Bebekli hayata geçiş

Gofret_ .!.:

Tam olarak aynı annelere sahibiz. O yüzden bile bazen daha kötü hissediyorum. Destek olayım derken laf sokar gibi söylemleri, sürekli şükret şükret deyip nankör hissettirmesi bana hiç iyi gelmiyor. Gitmesi benim ruhsal sağlığım için iyi olacak ama bir yandan da birisine çok ihtiyacım var.
Çok çaresiz kaldım.
Sırf gece uyuyup uyanması zor oluyor diye artık uyumasam mi diyorum o kadar perişan ediyor sürekli kalkmak.
Daha beynim nolduğunu anlamadan bebek ağlamasına maruz kalmak ciddi anlamda rahatsız ediyor.
Tam şuan bahar olmasını ve eşimle gezmeye gittiğimiz günleri anımsadım. Bir daha hiç o kadar güzel olmayacaklar

Genişletmek için tıkla...

Lizz .!.:

O zaman annenin gitmesi bir noktada senin için daha iyi olacak. İnan fiziksel yorgunluk manevi yorgunlugun yanında hiç kalıyor. Fiziksel destek olarak kimse yoksa eşine iş dusecek. O da taşın altına altına elini koyacak mecburen çünkü senin dinlenmen her şeyden onemli. İlk zamanlarda gece uykusuzluguna cozum yok. Çünkü illaki emzirmek için uyanacaksin. Ama insan alışıyor biliyor musun. Ben 9 aydır geceleri kesintisiz 3 saat bile uyumadım hiç. Daha iyiye gitmesi gerekirken daha beter oldu, defalarca kez uyaniyor ve emerek tekrar uyuyor.

En zoru ilk zamanlar..gün geçtikçe biraz daha kolaylaşacak inan bana. Daha 1 haftadır birliktesiniz. Ve birbirinize alisacaksiniz. Yeni doğum yaptığımda tebrik için mesaj atan çok sevdiğim bir tanıdığım bana şöyle demisti, ki ben ona hiçbir şey demeden, insan zamanla bebeğine alışıyor. Sen de alisacaksin. O an değil ama şimdi bu cümlenin kıymetini anlıyorum. Hayatımda bundan daha gerçek ve daha değerli bir soz duymadım. Çünkü biz hep doğar doğmaz, hatta hamilelikten itibaren bebeğiyle aşk yaşayan annelerin hikayelerine alışkınız. Oysa madalyonun diğer yüzünü kimse söylemeye cesaret edemiyor. Edebilen kadınlar çok cesur, iyi ki varlar!

Ve gelelim hayatın eskisi gibi olamayacağına. Evet, olmayacak. Çünkü eskisinden de güzel olacak yani, öyle sanıyorum umarım öyledir bunu çocuğunu belli bir yaşa getirmiş anneler söylüyor. Ben de eşimle ozgurce gezdigimiz zamanları özlüyorum, ne yalan söyleyeyim. Şimdi bişey için çıksak bile kostur koştur eve dönüyoruz. Ki annem evde çocuğa bakmasına rağmen. Ama sağolsun daha gitmeden çabuk dönün oyalanmayin diyor, gelince yorulduğunu belli edip kendince bi hallere giriyor, iki nefes almayı bile çok goruyor. Çocukla bikac kere çıktık ama olmuyor ya olmuyor. Hele kışın hiç olmuyor. Arabasında oturmak istemiyor. Huysuzlaniyor. Oyalanmiyor. O yüzden bende çocuğuyla çıkan insanlara heves ediyorum çok. Belki yaza doğru daha rahat olur.

Genişletmek için tıkla...

