Bebekli hayata geçiş

O korkuları, geçiçi "len ben ne halt yedim de doğurdum" hissiyatını, sevgi ve diygu patlamalarını, uykusu gecelerin yorgunluğunu, ya beceremezsem korkusunu, eşle başbaşa on dakikaya hasret kalmayı vs. Ben dahil tüm anneler yaşadık. Kimimizin bir hafta sürdü, kimimizin bir ay. Bazı talihsizlerin daha uzun. Sanırım senin zor hamileliğin üzerine geçmişteki depresyon deneyimin de korkuya yol açmış. Ben yerinde olsam borç harç da olsa tüm imkanlarimla bir doktora görünürdüm ama içini rahatlatacaksa bir kez daha yazayım, o kutsal annelik dediğin şeyde hepimiz aynı duyguları yaşıyoruz. Tabu olduğu için de kendimiz de yaşadığımız halde bunu dile getirme cesareti bulanı hemen taşlıyoruz.
Gerçekten çok ihtiyacım var bir uzman desteği almaya.
Çevremde resmen adam gibi beni anlayabilecek kimseyi bulamadım. İnternette yazı da yok. Bizi kaderimize terk etmişler.
Geçiyor canım geçiyor . İlk hafta gözümün yaşı kurumadı benim 😒😅 güldüğüme bakma benim de bakamayacağız galiba biz bu kıza demişliğim var eşime 🙊😅
Birkaç ay bakabilen birine verip sonra geri mi alsam ki diye düşünüyorum bende :KK70:
Cani istediginde kalkan, yatan, yemek yiyen, tuvalete, banyoya giren, istedigi kisiyi telefonla arayip istedigi kadar muhabbet eden, ve istedigi yere cantasini alip cikip gidebilen hayattan, annelige gecis, herkes icin cok zor. Inan bana aksini soyleyen ya yalan soyluyordur, ya da zaten baba evinde de rahati yerinde degildir. Duygularin gercek. Zaman gecicek elbette. Ilk aylar en zoru. Zamanla buyudukce kolaylasiyor. Anneniz biraz daha kalamaz mi?
Aylardır yanımda zaten o da artık daha fazla kalamaz.
Bir an önce geçsin diye dua ediyorum resmen. Duygularımda dalgalanmalar yaşıyorum. Bir her şey düzelecek diyorum bi hayatım bitti.
Yalnızca şunu bilin, GE-ÇE-CEK. Geçici bir süreç bu. Hepimiz aynı yollardan geçtik zamanında. Ama geçiyor, hayatımız yeni düzene göre evriliyor. Eski hayatını özlemeyen de yoktur sanırım; ben de özlüyorum sıfır sorumluluk olan günlerimi. Zaman her şeye ilaç. Sizi kucaklıyorum, güle güle büyütün 🤗🤗
Ne kadar güzel zamanlarmiş. Bazen bunu kendime neden yaptığımı soruyorum.
 
İyi akşamlar.
Şuan gerçekten benim için büyük bir probleme dönüşmek üzere olan durumumdan bahsedip moral almak istiyorum.
Aslında cümlelerimi nasıl toparlayacağımı da bilmiyorum.
1. Ayını geride bırakmak üzere olan bir bebegim var.
Erken doğduğu için son 1 haftadır benimle sadece

Şuan kendimi çok kötü hissediyorum.
Bebekli hayata adapte olmakta çok zorluk çekiyorum.
Biliyorum daha 1 hafta oldu ama şimdiden ciddi derecede psikolojim bozuk hissediyorum ve bu satırları yazarken bile gözümden ilk damla yaşım düşmek üzere.

Son ayları zorlu bir hamilelik geçirdim. Erken doğum riskinden dolayı aylarca yattım. İlk burada başladı sanırım. Yatmayı seven bir insanım evet ama her şeyimi başkalarına yaptırmak zorunda kaldığım o aylarda gerçekten fazlasıyla bunaldım.
Bana yardımcı olmak için yanımda olanlara bile tahammülüm kalmadı.
Sürekli hastanelik olmak, yine sancım mi var diye hep diken üstünde durmak, kullandığım bir sürü ilaç derken ben her geçen gün daha da dibe çökmeye başladım. Birde tam o döneme denk gelen maddi sıkıntılar tuzu biberi oldu.
Eşimle yalnız vakit geçirmeyi el ele yürümek gibi çok basit şeyleri bile çok fazla özledim.

Böyle bir dönemden sonra birde küvoz ve ameliyat ağrıları başladı.
Ameliyat ağrılarım şu süreçteki en basit şeydi sanırım çünkü eninde sonunda geçeceğini biliyordum ve sabrediyordum nitekim öyle de oldu şuan ameliyat olmamış gibi iyiyim.

ama bebekli hayat kısmında ciddi manada duvara tosladım.
asla hazır değilmişim meğerse.
ilk günler ya bakmayı beceremezsem de elimden alırlarsa gibi saçma bir düşünceye bile kapıldım.
Bİr an geliyor ağzını burnunu yiyesim bağrıma basasım geliyor.
bir an da geliyor ki utanarak söylüyorum ama pişmanım ben naptım diye düşünüyorum.
biliyorum bana çok kızanlarınız olacak ama gerçekten böyle hissetmeyi istemiyorum.
Uykusuz kalmayı, her sıkıntıyı yaşamayı isteyecek çok evlat hasreti çeken kadın var burda biliyorum Rabbim hepinize tez zamanda nasip etsin.
Ben bu duygularla nasıl başa çıkacağımı bilemiyorum. Şuan bakiminda destek olan annem yanımda ama o da birkaç haftaya gidecek ve ben ne yapacağımı bilmiyorum. Ailemden uzakta yaşadığım için destek olacak dost aile kimsem yok burda.
Eşimin desteği de çalıştığı için bir yere kadar olacak ve ben iyice kafayı yiyeceğim.
Duygularımı kimseye anlatamıyorum çünkü malesef ki konu kutsal annelik ve masum bir bebek olunca tabu haline geliyor.
Çevreniz sizi anlamıyor, duygularınızı abartili belki de saçma buluyorlar ve siz kimsenin sizi anlamadığı ve dolup taştığınız yerde yapayalnızsınız. Üstelik dağ gibi ağır bir sorumluluk omuzlarınızdayken. Bilmiyorum anlatabildim mi ama...
Geçmişte yıllarca süren çok ağır bir depresyon dönemim oldu.
İyileşmistim ama yeniden o hallerime dönüyor gibiyim ve bu beni çok korkutuyor.
Kendime bile tahammül edemediğim o ruh halinde bebeğime nasıl bakacağım bu imkansız olur.
Maddi problemlerden şuan online terapi alamayacağım malesef ama inanın o kadar ihtiyacım var ki birisinin elimden tutmasına ağlayarak kendimi anlatmaya, yol gösterilmesine, duygularıma bir çare bulunmasına ve bir daha böyle hissetmemeye. İadereten de olsa devlet Hastanesi'ne gitsem çocuğu sürekli birakabilecegim kimse de yok.

