- 30 Ağustos 2021
- 33
- 29
- 26
Uykuyu aşırı sevdiğim için de bu kadar zorlanıyor olabilirim umarım ben de uykusuzluğa alışıp keyfini çıkarabilirim
Uykuyu aşırı sevdiğim için de bu kadar zorlanıyor olabilirim umarım ben de uykusuzluğa alışıp keyfini çıkarabilirimBen de ilk 15-20 gün hayatımın bittiğini, böyle bir sorumluluğa meğersem hazır olmadığımı vs vs düşüncelere kapılmıştım.
Şuan 3 aylık olduk ve rabbime şükürler olsun uyuduğunda bile özlüyorum uyansada emzirsem diyorum aranızda bir dil gelişecek siz ona o size alışacaksınız ve hayatınızın yeni düzenine eski hayatınızdan şeyler katıcaksınız.
Bebeğim normalde 9 da uyur , bugün 11 de uyudu 3-4 saat eşimle vakit geçirdim geç uyuduğu için bende bu saate kaldım olsun sorun değil 1-2 gün uykusuzluktan hiç birşey olmuyor tadını çıkarmaya başlıyorsunuz ben ilk ay diyordum bu uykusuzlukla ben ne yapacağım ama öyle olmuyor artık o kadarda uykusux kalmıyorum oyuzden yalnız değilsin ne hissediyorsan benzerleri hissetti çoğu kişi ama hepsi geçtii
Ben de uykuyu severim.. şimdi 23 aylık bebeğim ve 9-10 aydan sonra genel olarak çok rahat uyudum. O da uyuyor çok şükür. Kolikti, alerjisi vardı, uykusuz ve aşırı zor bir bebekti. Bu sabah 9 da uyandıramadım kendisini meselaUykuyu aşırı sevdiğim için de bu kadar zorlanıyor olabilirim umarım ben de uykusuzluğa alışıp keyfini çıkarabilirim
Canım benim burada anne olan kimse seni bu konuda kınamaz ayıplamaz merak etme. Lohusalık döneminde bu düşüncelerinin hepsi normal. Anlattıklarının hepsini birebir bende yaşadım. ama inan en fazla 60 gün sürecek bu olumsuz düşüncelerin. Sonrasında hayatının tam merkezi olacak ve senın için anlamlı olan ne var ise anlamını yitirecek. Mucizene bakmaya onunla ilgilenmeye doyamayacaksın. Bu günlerin geçeceğini ve harika günlerin seni beklediğini bil ve ona göre hareket et.İyi akşamlar.
Şuan gerçekten benim için büyük bir probleme dönüşmek üzere olan durumumdan bahsedip moral almak istiyorum.
Aslında cümlelerimi nasıl toparlayacağımı da bilmiyorum.
1. Ayını geride bırakmak üzere olan bir bebegim var.
Erken doğduğu için son 1 haftadır benimle sadece
Şuan kendimi çok kötü hissediyorum.
Bebekli hayata adapte olmakta çok zorluk çekiyorum.
Biliyorum daha 1 hafta oldu ama şimdiden ciddi derecede psikolojim bozuk hissediyorum ve bu satırları yazarken bile gözümden ilk damla yaşım düşmek üzere.
Son ayları zorlu bir hamilelik geçirdim. Erken doğum riskinden dolayı aylarca yattım. İlk burada başladı sanırım. Yatmayı seven bir insanım evet ama her şeyimi başkalarına yaptırmak zorunda kaldığım o aylarda gerçekten fazlasıyla bunaldım.
Bana yardımcı olmak için yanımda olanlara bile tahammülüm kalmadı.
Sürekli hastanelik olmak, yine sancım mi var diye hep diken üstünde durmak, kullandığım bir sürü ilaç derken ben her geçen gün daha da dibe çökmeye başladım. Birde tam o döneme denk gelen maddi sıkıntılar tuzu biberi oldu.
Eşimle yalnız vakit geçirmeyi el ele yürümek gibi çok basit şeyleri bile çok fazla özledim.
Böyle bir dönemden sonra birde küvoz ve ameliyat ağrıları başladı.
