorum, güle güle büyütün

Bebekli hayata geçiş

Popüler Üye

Popüler Üye

Nirvana

Nirvana

Popüler Üye

Nirvana

Nirvana

Popüler Üye

Hüzün Dostu..!

Nirvana

Aktif Üye

Kalbindeki Endişeleri Yavaşlat

Kullanıcı üyeliğini pasifleştirmiştir.

Kalbindeki Endişeleri Yavaşlat

Kullanıcı üyeliğini pasifleştirmiştir.

Popüler Üye

Nirvana

Guru

Love is.. <3

Canım kızım ❤️

Benzer Konular