Hiçbir şey yapamaz o hastalar. Anca uzaktan konuşurlar. Korktuğunu bilirlerse daha da cesur olurlar. Neden aramadın derlerse vaktim yok, telefonu duymadım, şarjım bitmiş, bebeğim uyumuyor telefona bakamıyorum merak eden gelsin görsün ben artık evden çıkamıyorum, diyeceksin bitecek.Bana daha 4-5 yaşımdan beri lanetli muamelesi yapıldı paranoyak anneannem ve annem tarafından . Bana diyordu ki annen ilerde verem olursa senin yüzünden ,annen hastalanırsa sebebi sensin . Annemde bana sürekli ben senle çok uğraştım seni çok dinledim en çok sana vakit ayırdım beni en çok sen yıprattın diyip duruyor . Küçükken beni bırakıp şehir dışına giden , sırf kurtulmak için beni yaşım tutmamasına rağmen okula kaydeden, ameliyatıma bile anneannemle yollayan insanlar , yanımdan geçerken bi tane yapıştırmalar . Ben kendimi çok iğrenç hissettim . Erkek kardeşim çok kindar annem gibi. Şimdi yine annem ona bu beni üzdü ben hasta olursam onun yüzünden felan derse erkek kardeşim bana veya sevdiğim birine zarar verir diye korkuyorum çünkü manyakça şeyler paylaşan biri kısasa kısas şeriat felan böyle düşünceleri olan biri . Şuan çocuğum var diye böyle bi korkuya girdim . Kendim için değil evladım eşim için korkuyorum . Çünkü onlar beni kullanmak istiyorlar .duygularımı paramı hayatımı . Ben uzaklaşınca bilendiler bana
Kardeşim o kısasa kısası yeni paylaşmadı hani görüşü o eskiden beri anksiyetemden sanırım kafamda kuruyorum bana bişe yapar mı diye evladım doğdu ya böyle streslere girdimKıyamam size ya o kadar içe dokundu ki anlatamam. Psikolojinizi düzeltmen için terapileri sakın aksatma. Kardeşin gibiler boş atar anca, kendince erkeklik taslıyo annesini koruyo. Kesip atman lazım bu kangren olmuş insanları. İmkan varsa şehir değiş, tel değiş her şeyi değiş izini kabettir. Yere göğe koyamadığı oğluyla yaşasın
Ya zaten anneme duygularımı anlattım ve eğer bana iyi davranmayacaksa mesafe koyalım dedim . Üzülüyorum dedim . Bana yolun açık olsun mutlu ol dedi . Babam aramazdı o aramaya başladı ama hiçbirini samimi bulmuyorum olan bana oldu yalnızım ailem akrabam kardeşim kimsem yok o taraftan . Üstüne psikolojik sıkıntılar bıraktılar canım çok yanıyor . Aylardır öyle iyidimmki terapiler çok işe yaramıştı . Bile bile üzüldüğüm şeyleri yaptılar yalvardım dinlemedi . Hatırlatma dedim bak ben travma tedavisi alıyorum dedim hatırlattı . Yine ben depresif moddayımHiçbir şey yapamaz o hastalar. Anca uzaktan konuşurlar. Korktuğunu bilirlerse daha da cesur olurlar. Neden aramadın derlerse vaktim yok, telefonu duymadım, şarjım bitmiş, bebeğim uyumuyor telefona bakamıyorum merak eden gelsin görsün ben artık evden çıkamıyorum, diyeceksin bitecek.
