Evet ne yazik ki bencilsiniz.Sizde izler birakan cocuklugunuz olabilir ama esinizin sucu ne?Kendisi evlat istiyor en dogal hakki nereye kadar bahcenizde cadir kurup yurt disinda tatiller yapip portakal suyu iceceksiniz?Merhaba herkese. Eşimle bebek sahibi olmakla ilgili kavga ettik. 4 yıldır evliyiz, ilk kez böyle kavga ettik. Bugüne kadar ne birbirimize bağırdık ne de yatağa küs girdik. Bu sefer kötü...
Ben 29 yaşındayım, doktora yapıyorum, az kaldı bitmesine. Sahne sanatları alanında öğretim görevlisiyim. Tiyatrocuyum yani :) İşimi seviyorum. Eşim doktorayı bitirdi, yaylı çalgılar anasanat dalında öğretim görevlisi. O 32 yaşında. Evliliğimizin 2.yılından beri bebek sahibi olmak istiyor. Ben istemiyorum, daha doğrusu kararsızım. Bazen çok duygusal ya da çok bunalmış, yalnız hissettiğim zamanlarda deli gibi istiyorum. Ama o an geçince eski halime dönüyorum. Bebek istemememin belli başlı nedenleri var. Burada da yazılıyor, çok sorunlu çocukluk geçirmiş olanlar var çok sıkıntılı anne babalarla. Benimki öyle değil, görece rahat bir çocukluk da sayılabilir. Ama ruhum doymadı işte. Anne babam çok tahammülsüz insanlardı. Beni pek dinlemezlerdi. Başarılı olduğumda takdir edilmez sürekli başkalarıyla karşılaştırılırdım. Annem sık sık bana küserdi, evdeki bazı yiyecekleri benden saklardı. Üzgün olduğumda teselli edilmezdim, falan. Anne babama hiç yakınlık hissedemedim, hâlâ da öyle. Sonra eşimle tanıştım, aşık olduk, ilk kez çok sevildiğimi hissettim.
Ama her şeyden sonra artık anne olmak bana tahammülsüz, mutsuz olmak gibi gelmeye başladı. Hani sürekli bana muhtaç olan bir canlı var ve ben onun hem bedensel hem de zihinsel ve ruhsal gelişimini desteklemek zorundayım. Hayatım eskisi gibi olmayacak, mutsuz olacağım, annem gibi olacağım. Eşimle birbirimize ayırdığımız vakit ve ilgi çok azalacak. Şimdi mesela her yaz başka bir ülke görüyoruz, yazın evimizin bahçesine çadır kurup kamp yapıyoruz. Film maratonu yapıyoruz, beraber yemek yapıyoruz. Bebek olunca hiçbiri olmayacak. Ben de annem olacağım. Mutsuz olacağız.
Dün tekrar eşimle bunun için tartıştık. "Seni sevdiğimin farkında değil misin? Neden bebekle seni aynı anda sevemeyeyim?" Sonra ben sorunun bu olmadığını söyledim. Tartıştık. Sesler yükselmeye başladı. Baba olmaya hakkı olduğunu söyledi. "Kurtul artık şu saçma düşünceden sen annen değilsin ben baban değilim. Kariyeri bahane etme doktoran bitti bitecek!" dedi. Bencillik ettiğimi bile söyledi. "Demek senin aşkın bana değil sana bebek verme ihtimalime!" dedim. Bir anda yüzü düştü. Özür dilerim, deyip gitti. Onu ilk kez böyle gördüm. Tanıdığım naif adam bu değildi. Sonra gece boyu salonda karanlıkta oturdu. Ben de bahçede oturdum. Sonra orada uyuyakalmışım. Uyandığımda yatağımdaydım. Eşim kahvaltı hazırlıyordu. Gülümseyerek günaydın, dedi. Portakal suyu isteyip istemediğimi sordu falan. Ama bir gerginlik vardı dünden kalma aramızda. Kendimi çok kötü hissediyorum. Gerçekten bencil biri miyim ben diye düşünmekten bunaldım. Şimdi bir de bebek konusunu milyonuncu kez yeniden düşüneceğim. Canım sıkkın yani. Sizce gerçekten bencil biri miyim?
