İnşallah, teşekkür ederimYetersiz kalmazsın kendini geliştirirsin hamileyken .herşeyi öğrenirsin
Ben istiyorum, yetersiz kalmaktan korktuğum için çocuk sahibi olmaktan kaçınıyorum. Çok hoş bir açıklama yapmışsınız. Teşekkür ederim.Hepimiz için geçerli ki bu. Yetiştirme şeklimiz tabiki önemli. Her yeni nesil bir öncekinden daha iyi duruma gelir. Tabi bu bizim elimizde kendimizi nasıl geliştirirsek evladımız da geliştirir yetiştirir iz. Etrafta önemli ama ilk eğitim aile de başlar. Ama sizin de evlat istemeniz gerekir gerçekten istemiyorsanız denemeyin hiç.
Sallanma kavgası çok iyiymiş :) Ben bebek istiyorum ama dediğim gibi yetersiz kalmaktan, anneme dönüşmekten korkuyorum bu yüzden çocuk sahibi olmaktan kaçınıyorum. Eşim de biliyor bunu. Anksiyete bozukluğum var, biraz da ondan dolayı çok kaygılı hissediyorum ve belki o da biraz düşüncelerimi tetikiyor. HayırlısıYani?
Biz anne olduk diye ruhumuz mu öldü, zevklerimiz mi değişti?
Çocuklarımın oyuncaklarıyla ilk ben oynarım, parkta sallanma kavgası yaparız
Sizin algılarınız karışmış, ciddiyim.
Çocuk istemeyebilirsiniz ama bunu sağlam temele oturtup eşinize öyle sunmak zorundasınız.
Atladığınız nokta sizin anne olmayı istememek hakkınız ise, eşinizin baba olmayı istemek sonuna kadar hakkı.
Yetersizlik olur mu hiç. Zaten her kadın annelik iç güdüsü ile doğar. Biz kendimizi geliştiririz. Annelik ile çocuk bakımı ile ilgili kitaplar alın şimdiden okuyun. Okudukça farkedeceksiniz zaten kendinizdeki değişikliği.Ben istiyorum, yetersiz kalmaktan korktuğum için çocuk sahibi olmaktan kaçınıyorum. Çok hoş bir açıklama yapmışsınız. Teşekkür ederim.
Zaten düzenli olarak psikiyatri seanslarına devam ediyorum ve halihazırda kullanmakta olduğum bir antidepresan var. Psikiyatristim bu durumun biraz da anksiyete bozukluğumla ilgili olduğunu, o konuyu çözdükce bu durumda da iyileşme sağlayacağımızı söylüyor. Tabi ayrıca bu konuyla ilgili de konuşuyoruz. Şu an onun da tavsiyesi üzerine bol bol yazıyorum.Cocukla gezmek seyahat etmek sizin elinizde bizde esimle surekli gezen aktiviteler yapan bir cifttik simdi oglumuz var 3 aylikken ege turu 10 aylikken bosnaya gittik daha baska tatillerede ciktik ailelerimizlede gittik cocukta bizim gibi gezmeyi seviyor oyle alisti cunku denizi suyu seviyor cok rahat havuz deniz yapiyoruz. Zor degilmi evet zor ama siz esinizin elinden baba olma hakkini alamazsiniz. Siz en iyisi bir psikolokla gorusun
Bebek yapanlar film izleyip kitap okuyamıyor mu?Hâlâ ergen gibi her yıl tüm seriyi bir kere okuyup maraton şeklinde tüm seriyi izliyorum
Iyide bence bencil olan esin ne var yani 4 sene degil 10 senede istemeyebilirsin hazır olman önemli bence eşin seni gercekten sevmiyor cocuk cok önemli bi karar ve 2 kisininde net olmasi gerekMerhaba herkese. Eşimle bebek sahibi olmakla ilgili kavga ettik. 4 yıldır evliyiz, ilk kez böyle kavga ettik. Bugüne kadar ne birbirimize bağırdık ne de yatağa küs girdik. Bu sefer kötü...