Ben de sizinle benzer bir hikayeye sahibim. Öfke sorunum vardı bu hem eşimle çift terapisi hem de bireysel terapiye gittim. Eşimle olan karıkoca ilişkime bile laf ediyorlardı. Eşimle işlerim var onlarla her buluşmaya gidemiyorum diye laf yiyordum. Bunun haricinde aile bireyleri sizinkiler gibi. Terapi sürecinde hep bu olaylar konuşulduğu için günlerim aşırı mutsuz geçiyordu ama bunlar iyileşmenin bir parçası. Aileme derdimi anlattım sizinkiler gibi umursamadılar nankörlükle suçlandım kardeşimle açık şekilde şiddet sorunundan dolayı görüşmeyi reddettiğim için uzun süre yepki gördüm telefondan aranıp hep rahatsız edildim hep kavga etmeye çalıştılar. Sonra da okey dedim sorun değil hiçbişiy demedim varsayın içiniz rahat olsun. Bunu terapistim önermezdi ama ben mecburen böyle yaptım. Sonrasında da yoğun hayatımı bahane edip onlarla görüşmeyi azalttım. Belirli seviyede özel hayatımdan elimden geldiğince uzak tutarak iletişim kuruyoruz. Yalnızca istedikleri kelimeler kurup günü kurtarıyorum. İstemedikleri bir laf ettiğimde tepki gelmeye başladığında üstelemiyorum okey sen ne diyosan odur diyip geçiyorum. Artık kafam rahat. Size de öneririmTerapistime göre de annem narsist evet mesafe koymamı söyledi . Ama çok ağrıma gitti lohusayım ya kaldıramadım doğum yaptım 20. Gün psikologdaydım . Doğumum o kadar zor geçti ki sonra yoğun bakım olayları sonra bunlar kaldıramadım hep ağlayasım geliyor eşim bana destek ama onu da bıktırmakta korkuyorum çünkü mutlu olayım diye herşeyi yapıyor . Sorun şu ki bu insanlarla büyüdüğüm için bazı sorunlarım var çok hassasım , özşefkat eksikliğim anksiyetem var . Sağlıklı insanlar gibi düşünemeyeviliyırum en kötü üzüldüğümde beynim sürekli olumsuz şeyler düşünüyor . Ya bana zarar verirseler ya üstüme gelirseler ben çocuğumu anneanne dede dayı kimsesi olmadan mı büyütcem bi kahve içeceğim arkadaşım bile yok . Çocuğum beni sorunlu görür mü niye çevremde kimse yok diye ona nası anlatcam . Evde bunalıyorum bi kapımı vuran yok . Çok daraldım
Bende aynısını yaşadım.Lohusalıktan mı böyleyim evden dışarı çıksam diyorum bebiş daha yeni hasta olur eder tek olsam alıp başımı çıkcam dolaşcam kendimi eve hapsolmuş gibi hissediyorum bunalıyorum kapımı vuran yok ailemden arayanım yok . Eşim çok destek sağ olsun ama içimde çok büyük bi yara var
Terapiye devam et, geçecek zamanla. Sana sığınak tanımlamadı mı terapistin? Oraya git. Benimki kayaların üzerinden kumsala bakan cam duvarlı taş bir ev, salep ve sıcak çikolata kokuyor. Git güvenli bölgene, nefes al derin derin. Yolun açık olsun mu dedi, şahane. Aç yolunu geride kalsınlarYa zaten anneme duygularımı anlattım ve eğer bana iyi davranmayacaksa mesafe koyalım dedim . Üzülüyorum dedim . Bana yolun açık olsun mutlu ol dedi . Babam aramazdı o aramaya başladı ama hiçbirini samimi bulmuyorum olan bana oldu yalnızım ailem akrabam kardeşim kimsem yok o taraftan . Üstüne psikolojik sıkıntılar bıraktılar canım çok yanıyor . Aylardır öyle iyidimmki terapiler çok işe yaramıştı . Bile bile üzüldüğüm şeyleri yaptılar yalvardım dinlemedi . Hatırlatma dedim bak ben travma tedavisi alıyorum dedim hatırlattı . Yine ben depresif moddayım
Bana kutuya kapatmayı öğretti ama şöyle bi durum oldu . Geçen babam aradı hal hatır sormaya , rahmimde bi sorun çıktığını söyledim . Zaten üzülmüştüm buna . Kontrolüm var bu haftasonu .Annem de üzüldüm felan dedi . Ama sonra ne aradı ne sordu . Ve bu durumun ertesi günü ınstagramdan ben sana çok iyilik etmiştim sen beni hançerledin tarzında bi paylaşım yaptı . O günden beri kendimi toparlayamıyorum. Nasıl benim rahatsızlığım varken bunu bile bile öyle bir şey paylaşır . Instahrandan sildim hemen onu .Yaşadıklarım çok ağrıma gidiyor . Sanki ölürsem daha iyi olcak kimseye kendime dahi faydam yok gibi hissetmeye başladımTerapiye devam et, geçecek zamanla. Sana sığınak tanımlamadı mı terapistin? Oraya git. Benimki kayaların üzerinden kumsala bakan cam duvarlı taş bir ev, salep ve sıcak çikolata kokuyor. Git güvenli bölgene, nefes al derin derin. Yolun açık olsun mu dedi, şahane. Aç yolunu geride kalsınlargit dedin ben de gittim dersin lohusalık çarpmış seni, düne ağlamaktan yarını kurtaramıyorsun, kalan ömrün gidenden daha uzun, kabustu geçti. Şimdi güç sende, kardeşin de anasını alsın koynuna pışpışlasın.