Kızıma çok üzülüyorum. Aylarca karnında hayata tutunduğu annesinin böyle hissettigini anlıyor mudur?
O kadar güzel ve masum ki ben böyle hissettiğim için çok vicdan azabı çekiyorum.

Bazen tamam ya diyorum herkes nasıl yapiyorsa öyle hallederim eninde sonunda büyüyecek.
Bazen de bir daha eşimle yalnız kalamayacagiz hayatım bitti nasıl bakacağım ona diye ağlıyorum.
Çok bencilce biliyorum ama böyle hissediyorum.

Anne olmaya gerçekten bir insan yetiştirmek istediğimi fark ettigimde karar verdim.
Kızımın büyüdüğünü birlikte kitap okuyup resim yapacağımız, ona kek yapmayı öğreteceğim zamanları düşünüp mutlu oluyorum ama o günler öyle uzak geliyor ki.
Şuan yanımda hıçkırıklarina öfkelenmekle meşgul. Biliyorum ki ilerde keşke o en tatlı zamanlarının tadını çıkarsaydım diyeceğim ama inanın elimde değil.

Çok karışık yazdım ama özetle kendimden nefret ediyorum. Bir an önce büyük bir annelik duygusuna geçiş yapmak istiyorum.
Bu günler nasıl geçecek?
Lohusa sendromundasın aynı şeyler olmasa da bende erken doğum yaptım ve küçük tam haftasında doğum olmadığı için korkarak alırdım kucağıma kızımı..bu yüzden lohusa sendromuna girmiştim ürtiker dökmüştüm paikolojik olarak kötüydüm çünkü hem erken doğum hem de ya yetemezsem diye düşünceler insanı kötü yapıyor..sakın kendini bırakma canım..ben o zamanlar hep kendi kendime güçlüyüm ben kendini salma selen derdim..benim avantajım kendi annemle beraber oturuyor olmamız yardımcı oluyor halen..dua et ve en önemlisi kendini hiç bırakma hem psikolojik olarak hem de bedenen olarak..evet zor bir süreç adapte olmak zor ama bir o kadar da muhteşem birşey annelik..onun kokusu anne deyişi gülmesi sarılması..❤️❤️❤️ Yazmak istersen bana yazabilirsin dertleşiriz
 
İyi akşamlar.
Şuan gerçekten benim için büyük bir probleme dönüşmek üzere olan durumumdan bahsedip moral almak istiyorum.
Aslında cümlelerimi nasıl toparlayacağımı da bilmiyorum.
1. Ayını geride bırakmak üzere olan bir bebegim var.
Erken doğduğu için son 1 haftadır benimle sadece

Şuan kendimi çok kötü hissediyorum.
Bebekli hayata adapte olmakta çok zorluk çekiyorum.
Biliyorum daha 1 hafta oldu ama şimdiden ciddi derecede psikolojim bozuk hissediyorum ve bu satırları yazarken bile gözümden ilk damla yaşım düşmek üzere.

Son ayları zorlu bir hamilelik geçirdim. Erken doğum riskinden dolayı aylarca yattım. İlk burada başladı sanırım. Yatmayı seven bir insanım evet ama her şeyimi başkalarına yaptırmak zorunda kaldığım o aylarda gerçekten fazlasıyla bunaldım.
Bana yardımcı olmak için yanımda olanlara bile tahammülüm kalmadı.
Sürekli hastanelik olmak, yine sancım mi var diye hep diken üstünde durmak, kullandığım bir sürü ilaç derken ben her geçen gün daha da dibe çökmeye başladım. Birde tam o döneme denk gelen maddi sıkıntılar tuzu biberi oldu.
Eşimle yalnız vakit geçirmeyi el ele yürümek gibi çok basit şeyleri bile çok fazla özledim.

Böyle bir dönemden sonra birde küvoz ve ameliyat ağrıları başladı.
Ameliyat ağrılarım şu süreçteki en basit şeydi sanırım çünkü eninde sonunda geçeceğini biliyordum ve sabrediyordum nitekim öyle de oldu şuan ameliyat olmamış gibi iyiyim.

ama bebekli hayat kısmında ciddi manada duvara tosladım.
asla hazır değilmişim meğerse.
ilk günler ya bakmayı beceremezsem de elimden alırlarsa gibi saçma bir düşünceye bile kapıldım.
Bİr an geliyor ağzını burnunu yiyesim bağrıma basasım geliyor.
bir an da geliyor ki utanarak söylüyorum ama pişmanım ben naptım diye düşünüyorum.
biliyorum bana çok kızanlarınız olacak ama gerçekten böyle hissetmeyi istemiyorum.
Uykusuz kalmayı, her sıkıntıyı yaşamayı isteyecek çok evlat hasreti çeken kadın var burda biliyorum Rabbim hepinize tez zamanda nasip etsin.
Ben bu duygularla nasıl başa çıkacağımı bilemiyorum. Şuan bakiminda destek olan annem yanımda ama o da birkaç haftaya gidecek ve ben ne yapacağımı bilmiyorum. Ailemden uzakta yaşadığım için destek olacak dost aile kimsem yok burda.
Eşimin desteği de çalıştığı için bir yere kadar olacak ve ben iyice kafayı yiyeceğim.
Duygularımı kimseye anlatamıyorum çünkü malesef ki konu kutsal annelik ve masum bir bebek olunca tabu haline geliyor.
Çevreniz sizi anlamıyor, duygularınızı abartili belki de saçma buluyorlar ve siz kimsenin sizi anlamadığı ve dolup taştığınız yerde yapayalnızsınız. Üstelik dağ gibi ağır bir sorumluluk omuzlarınızdayken. Bilmiyorum anlatabildim mi ama...
Geçmişte yıllarca süren çok ağır bir depresyon dönemim oldu.
İyileşmistim ama yeniden o hallerime dönüyor gibiyim ve bu beni çok korkutuyor.
Kendime bile tahammül edemediğim o ruh halinde bebeğime nasıl bakacağım bu imkansız olur.
Maddi problemlerden şuan online terapi alamayacağım malesef ama inanın o kadar ihtiyacım var ki birisinin elimden tutmasına ağlayarak kendimi anlatmaya, yol gösterilmesine, duygularıma bir çare bulunmasına ve bir daha böyle hissetmemeye. İadereten de olsa devlet Hastanesi'ne gitsem çocuğu sürekli birakabilecegim kimse de yok.