TheQueeninthenorth .!.:

oğlum doğduktan sonraki ilk 3 ayı hatırlamak bile acı veriyor...sütümün azlığı, oğlumun hastalığı, hastanedeki tedavisi, hiç uyumayışı, sürekli ağlayışı, çare olamayışım...hiç bitmeyecekmiş gibi geliyordu ama bitiyor, geçiyor. şimdi fotoğraflara baktıkça keşke daha sakin, daha soğukkanlı ve sabırlı olabilseydim diyorum. evet fiziki olarak uykusuzluk çok zor, beni en çok zorlayan bu olmuştu. ayrıca eşimle başbaşa kalamıyor olmak da alışması çok zor olan bir şeydi. ama her fırsatı kullanın, bir kaç saat annenize, bir dostunuza vs bırakın arada baş başa çıkın eşinizle. önümüz yaz, bebeğinizle de bol bol çıkın. eve kapandım hayat bitti diye düşünmeyin. bebeğiniz büyüdükçe ve size tepki vermeye başlayınca aranızda kimseyle olmayan tarifsiz bir bağ kurulacak. evet artık sorumluluğun olmadığı rahat günler yok ama daha güzel, daha hareketli günler var ve bu yoğunluk/sorumluluk da hayatınızın vazgeçemeyeceğiniz bir parçası olacak.

Genişletmek için tıkla...

Gofret_ .!.:

İyi akşamlar.
Şuan gerçekten benim için büyük bir probleme dönüşmek üzere olan durumumdan bahsedip moral almak istiyorum.
Aslında cümlelerimi nasıl toparlayacağımı da bilmiyorum.
1. Ayını geride bırakmak üzere olan bir bebegim var.
Erken doğduğu için son 1 haftadır benimle sadece

Şuan kendimi çok kötü hissediyorum.
Bebekli hayata adapte olmakta çok zorluk çekiyorum.
Biliyorum daha 1 hafta oldu ama şimdiden ciddi derecede psikolojim bozuk hissediyorum ve bu satırları yazarken bile gözümden ilk damla yaşım düşmek üzere.

Son ayları zorlu bir hamilelik geçirdim. Erken doğum riskinden dolayı aylarca yattım. İlk burada başladı sanırım. Yatmayı seven bir insanım evet ama her şeyimi başkalarına yaptırmak zorunda kaldığım o aylarda gerçekten fazlasıyla bunaldım.
Bana yardımcı olmak için yanımda olanlara bile tahammülüm kalmadı.
Sürekli hastanelik olmak, yine sancım mi var diye hep diken üstünde durmak, kullandığım bir sürü ilaç derken ben her geçen gün daha da dibe çökmeye başladım. Birde tam o döneme denk gelen maddi sıkıntılar tuzu biberi oldu.
Eşimle yalnız vakit geçirmeyi el ele yürümek gibi çok basit şeyleri bile çok fazla özledim.

Böyle bir dönemden sonra birde küvoz ve ameliyat ağrıları başladı.
Ameliyat ağrılarım şu süreçteki en basit şeydi sanırım çünkü eninde sonunda geçeceğini biliyordum ve sabrediyordum nitekim öyle de oldu şuan ameliyat olmamış gibi iyiyim.

ama bebekli hayat kısmında ciddi manada duvara tosladım.
asla hazır değilmişim meğerse.
ilk günler ya bakmayı beceremezsem de elimden alırlarsa gibi saçma bir düşünceye bile kapıldım.
Bİr an geliyor ağzını burnunu yiyesim bağrıma basasım geliyor.
bir an da geliyor ki utanarak söylüyorum ama pişmanım ben naptım diye düşünüyorum.
biliyorum bana çok kızanlarınız olacak ama gerçekten böyle hissetmeyi istemiyorum.
Uykusuz kalmayı, her sıkıntıyı yaşamayı isteyecek çok evlat hasreti çeken kadın var burda biliyorum Rabbim hepinize tez zamanda nasip etsin.
Ben bu duygularla nasıl başa çıkacağımı bilemiyorum. Şuan bakiminda destek olan annem yanımda ama o da birkaç haftaya gidecek ve ben ne yapacağımı bilmiyorum. Ailemden uzakta yaşadığım için destek olacak dost aile kimsem yok burda.
Eşimin desteği de çalıştığı için bir yere kadar olacak ve ben iyice kafayı yiyeceğim.
Duygularımı kimseye anlatamıyorum çünkü malesef ki konu kutsal annelik ve masum bir bebek olunca tabu haline geliyor.
Çevreniz sizi anlamıyor, duygularınızı abartili belki de saçma buluyorlar ve siz kimsenin sizi anlamadığı ve dolup taştığınız yerde yapayalnızsınız. Üstelik dağ gibi ağır bir sorumluluk omuzlarınızdayken. Bilmiyorum anlatabildim mi ama...
Geçmişte yıllarca süren çok ağır bir depresyon dönemim oldu.
İyileşmistim ama yeniden o hallerime dönüyor gibiyim ve bu beni çok korkutuyor.
Kendime bile tahammül edemediğim o ruh halinde bebeğime nasıl bakacağım bu imkansız olur.
Maddi problemlerden şuan online terapi alamayacağım malesef ama inanın o kadar ihtiyacım var ki birisinin elimden tutmasına ağlayarak kendimi anlatmaya, yol gösterilmesine, duygularıma bir çare bulunmasına ve bir daha böyle hissetmemeye. İadereten de olsa devlet Hastanesi'ne gitsem çocuğu sürekli birakabilecegim kimse de yok.