Ben 29 yaşındayım, doktora yapıyorum, az kaldı bitmesine. Sahne sanatları alanında öğretim görevlisiyim. Tiyatrocuyum yani :) İşimi seviyorum. Eşim doktorayı bitirdi, yaylı çalgılar anasanat dalında öğretim görevlisi. O 32 yaşında. Bunları yazıyorum çünkü bir süre "aaa ama daha kariyerimizin çok başındayız biraz ilerletmemiz lazım dedim.
Evliliğimizin 2.yılından beri bebek sahibi olmak istiyor. Ben istemiyorum, daha doğrusu kararsızım. Bazen çok duygusal ya da çok bunalmış, yalnız hissettiğim zamanlarda deli gibi istiyorum. Ama o an geçince eski halime dönüyorum. Bebek istemememin belli başlı nedenleri var. Aslında istiyorum, bebek görünce içim gidiyor, fakat ileride anneme dönüşmekten ve yetersiz olmaktan korktuğum için çocuk sahibi olmaktan kaçınıyorum.Burada da yazılıyor, çok sorunlu çocukluk geçirmiş olanlar var çok sıkıntılı anne babalarla. Benimki öyle değil, görece rahat bir çocukluk da sayılabilir. Ama ruhum doymadı işte. Anne babam çok tahammülsüz insanlardı. Beni pek dinlemezlerdi. Başarılı olduğumda takdir edilmez sürekli başkalarıyla karşılaştırılırdım. Annem sık sık bana küserdi, evdeki bazı yiyecekleri benden saklardı. Üzgün olduğumda teselli edilmezdim, falan. Anne babama hiç yakınlık hissedemedim, hâlâ da öyle.
Sonra eşimle tanıştım, aşık olduk, ilk kez çok sevildiğimi hissettim.
Ama her şeyden sonra artık anne olmak bana tahammülsüz, mutsuz olmak gibi gelmeye başladı. Hani sürekli bana muhtaç olan bir canlı var ve ben onun hem bedensel hem de zihinsel ve ruhsal gelişimini desteklemek zorundayım. Hayatım eskisi gibi olmayacak, mutsuz olacağım, annem gibi olacağım. Eşimle birbirimize ayırdığımız vakit ve ilgi çok azalacak. Şimdi mesela her yaz başka bir ülke görüyoruz, yazın evimizin bahçesine çadır kurup kamp yapıyoruz. Film maratonu yapıyoruz, beraber yemek yapıyoruz. Bebek olunca hiçbiri olmayacak. Ben de annem olacağım. Mutsuz olacağız.
Dün tekrar eşimle bunun için tartıştık. "Seni sevdiğimin farkında değil misin? Neden bebekle seni aynı anda sevemeyeyim?" Sonra ben sorunun bu olmadığını söyledim. Tartıştık. Sesler yükselmeye başladı. Baba olmaya hakkı olduğunu söyledi. "Kurtul artık şu saçma düşünceden sen annen değilsin ben baban değilim. Kariyeri bahane etme doktoran bitti bitecek!" dedi. Bencillik ettiğimi bile söyledi. "Demek sen bana değil sana bebek verme ihtimalime aşıksın!" dedim. Bir anda yüzü düştü. Özür dilerim, deyip gitti. Onu ilk kez böyle gördüm. Tanıdığım naif adam bu değildi. Sonra gece boyu salonda karanlıkta oturdu. Ben de bahçede oturdum.
Kendimi çok kötü hissediyorum. Gerçekten bencil biri miyim ben diye düşünmekten bunaldım. Şimdi bir de bebek konusunu milyonuncu kez yeniden düşüneceğim. Canım sıkkın yani. Sizce gerçekten bencil biri miyim?
Benim anlayamadığım siz çocuğa yetememekten korkuyorum derken tam neyi kastediyorsunuz? Yukarıda film izleyemeyeceğiz, gezemeyeceğiz, aşkımız sönecek vs.. diyordunuz?Ben istiyorum, yetersiz kalmaktan korktuğum için çocuk sahibi olmaktan kaçınıyorum. Çok hoş bir açıklama yapmışsınız. Teşekkür ederim.
