Umarım öyle olur, yıllardır bebek görünce içim gidiyor ama mutsuz çocuk yetiştirmek korkusundan hep çocuk sahibi olmaktan kaçındım.
Ikizlerim var ve inanın 5 aydır vicdan muhasebesi acaba biri eksik kalıyormu birini alsam hemen diğerinde alıp seviyorum herseyleri aynı eşit almaya çalışıyorum aynı şekilde babamkzda öyle çok zor annelik buna katılıyorum ama bir bebek bir eve gelebilcek bir kadinin yaşadığı asktanda mükemmel bir duygu evlatlarimin bir gülüşüne tüm film maratonu dünya turu tatil iptal ederim yani böyle bir duygu
[/QUOTE
Yaaa bende hep bunu dusunurum ikisine de esit davranabilirmiyim diye
Geçmişten kopabilmeyi başardığımda anne olmak istiyorumAma korku insanin hata yapmasini engeller sirf boyle dusunmeniz bile ne kadar ilgili anne olacaginizin sinyali bence karar sizin anne olun diyemem ama azcik bir cesaretiniz varsa deneyin gorceksiniz o cok muthis essiz birsey
Yok sizin icin demedim bazıları öyle der ya kedi köpek besliyorsan kendi yavrunu da beslersin diye yoksa hayvanları seven insanlar merhametlidir ona diyecek lafım yok :)bana ithafen yazmışsın galiba ama ne dediğimi anlamamışsın yine. Hayvan beslemekle bebek aynı demedim. Hayvanları sevenler, merhametli olur, kötü ebeveyn olma ihtimali bence daha az dedim.
Öyle, eşim iki yıldır söylüyor boşa endişeleniyorsun, biz senin ebeveynlerin gibi değiliz, bak evliliğimiz de onlar gibi olmadı, diyor. Sen de istiyorsun, bırak kendine eziyet etmeyi, diyor. Ben korkuyorum biraz yine deBence sen annen ve kendi çocukluğunda takılıp kalmışsın, önce içinde bunları halketmen lazım..
Ben de annem gibi olurum, çocuğum mutsuz olur, yanlış bi düşünce..
Tam tersi ben annemin bana vermediklerini fazlasıyla vereceğim ve çocuğumla eşimle birlikte mutlu olacağım diye düşün..
Ki ben annemin eksik yanlarını yıllar sonra farkettim ve çocuklarımın da üzerine en çok o konularda titriyorum..sen de böyle olursun bence..
Ahh o film tadındaki romantiklik şu an beni deli ediyor. Kafasına orta sehpa fırlatmak istiyorum. Dün o kadar birbirimize bağırmamışız gibi ve şu an dünyanın en mutlu insanlarıymışız gibi bir saattir sırıtarak bal ister misin, sabah reflünü tetikler diye meyve getirmedim ama istersen getiririm, müzik koyayım mı, falan diyip duruyor. Neden bunu yapıyor bilmiyorum. Acaba pişman olmamı mı istiyorÇocuk isteyebilirsiniz onu anlarım ama film marotonu, beraber kahvaltı, hazırlanmak gibi sebepleri sıralamanız anlamsız geldi bana. Buradan anne olmanın ne kadar güzel birşey olduğuyla ilgili birşeyler yazmakta gereksiz bana göre.
Sadece eşinizi 2 yıldır oyalayarak bencillik ediyorsunuz.
Çocukluğunuzla ilgili korkularınızdan dolayı bir yardım aldınız mı?
Düşünüyorum esim hiçbirsey yapmadan çocukla ilgili kararsızlık yaşasa, sebepleri ile ilgili herhangi bir çözüm yoluna gitmese bende işi kavgaya bağlardım ama sizin ki gibi film tadından bir romantiklik olmazdı sonu.
Mantıklı düşününce annem gibi olmak için hiçbir nedenim yok. Ve ben bebek istememe rağmen sürekli anneme dönüşürsem diye erteliyorum. Düşündükçe daha büyük bir takıntı haline geliyor. Acaba düşünmeyi bırakıp direkt atlasam mı artık diye düşünmeye başladımYazıp yazıp sildim hatta kocaaa bi sayfa yazdım yine sildim.
Sana tek söyleyeceğim şey evet bebek bakmak zor. Özgür değilsin.