Kızıma çok üzülüyorum. Aylarca karnında hayata tutunduğu annesinin böyle hissettigini anlıyor mudur?
O kadar güzel ve masum ki ben böyle hissettiğim için çok vicdan azabı çekiyorum.

Bazen tamam ya diyorum herkes nasıl yapiyorsa öyle hallederim eninde sonunda büyüyecek.
Bazen de bir daha eşimle yalnız kalamayacagiz hayatım bitti nasıl bakacağım ona diye ağlıyorum.
Çok bencilce biliyorum ama böyle hissediyorum.

Anne olmaya gerçekten bir insan yetiştirmek istediğimi fark ettigimde karar verdim.
Kızımın büyüdüğünü birlikte kitap okuyup resim yapacağımız, ona kek yapmayı öğreteceğim zamanları düşünüp mutlu oluyorum ama o günler öyle uzak geliyor ki.
Şuan yanımda hıçkırıklarina öfkelenmekle meşgul. Biliyorum ki ilerde keşke o en tatlı zamanlarının tadını çıkarsaydım diyeceğim ama inanın elimde değil.

Çok karışık yazdım ama özetle kendimden nefret ediyorum. Bir an önce büyük bir annelik duygusuna geçiş yapmak istiyorum.
Bu günler nasıl geçecek?

Genişletmek için tıkla...

BankacI26 .!.:

Bu kadar yoğun olmasada benzer şeyleri bende yaşadım. Yalnız değilsin. Kolay değil uykusuz kalmak aç kalmak tuvalete gidememek su içememek sosyal hayatından fedakarlık etmek. Ama inan 40 çıkması var ya o zaman gelince geçiyor. Toparlanıyorsun. Güle güle büyüt evladını

Genişletmek için tıkla...

giggles .!.:

Ya inan böyle ölümüne zorlanan kişiler olarak aslında sandığımızdan daha çokuz
Kimse zorlandığını itiraf etmeye cesaret edemiyor
Ama aslında hepimiz çılgınca zorlanıyoruz
Ama malum en fedakar ana benim yarışı var ya bizim ülkede şükürsüz muamelesi görüyoruz hemen

Çok istediğim bi hamilelikti
Zorluklarına da hazır olduğumu düşünüyordum ki...
Gerçekler bambaşkaymış
İlk 40 gün stresten, gerginlikten nerdeyse tüm doğum kilomu verdim
Ki ben çok kolay kilo alıp zor veren biriyimdir
Ne uyuyordu ne ağlaması duruyordu
Korkunçtu tam anlamıyla

Ayrıca çocukla çok az tek kaldığım zaman oldu benim ilk 40 gün
Hep annem kayınvalidem yanımdaydı
Sadece 1 hafta tek kaldık çocukla o sürede
Oturup karşılıklı ağladığımız çok oldu
Çünkü çocuk ağlıyor
Ben neye ağladığını da bilmiyorum nasıl susacağını da bilmiyorum
Bi yerdrn sonra sinirleniyor insan
Sonra sinirlendiğin için vicdan azabı çekiyorsun filan
Bence herkesin böyle geçiyor zaten
Sadece bunu paylaşmaya cesareti olaN çok az insan var

Şimdi 2 aylık oldu
Yeni yeni sosyal özellikler eklendi
Şimdi keyiflenmeye başladı diyebilirim işler
Yine arada sabrımı zorladığı oluyor
Ama malum bi gülüşü var

Eğer lafı dinlenen biri olsaydım kesinlikle doğum sonrası kadınların birbirine yaptığı veya anneye yapılan zorbalığı bitirmek için bi şeyler yapardım
Bence asıl otoriteler bu konuya ağırlık versinler
Yeni anneler zor durumda

Genişletmek için tıkla...