Siz annenizsiniz o da babası yani senin annen neyse sen de o sun istediğiniz kadar doktora cart curt diyin annelik doktora yaparak ogrenilmio gelismio evet bencilsiniz tüm hayatınızı kariyerinizi anlatmışsınız çocuk sahibi olmak için cidden duygu ve kişisel yeterlilik önemli kariyer değil bunlar bencillik kısmında anne baba olmakla alakası yok bunların.. ben doktora yapmadım ama çocuğum var az da paramız kariyeri beklerseniz inanın daha çok beklersiniz , çünkü bencillik esir almış gidio .Merhaba herkese. Eşimle bebek sahibi olmakla ilgili kavga ettik. 4 yıldır evliyiz, ilk kez böyle kavga ettik. Bugüne kadar ne birbirimize bağırdık ne de yatağa küs girdik. Bu sefer kötü...
Ben 29 yaşındayım, doktora yapıyorum, az kaldı bitmesine. Sahne sanatları alanında öğretim görevlisiyim. Tiyatrocuyum yani :) İşimi seviyorum. Eşim doktorayı bitirdi, yaylı çalgılar anasanat dalında öğretim görevlisi. O 32 yaşında. Bunları yazıyorum çünkü bir süre "aaa ama daha kariyerimizin çok başındayız biraz ilerletmemiz lazım dedim.
Evliliğimizin 2.yılından beri bebek sahibi olmak istiyor. Ben istemiyorum, daha doğrusu kararsızım. Bazen çok duygusal ya da çok bunalmış, yalnız hissettiğim zamanlarda deli gibi istiyorum. Ama o an geçince eski halime dönüyorum. Bebek istemememin belli başlı nedenleri var. Aslında istiyorum, bebek görünce içim gidiyor, fakat ileride anneme dönüşmekten ve yetersiz olmaktan korktuğum için çocuk sahibi olmaktan kaçınıyorum.Burada da yazılıyor, çok sorunlu çocukluk geçirmiş olanlar var çok sıkıntılı anne babalarla. Benimki öyle değil, görece rahat bir çocukluk da sayılabilir. Ama ruhum doymadı işte. Anne babam çok tahammülsüz insanlardı. Beni pek dinlemezlerdi. Başarılı olduğumda takdir edilmez sürekli başkalarıyla karşılaştırılırdım. Annem sık sık bana küserdi, evdeki bazı yiyecekleri benden saklardı. Üzgün olduğumda teselli edilmezdim, falan. Anne babama hiç yakınlık hissedemedim, hâlâ da öyle.
Sonra eşimle tanıştım, aşık olduk, ilk kez çok sevildiğimi hissettim.
Ama her şeyden sonra artık anne olmak bana tahammülsüz, mutsuz olmak gibi gelmeye başladı. Hani sürekli bana muhtaç olan bir canlı var ve ben onun hem bedensel hem de zihinsel ve ruhsal gelişimini desteklemek zorundayım. Hayatım eskisi gibi olmayacak, mutsuz olacağım, annem gibi olacağım. Eşimle birbirimize ayırdığımız vakit ve ilgi çok azalacak. Şimdi mesela her yaz başka bir ülke görüyoruz, yazın evimizin bahçesine çadır kurup kamp yapıyoruz. Film maratonu yapıyoruz, beraber yemek yapıyoruz. Bebek olunca hiçbiri olmayacak. Ben de annem olacağım. Mutsuz olacağız.
Dün tekrar eşimle bunun için tartıştık. "Seni sevdiğimin farkında değil misin? Neden bebekle seni aynı anda sevemeyeyim?" Sonra ben sorunun bu olmadığını söyledim. Tartıştık. Sesler yükselmeye başladı. Baba olmaya hakkı olduğunu söyledi. "Kurtul artık şu saçma düşünceden sen annen değilsin ben baban değilim. Kariyeri bahane etme doktoran bitti bitecek!" dedi. Bencillik ettiğimi bile söyledi. "Demek sen bana değil sana bebek verme ihtimalime aşıksın!" dedim. Bir anda yüzü düştü. Özür dilerim, deyip gitti. Onu ilk kez böyle gördüm. Tanıdığım naif adam bu değildi. Sonra gece boyu salonda karanlıkta oturdu. Ben de bahçede oturdum.
