Bebek Kavgası

Merhaba herkese. Eşimle bebek sahibi olmakla ilgili kavga ettik. 4 yıldır evliyiz, ilk kez böyle kavga ettik. Bugüne kadar ne birbirimize bağırdık ne de yatağa küs girdik. Bu sefer kötü...
Ben 29 yaşındayım, doktora yapıyorum, az kaldı bitmesine. Sahne sanatları alanında öğretim görevlisiyim. Tiyatrocuyum yani :) İşimi seviyorum. Eşim doktorayı bitirdi, yaylı çalgılar anasanat dalında öğretim görevlisi. O 32 yaşında. Bunları yazıyorum çünkü bir süre "aaa ama daha kariyerimizin çok başındayız biraz ilerletmemiz lazım dedim.
Evliliğimizin 2.yılından beri bebek sahibi olmak istiyor. Ben istemiyorum, daha doğrusu kararsızım. Bazen çok duygusal ya da çok bunalmış, yalnız hissettiğim zamanlarda deli gibi istiyorum. Ama o an geçince eski halime dönüyorum. Bebek istemememin belli başlı nedenleri var. Aslında istiyorum, bebek görünce içim gidiyor, fakat ileride anneme dönüşmekten ve yetersiz olmaktan korktuğum için çocuk sahibi olmaktan kaçınıyorum.Burada da yazılıyor, çok sorunlu çocukluk geçirmiş olanlar var çok sıkıntılı anne babalarla. Benimki öyle değil, görece rahat bir çocukluk da sayılabilir. Ama ruhum doymadı işte. Anne babam çok tahammülsüz insanlardı. Beni pek dinlemezlerdi. Başarılı olduğumda takdir edilmez sürekli başkalarıyla karşılaştırılırdım. Annem sık sık bana küserdi, evdeki bazı yiyecekleri benden saklardı. Üzgün olduğumda teselli edilmezdim, falan. Anne babama hiç yakınlık hissedemedim, hâlâ da öyle.
Sonra eşimle tanıştım, aşık olduk, ilk kez çok sevildiğimi hissettim.
Ama her şeyden sonra artık anne olmak bana tahammülsüz, mutsuz olmak gibi gelmeye başladı. Hani sürekli bana muhtaç olan bir canlı var ve ben onun hem bedensel hem de zihinsel ve ruhsal gelişimini desteklemek zorundayım. Hayatım eskisi gibi olmayacak, mutsuz olacağım, annem gibi olacağım. Eşimle birbirimize ayırdığımız vakit ve ilgi çok azalacak. Şimdi mesela her yaz başka bir ülke görüyoruz, yazın evimizin bahçesine çadır kurup kamp yapıyoruz. Film maratonu yapıyoruz, beraber yemek yapıyoruz. Bebek olunca hiçbiri olmayacak. Ben de annem olacağım. Mutsuz olacağız.
Dün tekrar eşimle bunun için tartıştık. "Seni sevdiğimin farkında değil misin? Neden bebekle seni aynı anda sevemeyeyim?" Sonra ben sorunun bu olmadığını söyledim. Tartıştık. Sesler yükselmeye başladı. Baba olmaya hakkı olduğunu söyledi. "Kurtul artık şu saçma düşünceden sen annen değilsin ben baban değilim. Kariyeri bahane etme doktoran bitti bitecek!" dedi. Bencillik ettiğimi bile söyledi. "Demek sen bana değil sana bebek verme ihtimalime aşıksın!" dedim. Bir anda yüzü düştü. Özür dilerim, deyip gitti. Onu ilk kez böyle gördüm. Tanıdığım naif adam bu değildi. Sonra gece boyu salonda karanlıkta oturdu. Ben de bahçede oturdum.
Kendimi çok kötü hissediyorum. Gerçekten bencil biri miyim ben diye düşünmekten bunaldım. Şimdi bir de bebek konusunu milyonuncu kez yeniden düşüneceğim. Canım sıkkın yani. Sizce gerçekten bencil biri miyim?

mistralgagnant .!.:

Merhaba herkese. Eşimle bebek sahibi olmakla ilgili kavga ettik. 4 yıldır evliyiz, ilk kez böyle kavga ettik. Bugüne kadar ne birbirimize bağırdık ne de yatağa küs girdik. Bu sefer kötü...
Ben 29 yaşındayım, doktora yapıyorum, az kaldı bitmesine. Sahne sanatları alanında öğretim görevlisiyim. Tiyatrocuyum yani :) İşimi seviyorum. Eşim doktorayı bitirdi, yaylı çalgılar anasanat dalında öğretim görevlisi. O 32 yaşında. Evliliğimizin 2.yılından beri bebek sahibi olmak istiyor. Ben istemiyorum, daha doğrusu kararsızım. Bazen çok duygusal ya da çok bunalmış, yalnız hissettiğim zamanlarda deli gibi istiyorum. Ama o an geçince eski halime dönüyorum. Bebek istemememin belli başlı nedenleri var. Burada da yazılıyor, çok sorunlu çocukluk geçirmiş olanlar var çok sıkıntılı anne babalarla. Benimki öyle değil, görece rahat bir çocukluk da sayılabilir. Ama ruhum doymadı işte. Anne babam çok tahammülsüz insanlardı. Beni pek dinlemezlerdi. Başarılı olduğumda takdir edilmez sürekli başkalarıyla karşılaştırılırdım. Annem sık sık bana küserdi, evdeki bazı yiyecekleri benden saklardı. Üzgün olduğumda teselli edilmezdim, falan. Anne babama hiç yakınlık hissedemedim, hâlâ da öyle. Sonra eşimle tanıştım, aşık olduk, ilk kez çok sevildiğimi hissettim.
Ama her şeyden sonra artık anne olmak bana tahammülsüz, mutsuz olmak gibi gelmeye başladı. Hani sürekli bana muhtaç olan bir canlı var ve ben onun hem bedensel hem de zihinsel ve ruhsal gelişimini desteklemek zorundayım. Hayatım eskisi gibi olmayacak, mutsuz olacağım, annem gibi olacağım. Eşimle birbirimize ayırdığımız vakit ve ilgi çok azalacak. Şimdi mesela her yaz başka bir ülke görüyoruz, yazın evimizin bahçesine çadır kurup kamp yapıyoruz. Film maratonu yapıyoruz, beraber yemek yapıyoruz. Bebek olunca hiçbiri olmayacak. Ben de annem olacağım. Mutsuz olacağız.
Dün tekrar eşimle bunun için tartıştık. "Seni sevdiğimin farkında değil misin? Neden bebekle seni aynı anda sevemeyeyim?" Sonra ben sorunun bu olmadığını söyledim. Tartıştık. Sesler yükselmeye başladı. Baba olmaya hakkı olduğunu söyledi. "Kurtul artık şu saçma düşünceden sen annen değilsin ben baban değilim. Kariyeri bahane etme doktoran bitti bitecek!" dedi. Bencillik ettiğimi bile söyledi. "Demek senin aşkın bana değil sana bebek verme ihtimalime!" dedim. Bir anda yüzü düştü. Özür dilerim, deyip gitti. Onu ilk kez böyle gördüm. Tanıdığım naif adam bu değildi. Sonra gece boyu salonda karanlıkta oturdu. Ben de bahçede oturdum. Sonra orada uyuyakalmışım. Uyandığımda yatağımdaydım. Eşim kahvaltı hazırlıyordu. Gülümseyerek günaydın, dedi. Portakal suyu isteyip istemediğimi sordu falan. Ama bir gerginlik vardı dünden kalma aramızda. Kendimi çok kötü hissediyorum. Gerçekten bencil biri miyim ben diye düşünmekten bunaldım. Şimdi bir de bebek konusunu milyonuncu kez yeniden düşüneceğim. Canım sıkkın yani. Sizce gerçekten bencil biri miyim?

Genişletmek için tıkla...