Gofret_ .!.:

Gerçekten herkes herşeyin farkında ama hiç olmuyormuş gibi davranıyor.
İnternette bile bununla alakalı hiçbir şey bulamıyorum resmen yok sayılıyor bu kadar ciddi bir konu. Sahiden ele alınması gerek. Yazık bize.

Benim daha 40 çıkmadan hamilelik kilolarımdan fazlasını verdim. Emzirmeye bagliyordum ama belki de stresten.

Valla fedakar anne olarak anilmaya hiç ihtiyacım yok çocuk sağ salim büyüsün de ne olarak anıldığım umrumda değil. Dünyanın en kötü annesi ödülü bile alabilirim

Genişletmek için tıkla...

Gofret_ .!.:

Arkadaşlar hepinize ayrı ayrı çok teşekkür ederim. Teker teker cevap vermeyi inanın çok isterdim ama kızım gece kaç kez uyandı sayamadim. Kundaklaninca rahat uyuyor ama uyurken inatla ellerini çıkarmayı başarıyor. Çıkartınca da uyuyamiyor ve ağlamaya başlıyor.
Çok zor bir gece oldu benim için. Eşim bayağı erken gideceği için başka odada uyudu. Yalnız kaldım. Ona kızamıyorum benim gün içinde uyuyacak azıcık vaktim olabilir belki ama onda o da yok ve uykusunu alamayınca çok zorlanıyor.
İyice yalnızlaştım. Gece çok sinirlendim tahammülsüzleştim. Bir an da geldi huzursuz diye kızıma da üzüldüm.
Biliyorum bu günler geçecek ama geçip gittiğinde iğrenç bir insana dönüşmüş olmaktan korkuyorum.
Bir gece daha bitti. Bir gün daha yaklaştım bu günlerin bitmesine.
Kendimi çok bitik hissediyorum.

Genişletmek için tıkla...

giggles .!.:

Herkes her şeyin farkında ama kimse zayıf yanını göstermek istemiyor
Üstelik toplumdaki şükürsüz yaftası da var
Kendi kocam bile bi lafımın üstüne çocul olsun istediğin zamanları hatırla dedi mesela bana
Kaldı ki bu çocuk yok olsun deme gibi bi durumum asla yok ama bi daha çocuk istemiyorum gibi bi şey demiştim sanırım

Ya inan hiçbirimiz kötü anneler değiliz
Sadece insanız
Zorlanıyoruz
Ama eninde sonunda durumu toparlıyoruz bence
Merak etme

Genişletmek için tıkla...

Varla Yok .!.:

Ben her gün esim işe gidince onu kıskanıyorum. Haftasonunda bensiz dışarı çıkmasına izin vermiyorum. Hatta bir gün akşam saatlerinde bir akraba yüzünden dışarı çıkması gerekiyordu o gunde dışarıdan yemek almıştı o yemek boğazımda düğüm düğüm oldu hem ağlıyorum gitme diye hem yiyorum. Sonuç gitti ve ben ağlamaya devam ettim.

Neyse öyle böyle geçiyor ve ben geçen günleri unutuyorum. Aslında unutmama lk istiyorum ikinci çocuk fikri aklıma gelmesin diye. İlk doğum yaptığımda rahmimi aldiracagim falan diyordum eşime

Genişletmek için tıkla...

Torvi .!.:

Allah yardımcın olsun Gofret. Kolay olmayacaktır. Cok kuçuk cünkü ama zaman su gibi akacak cnm benim. Yaşadığın her duygu çok normal, kendini suçlama yönüne girme. Olağan bir süreçten geçtiğini bil..
Duygularını kasma, akışına bırak. Ama alabiliyorsan, mutlaka birazcik annenden ya da yakın gördüğün birinden, gündüzleri destek almaya çalış.. o sana ilaç gibi gelecektir..