Kızıma çok üzülüyorum. Aylarca karnında hayata tutunduğu annesinin böyle hissettigini anlıyor mudur?
O kadar güzel ve masum ki ben böyle hissettiğim için çok vicdan azabı çekiyorum.

Bazen tamam ya diyorum herkes nasıl yapiyorsa öyle hallederim eninde sonunda büyüyecek.
Bazen de bir daha eşimle yalnız kalamayacagiz hayatım bitti nasıl bakacağım ona diye ağlıyorum.
Çok bencilce biliyorum ama böyle hissediyorum.

Anne olmaya gerçekten bir insan yetiştirmek istediğimi fark ettigimde karar verdim.
Kızımın büyüdüğünü birlikte kitap okuyup resim yapacağımız, ona kek yapmayı öğreteceğim zamanları düşünüp mutlu oluyorum ama o günler öyle uzak geliyor ki.
Şuan yanımda hıçkırıklarina öfkelenmekle meşgul. Biliyorum ki ilerde keşke o en tatlı zamanlarının tadını çıkarsaydım diyeceğim ama inanın elimde değil.

Çok karışık yazdım ama özetle kendimden nefret ediyorum. Bir an önce büyük bir annelik duygusuna geçiş yapmak istiyorum.
Bu günler nasıl geçecek?
72 günlük anne olarak öncelikle selamlıyorum sizi . Ben 2.5 sene boyunca zorlu tedaviler sonunda kızıma kavuştum şükürler olsun onu kavuşturana 🙏🏻 buarada 33 me ramak kaldı ancak senelece ,hatta çocuugumdan beri çocukları seven ve çok iyi anlaşan anaç duygulu bir insanım ancak gel gelelim ki lohusalık asla bunları pembe yapacak bir dönem değil hatta zorlu lohusalik insanların anlamayisi,erkek eşin taş duvar anlamsız halleri oluşu ve süregelen aileme karşı tavrı derken ve üstüne benim takıntılı hallerim en en zoru ise bebegimin kolikkk ötesi bir bebek oluşu derken resmen hayatımın en zor dönemini yaşadım 🙏🏻 şükürler olsun atlattım
Hiçbir bebek ve çocuk bakmisligimda yoktu üstelik, bebemle cidden hüngür hüngür hergun ağladım ilk 1 ay . sizin yaşadığınız herşeyi o kadar iyi anlıyorum ki annemlerdeyim bebegim doğduğu 10.günden beri bir süre eşimin stresinden kaçmak ve bebeğimle başbaşa kalmak iyi geldi ,kendim bakıyorum bakabiliyorum artık evin atmosferi bile beni kötü etmişti , sürekli ağlıyordum. Havalar ısınmasını bekledim evime gecicem ve güvenim yoktu bundan 1 ay öncesine dek bebeğim şuan 2 ay 12 günlük . Çok zor kim ne derse desin hatta bebeğiniz huzursuz ve huysuz bir bebek ise çok çok daha zor ancak bu duruma alışıp cabalayabiliriz artık enjekte edildi damarlardan anneliğin o koruyucu sahiplenici halleri ♥️ sizinde bu günleriniz gecicek biraz daha sabır ,bende inanmiyordum gerçekten ama şükür atlattım 🙏🏻 🥰 bebeğinizin gülüşünü izleyin 1 ay sonra bebeğiniz artık sizi tanıyor ve gülümsüyor 2.ayda herşeyin farkında ,dilerim bugünleri kolaylıkla atlatirsiniz . Ha birde ben doğduktan sonra keşke bebeler 3 yaşında dogsalarmis anne karninda diye söyleniyordum ağlaya ağlaya 😂 dua edin bebe kolik olmasın o işin en zor yanı .
 
Çok normal böyle hissetmeniz,yardım alın lohusa depresyonu için. Her anne ve anne adayı genelde böyle bir süreçten geçiyor.
 
Yani zaten 1 ay 40 gün bütün bebekler uyur bu normal benimki bile uyuyordu :KK57:
İşte benim çocuğum o ilk 40 güm bile uyumuyordu
Mesela 3 gece nerdeyse hiç doğru düzgün uyumuyordu sonra 1 güj nerdeyse sadece yemek için uyanıp sonra soluksuz devam ediyordu
Ay ne kötü günlerdi
Formumu buna borçluyum ama 😂
 