Annenin sana yaptığı hataları biliyorsun ?Mantıklı düşününce annem gibi olmak için hiçbir nedenim yok. Ve ben bebek istememe rağmen sürekli anneme dönüşürsem diye erteliyorum. Düşündükçe daha büyük bir takıntı haline geliyor. Acaba düşünmeyi bırakıp direkt atlasam mı artık diye düşünmeye başladım
Benim anksiyete bozukluğu problemim var 2 yıldır. Belki biraz ondan. Şu an onun için yardım alıyorum zaten ilaç kullanıyorum. Psikiyatriste biraz bahsettim bundan, tedavi devam ettikçe daha iyi olacaksın dedi.Öncelikle hazır olmalısınız çünkü bebeğinizin sizin ilgi ve şevkatinize ihtiyacı var kolay bir bebek olmayabilir sürekli ağlayan kolik bir bebek olabilir burada sizin şevkatiniz devreye girer ama istemeden olursa bebeğe de yansıyabilir bu durum sürekli anne babanızla koyasladığınız için yardım almalısınız çünkü siz iki farklı bireysiniz eşinizin baba olmaya hakkı var
Ayni seyleri hissetmisiz inanin yazdim yazdım sildim konu sahibi kirilir diyeSona kadar şöyle diyeyim böyle diyeyim diye okudum, sonda romantik komedi senaryosu okuduğumu hissettim. Yorum yapma hevesim kaçtı.
Sağlıkla gelsin bebeğiniz. Biraz kendimi hazırlamak iyi olabilirAnnenin sana yaptığı hataları biliyorsun ?
Onları yapma.
Ki sende bilirsin onların zamanı ile şuan ki zaman bir değil.
Karsilastirirlardi bizi çünkü hirslandirip daha iyisini yapmamızı isterlerdi.
Çikolatayı saklardı annem çok kızardım hatta abim karşıma geçip çikolata yerdi bana veriyorlar sana yok derdi..
Oysa ki benim çikolataya alerjim varmış. Vb bir çok şey..
Yasadigin hayatta neyin yanlış neyin doğru olduğunu bilecek kadar hayat görüşüne sahipsin yaş olarak.
Bu düşünceye göre hareket et.
Hamileliği araştır, burada ki hamilelik konularini oku ben mesela haziran da doğum yapacağım haziran 2020 annelerini takip ediyorum orada ki yazılara bak heyecanları doğumlara bak.
Eğer istiyorsan kendine bi alt zemin oluştur.
Bataklığa bina inşa etme o bataklığı kurut sapa sağlam renkli civil civil bi ev yap :)
Vee..
Kimse kibele olamaz :)))
Bu arada ben de çocuk istemiyordum. En azından birkaç yıl daha bekleme taraftarıydım. 29 yaşındaydım ve ailemde erken menopoz hikayesi çok fazla. Eşim de çok istiyordu. Maddi ve manevi olarak da yeteceğimi düşündüm ve yaptım.Güldüm ya, çok tatlısınız :) o konuyu ben de okudum ve gerçekse ki bir noktada gerçek olduğuna inanmaya başladım, çok kötü bir durum.
Ooo minik bir reiscik geliyor demek. Tebrik ederim, sağlıkla al kucağına.ben mesela haziran da doğum yapacağım
Ve?Şey, Harry Potter hayranıyım ve...