Ameliyat ağrılarım şu süreçteki en basit şeydi sanırım çünkü eninde sonunda geçeceğini biliyordum ve sabrediyordum nitekim öyle de oldu şuan ameliyat olmamış gibi iyiyim.
ama bebekli hayat kısmında ciddi manada duvara tosladım.
asla hazır değilmişim meğerse.
ilk günler ya bakmayı beceremezsem de elimden alırlarsa gibi saçma bir düşünceye bile kapıldım.
Bİr an geliyor ağzını burnunu yiyesim bağrıma basasım geliyor.
bir an da geliyor ki utanarak söylüyorum ama pişmanım ben naptım diye düşünüyorum.
biliyorum bana çok kızanlarınız olacak ama gerçekten böyle hissetmeyi istemiyorum.
Uykusuz kalmayı, her sıkıntıyı yaşamayı isteyecek çok evlat hasreti çeken kadın var burda biliyorum Rabbim hepinize tez zamanda nasip etsin.
Ben bu duygularla nasıl başa çıkacağımı bilemiyorum. Şuan bakiminda destek olan annem yanımda ama o da birkaç haftaya gidecek ve ben ne yapacağımı bilmiyorum. Ailemden uzakta yaşadığım için destek olacak dost aile kimsem yok burda.
Eşimin desteği de çalıştığı için bir yere kadar olacak ve ben iyice kafayı yiyeceğim.
Duygularımı kimseye anlatamıyorum çünkü malesef ki konu kutsal annelik ve masum bir bebek olunca tabu haline geliyor.
Çevreniz sizi anlamıyor, duygularınızı abartili belki de saçma buluyorlar ve siz kimsenin sizi anlamadığı ve dolup taştığınız yerde yapayalnızsınız. Üstelik dağ gibi ağır bir sorumluluk omuzlarınızdayken. Bilmiyorum anlatabildim mi ama...
Geçmişte yıllarca süren çok ağır bir depresyon dönemim oldu.
İyileşmistim ama yeniden o hallerime dönüyor gibiyim ve bu beni çok korkutuyor.
Kendime bile tahammül edemediğim o ruh halinde bebeğime nasıl bakacağım bu imkansız olur.
Maddi problemlerden şuan online terapi alamayacağım malesef ama inanın o kadar ihtiyacım var ki birisinin elimden tutmasına ağlayarak kendimi anlatmaya, yol gösterilmesine, duygularıma bir çare bulunmasına ve bir daha böyle hissetmemeye. İadereten de olsa devlet Hastanesi'ne gitsem çocuğu sürekli birakabilecegim kimse de yok.
Kızıma çok üzülüyorum. Aylarca karnında hayata tutunduğu annesinin böyle hissettigini anlıyor mudur?
O kadar güzel ve masum ki ben böyle hissettiğim için çok vicdan azabı çekiyorum.
Bazen tamam ya diyorum herkes nasıl yapiyorsa öyle hallederim eninde sonunda büyüyecek.
Bazen de bir daha eşimle yalnız kalamayacagiz hayatım bitti nasıl bakacağım ona diye ağlıyorum.
Çok bencilce biliyorum ama böyle hissediyorum.
Anne olmaya gerçekten bir insan yetiştirmek istediğimi fark ettigimde karar verdim.
Kızımın büyüdüğünü birlikte kitap okuyup resim yapacağımız, ona kek yapmayı öğreteceğim zamanları düşünüp mutlu oluyorum ama o günler öyle uzak geliyor ki.
Şuan yanımda hıçkırıklarina öfkelenmekle meşgul. Biliyorum ki ilerde keşke o en tatlı zamanlarının tadını çıkarsaydım diyeceğim ama inanın elimde değil.
Çok karışık yazdım ama özetle kendimden nefret ediyorum. Bir an önce büyük bir annelik duygusuna geçiş yapmak istiyorum.
Bu günler nasıl geçecek?
İnsan gerçekten farklı bir güce sahip oluyor. Benim için hayatta en zor şey bir bebeğe bakmaktır hep öyle düşünürdüm. Şimdi bunun altından tek başıma kalktigimi görünce çok güzel bir özgüven verdi.Yerim ben onuDaha çok keyifli günleriniz olsun birlikte.Ne zaman zorlansam ( ikisine de gurbette her iki aileden uzak çalışarak büyüttüm) Allah'ın emanetleri canımın canları der gücümü toplarım bir şekilde.