Sosyal hayat aksıyor evet ama siz merhametli biri misiniz ona bakın. Mesela diğer canlılara iyi davranan, merhametli olan kişilerin kötü ebeveyn olma durumu daha az. Şu da var: ebeveynler çocukken ailelerinin kendilerine davranışını, kendi çocuklarına uygularmış farkında olmadan. Yani annenizden beş yaşında gördüğünüz muameleyi, kendi çocuğunuz beş yaşına gelince ona yaparmışsınız. Bunun da çözümü farkındalık. Buna dikkat edilirse yanlış davranış biçimleri giderek yok oluyor

askitotomsu .!.:

Sosyal hayat aksıyor evet ama siz merhametli biri misiniz ona bakın. Mesela diğer canlılara iyi davranan, merhametli olan kişilerin kötü ebeveyn olma durumu daha az. Şu da var: ebeveynler çocukken ailelerinin kendilerine davranışını, kendi çocuklarına uygularmış farkında olmadan. Yani annenizden beş yaşında gördüğünüz muameleyi, kendi çocuğunuz beş yaşına gelince ona yaparmışsınız. Bunun da çözümü farkındalık. Buna dikkat edilirse yanlış davranış biçimleri giderek yok oluyor

Genişletmek için tıkla...

Köpeğim var, minik bir toy poodle. Akşamları göğsümde uyur kendileri. Severim, hasta olsa üzülür, gece defalarca kalkar kontrol ederim. Ama bebek başka ya. Ne bileyim, yetersiz hissediyorum.

Bir insanın bebek istememesini anlarım, gayet normal bir tercihtir ama anne, babasını örnek alarak, onlara benzeyen bir aileye sahip olacağından endişelendiği için çocuk istememesi, psikologluk bir durum bence. Çok keskin ve negatif yargılarınız var. Bebek olunca birbirinize daha az zaman ayırabileceksiniz, evet ama bu mutsuzlukla eş değer mi olacak acaba? Çocuk büyütmek dehşet yorucu bir şey ama bir çocuk hayatınıza sadece zorluk mu katacak acaba?

Çocuk istemeyen biri asla çocuk yapmamalı, buna katılıyorum. Ama çocuk istmemesinin sebeplerini de sağlıklı bir temele oturtmalı bence. Sizin temeller aile yapınız üzerine kurulu ki, eşiniz haklı siz onlar değilsiniz. Size yaşattıklarını deneyim olarak görebilir, farklı birer anne-baba olabilirsiniz.

Bu arada, eşimle evlenmeden önce 4 yıl birlikte yaşadık. Sonra çok isteyerek iki çocuk yaptık. Eşimle konserden konsere, kamptan kampa koşan insanlardık. 6 aylık bebekle kampa gidiliyor, deneyip gördük. Ha olmadı 1 yaşında gidersiniz. Ebeveynlik fedakarlık gerektiriyor ama hayatınız bitmiyor. Saatli gelen bir bakıcı bulduk, akşamları sinemaya, konsere öyle gittik. Hayatınız çoğunlukla çocuklara göre şekillenecek ama kendinizden vazgeçip, sadece anne-baba rolüne bürünmenize de gerek yok ve zaten yapmamalısınız.

Yerinizde olsam önce psikologa gider, ailemden kaynaklanan kalıplaşmış düşüncelerimin üstüne düşerim. Sonra bir daha düşünürsünüz, çocuk isteyip istemediğinizi... Şahsen, çocuklarım içimde kimsenin kapatamayacağı, her zaman mutluluğumun bir kısmını yutan karadelikleri yok etti. Çok yorucu ve birçok açıdan kısıtlayıcılar ama size verdikleri sevgi, sizin onlara verdiğiniz sevgi, dünyada eşi benzeri olmayan bir şey.

Bencilsiniz diyemem
Şunu örnek verebilirim bir arkadaşım var karı koca gezerlerdi sürekli çocuk olduğunda da bu durum değişmedi. Çocukla beraber geziyorlar çocukla film izliyorlar. Daha yeni ilkokula gidiyor. çocuk 4-5 yaşında anne babası ile kelle paçacıya gidiyordu. Çocuksuz ve çocuklu halleri aynı anlayacağınız belki siz de öyle olursunuz. Ama tek kişinin istemesi ile evlat sahibi olunmaz. İkinizin de istemesi gerekir.

mistralgagnant .!.:

Merhaba herkese. Eşimle bebek sahibi olmakla ilgili kavga ettik. 4 yıldır evliyiz, ilk kez böyle kavga ettik. Bugüne kadar ne birbirimize bağırdık ne de yatağa küs girdik. Bu sefer kötü...
Ben 29 yaşındayım, doktora yapıyorum, az kaldı bitmesine. Sahne sanatları alanında öğretim görevlisiyim. Tiyatrocuyum yani :) İşimi seviyorum. Eşim doktorayı bitirdi, yaylı çalgılar anasanat dalında öğretim görevlisi. O 32 yaşında. Evliliğimizin 2.yılından beri bebek sahibi olmak istiyor. Ben istemiyorum, daha doğrusu kararsızım. Bazen çok duygusal ya da çok bunalmış, yalnız hissettiğim zamanlarda deli gibi istiyorum. Ama o an geçince eski halime dönüyorum. Bebek istemememin belli başlı nedenleri var. Burada da yazılıyor, çok sorunlu çocukluk geçirmiş olanlar var çok sıkıntılı anne babalarla. Benimki öyle değil, görece rahat bir çocukluk da sayılabilir. Ama ruhum doymadı işte. Anne babam çok tahammülsüz insanlardı. Beni pek dinlemezlerdi. Başarılı olduğumda takdir edilmez sürekli başkalarıyla karşılaştırılırdım. Annem sık sık bana küserdi, evdeki bazı yiyecekleri benden saklardı. Üzgün olduğumda teselli edilmezdim, falan. Anne babama hiç yakınlık hissedemedim, hâlâ da öyle. Sonra eşimle tanıştım, aşık olduk, ilk kez çok sevildiğimi hissettim.
Ama her şeyden sonra artık anne olmak bana tahammülsüz, mutsuz olmak gibi gelmeye başladı. Hani sürekli bana muhtaç olan bir canlı var ve ben onun hem bedensel hem de zihinsel ve ruhsal gelişimini desteklemek zorundayım. Hayatım eskisi gibi olmayacak, mutsuz olacağım, annem gibi olacağım. Eşimle birbirimize ayırdığımız vakit ve ilgi çok azalacak. Şimdi mesela her yaz başka bir ülke görüyoruz, yazın evimizin bahçesine çadır kurup kamp yapıyoruz. Film maratonu yapıyoruz, beraber yemek yapıyoruz. Bebek olunca hiçbiri olmayacak. Ben de annem olacağım. Mutsuz olacağız.
Dün tekrar eşimle bunun için tartıştık. "Seni sevdiğimin farkında değil misin? Neden bebekle seni aynı anda sevemeyeyim?" Sonra ben sorunun bu olmadığını söyledim. Tartıştık. Sesler yükselmeye başladı. Baba olmaya hakkı olduğunu söyledi. "Kurtul artık şu saçma düşünceden sen annen değilsin ben baban değilim. Kariyeri bahane etme doktoran bitti bitecek!" dedi. Bencillik ettiğimi bile söyledi. "Demek senin aşkın bana değil sana bebek verme ihtimalime!" dedim. Bir anda yüzü düştü. Özür dilerim, deyip gitti. Onu ilk kez böyle gördüm. Tanıdığım naif adam bu değildi. Sonra gece boyu salonda karanlıkta oturdu. Ben de bahçede oturdum. Sonra orada uyuyakalmışım. Uyandığımda yatağımdaydım. Eşim kahvaltı hazırlıyordu. Gülümseyerek günaydın, dedi. Portakal suyu isteyip istemediğimi sordu falan. Ama bir gerginlik vardı dünden kalma aramızda. Kendimi çok kötü hissediyorum. Gerçekten bencil biri miyim ben diye düşünmekten bunaldım. Şimdi bir de bebek konusunu milyonuncu kez yeniden düşüneceğim. Canım sıkkın yani. Sizce gerçekten bencil biri miyim?

Genişletmek için tıkla...

Yine beraber yemek yaparsınız gezersiniz bence bu bir engel değil eşiniz istekli ve yaşınız küçük yaşlar değil böyle düşünerek zorlanirsiniz kendinize yük edersiniz ... kendinizden bir parca ne kadar güzel bir duygu eminim ki bir bebeginiz olduğunda bu düşündüklerinizi ne kadar saçma diye hatırlarsınız malum kötü zamanlardayiz biraz bekleyebilirsiniz ama bence eşinizle bu durumu konuşun eşinizde size yardımcı destek olan biriyse eğer çok iyi hiç kendinizi oyalamayın . esiniz hakli bence yasinizda ilerliyor neden yapamayasiniz bunlardan ders cikarin kendi cocuguma su şekilde davranacagim Allah nasip ederse en iyilerini yapacağım deyin