Teşekkür ederiz inşallah hepsi sağlıkla kolaylıkla büyür :KK200: Ben 4,5 aylıkken işe başladım o biraz beni rahatlattı, annem bakıyor hafta içi 9,30-16,30 arası, haftasonları, sabahları bikaç saat ve akşam uyuyana kadar bende, eşimin haftasonu izni yok akşam o uyuduktan sonra geliyor bize bir faydası olmuyor. Eltim vardı işte üst katta oturan, o da bebek doğduktan beri gelip gidemiyor, o beni rahatlatıyordu biraz sık sık geliyordu oynuyordu bir kahve molası oluyordu bana, komik de kızdır baya gülüp eğleniyorduk.. Şimdi ben ona çıkıyorum yıkamaya vs.yardıma.. İdare ediyoruz işte büyüyecekler bi şekilde, bu zamanlar çok değerli :KK200:
Ben her zaman çalışan annenin daha enerjik ve daha mutlu olduğuna inanıyorum, o açıdan çok şanslısınız. Evet belki çalışan birçok anne de sürekli evde olup bebeğiyle ilgilenmek isterdi belki ama bir noktadan sonra 7 24 evde bebekle olmak insanı tüketiyor. İnsanın gözü arkada kalmadan guvenle emanet edip gidebileceği sevdiği bir işi varsa ne mutlu. Her sabah güzelce giyinip hafif bir makyaj yapıp sosyal hayata çıkmak bile enerjisini arttırır. Ben surdan şoka giderken bile eve koştur koştur donuyorum. Eşimle 1 saatligine -mecburi- bir yere gidecek olsam hemen direktifler, oyalanmadan gel..fazla gecikmeyin. Başka yere ugramayin cart curt. Çevresinde anlayışlı ve sevecen bakimverenlerin bulundugu yeni anneler ne şanslı🥲♥️
 
İyi akşamlar.
Şuan gerçekten benim için büyük bir probleme dönüşmek üzere olan durumumdan bahsedip moral almak istiyorum.
Aslında cümlelerimi nasıl toparlayacağımı da bilmiyorum.
1. Ayını geride bırakmak üzere olan bir bebegim var.
Erken doğduğu için son 1 haftadır benimle sadece

Şuan kendimi çok kötü hissediyorum.
Bebekli hayata adapte olmakta çok zorluk çekiyorum.
Biliyorum daha 1 hafta oldu ama şimdiden ciddi derecede psikolojim bozuk hissediyorum ve bu satırları yazarken bile gözümden ilk damla yaşım düşmek üzere.

Son ayları zorlu bir hamilelik geçirdim. Erken doğum riskinden dolayı aylarca yattım. İlk burada başladı sanırım. Yatmayı seven bir insanım evet ama her şeyimi başkalarına yaptırmak zorunda kaldığım o aylarda gerçekten fazlasıyla bunaldım.
Bana yardımcı olmak için yanımda olanlara bile tahammülüm kalmadı.
Sürekli hastanelik olmak, yine sancım mi var diye hep diken üstünde durmak, kullandığım bir sürü ilaç derken ben her geçen gün daha da dibe çökmeye başladım. Birde tam o döneme denk gelen maddi sıkıntılar tuzu biberi oldu.
Eşimle yalnız vakit geçirmeyi el ele yürümek gibi çok basit şeyleri bile çok fazla özledim.

Böyle bir dönemden sonra birde küvoz ve ameliyat ağrıları başladı.
Ameliyat ağrılarım şu süreçteki en basit şeydi sanırım çünkü eninde sonunda geçeceğini biliyordum ve sabrediyordum nitekim öyle de oldu şuan ameliyat olmamış gibi iyiyim.

ama bebekli hayat kısmında ciddi manada duvara tosladım.
asla hazır değilmişim meğerse.
ilk günler ya bakmayı beceremezsem de elimden alırlarsa gibi saçma bir düşünceye bile kapıldım.
Bİr an geliyor ağzını burnunu yiyesim bağrıma basasım geliyor.
bir an da geliyor ki utanarak söylüyorum ama pişmanım ben naptım diye düşünüyorum.
biliyorum bana çok kızanlarınız olacak ama gerçekten böyle hissetmeyi istemiyorum.
Uykusuz kalmayı, her sıkıntıyı yaşamayı isteyecek çok evlat hasreti çeken kadın var burda biliyorum Rabbim hepinize tez zamanda nasip etsin.
Ben bu duygularla nasıl başa çıkacağımı bilemiyorum. Şuan bakiminda destek olan annem yanımda ama o da birkaç haftaya gidecek ve ben ne yapacağımı bilmiyorum. Ailemden uzakta yaşadığım için destek olacak dost aile kimsem yok burda.
Eşimin desteği de çalıştığı için bir yere kadar olacak ve ben iyice kafayı yiyeceğim.
Duygularımı kimseye anlatamıyorum çünkü malesef ki konu kutsal annelik ve masum bir bebek olunca tabu haline geliyor.
Çevreniz sizi anlamıyor, duygularınızı abartili belki de saçma buluyorlar ve siz kimsenin sizi anlamadığı ve dolup taştığınız yerde yapayalnızsınız. Üstelik dağ gibi ağır bir sorumluluk omuzlarınızdayken. Bilmiyorum anlatabildim mi ama...
Geçmişte yıllarca süren çok ağır bir depresyon dönemim oldu.
İyileşmistim ama yeniden o hallerime dönüyor gibiyim ve bu beni çok korkutuyor.
Kendime bile tahammül edemediğim o ruh halinde bebeğime nasıl bakacağım bu imkansız olur.
Maddi problemlerden şuan online terapi alamayacağım malesef ama inanın o kadar ihtiyacım var ki birisinin elimden tutmasına ağlayarak kendimi anlatmaya, yol gösterilmesine, duygularıma bir çare bulunmasına ve bir daha böyle hissetmemeye. İadereten de olsa devlet Hastanesi'ne gitsem çocuğu sürekli birakabilecegim kimse de yok.

Kızıma çok üzülüyorum. Aylarca karnında hayata tutunduğu annesinin böyle hissettigini anlıyor mudur?
O kadar güzel ve masum ki ben böyle hissettiğim için çok vicdan azabı çekiyorum.

Bazen tamam ya diyorum herkes nasıl yapiyorsa öyle hallederim eninde sonunda büyüyecek.
Bazen de bir daha eşimle yalnız kalamayacagiz hayatım bitti nasıl bakacağım ona diye ağlıyorum.
Çok bencilce biliyorum ama böyle hissediyorum.

Anne olmaya gerçekten bir insan yetiştirmek istediğimi fark ettigimde karar verdim.
Kızımın büyüdüğünü birlikte kitap okuyup resim yapacağımız, ona kek yapmayı öğreteceğim zamanları düşünüp mutlu oluyorum ama o günler öyle uzak geliyor ki.
Şuan yanımda hıçkırıklarina öfkelenmekle meşgul. Biliyorum ki ilerde keşke o en tatlı zamanlarının tadını çıkarsaydım diyeceğim ama inanın elimde değil.