Genişletmek için tıkla...

suuuuuuu .!.:

Lohusa depresyonu oldukça sık görülen bi şey lütfen kendinizi üzmeyin
Yapmanız gereken şeyse basit omega kullanımı özellikle imom latte kullanmanızı tavsiye edeceğim böylece lohusa depresyonundan sonra başlayan yok saçım döküldü yok cildim kurudu depresyonunuz da olmaz

Genişletmek için tıkla...

yinandyang .!.:

Geçecek.. hissettikleriniz yaşadıklarınız çok normal.
anneniz gittiğinde zorlanacaksınız birkaç gün ama iş başa düşecek ve siz aslında edilgen konumdan etkin konuma geçeceksiniz.

kimseye takılmayın.
kimsenin yorumlarıyla kendi anneliğinizi yargılamayın.
gerekirse bütün gün kucağınızda avutun bebeğinizi.
kucağa alıştırma gibi laflara da kulaklarınızı tıkayın.

instamomlara da çok takılmayın.
bizzat şahit olduğum var aslında olan ile instagramda gösterilen arasında dağlar kadar fark var.

bebeğiniz kendisini sizin parçanız sanıyor. onun sürekli sizi istemesi ondan.
şu an hormonların değişkenlik göstermesi psikolojinizi de etkiliyor ister istemez.
zamanla alışacaksınız. sakin olun, yavaşlayın. her şeyi yetiştirme derdine düşmeyin.

güle güle büyütün :)

Genişletmek için tıkla...

Gofret_ .!.:

İyi akşamlar.
Şuan gerçekten benim için büyük bir probleme dönüşmek üzere olan durumumdan bahsedip moral almak istiyorum.
Aslında cümlelerimi nasıl toparlayacağımı da bilmiyorum.
1. Ayını geride bırakmak üzere olan bir bebegim var.
Erken doğduğu için son 1 haftadır benimle sadece

Şuan kendimi çok kötü hissediyorum.
Bebekli hayata adapte olmakta çok zorluk çekiyorum.
Biliyorum daha 1 hafta oldu ama şimdiden ciddi derecede psikolojim bozuk hissediyorum ve bu satırları yazarken bile gözümden ilk damla yaşım düşmek üzere.

Son ayları zorlu bir hamilelik geçirdim. Erken doğum riskinden dolayı aylarca yattım. İlk burada başladı sanırım. Yatmayı seven bir insanım evet ama her şeyimi başkalarına yaptırmak zorunda kaldığım o aylarda gerçekten fazlasıyla bunaldım.
Bana yardımcı olmak için yanımda olanlara bile tahammülüm kalmadı.
Sürekli hastanelik olmak, yine sancım mi var diye hep diken üstünde durmak, kullandığım bir sürü ilaç derken ben her geçen gün daha da dibe çökmeye başladım. Birde tam o döneme denk gelen maddi sıkıntılar tuzu biberi oldu.
Eşimle yalnız vakit geçirmeyi el ele yürümek gibi çok basit şeyleri bile çok fazla özledim.

Böyle bir dönemden sonra birde küvoz ve ameliyat ağrıları başladı.
Ameliyat ağrılarım şu süreçteki en basit şeydi sanırım çünkü eninde sonunda geçeceğini biliyordum ve sabrediyordum nitekim öyle de oldu şuan ameliyat olmamış gibi iyiyim.