Bakamam kucağıma bile alamam derken uykusuzluğa nasıl katlanacağım derken yanmda yanıbaşımda boncuk gözleriyle bana bakan bir küçük adam var.. Ve şuan iyiki diyorum.. Korkmana gerek yokk.. Çünkü.gerçekten de dünyanınn en güzel şeyiymişş.. Eğer birgün çoçuğun olursa ona baktığın zaman anlayacaksın ve keşke daha önce yapsaydm diyeceksin

mistralgagnant .!.:

Köpeğim var, minik bir toy poodle. Akşamları göğsümde uyur kendileri. Severim, hasta olsa üzülür, gece defalarca kalkar kontrol ederim. Ama bebek başka ya. Ne bileyim, yetersiz hissediyorum.

Genişletmek için tıkla...

Çeşit çeşit hayvan büyütmüş, kucağımda uyutmuş, evde yalnız kalmasınlar parka çıksınlar diye işten erken dönmüş biriyim. Yüksek Lisans tezimi de çocuk büyütürken yazdım :) zor ama mümkün. Ayrıca evlenip hemen çocuk isteyenlerden değilim, birkaç sene bekledim hazır değildim

Ben sizi hakli buldum. Anneligin zor geldigi insanlardan biriyim cunku. Aynen dedikleriniz oluyor. Zor bir karar. Anne olmak isteyen her kadinin hakkiysa olmamak da hakki diye dusunuyorum.Esiniz size anlayis gostermeli.

Sona kadar şöyle diyeyim böyle diyeyim diye okudum, sonda romantik komedi senaryosu okuduğumu hissettim. Yorum yapma hevesim kaçtı.

Loreth .!.:

Bir insanın bebek istememesini anlarım, gayet normal bir tercihtir ama anne, babasını örnek alarak, onlara benzeyen bir aileye sahip olacağından endişelendiği için çocuk istememesi, psikologluk bir durum bence. Çok keskin ve negatif yargılarınız var. Bebek olunca birbirinize daha az zaman ayırabileceksiniz, evet ama bu mutsuzlukla eş değer mi olacak acaba? Çocuk büyütmek dehşet yorucu bir şey ama bir çocuk hayatınıza sadece zorluk mu katacak acaba?

Çocuk istemeyen biri asla çocuk yapmamalı, buna katılıyorum. Ama çocuk istmemesinin sebeplerini de sağlıklı bir temele oturtmalı bence. Sizin temeller aile yapınız üzerine kurulu ki, eşiniz haklı siz onlar değilsiniz. Size yaşattıklarını deneyim olarak görebilir, farklı birer anne-baba olabilirsiniz.

Bu arada, eşimle evlenmeden önce 4 yıl birlikte yaşadık. Sonra çok isteyerek iki çocuk yaptık. Eşimle konserden konsere, kamptan kampa koşan insanlardık. 6 aylık bebekle kampa gidiliyor, deneyip gördük. Ha olmadı 1 yaşında gidersiniz. Ebeveynlik fedakarlık gerektiriyor ama hayatınız bitmiyor. Saatli gelen bir bakıcı bulduk, akşamları sinemaya, konsere öyle gittik. Hayatınız çoğunlukla çocuklara göre şekillenecek ama kendinizden vazgeçip, sadece anne-baba rolüne bürünmenize de gerek yok ve zaten yapmamalısınız.

Yerinizde olsam önce psikologa gider, ailemden kaynaklanan kalıplaşmış düşüncelerimin üstüne düşerim. Sonra bir daha düşünürsünüz, çocuk isteyip istemediğinizi... Şahsen, çocuklarım içimde kimsenin kapatamayacağı, her zaman mutluluğumun bir kısmını yutan karadelikleri yok etti. Çok yorucu ve birçok açıdan kısıtlayıcılar ama size verdikleri sevgi, sizin onlara verdiğiniz sevgi, dünyada eşi benzeri olmayan bir şey.

Genişletmek için tıkla...