Çok karışık yazdım ama özetle kendimden nefret ediyorum. Bir an önce büyük bir annelik duygusuna geçiş yapmak istiyorum.
Bu günler nasıl geçecek?
Çok duygulandım yazılarınızı okurken. İlk 4 ayım düşük riskiyle geçti yattım. Hala korkularım var tedbiren hala ilaç kullanıyorum. Kimle konuşsam sağlıkla doğsun da daha bunlar sıkıntı değil diyor. Bazıları korkutuyor.

Hepimiz insanız. Zorlandığımız zamanlar olabilir. Bazıları neler neler yapıyor evlatlarına. Siz her şeyi en iyi şekilde yapmak, her şeyin düzgün bir şekilde ilerlemesini istiyorsunuz. Ben de böyle isterim. Ama bazen istediğimiz gibi olmayabilir. Üstelik henüz lohusasınız. Bedeniniz bir sürü değişim geçiriyor. Ruhunuz da. Alışma evreleri bunlar. Her değişim sancılı. Siz bir evlat doğurdunuz sancıyla, sizden de bir anne doğuyor…

Bakın ameliyat sancılarınız geçmiş, o tatlı bıdık da yeni bir dünyaya alışmaya çalışıyor ve en güvendiği kişi sizsiniz. İlk sizin kokunuzu duydu. İlk sizi tanıdı. İlk 3-4 ay zorlu olabiliyormuş.
Yavrularımız bize emanet. Emanete en güzel şekilde bakacağınıza inanıyorum. Arada böyle dalgalanmalar olur. Daha bir aylık.
Ben de prematüre doğmuşum. Ben ağlarken annem de ağlıyormuş. İlk aylar geçince sanki o zorlukları yaşayan ben değildim derdi.

Allah yardımcınız olsun. Sabredin. Dua edin. 5 dk uyuduğunda eşinize sarılın. İlerde üniversiteye gittiğinde tişörtünü koklayıp ağlarsınız belki ☺️ Ablam kreş başlasın diye iple çekiyor, yeğenim kreşteyken de sürekli kreşi arayıp sesini duymak istiyor. ☺️

Geçecek bugünler ve siz harika bir anne olacaksınız inşallah… 🌸🌸🌸
 
NedirYani NedirYani şimdi de pek farklı sayılmam. Daha yorgunum hatta😬 ama benim kızım gece çok uyanan bir bebek...o yüzden her şey 3 katı daha zorlaşıyor. Çok uykusuz kalıyorum ve bu bütün fizyolojimi ruh halimi her şeyimi etkiliyor. Her bebek çok farkli. Ben mesela çok sakin bir bebekmisim. Bıraktığın yerde kaliyomusum gikim cikmiyomus. Bazı bebekler gerçekten zor oluyor. Durmuyor uyumuyor yemiyor vs vs. Napalim, yeter ki sağlıkli olsunlar diyorum.
 
Aynı şekilde bende konu açmıştım ağlaya ağlaya yazdığım zamanları hatırlıyorum. Hep çocuklarla çok iyi anlaştığım çok sevdiğim için çok iyi bi anne olcam sanıyodum. Doğunca yaşadığım hayal kırıklığı, beceriksizlik beni çok üzmüştü. Kendimi çirkin ve hep öyle kalacak hissetmiştim. Ben bebeğimi görmek bile istemiyodum eşim annem emzir diye getirdiğinde off diyodum. Sonra da öyle düşünüyorum diye hissediyodum. Sonra alıştım, kabullendim ha bazen bile çocuksuz hayatımı özlüyorum ama insanlık hali onlarda büyüyünce doğurmasaydın o zaman diye isyan edecek 😅
 
İşte benim çocuğum o ilk 40 güm bile uyumuyordu
Mesela 3 gece nerdeyse hiç doğru düzgün uyumuyordu sonra 1 güj nerdeyse sadece yemek için uyanıp sonra soluksuz devam ediyordu
Ay ne kötü günlerdi
Formumu buna borçluyum ama 😂
İşte annelik böyle bişey ; en kötü durumdan bile kendine iyi bişey çıkarabilmek :KK70: :KK70: Şaka bi yana uyumayan bebek gerçekten çok zor. Ben de uykudan çok çektim, bir de memede uyumaya alıştırmak gibi bir hata işledim ki sorma :KK43: Sabaha kadar yanımda memede falan ne o uyku uyuyabiliyordu ne de ben. Memeden kesince uyku nedir biliyorum 1 aydır uyuyabiliyorum, inanır mısın yüzüme renk geldi güzelleştim :KK70:
 
İşte annelik böyle bişey ; en kötü durumdan bile kendine iyi bişey çıkarabilmek :KK70: :KK70: Şaka bi yana uyumayan bebek gerçekten çok zor. Ben de uykudan çok çektim, bir de memede uyumaya alıştırmak gibi bir hata işledim ki sorma :KK43: Sabaha kadar yanımda memede falan ne o uyku uyuyabiliyordu ne de ben. Memeden kesince uyku nedir biliyorum 1 aydır uyuyabiliyorum, inanır mısın yüzüme renk geldi güzelleştim :KK70:
Her çocuk çeşit çeşit işte 😂😂
Hepsi kendi özelinde ayrı manyak ama 😂😂😂

Önemli olan artık durumlarıb düzelmiş olması
eski günleri düşünüp keyfimizi kaçırmayalım 😂
 
İyi akşamlar.
Şuan gerçekten benim için büyük bir probleme dönüşmek üzere olan durumumdan bahsedip moral almak istiyorum.
Aslında cümlelerimi nasıl toparlayacağımı da bilmiyorum.
1. Ayını geride bırakmak üzere olan bir bebegim var.
Erken doğduğu için son 1 haftadır benimle sadece

Şuan kendimi çok kötü hissediyorum.
Bebekli hayata adapte olmakta çok zorluk çekiyorum.
Biliyorum daha 1 hafta oldu ama şimdiden ciddi derecede psikolojim bozuk hissediyorum ve bu satırları yazarken bile gözümden ilk damla yaşım düşmek üzere.