Senin yanında bacın ne bileyim bi başkası var mı peki ? Eşim dostun nasıl sana karşıBende aynısını yaşadım.
Geçecek emin ol.
Aramazlar gelmezler bekleme.
Bana hamile iken annem baktı. Ama çok riskli ve zorun zoru bi hamilelikti anlatamam yaşadıklarımı, doğum yaptım 4 ay baktı bana ki iyileşemedim yürüyemiyordum bile…
Mecburen baktı diyelim…
İyileştiğim gibi beni sıpıtıp attılar..
Boşver eşine, çocuğuna odaklan.
Geçmiş olsun bu arada gerçekten zor şeyler yaşamışsınSenin yanında bacın ne bileyim bi başkası var mı peki ? Eşim dostun nasıl sana karşı
Gerçekten aynı şeyleri yaşamışız sayılır . Ben de sırf oraya gidemiyorum diye bi ton ısrar tripler eşime bana tuhaf davranışlar . Gittiğimde televizyondan başlaeınınkaldırmazlar . Ben çok acı çekiyorum sanki kimseye artık iyi gelemem kendime de gelemem bittim gibi hissetmeye başladım . Çok aşırı ağırıma gidiyor kabul edemiyorum . Kaygı bozukluğum psikolojik sorunlarımı kafama takıyorum . Benim de öfke sorunum vardı terapiyle aştım . Yani benim eşim etrafımda dört dönerken ben mutluluk saçmam gerekirken Şuan oturmuş ağlayarak burda bunları konuşuyorum . Hayatımdan hala daha çalıyorlar ya da ben istemsiz buna izin veriyorum . Bu da bana çok koyuyorBen de sizinle benzer bir hikayeye sahibim. Öfke sorunum vardı bu hem eşimle çift terapisi hem de bireysel terapiye gittim. Eşimle olan karıkoca ilişkime bile laf ediyorlardı. Eşimle işlerim var onlarla her buluşmaya gidemiyorum diye laf yiyordum. Bunun haricinde aile bireyleri sizinkiler gibi. Terapi sürecinde hep bu olaylar konuşulduğu için günlerim aşırı mutsuz geçiyordu ama bunlar iyileşmenin bir parçası. Aileme derdimi anlattım sizinkiler gibi umursamadılar nankörlükle suçlandım kardeşimle açık şekilde şiddet sorunundan dolayı görüşmeyi reddettiğim için uzun süre yepki gördüm telefondan aranıp hep rahatsız edildim hep kavga etmeye çalıştılar. Sonra da okey dedim sorun değil hiçbişiy demedim varsayın içiniz rahat olsun. Bunu terapistim önermezdi ama ben mecburen böyle yaptım. Sonrasında da yoğun hayatımı bahane edip onlarla görüşmeyi azalttım. Belirli seviyede özel hayatımdan elimden geldiğince uzak tutarak iletişim kuruyoruz. Yalnızca istedikleri kelimeler kurup günü kurtarıyorum. İstemedikleri bir laf ettiğimde tepki gelmeye başladığında üstelemiyorum okey sen ne diyosan odur diyip geçiyorum. Artık kafam rahat. Size de öneririm