Ama şuan 3.5 yaşında deli gibi eğleniyoruz. Bir de kardeşi yolda. Muhtemelen hem oğlumun bende benim özgürlüğümüz kısa bir süre yine kısıtlayacak ama bu sefer daha kalabalık bi eğlence grubum olacak. Akşam işten geldiğimde üstüme atılan cocuklarim onlarla eğlenen ben ve kimsenin bu kadar beni icten guldurememesi.
Yanı evet bebeklik dönemi biraz sancılı ama sonrası tadından yenmiyor.
Ama önce kendini hazır hissetmen lazım :)
Ne kadan da mükemmel bir koca.Ahh o film tadındaki romantiklik şu an beni deli ediyor. Kafasına orta sehpa fırlatmak istiyorum. Dün o kadar birbirimize bağırmamışız gibi ve şu an dünyanın en mutlu insanlarıymışız gibi bir saattir sırıtarak bal ister misin, sabah reflünü tetikler diye meyve getirmedim ama istersen getiririm, müzik koyayım mı, falan diyip duruyor. Neden bunu yapıyor bilmiyorum. Acaba pişman olmamı mı istiyor
Sağlıkla gelsin bebeğiniz. Ben de istiyorum ama geçmişten kurtulamıyorum şu sıralarBende ilk bebeğe 30 yaşında hamile kaldim.bende kariyer için geç yaptım sonra romatoit artrit rahatsızlığım çıktı bebek yapmak yasaklandı ağır ilaçlar kullandım kısaca 3o yaşında kucagima aldım oğlumu.6 yıl çocuk yapmadık.suan 37 yasindayim 3.cocuk
Doğacak rabbim nasip ederse ama hamilelik çok zor ve yorucu geçiyor keske daha erken çocuk yapsaymışım diyorum bazen simdi kocaman olurlardı.biz sosyal hayatımıza devam edIyoruz çocuklar engel olmadı bize.birde çocukta hemen olmayabiliyor tedavi gereken durumlar da olabil ir herşeyi göz önünde bulundurun hayırlı zamanda olsun yavrunuz inşallah. Tüm bebek isteyen arkadaşlara nasip etsin rabbim
Sizin durumunuz kaygı.Asla istemediğimden emin değilim. Bebek görünce içim gidiyor. Ama sonra kendi çocukluğumu hatırlıyorum ve canım sıkılıyor. Sanki lanetlenmişim gibi, iyi anne olamazmışım gibi geliyor. Ben de hiçbir çocuğu mutsuz etmeye hakkım yok diye düşünüyorum.
Çocuğuna göre değişir işte bu.Çocuğu biraz kendimize uydurmak mümkün değil mi yani?
Kimin endişeleri yoktu ki..Bir yanım istiyor, ama endişelerim var.
Ya biliyorum şımarıklık gibi geliyor ama bakın bu cidden normal değil daha doğrusu olması gereken değil. Balayında gibi davranmak yerine ciddi bir biçimde oturup konuşmamız gerekirdi bunu. Böylesi halının altına itmek ve karşındakini suçlu hissettirmek. Mükemmel değilNe kadan da mükemmel bir koca.
Daha fazla yorum yapamayacağım bu yaşananlar karşında.
Müzik iyi gelir bence
Kusura bakmayın ama eşiniz çok haklı !Merhaba herkese. Eşimle bebek sahibi olmakla ilgili kavga ettik. 4 yıldır evliyiz, ilk kez böyle kavga ettik. Bugüne kadar ne birbirimize bağırdık ne de yatağa küs girdik. Bu sefer kötü...
Ben 29 yaşındayım, doktora yapıyorum, az kaldı bitmesine. Sahne sanatları alanında öğretim görevlisiyim. Tiyatrocuyum yani :) İşimi seviyorum. Eşim doktorayı bitirdi, yaylı çalgılar anasanat dalında öğretim görevlisi. O 32 yaşında. Evliliğimizin 2.yılından beri bebek sahibi olmak istiyor. Ben istemiyorum, daha doğrusu kararsızım. Bazen çok duygusal ya da çok bunalmış, yalnız hissettiğim zamanlarda deli gibi istiyorum. Ama o an geçince eski halime dönüyorum. Bebek istemememin belli başlı nedenleri var. Burada da yazılıyor, çok sorunlu çocukluk geçirmiş olanlar var çok sıkıntılı anne babalarla. Benimki öyle değil, görece rahat bir çocukluk da sayılabilir. Ama ruhum doymadı işte. Anne babam çok tahammülsüz insanlardı. Beni pek dinlemezlerdi. Başarılı olduğumda takdir edilmez sürekli başkalarıyla karşılaştırılırdım. Annem sık sık bana küserdi, evdeki bazı yiyecekleri benden saklardı. Üzgün olduğumda teselli edilmezdim, falan. Anne babama hiç yakınlık hissedemedim, hâlâ da öyle. Sonra eşimle tanıştım, aşık olduk, ilk kez çok sevildiğimi hissettim.