ama bebekli hayat kısmında ciddi manada duvara tosladım.
asla hazır değilmişim meğerse.
ilk günler ya bakmayı beceremezsem de elimden alırlarsa gibi saçma bir düşünceye bile kapıldım.
Bİr an geliyor ağzını burnunu yiyesim bağrıma basasım geliyor.
bir an da geliyor ki utanarak söylüyorum ama pişmanım ben naptım diye düşünüyorum.
biliyorum bana çok kızanlarınız olacak ama gerçekten böyle hissetmeyi istemiyorum.
Uykusuz kalmayı, her sıkıntıyı yaşamayı isteyecek çok evlat hasreti çeken kadın var burda biliyorum Rabbim hepinize tez zamanda nasip etsin.
Ben bu duygularla nasıl başa çıkacağımı bilemiyorum. Şuan bakiminda destek olan annem yanımda ama o da birkaç haftaya gidecek ve ben ne yapacağımı bilmiyorum. Ailemden uzakta yaşadığım için destek olacak dost aile kimsem yok burda.
Eşimin desteği de çalıştığı için bir yere kadar olacak ve ben iyice kafayı yiyeceğim.
Duygularımı kimseye anlatamıyorum çünkü malesef ki konu kutsal annelik ve masum bir bebek olunca tabu haline geliyor.
Çevreniz sizi anlamıyor, duygularınızı abartili belki de saçma buluyorlar ve siz kimsenin sizi anlamadığı ve dolup taştığınız yerde yapayalnızsınız. Üstelik dağ gibi ağır bir sorumluluk omuzlarınızdayken. Bilmiyorum anlatabildim mi ama...
Geçmişte yıllarca süren çok ağır bir depresyon dönemim oldu.
İyileşmistim ama yeniden o hallerime dönüyor gibiyim ve bu beni çok korkutuyor.
Kendime bile tahammül edemediğim o ruh halinde bebeğime nasıl bakacağım bu imkansız olur.
Maddi problemlerden şuan online terapi alamayacağım malesef ama inanın o kadar ihtiyacım var ki birisinin elimden tutmasına ağlayarak kendimi anlatmaya, yol gösterilmesine, duygularıma bir çare bulunmasına ve bir daha böyle hissetmemeye. İadereten de olsa devlet Hastanesi'ne gitsem çocuğu sürekli birakabilecegim kimse de yok.

Kızıma çok üzülüyorum. Aylarca karnında hayata tutunduğu annesinin böyle hissettigini anlıyor mudur?
O kadar güzel ve masum ki ben böyle hissettiğim için çok vicdan azabı çekiyorum.

Bazen tamam ya diyorum herkes nasıl yapiyorsa öyle hallederim eninde sonunda büyüyecek.
Bazen de bir daha eşimle yalnız kalamayacagiz hayatım bitti nasıl bakacağım ona diye ağlıyorum.
Çok bencilce biliyorum ama böyle hissediyorum.

Anne olmaya gerçekten bir insan yetiştirmek istediğimi fark ettigimde karar verdim.
Kızımın büyüdüğünü birlikte kitap okuyup resim yapacağımız, ona kek yapmayı öğreteceğim zamanları düşünüp mutlu oluyorum ama o günler öyle uzak geliyor ki.
Şuan yanımda hıçkırıklarina öfkelenmekle meşgul. Biliyorum ki ilerde keşke o en tatlı zamanlarının tadını çıkarsaydım diyeceğim ama inanın elimde değil.

Çok karışık yazdım ama özetle kendimden nefret ediyorum. Bir an önce büyük bir annelik duygusuna geçiş yapmak istiyorum.
Bu günler nasıl geçecek?

Genişletmek için tıkla...

gibigibiyim .!.:

Ben bu lohusa depresyonunun önemli sebebinin bebeğin huyuyla da ilgili olduğunu düşünüyorum. Zor bebekler o depresyonu yüksek oranda tetikliyor çünkü nefes bile aldırmıyor (benim bebeğim de öyleydi). Ben kafayı yiye yiye 16 aylık ettim bebeyi merak etmeyin sonra insan atlatıyor alışıyor. Şimdi eltim doğum yaptı üst katımda oturuyor. Bebeği 1 aylık ve maşallah o kadar sessiz bir bebek ki sadece emiyor ve beşiğine koyuyor uyuyor.Uyumasa bile öyle bakıyor hiç sesi çıkmıyor. Eltim de gayet rahat o yüzden normal hayatına devam ediyor, o kadar ki pasta börek yapıp bize getiriyor Ben de 16 aylık 15 kg bebe kucağımda, kafamda hunimle evde geziyorum

Genişletmek için tıkla...