Ay şu an iyice bencil hissettim. Az sonra "vaay ben kocamı haketmiyo muyuuuum,' falan diye burnumu çeke çeke ağlamaya başlayacağım :) şaka bir yana evet evlilik güzel bir şey biribirimize benziyoruz diye eğlenceli geçiyor günler. Ama yine de bebek meselesi sıkıntıAyni seyleri hissetmisiz inanin yazdim yazdım sildim konu sahibi kirilir diyeAma arkadas film tadinda evlilik yaşıyor masallah vallaa
Siz ben olabilir misiniz ya :)Çok sevdim düşüncelerinizi :)Her kadın anne olmak zorunda değil. Çocuk sahibi olmamak da bencillik değil. Ben de sizinle aynı ruh halindeyim, hatta ergenliğimden beri aynı endişeleri taşıyorum. Ama sonrasında farkettim ki çocuk istemememin sebebi sadece korkularım değil, rahatima düşkün insanım ben. Uyumayı severim, canim istemiyorsa yemek yapmam o günü gecistiririm, bazen bütün gün olduğum yerde yatarım,bazen sabahtan akşama kadar eve girmem. Yaşım genç, ilerde ne düşünürüm bilmiyorum ama çocuk sahibi olmak şuan için beni aşırı mutsuz edecek gibi geliyor bana, çünkü onun sorumluluğuna hazır değilim. 2.5 yaşında dunyalae tatlısı bı yeğenim var çok seviyorum onu, ama annemizin dağılmış ve dibi gelmiş saçını görüp, bazen hayattan bezdigini duyunca yok diyorum açıkçası. "Aaaa olur muuu anne olmak dünyanın ennnn güzel şeyi" laflarına da hicccc inanmıyorum. Evet güzel bişey kendi bebeginin olmasi, ama o anneler bunun o kadar da güzel bişey olmadığını farketselerdi, bunu itiraf ederler miydi? Yok ya keşke anne olmasaydım, bana göre değilmiş derler miydi? Bence demezlerdi ve bunu acikca dile getiren anneleri taslarlardi. Çocuk olduğunda sosyal hayatınız kısıtlanacak, uykusuz günler ve geceler geçireceksiniz, belki kuaförün ya da iki arkadaş sohbetinin ne olduğunu unutacaksiniz. Kimi kadın ben bunlara katlanirim onun bı gülüşü yeter der, kimisi de hayır ben buna gelemem böyle bı insan değilim der. Siz ailenizi, geçmiş korkularınız bı kenara koyduğunuzda ne istiyosunuz dusundunuz mu? O bakınca içinizin gittiği bebek için uykusuz kalabilir misiniz, düzeninizi bozup yeniden onunla bı düzen kurabilir misiniz, onun bı gülüşü size bütün çektiklerinizi unutturur mu? Mutsuz bı anne olmamak için bunlara hazır olmak gerekiyo, eşinizin hatrina çocuk yapacak değilsiniz. Bence bunları sorgulayın. Aaa çocuk harika biseeeyy diyenlere de inanmayın. Çünkü bi yerden sonra insanlar kendi çilesini başkaları da çeksin diye guzelliyolarmis gibi geliyo bana
Kabileyi büyütüyoruz reisOoo minik bir reiscik geliyor demek. Tebrik ederim, sağlıkla al kucağına.
Heh işte ben istiyorum, sonra annem gibi olurum diye korkuyorum. Bir de anksiyete bozukluğum mevcut. Bazen de fazla düşünüp fazla endişelendiriyorsun, atla artık diyorumBu arada ben de çocuk istemiyordum. En azından birkaç yıl daha bekleme taraftarıydım. 29 yaşındaydım ve ailemde erken menopoz hikayesi çok fazla. Eşim de çok istiyordu. Maddi ve manevi olarak da yeteceğimi düşündüm ve yaptım.
Şöyle diyeyim: Su soğuk ama girince alışıyorsun.
Hâlâ ergen gibi her yıl tüm seriyi bir kere okuyup maraton şeklinde tüm seriyi izliyorum
Aa bu portakal suyu mevzusuna millet neden bu kadar takılmış ve film gibi demiş ki ya. Seviyorum arkadaşlarBana film senaryosu gibi geldi konu. Özellikle portakal suyu kısmı ama yine de soyleyim yapmayın cocuk falan istemeyen yapmasın bir kişinin isteğiyle olcak is degil ve hamilelik iğrenç birşey
Haaa burda kocasından ilgi göremeyen ve hamileyken sadece canının istediği yiyeceği falan kocasına aldıran kadınlar size hamile olunca tadını çıkar dicektir de tadı çıkacak bisey de degil
Ha bide şimdiki çocuklar uyumuyor pek bilirsin çoğu kisi de çocuğundan pişman diye sana hamileliğin tadını çıkar dicektir. Kısacası cocuk yapmak sana gore değil gibi geldi bana
Aa bu portakal suyu mevzusuna millet neden bu kadar takılmış ve film gibi demiş ki ya. Seviyorum arkadaşlar
Oğlum var 8 aylık. Ellerinden öper.Kabileyi büyütüyoruz reissagolasin bu arada benden on numara kaynana olur (kızın varsa şimdiden yolumuzu yapalım)
Siz ben olabilir misiniz ya :)Çok sevdim düşüncelerinizi :)