Kendimi çok kötü hissediyorum. Gerçekten bencil biri miyim ben diye düşünmekten bunaldım. Şimdi bir de bebek konusunu milyonuncu kez yeniden düşüneceğim. Canım sıkkın yani. Sizce gerçekten bencil biri miyim?
Ben sizi hakli buldum. Anneligin zor geldigi insanlardan biriyim cunku. Aynen dedikleriniz oluyor. Zor bir karar. Anne olmak isteyen her kadinin hakkiysa olmamak da hakki diye dusunuyorum.Esiniz size anlayis gostermeli.
Artı ben burda çocukluğumu anlatsam satırlar sığmaz sizinki hiçbişeyBence bebek düşün hem bebek yapiyim demeyle olmuyor bende senin gibiydim birşekil hamile kaldım 5 aylık kaybettim ölü Doğum yaptım bende 29 yaşındayım bi süre dinlenip tekrar deneyeceğıim ve her zaman risk var hamilelik cok zor bi süreç Allah yaşatmasın ama olmazsa üzülürsün yaşın çokta genç değil hem karnına düştükten sonra İnan bağlanıyorsun buna emin ol
O kadar haklısınız ki, baştan beri anlatmak istediğim bu, ne yaşam tarzımla hava atmak ne şımarıklık. Ama sanırım dün benim için artık bir pik noktası gibi bir şey oldu. Buraya yazdım, yorumları okudum, düşündüm. Sonra kendime de eşime de haksızlık ettiğime karar verdim. Eşimle de konuştuk uzun uzun. Bebek yapmaya karar verdik. Tabi şu salgın falan bitsin. O sırada terapileri sıklaştıracağız, daha çok okuyup bu konularda bilgi sahibi olmaya çalışacağız. Bakalım nasıl olacak.Konu sahibi ben senin korkularını anlıyorum. Bende benzer bir çocukluk yaşadım. Üstüne dayak da yerdim. Ayni korkuları bende yaşadım. Annelige hazırlığını sorgulamayan insandan iyi bir anne olabileceğini düşünmüyorum. Sen sorguluyorsun ve bu cok iyi birsey. Sahsen bu konuda cok da kitap okuyorum zaman buldukça. Biz önce kendi yetiştirme tarzınızı geliştirmek zorundayiz, çünkü yetiştirme tarzımız birseye benzemedi. Iki evladım var. Anneliğimi her gün geliştiriyorum diyebilirim. Bakma sen burda sana bencil diyenlere.sorup sorgulamadan anne baba olanları da görüyoruz. Ondan sa sorgulamak iyidir. Korkularınizi tek başınıza yenemiyorsaniz profesyonel yardım alin. Buna imkanınız yoksa konu ile ilgili kitaplar okuyun.
Doktora yapmakla anneliği öğrendiğimi iddia etmedim ki, öyle olsaydı endişeli olmaz, yetemem diye korkmazdım değil mi? Doktora falan bunları yazmamın tek amacı konu başında şöyle genel anlamda bir durumum hakkında bilgi vereyim, insanlar daha isabetli değerlendirmeler yapabilsinlerdi.Siz annenizsiniz o da babası yani senin annen neyse sen de o sun istediğiniz kadar doktora cart curt diyin annelik doktora yaparak ogrenilmio gelismio evet bencilsiniz tüm hayatınızı kariyerinizi anlatmışsınız çocuk sahibi olmak için cidden duygu ve kişisel yeterlilik önemli kariyer değil bunlar bencillik kısmında anne baba olmakla alakası yok bunların.. ben doktora yapmadım ama çocuğum var az da paramız kariyeri beklerseniz inanın daha çok beklersiniz , çünkü bencillik esir almış gidio .