Son ayları zorlu bir hamilelik geçirdim. Erken doğum riskinden dolayı aylarca yattım. İlk burada başladı sanırım. Yatmayı seven bir insanım evet ama her şeyimi başkalarına yaptırmak zorunda kaldığım o aylarda gerçekten fazlasıyla bunaldım.
Bana yardımcı olmak için yanımda olanlara bile tahammülüm kalmadı.
Sürekli hastanelik olmak, yine sancım mi var diye hep diken üstünde durmak, kullandığım bir sürü ilaç derken ben her geçen gün daha da dibe çökmeye başladım. Birde tam o döneme denk gelen maddi sıkıntılar tuzu biberi oldu.
Eşimle yalnız vakit geçirmeyi el ele yürümek gibi çok basit şeyleri bile çok fazla özledim.

Böyle bir dönemden sonra birde küvoz ve ameliyat ağrıları başladı.
Ameliyat ağrılarım şu süreçteki en basit şeydi sanırım çünkü eninde sonunda geçeceğini biliyordum ve sabrediyordum nitekim öyle de oldu şuan ameliyat olmamış gibi iyiyim.

ama bebekli hayat kısmında ciddi manada duvara tosladım.
asla hazır değilmişim meğerse.
ilk günler ya bakmayı beceremezsem de elimden alırlarsa gibi saçma bir düşünceye bile kapıldım.
Bİr an geliyor ağzını burnunu yiyesim bağrıma basasım geliyor.
bir an da geliyor ki utanarak söylüyorum ama pişmanım ben naptım diye düşünüyorum.
biliyorum bana çok kızanlarınız olacak ama gerçekten böyle hissetmeyi istemiyorum.
Uykusuz kalmayı, her sıkıntıyı yaşamayı isteyecek çok evlat hasreti çeken kadın var burda biliyorum Rabbim hepinize tez zamanda nasip etsin.
Ben bu duygularla nasıl başa çıkacağımı bilemiyorum. Şuan bakiminda destek olan annem yanımda ama o da birkaç haftaya gidecek ve ben ne yapacağımı bilmiyorum. Ailemden uzakta yaşadığım için destek olacak dost aile kimsem yok burda.
Eşimin desteği de çalıştığı için bir yere kadar olacak ve ben iyice kafayı yiyeceğim.
Duygularımı kimseye anlatamıyorum çünkü malesef ki konu kutsal annelik ve masum bir bebek olunca tabu haline geliyor.
Çevreniz sizi anlamıyor, duygularınızı abartili belki de saçma buluyorlar ve siz kimsenin sizi anlamadığı ve dolup taştığınız yerde yapayalnızsınız. Üstelik dağ gibi ağır bir sorumluluk omuzlarınızdayken. Bilmiyorum anlatabildim mi ama...
Geçmişte yıllarca süren çok ağır bir depresyon dönemim oldu.
İyileşmistim ama yeniden o hallerime dönüyor gibiyim ve bu beni çok korkutuyor.
Kendime bile tahammül edemediğim o ruh halinde bebeğime nasıl bakacağım bu imkansız olur.
Maddi problemlerden şuan online terapi alamayacağım malesef ama inanın o kadar ihtiyacım var ki birisinin elimden tutmasına ağlayarak kendimi anlatmaya, yol gösterilmesine, duygularıma bir çare bulunmasına ve bir daha böyle hissetmemeye. İadereten de olsa devlet Hastanesi'ne gitsem çocuğu sürekli birakabilecegim kimse de yok.

Kızıma çok üzülüyorum. Aylarca karnında hayata tutunduğu annesinin böyle hissettigini anlıyor mudur?
O kadar güzel ve masum ki ben böyle hissettiğim için çok vicdan azabı çekiyorum.

Bazen tamam ya diyorum herkes nasıl yapiyorsa öyle hallederim eninde sonunda büyüyecek.
Bazen de bir daha eşimle yalnız kalamayacagiz hayatım bitti nasıl bakacağım ona diye ağlıyorum.
Çok bencilce biliyorum ama böyle hissediyorum.

Anne olmaya gerçekten bir insan yetiştirmek istediğimi fark ettigimde karar verdim.
Kızımın büyüdüğünü birlikte kitap okuyup resim yapacağımız, ona kek yapmayı öğreteceğim zamanları düşünüp mutlu oluyorum ama o günler öyle uzak geliyor ki.
Şuan yanımda hıçkırıklarina öfkelenmekle meşgul. Biliyorum ki ilerde keşke o en tatlı zamanlarının tadını çıkarsaydım diyeceğim ama inanın elimde değil.

Çok karışık yazdım ama özetle kendimden nefret ediyorum. Bir an önce büyük bir annelik duygusuna geçiş yapmak istiyorum.
Bu günler nasıl geçecek?

İyi akşamlar.
Şuan gerçekten benim için büyük bir probleme dönüşmek üzere olan durumumdan bahsedip moral almak istiyorum.
Aslında cümlelerimi nasıl toparlayacağımı da bilmiyorum.
1. Ayını geride bırakmak üzere olan bir bebegim var.
Erken doğduğu için son 1 haftadır benimle sadece

Şuan kendimi çok kötü hissediyorum.
Bebekli hayata adapte olmakta çok zorluk çekiyorum.
Biliyorum daha 1 hafta oldu ama şimdiden ciddi derecede psikolojim bozuk hissediyorum ve bu satırları yazarken bile gözümden ilk damla yaşım düşmek üzere.

Son ayları zorlu bir hamilelik geçirdim. Erken doğum riskinden dolayı aylarca yattım. İlk burada başladı sanırım. Yatmayı seven bir insanım evet ama her şeyimi başkalarına yaptırmak zorunda kaldığım o aylarda gerçekten fazlasıyla bunaldım.
Bana yardımcı olmak için yanımda olanlara bile tahammülüm kalmadı.
Sürekli hastanelik olmak, yine sancım mi var diye hep diken üstünde durmak, kullandığım bir sürü ilaç derken ben her geçen gün daha da dibe çökmeye başladım. Birde tam o döneme denk gelen maddi sıkıntılar tuzu biberi oldu.
Eşimle yalnız vakit geçirmeyi el ele yürümek gibi çok basit şeyleri bile çok fazla özledim.