Ben anne olduktan sonra gücümü farkettim.Mesela şuan bı yandan ev taşıyorum:)) Bana yardım ediyor bıcırıklar:))
Ne kolik sancıları,ne dış sancıları ne hastalıklı geceler ne sendromlar atlattık.Geçiyor be
Bu konu eski konum aslında. Kızım da şuan 8 aylık olmak üzere. Arkadaşım yakın zamanda doğum yaptı ben ona da bu sürecin normal olduğunu anlatmaya çalışıyorum. O da çok yoruluyor. Gerçekten bunun normal olduğunu birilerinin söylemesi gerek. Eee anne olmak kolay değil cümlesi hiçbir işe yaramiyor aksine daha kötü hissediyor insan. Bebekle aradaki sevgi bağı bile bence ilk zamanlar hemen kurulamıyor. Ben sonradan iyice alışıp çok sevmeye başladım bunlar çok normal şeylermiş.Anne olmak zor ama gulusu yeter ne kadar dogru bir sozmus minik kizim guldukten sonra anladim.
Anne olunca annelik kutsaldircilari dinlemeyin uhrevi biseyler olmuyor. Zamanlar acilar sancilar zorluklar unutuluyor ve bi minik gulen surat size bakip gulunce mutlu oluyorsunuz.
O yuzden depresyondaysaniz, hayat cok zor geliyorsa yasamayi ozlerseniz soyleyin ammaaa annelikkkk kutsal oyle deme diyen olursa kosarak kacin. Biktik su kadinin konusmasini derdini hislerini anlatmadisini engelleyen sacma insanlardan.
10. Aydayim disari cikamiyosun 5 dk gozden kaybolsa basini belaya sokuyor annelik cok cok zor. Yapmayana da yapip hakkiyla buyutene de saygim sonsuz
Herkesin aklına geliyor ama takmiyorlar kısmına katılmıyorum. Konudaki onlarca yorumda tam tersini söylüyor.Tü
Tüm düşünceleriniz normal be olması gereken kaygılar. Sadece siz onlara fazla önem veriyorsunuz, herkesin aklına geliyor ama takmıyorlar. Hamilelik öncesi olsa neyse ama artık bebeğiniz doğmuş. Ne olduysanoldu, düşünmenizin bir faydası yok o yüzden düşünmeyin. Şimdinin gücü kitabını okumanızı şiddetle tavsiye ederim
Ben de aynı şeyi söyleyeceğim çünkü kızım da 8 aylık olacak.Ben de doğum yapalı 36 gün oldu. Sizin duygu durumunuzu ben de yaşıyorum. Bebeğim hergün akşam 6 ile gece 12 arası bağırarak ağlıyor, kolik sanırım. Onu öyle ağlar görünce kendi psikolojimi unutuyorum, ona üzülüyorum.
İlk hafta yanımda birileri vardı, sonra yalnız bakmaya başladım. Yalnız baya zorlandım ama dün evden çıkıp kayınvalidelere gidince iyi ki yalnızım dedim. Daha 40ımız çıkmadı, kayınvalidem evini süpürttü, çamaşır bulaşık işlerini verdi. Bunlar basit şeyler de, evde hep yalnızım, kimse gelip yardım etmiyor. En azından onlara gidince bir gün dinlendirebilirlerdi beni. Üstelik herkesten ayrı bir yorum. Biri bebek aç der, biri çok emmiş kusuyor der, biri karnı ağrıyor der, biri soğuk almış der. Haberim yokken bebeğe bitki çayı vermişler, ben bulaşık yıkarken. Bebeğim zaten kolik, bağırıyor bir yandan. Ağlayarak eve geldim. İyi ki yalnızım dedim.
Konunuza içimi döktüm, kusura bakmayın. Bu günler geçecekmiş, öyle dediler
Birkaç gün önce aynı şeyi düşündüm ne gereksiz uzulmusum ne ağlamışım boşuna dedim.Canım benim burada anne olan kimse seni bu konuda kınamaz ayıplamaz merak etme. Lohusalık döneminde bu düşüncelerinin hepsi normal. Anlattıklarının hepsini birebir bende yaşadım. ama inan en fazla 60 gün sürecek bu olumsuz düşüncelerin. Sonrasında hayatının tam merkezi olacak ve senın için anlamlı olan ne var ise anlamını yitirecek. Mucizene bakmaya onunla ilgilenmeye doyamayacaksın. Bu günlerin geçeceğini ve harika günlerin seni beklediğini bil ve ona göre hareket et.