Hepsinin sosyal medya ve hikayelerini engelle. Bunları görmek zorunda değilsin. Hatta engellemene bile gerek yok bakmayacaksın hepsi bu kadar. Senin baktığını gördükçe daha fazla paylaşım yapıyorlardır. Ayrıca sen hasta olmuşsun hançer ne alaka, sana yolladığını nereden çıkardın ki, alsın hançeri üzerine otursun haspam. Bak sen kendini korumazsan kimse seni korumaz. Caba ne yapıyorlar diye bile düşünme.Bana kutuya kapatmayı öğretti ama şöyle bi durum oldu . Geçen babam aradı hal hatır sormaya , rahmimde bi sorun çıktığını söyledim . Zaten üzülmüştüm buna . Kontrolüm var bu haftasonu .Annem de üzüldüm felan dedi . Ama sonra ne aradı ne sordu . Ve bu durumun ertesi günü ınstagramdan ben sana çok iyilik etmiştim sen beni hançerledin tarzında bi paylaşım yaptı . O günden beri kendimi toparlayamıyorum. Nasıl benim rahatsızlığım varken bunu bile bile öyle bir şey paylaşır . Instahrandan sildim hemen onu .Yaşadıklarım çok ağrıma gidiyor . Sanki ölürsem daha iyi olcak kimseye kendime dahi faydam yok gibi hissetmeye başladımbu durumları aşamayacağım , kimle konuşcam çare bulamıyorum eşimi de artık darlamak istemiyorum . Ona da iyi gelemiyorum gibi hissediyorum . Yetersizlik hissi oluştu bende .Bundan 2 ay önce cıvıl cıvıl olan ben şimdi halim hal değil …
Buraya yazıp ağlamak da iyi geliyor insana, ben yazdıktan ve insanlarla konuştuktan sonra çok daha iyi hissetmiştim. Yazılanları okudukça ferahlayacaksın. Çünkü aslında yalnız değilsinGerçekten aynı şeyleri yaşamışız sayılır . Ben de sırf oraya gidemiyorum diye bi ton ısrar tripler eşime bana tuhaf davranışlar . Gittiğimde televizyondan başlaeınınkaldırmazlar . Ben çok acı çekiyorum sanki kimseye artık iyi gelemem kendime de gelemem bittim gibi hissetmeye başladım . Çok aşırı ağırıma gidiyor kabul edemiyorum . Kaygı bozukluğum psikolojik sorunlarımı kafama takıyorum . Benim de öfke sorunum vardı terapiyle aştım . Yani benim eşim etrafımda dört dönerken ben mutluluk saçmam gerekirken Şuan oturmuş ağlayarak burda bunları konuşuyorum . Hayatımdan hala daha çalıyorlar ya da ben istemsiz buna izin veriyorum . Bu da bana çok koyuyor
Evet güvenli alan oluşturmadık bana . Meditasyon felan önerdi öyle .. yalnız değilim gerçekten bir çok insan farklı şeyler yaşamış görüyorum .ama galiba ben çok duygusal yaklaşıyorum ve Şuan buna hakim olamıyorum .Buraya yazıp ağlamak da iyi geliyor insana, ben yazdıktan ve insanlarla konuştuktan sonra çok daha iyi hissetmiştim. Yazılanları okudukça ferahlayacaksın. Çünkü aslında yalnız değilsin
Hormonlar ve anksiyetenin etkisi, mücadele ederek çıkılıyor bu noktaya, sen haksızlık evresindesin biz ittir et evresine varmışız, zamanla bunlar, ama durup durup düşünürsen geçmez. İlgini çekip kafanı oyalayacak bir dizi izle iş yaparken de bebeği emzirirken de izle, kendine düşünme fırsatı bırakma, o zaman daha iyi hissedeceksinEvet güvenli alan oluşturmadık bana . Meditasyon felan önerdi öyle .. yalnız değilim gerçekten bir çok insan farklı şeyler yaşamış görüyorum .ama galiba ben çok duygusal yaklaşıyorum ve Şuan buna hakim olamıyorum .