Çocukları seviyorum aslında. Sadece annem olmaktan ve çocuğa yetememekten korktuğum için istemiyorum. Bir de şu sosyal hayatın kısıtlanması. Ve evlendikten sonra ilk kez birinin beni gerçekten çok sevdiğini hissetmiştim. Şimdi onu bebekle paylaşmak

Kısa yazacağım, evet bencilsiniz.
Çocuk istemeyebilirsiniz, gayet olağan.
Ama bunu eşinize hatta eşiniz olmadan önce kesin ve kati şekilde belirtmeniz gerekiyor.
2 senedir tabiri caizse oyalıyorum diyorsunuz, bu sebeple evet çok bencilsiniz.
Hayatınızda asla istemediğinizi belirtip konuyu kapatmak, bu durum eşinize uymuyorsa ayrılmanız gerekir.

Paresilaaa .!.:

Bencilsiniz diyemem
Şunu örnek verebilirim bir arkadaşım var karı koca gezerlerdi sürekli çocuk olduğunda da bu durum değişmedi. Çocukla beraber geziyorlar çocukla film izliyorlar. Daha yeni ilkokula gidiyor. çocuk 4-5 yaşında anne babası ile kelle paçacıya gidiyordu. Çocuksuz ve çocuklu halleri aynı anlayacağınız belki siz de öyle olursunuz. Ama tek kişinin istemesi ile evlat sahibi olunmaz. İkinizin de istemesi gerekir.

Genişletmek için tıkla...

Biraz bizim çocuğu yetiştirme şeklimize mi bağlı yani? Daha rahat ve komplekssiz olursak çocuk da öyle olur ve hayat devam eder?

Cilvelikedicik .!.:

Yine beraber yemek yaparsınız gezersiniz bence bu bir engel değil eşiniz istekli ve yaşınız küçük yaşlar değil böyle düşünerek zorlanirsiniz kendinize yük edersiniz ... kendinizden bir parca ne kadar güzel bir duygu eminim ki bir bebeginiz olduğunda bu düşündüklerinizi ne kadar saçma diye hatırlarsınız malum kötü zamanlardayiz biraz bekleyebilirsiniz ama bence eşinizle bu durumu konuşun eşinizde size yardımcı destek olan biriyse eğer çok iyi hiç kendinizi oyalamayın . esiniz hakli bence yasinizda ilerliyor neden yapamayasiniz bunlardan ders cikarin kendi cocuguma su şekilde davranacagim Allah nasip ederse en iyilerini yapacağım deyin

Genişletmek için tıkla...

Eşim kesinlikle çok iyi bir baba olur biliyorum. Şu anda bile bana çok destek oluyor. Çok naif bir insan. Ben daha çok kendim yetersiz kalmaktan korkuyorum.

mistralgagnant .!.:

Biraz bizim çocuğu yetiştirme şeklimize mi bağlı yani? Daha rahat ve komplekssiz olursak çocuk da öyle olur ve hayat devam eder?

Genişletmek için tıkla...

Hayır, mizacı hiçbir yetiştirme, yöntem, eğitim vb çözemedi, alt edemedi.
2 apayrı çocuğu olan bir anne olarak yazıyorum.
Ve hayatımda en son isteyebileceğim şey çocuktu:)

Bence annelik büyük bir karar. Ve cocuk olunca en azindan ilk 3 sene yurtdışı zor olur. Öncelikleriniz değişecek. Siz aktif bir sosyal hayatı olan biriymişsiniz o sosyal hayatı kısıtlamanız gerekecek. Baba icin kolay sevecek arada gazini çıkaracak,bezini temizleyecek. Ama onunla 7/24 ilgilenecek olan sizsiniz. Köpek bakmakla bir değil bu köpek 6 ayda büyüyor akıllanıyor tuvalet egitimini komutlarını öğreniyor sizsiz de hayatını devam ettirebilecek olgunluğa geliyor. Buradaki bazı hanımlar ev hanımı olduğu için cocuk onlara büyük bir kısıtlama getirmemiş. Çok kolay bi zorluğu yok kedi köpek bakmakla aynı diyenlere aldırma.

KudrAlobar .!.:

Sona kadar şöyle diyeyim böyle diyeyim diye okudum, sonda romantik komedi senaryosu okuduğumu hissettim. Yorum yapma hevesim kaçtı.

Genişletmek için tıkla...