Ama her şeyden sonra artık anne olmak bana tahammülsüz, mutsuz olmak gibi gelmeye başladı. Hani sürekli bana muhtaç olan bir canlı var ve ben onun hem bedensel hem de zihinsel ve ruhsal gelişimini desteklemek zorundayım. Hayatım eskisi gibi olmayacak, mutsuz olacağım, annem gibi olacağım. Eşimle birbirimize ayırdığımız vakit ve ilgi çok azalacak. Şimdi mesela her yaz başka bir ülke görüyoruz, yazın evimizin bahçesine çadır kurup kamp yapıyoruz. Film maratonu yapıyoruz, beraber yemek yapıyoruz. Bebek olunca hiçbiri olmayacak. Ben de annem olacağım. Mutsuz olacağız.
Dün tekrar eşimle bunun için tartıştık. "Seni sevdiğimin farkında değil misin? Neden bebekle seni aynı anda sevemeyeyim?" Sonra ben sorunun bu olmadığını söyledim. Tartıştık. Sesler yükselmeye başladı. Baba olmaya hakkı olduğunu söyledi. "Kurtul artık şu saçma düşünceden sen annen değilsin ben baban değilim. Kariyeri bahane etme doktoran bitti bitecek!" dedi. Bencillik ettiğimi bile söyledi. "Demek senin aşkın bana değil sana bebek verme ihtimalime!" dedim. Bir anda yüzü düştü. Özür dilerim, deyip gitti. Onu ilk kez böyle gördüm. Tanıdığım naif adam bu değildi. Sonra gece boyu salonda karanlıkta oturdu. Ben de bahçede oturdum. Sonra orada uyuyakalmışım. Uyandığımda yatağımdaydım. Eşim kahvaltı hazırlıyordu. Gülümseyerek günaydın, dedi. Portakal suyu isteyip istemediğimi sordu falan. Ama bir gerginlik vardı dünden kalma aramızda. Kendimi çok kötü hissediyorum. Gerçekten bencil biri miyim ben diye düşünmekten bunaldım. Şimdi bir de bebek konusunu milyonuncu kez yeniden düşüneceğim. Canım sıkkın yani. Sizce gerçekten bencil biri miyim?
Hiç keşke olmasaydı dediniz mi?Sizin durumunuz kaygı.
Bunu aşmak istiyorsanız uzman yardımı alırsınız.
Hayatında anne olmamayı tercih etmemiş kadınlara aşırı saygım var, büyük bir karar ve bunu pişman olmadan uygulayabilmek, büyük mesele.
Sizinki benim gibi birçok kadının yaşadığı kaygı ve endişe.
Ama biraz fazla boyutta ve aşılabilir şeyler.
Çocuğuna göre değişir işte bu.
Rutini olan bir çocuğu kendinize uyduramazsınız, her sabah bebekliğinden beri gün doğumuyla kalkan çocuklar biliyorum, akşam da 7 de yatarlar.
Çocuğun biyolojik saati bu, değişmiyor.
Nereye gideceksin o çocukla, her gittiğin yerden önce bırakma ya da bakıcı telaşı, eve döndüğünce sabah onu alelacele alma koşturmacası.
Benimkiler böyle değil, bebek arabasında yanımızda her yere gezmeye gittik, onları arabada uyuttuk biz oturduk, gezdik.
Ama biz de çocuklarımızı asla bırakabilen ebeveyn olamadık çünkü anne olmadan uyumuyorlar, asla ve asla başka birinde durmuyorlar.
Ya da yurtdışı tatiline, kamp yapmaya giden çocuklu arkadaşlarım var.
Öyle çocukla gidersin, benimkilerle daha kapıdan çıkmak eziyet
Bunların hepsi mizaç, aşılamıyor.
Şans işi çocuk meselesi, bahtına ne çıkarsa.