Böyle bir dönemden sonra birde küvoz ve ameliyat ağrıları başladı.
Ameliyat ağrılarım şu süreçteki en basit şeydi sanırım çünkü eninde sonunda geçeceğini biliyordum ve sabrediyordum nitekim öyle de oldu şuan ameliyat olmamış gibi iyiyim.

ama bebekli hayat kısmında ciddi manada duvara tosladım.
asla hazır değilmişim meğerse.
ilk günler ya bakmayı beceremezsem de elimden alırlarsa gibi saçma bir düşünceye bile kapıldım.
Bİr an geliyor ağzını burnunu yiyesim bağrıma basasım geliyor.
bir an da geliyor ki utanarak söylüyorum ama pişmanım ben naptım diye düşünüyorum.
biliyorum bana çok kızanlarınız olacak ama gerçekten böyle hissetmeyi istemiyorum.
Uykusuz kalmayı, her sıkıntıyı yaşamayı isteyecek çok evlat hasreti çeken kadın var burda biliyorum Rabbim hepinize tez zamanda nasip etsin.
Ben bu duygularla nasıl başa çıkacağımı bilemiyorum. Şuan bakiminda destek olan annem yanımda ama o da birkaç haftaya gidecek ve ben ne yapacağımı bilmiyorum. Ailemden uzakta yaşadığım için destek olacak dost aile kimsem yok burda.
Eşimin desteği de çalıştığı için bir yere kadar olacak ve ben iyice kafayı yiyeceğim.
Duygularımı kimseye anlatamıyorum çünkü malesef ki konu kutsal annelik ve masum bir bebek olunca tabu haline geliyor.
Çevreniz sizi anlamıyor, duygularınızı abartili belki de saçma buluyorlar ve siz kimsenin sizi anlamadığı ve dolup taştığınız yerde yapayalnızsınız. Üstelik dağ gibi ağır bir sorumluluk omuzlarınızdayken. Bilmiyorum anlatabildim mi ama...
Geçmişte yıllarca süren çok ağır bir depresyon dönemim oldu.
İyileşmistim ama yeniden o hallerime dönüyor gibiyim ve bu beni çok korkutuyor.
Kendime bile tahammül edemediğim o ruh halinde bebeğime nasıl bakacağım bu imkansız olur.
Maddi problemlerden şuan online terapi alamayacağım malesef ama inanın o kadar ihtiyacım var ki birisinin elimden tutmasına ağlayarak kendimi anlatmaya, yol gösterilmesine, duygularıma bir çare bulunmasına ve bir daha böyle hissetmemeye. İadereten de olsa devlet Hastanesi'ne gitsem çocuğu sürekli birakabilecegim kimse de yok.

Kızıma çok üzülüyorum. Aylarca karnında hayata tutunduğu annesinin böyle hissettigini anlıyor mudur?
O kadar güzel ve masum ki ben böyle hissettiğim için çok vicdan azabı çekiyorum.

Bazen tamam ya diyorum herkes nasıl yapiyorsa öyle hallederim eninde sonunda büyüyecek.
Bazen de bir daha eşimle yalnız kalamayacagiz hayatım bitti nasıl bakacağım ona diye ağlıyorum.
Çok bencilce biliyorum ama böyle hissediyorum.

Anne olmaya gerçekten bir insan yetiştirmek istediğimi fark ettigimde karar verdim.
Kızımın büyüdüğünü birlikte kitap okuyup resim yapacağımız, ona kek yapmayı öğreteceğim zamanları düşünüp mutlu oluyorum ama o günler öyle uzak geliyor ki.
Şuan yanımda hıçkırıklarina öfkelenmekle meşgul. Biliyorum ki ilerde keşke o en tatlı zamanlarının tadını çıkarsaydım diyeceğim ama inanın elimde değil.

Çok karışık yazdım ama özetle kendimden nefret ediyorum. Bir an önce büyük bir annelik duygusuna geçiş yapmak istiyorum.
Bu günler nasıl geçecek?
Ben de ayni sizin gibi erken dogum yaptim ustune lohusayken kovid oldum ve ayni duygulari hayta daha beterini ben de yasadim. Pisman oldum korktum agladim. Bebegim iki bucuk aylik hala devam ediyor bu korkular bebegimle hala geve yalniz kalamiyorum esim geca calistiginda enneme geliyorum. koalina adli uyenin yazisini okumustum ben de. Cok yakin hissetmistim.kendime yasadiklarini. Simdide sizin yazinizi gordum. Size destek olamam belki.ayni seyleri yasadigim.icin ama asla yalniz opmadiginizi bu duygulari yasayan tek kisi olmadiginizi soylemek.istedim.insallah en kisa zamanda iyilesiriz.
 
Ben de ayni sizin gibi erken dogum yaptim ustune lohusayken kovid oldum ve ayni duygulari hayta daha beterini ben de yasadim. Pisman oldum korktum agladim. Bebegim iki bucuk aylik hala devam ediyor bu korkular bebegimle hala geve yalniz kalamiyorum esim geca calistiginda enneme geliyorum. koalina adli uyenin yazisini okumustum ben de. Cok yakin hissetmistim.kendime yasadiklarini. Simdide sizin yazinizi gordum. Size destek olamam belki.ayni seyleri yasadigim.icin ama asla yalniz opmadiginizi bu duygulari yasayan tek kisi olmadiginizi soylemek.istedim.insallah en kisa zamanda iyilesiriz.
İnşallah dönem dönem iyi olsam da hala aynı kaygıları üzüntüleri yaşıyorum malesef.
Geceleri eşim uyutuyor bebeği çünkü gece aşırı tahammülsüz oluyorum ve direkt aglayamaya başlıyorum.
Bilmiyorum ne olacak sonum nasıl geçecek seneler.
Çok umutsuzum
 
Şimdi 2 aylık olmuştur. Her şey hala çok yeni canım gofret🌸💜 ben 40 im çıkıyor diye seviniyodum o dönem. 40 im çıktıktan bikac gün sonra beklenmedik şekilde safra kesesi ameliyatı olmak zorunda kaldım. Psikolojim daha beter bozulmuştu. Fiziksel ve ruhsal çöküşe geçtim adeta. Sonrasında o da geçti gitti, ama hep üzerine biseyler eklendi. Şimdi 10 aylık. Yakın zamanda covid ve idrar yolu enfeksiyonu geçirdi. O zaman şikayet ettiğim günler için Allah'tan özür diledim. Minik yavrumun sağlığından daha önemli bişey yokmuş.
 