Başka bir gözle bakınca sahiden öyle olmuş :) Ama ben yaşarken çok üzüldüm. Aslında bana sorarsanız sabahki hoş tavırları o kadar hoş değil. Bu biraz halının altına itmek oluyor, hiçbir şey olmamış gibi devam etmek. Oturup konuşsak daha iyi olurdu ve belki bunu ben yapmalıyım

mistralgagnant .!.:

Merhaba herkese. Eşimle bebek sahibi olmakla ilgili kavga ettik. 4 yıldır evliyiz, ilk kez böyle kavga ettik. Bugüne kadar ne birbirimize bağırdık ne de yatağa küs girdik. Bu sefer kötü...
Ben 29 yaşındayım, doktora yapıyorum, az kaldı bitmesine. Sahne sanatları alanında öğretim görevlisiyim. Tiyatrocuyum yani :) İşimi seviyorum. Eşim doktorayı bitirdi, yaylı çalgılar anasanat dalında öğretim görevlisi. O 32 yaşında. Evliliğimizin 2.yılından beri bebek sahibi olmak istiyor. Ben istemiyorum, daha doğrusu kararsızım. Bazen çok duygusal ya da çok bunalmış, yalnız hissettiğim zamanlarda deli gibi istiyorum. Ama o an geçince eski halime dönüyorum. Bebek istemememin belli başlı nedenleri var. Burada da yazılıyor, çok sorunlu çocukluk geçirmiş olanlar var çok sıkıntılı anne babalarla. Benimki öyle değil, görece rahat bir çocukluk da sayılabilir. Ama ruhum doymadı işte. Anne babam çok tahammülsüz insanlardı. Beni pek dinlemezlerdi. Başarılı olduğumda takdir edilmez sürekli başkalarıyla karşılaştırılırdım. Annem sık sık bana küserdi, evdeki bazı yiyecekleri benden saklardı. Üzgün olduğumda teselli edilmezdim, falan. Anne babama hiç yakınlık hissedemedim, hâlâ da öyle. Sonra eşimle tanıştım, aşık olduk, ilk kez çok sevildiğimi hissettim.
Ama her şeyden sonra artık anne olmak bana tahammülsüz, mutsuz olmak gibi gelmeye başladı. Hani sürekli bana muhtaç olan bir canlı var ve ben onun hem bedensel hem de zihinsel ve ruhsal gelişimini desteklemek zorundayım. Hayatım eskisi gibi olmayacak, mutsuz olacağım, annem gibi olacağım. Eşimle birbirimize ayırdığımız vakit ve ilgi çok azalacak. Şimdi mesela her yaz başka bir ülke görüyoruz, yazın evimizin bahçesine çadır kurup kamp yapıyoruz. Film maratonu yapıyoruz, beraber yemek yapıyoruz. Bebek olunca hiçbiri olmayacak. Ben de annem olacağım. Mutsuz olacağız.
Dün tekrar eşimle bunun için tartıştık. "Seni sevdiğimin farkında değil misin? Neden bebekle seni aynı anda sevemeyeyim?" Sonra ben sorunun bu olmadığını söyledim. Tartıştık. Sesler yükselmeye başladı. Baba olmaya hakkı olduğunu söyledi. "Kurtul artık şu saçma düşünceden sen annen değilsin ben baban değilim. Kariyeri bahane etme doktoran bitti bitecek!" dedi. Bencillik ettiğimi bile söyledi. "Demek senin aşkın bana değil sana bebek verme ihtimalime!" dedim. Bir anda yüzü düştü. Özür dilerim, deyip gitti. Onu ilk kez böyle gördüm. Tanıdığım naif adam bu değildi. Sonra gece boyu salonda karanlıkta oturdu. Ben de bahçede oturdum. Sonra orada uyuyakalmışım. Uyandığımda yatağımdaydım. Eşim kahvaltı hazırlıyordu. Gülümseyerek günaydın, dedi. Portakal suyu isteyip istemediğimi sordu falan. Ama bir gerginlik vardı dünden kalma aramızda. Kendimi çok kötü hissediyorum. Gerçekten bencil biri miyim ben diye düşünmekten bunaldım. Şimdi bir de bebek konusunu milyonuncu kez yeniden düşüneceğim. Canım sıkkın yani. Sizce gerçekten bencil biri miyim?

Genişletmek için tıkla...