Son bir şey daha demişsin ya en güzel günlerimi mahvedim sonradan pişamn olacağım diye. Evet tamda öyle. Ben şuan o günlere bakıp aynı böyle diyorum. Keşke bebeğimi alıp deliler gibi gezseydim de eve hapsolmasaydım. Herşeyin tadını çıkardaydım. Ama maalesef bazen lohusalığın verdiği psikoloji buna izin vermiyor :)
Hepsi geçecek ve güleceksin ne manyakmışım diyerek :)
İy hissetmek de harika bir kitap, daha bilimselİnsan gerçekten farklı bir güce sahip oluyor. Benim için hayatta en zor şey bir bebeğe bakmaktır hep öyle düşünürdüm. Şimdi bunun altından tek başıma kalktigimi görünce çok güzel bir özgüven verdi.
Bu konu eski konum aslında. Kızım da şuan 8 aylık olmak üzere. Arkadaşım yakın zamanda doğum yaptı ben ona da bu sürecin normal olduğunu anlatmaya çalışıyorum. O da çok yoruluyor. Gerçekten bunun normal olduğunu birilerinin söylemesi gerek. Eee anne olmak kolay değil cümlesi hiçbir işe yaramiyor aksine daha kötü hissediyor insan. Bebekle aradaki sevgi bağı bile bence ilk zamanlar hemen kurulamıyor. Ben sonradan iyice alışıp çok sevmeye başladım bunlar çok normal şeylermiş.
Herkesin aklına geliyor ama takmiyorlar kısmına katılmıyorum. Konudaki onlarca yorumda tam tersini söylüyor.
Bahsettiğiniz kitabı merak ettim bakacağım hemen. Şuan iyi hissetmek kitabını okuyorum sonra ona başlarım belki
Ben de aynı şeyi söyleyeceğim çünkü kızım da 8 aylık olacak.
İnsanlar bu süreçte çok çok çok düşüncesizlik edebiliyorlar. Benim ailem uzakta. Eş ailesi de ilçe de çok yakın değiller. Bazen zorlanıyorum ama yok diyorum ya yalnız olmak belli yönlerden daha iyi. Sürekli bir akıl verme kendi donemlerine göre yorumlar yapma eğilimindeler. Bazen öyle saçma şeyler yapıyorlar ki sorsan kaç çocuk yetiştirdik biliyoruz derler. Her anne kendi cocuguna bakmalı arkadaş. Kimse de karışmamalı. Akıl almak isteyen annelere sadece fikir beyan edilmeli
Birkaç gün önce aynı şeyi düşündüm ne gereksiz uzulmusum ne ağlamışım boşuna dedim.
Aylar geçti kızım 8 aylık olmak üzere.
Adapte oldum. Annem gittikten sonra korktuğum gibi olmadı aksine düzene oturttum gayet de güzel geçti o süreç.
Tabi ki zor geceler vardı hala var ama yoluna gireceğini de biliyorsun.
Bir gün sürekli uyanırken başka gün sabaha kadar kalkmıyor. Bir gün çok mızmızlanırken öbür gün kendi kendine vakit geçirip bana da dinlenme fırsatı veriyor.
Her şey yoluna giriyor girdi çok şükür.
Evet gerçekten çok güzel bir kitap. Hayatımı her açıdan düzenlememe yardımcı oluyor.İy hissetmek de harika bir kitap, daha bilimselherkes derken bu süreçleri huzurlu atlatanlardan bahsediyorum yoksa çok sorun yaşayan ve takan kişiler de var, bu da oldukça doğal. İyi hissetmek kitabını doğru uygularsanız zaten işe yarayacaktır bence, umarım hızla yarar
Hiiç merak etme ben uykuyu sevmek ne kelime uyukuya aşıktım. Lohusayken o kadar gergin ve telaşlıydım ki bu uykusuzluk insanı delirtir diyordum merak etme hepsi hafifleyecek her zaman uykusux olmayacaksın en kolayını bul kendin için ben sana yaptıklarımı söyleyeyim belki işinize yarar.Uykuyu aşırı sevdiğim için de bu kadar zorlanıyor olabilirim umarım ben de uykusuzluğa alışıp keyfini çıkarabilirim