Ben bebeğim 4 ayına girdikten sonra depresyon a girdim... Bebeğim 5 aylık ve yardımcım bile yok 😂
 
Şimdi 2 aylık olmuştur. Her şey hala çok yeni canım gofret🌸💜 ben 40 im çıkıyor diye seviniyodum o dönem. 40 im çıktıktan bikac gün sonra beklenmedik şekilde safra kesesi ameliyatı olmak zorunda kaldım. Psikolojim daha beter bozulmuştu. Fiziksel ve ruhsal çöküşe geçtim adeta. Sonrasında o da geçti gitti, ama hep üzerine biseyler eklendi. Şimdi 10 aylık. Yakın zamanda covid ve idrar yolu enfeksiyonu geçirdi. O zaman şikayet ettiğim günler için Allah'tan özür diledim. Minik yavrumun sağlığından daha önemli bişey yokmuş.
Evet 2 aylık oldu. Bazı zamanlar çok zorluyor hala.
Çok geçmiş olsun ikinize de inşallah şimdi iyisinizdir.
Ben hep büyüdükçe kolaylaşacak diyorum ama acaba daha da zorlaşacak mi?
Ben bebeğim 4 ayına girdikten sonra depresyon a girdim... Bebeğim 5 aylık ve yardımcım bile yok 😂
Ben daha erken girdim malesef zaten pek iyi hissettiğim de soylenemezdi.
Yardımcısız sahiden çok zor.
Annem evine döndü artık tek bakiyorum. Ailem uzakta yakında sürekli desteğini alabileceğim kimse yok. Sadece eşim var o eve gelince biraz daha rahatlamış hissediyorum.
Şimdi daha mı zor peki?
Genelde 3 ay zor falan diyorlar ama
 
Bikac gun önce Instagram'da şarkıcı bengunun sayfasına denk geldim. İkinci çocuğunu dogurmus. Takip etmiyordum şaşırdım doğum yaptığını görünce. Bebeği henüz küçük ama kadın sanki hiç lohusa olmamış, her daim hos ve bakımlı. Sonra düşündüm. Aslında bebek bakmak değil, desteksizlik en zoru.. Yemeğini yapan temizliğini yapan bebeğe yardım eden profesyonel birileri varsa elbette hayat cok guzel, çok kolay..
 
Bikac gun önce Instagram'da şarkıcı bengunun sayfasına denk geldim. İkinci çocuğunu dogurmus. Takip etmiyordum şaşırdım doğum yaptığını görünce. Bebeği henüz küçük ama kadın sanki hiç lohusa olmamış, her daim hos ve bakımlı. Sonra düşündüm. Aslında bebek bakmak değil, desteksizlik en zoru.. Yemeğini yapan temizliğini yapan bebeğe yardım eden profesyonel birileri varsa elbette hayat cok guzel, çok kolay..
Kesinlikle öyle. Sonuna kadar katılıyorum.
Gerçekten tek bakmak zor oluyor.
Benim lohusa depresyonu bebeğim eve gelince başladı. Öncesinde üzerimde sorumluluk olmadığından belki gayet mutlu ve keyifliydim.
Her geçen gün bir gün daha bitti deyip kar sayiyorum ne yapayım. İnşallah her geçen gün daha da kolaylaşır.
 
Evet 2 aylık oldu. Bazı zamanlar çok zorluyor hala.
Çok geçmiş olsun ikinize de inşallah şimdi iyisinizdir.
Ben hep büyüdükçe kolaylaşacak diyorum ama acaba daha da zorlaşacak mi?

Ben daha erken girdim malesef zaten pek iyi hissettiğim de soylenemezdi.
Yardımcısız sahiden çok zor.
Annem evine döndü artık tek bakiyorum. Ailem uzakta yakında sürekli desteğini alabileceğim kimse yok. Sadece eşim var o eve gelince biraz daha rahatlamış hissediyorum.
Şimdi daha mı zor peki?
Genelde 3 ay zor falan diyorlar ama
Büyüdükçe hem zor hem kolay. Şöyle ki, şimdi mesela benim kızım 10 aylık oldu. Anneyi babayı tanıyor, henüz konuşamasa da mutluluğunu sevincini ifade ediyor, aradaki bağ daha güçlenmiş oluyor. Ama çok fazla enerji gerekiyor ve benim gücüm yetmiyor. Sürekli oyalanmak istiyor. Gün içinde sadece bir uyku uyuyor ve akşam 22 kere kadar uyanık. Haliyle tükenmiş oluyorum. Annem var sozde ama onun da bana faydası sınırlı. Eğer pandemi olmasaydı ve biraz rahat bir insan olsaydım profesyonel bir yatılı bakicim olsun çok isterdim.
 
Hissettiklerin gayet normal ben kötü annesiyim diye kendini yıpratma hepimiz az çok bunları yaşadık bebegin büyüdükçe sende rahatlayacaksin ve artık çocuğun kendi kendine yetecek hale geldiğinde bu günleri düşünüp boşuna bu kadar stres yapmisim diyceksin..ve evet çocuktan sonra evlilikler eskisi gibi olmuyor bence olamazda çünkü artık o eve yeni bir birey daha gelmiştir ve yeni kuralları vardır artık eskiden eşinle el ele gezip gece geç saatlere kadar takılırken artık gece gezmeleri el ele tutusmalar olmaz çünkü artık bebek arabasını sürüyor olursun yada bebegin uyku düzeni bozulmaması için kafana göre saatlerce gezemezsin hava soğuk hasta olmasın dersin karnı aç emzirecek yer bulamam dersin yani artık düşündüğün tek şey bebegin olur..
 
X