Bence sen çok mükemmel bi anne olacaksın, cidden söylüyorum...annenin sana veremediklerini sen fazlasıyla vereceksin emin ol..

Ayrıca bebeğin olunca hayatında bambaşka bi pencere açılıyo, onunla yaşayacağınız öyle anlar olacak ki, bahçede yaptığın kamptan, heryaz yaptığın yurtdışı seyahatlerinden, eşinle izlediğiniz film, beraber yemek yapma vs. etkinliklerinizden aldığın hazdan bambaşka ve tarif edilemez bi mutluluk...onun ilk gülüşü, ilk dişi, ilk anne baba demesi, ilk adımları...hepsi hayatına ayrı bi renk katacak..tabi zorlukları da olacak ama çocuğunun sevgisi hepsini unutturacak..ve keşke daha önce anne olsaydım diyeceksin...

Mesela şuan 14 aylık kızım yerde emekliyor, onun tatlı gülüşünü, bana sarılmasını, anne diye kucağıma atılmasını dünyalara değişmem..

Ayrıca eşinle aranızdaki bağ ve sevgide kuvvetlenecek..öncekinden daha kaliteli ve eğlenceli vakit geçireceksiniz, yine aynı şekilde gezebilir, beraber film izleyebilir, yemek yapabilir, seyahat edebilirsiniz çocuğunuzla birlikte...
Eşinizi anlamaya çalışın, ve bakış açınızı değiştirin, olumlu düşünün derim..

TeAmoIG .!.:

Bakamam kucağıma bile alamam derken uykusuzluğa nasıl katlanacağım derken yanmda yanıbaşımda boncuk gözleriyle bana bakan bir küçük adam var.. Ve şuan iyiki diyorum.. Korkmana gerek yokk.. Çünkü.gerçekten de dünyanınn en güzel şeyiymişş.. Eğer birgün çoçuğun olursa ona baktığın zaman anlayacaksın ve keşke daha önce yapsaydm diyeceksin

Genişletmek için tıkla...

Bir yanım istiyor, ama endişelerim var.

mistralgagnant .!.:

Çocukları seviyorum aslında. Sadece annem olmaktan ve çocuğa yetememekten korktuğum için istemiyorum. Bir de şu sosyal hayatın kısıtlanması. Ve evlendikten sonra ilk kez birinin beni gerçekten çok sevdiğini hissetmiştim. Şimdi onu bebekle paylaşmak

Genişletmek için tıkla...

Ay saçmalık, kusura bakmayın. =) Ama bunun saçmalık olduğunu da ancak yaşayıp görünce anlıyorsunuz, o kısmı da anlıyorum.

İkinci kızıma hamileyken dedim ki, ya büyük kızımı o kadar seviyorum ki, hayatımda o kadar büyük bir yeri var ki, acaba ikinciye karşı nasıl hissedeceğim? Sanki bütün sevgimi ona verdim, ikinciye ne kaldı? Sonra doğdu, anladım ki kendi sevgisiyle ve yeriyle geliyorlar, özel bir çaba sarf etmenize gerek kalmıyor.

Kimsenin sevgisi paylaşılmıyor kısaca, sevgi kapasitesi artıyor. Eşiniz elbette çocuğuyla ilgilenecek, sevgisini, zamanını ona verecek, ama bu sizden esirgeyip, ona verdiği bir şey olmayacak. Size gösterdiği ilgi ve sevgiden bağımsız, sıfırdan filizlenen bir sevgi olacak. Anlatabildim umarım. Belki bu sevgiyi birbirinize göstermek için daha az zamanınız olacak ama bu sevginin azaldığı anlamına gelmez, eğer siz onu korumayı becerebilirseniz.

Bir de şu var, çocuk sorunlu evlilikleri daha beter hale getiriyor ama eğer sağlam bir ilişkiniz, aşkınız varsa, hayatınızdaki adamı baba rolünde izlemenin büyülü bir tarafı var. İlle çocuk yapın diyecek halim yok tabi, ama en azından negatife odaklı olmayın ve ailenizi rol model almayın. Bu sorunun üstesinden gelmek için de yardım alın. Sonra bakarsınız çocuk meselesine, daha gençsiniz. Ben de ilk kızımı 32 yaşımda doğurdum bu arada.