O evreye varırken bunları yaşadınız mı sizde ? Evet ben tüm gün bunları düşünüyorum sanırımHormonlar ve anksiyetenin etkisi, mücadele ederek çıkılıyor bu noktaya, sen haksızlık evresindesin biz ittir et evresine varmışız, zamanla bunlar, ama durup durup düşünürsen geçmez. İlgini çekip kafanı oyalayacak bir dizi izle iş yaparken de bebeği emzirirken de izle, kendine düşünme fırsatı bırakma, o zaman daha iyi hissedeceksin
Yaşamaz mıyım, günlerce hatta aylarca kendime gelemediğim oldu ama dediğim gibi düşünmemek için çaba göster, başka şeyler düşün, dediğim gibi dizi izle.O evreye varırken bunları yaşadınız mı sizde ? Evet ben tüm gün bunları düşünüyorum sanırım
Daha çok yeni anne olduğun için duygularını korkularını 1000le çarp, öyle bi etkisi var işte. Biraz daha zaman geçsin duygularını daha kontrollü tutabileceksin, sana bunları düşündüren anksiyeten sürekli kaygı halinde olumsuz senaryolar beynini dolar olmadık zamanda. Bu geçmeyecek bir şey değil emin ol geçicek, sen değişeceksin evrileceksin herkese ittiri çekip yoluna bakacaksın, o zaman iyileşeceksin.Kardeşim o kısasa kısası yeni paylaşmadı hani görüşü o eskiden beri anksiyetemden sanırım kafamda kuruyorum bana bişe yapar mı diye evladım doğdu ya böyle streslere girdim
Hayir yok.Senin yanında bacın ne bileyim bi başkası var mı peki ? Eşim dostun nasıl sana karşı
Hastalıkla alakası yok annen klasik pipi sevicilerden, uzak dur rahat et ...Merhaba kızlar bu siteye sırf bu üzüldüğüm konu için fikir almak amacıyla katıldım lütfen gören arkadaşlar yorum yapabilirseniz bu lohusa arkadaşınıza yardımcı olursanız çok sevinirim , anlaşılmaya çok ihtiyacım var .
Konuyu çok uzatıp sizleri sıkmak istemem ama önemli detayları vereceğim .
Annem evlat ayrımı yapan biri şöyle ki küçüklükten beri kardeşimi daha çok sevdiğini hissettim ve psikolojim bozuldu beni küçükken psikoloğa getirdiler sen kardeşini kıskanıyorsun dediler ama hayır ben annemi kıskanıyordum çünkü bana sanki ben yükmüşüm gibi davranıyordu .
Yıllarca bu duruma üzüldüm sonra bir gün tüm arkadaşlarının içerisinde itiraf etti ben oğlumu daha çok seviyorum çünkü o küçükken hastaydı dedi . Be oğlunu kendi babasına benzetiyormuş .
Annem okb panik atak rahatsızlıkları olan ama asla tedavi almayan hatta kanser olsam dahi bana tedavi yaptırmayın diyen biri .
Ben doğum yaptım bebeğim yoğun bakıma alındı annem bana bakkk insan hasta çocuğuna ne düşkün oluyormuş dimi dedi aniden çok ağrıma gitti burda bile bana evlat ayrımcılığını onaylamam için evladımdan en zor zamanımda beni vurdu .
Ben anksiyete bozukluğu olan biriydim öfkelerim okuyordu bazen kendime hakim olamıyorum. Ailem aşırı baskıcı gülmeye oturmaya kalkmaya bakışa herşeyden anlam çıkaran tuhaf tipler . Babam aşırı şiddet uyguladı bana hem de bi espiriden bi odadan çıkınca ayak uzatmam gibi basit sebeplerden dolayı . Hem çalıştım para getirdim hem şiddet uygulandı bana üniversite zamanım düşünün .
Hiçbir zaman yaranamadım hep sinirim konuşuldu . Stresten üetiker oldum 6 yıl kaşındım bana sen hastalık hastasısın, sen tımarhaneliksin , sen sorunlusun dediler .
Aklımda sorun yoktu evde ders çalışarak Türkiye dereceleri yaptım . Bi kutlanmadı bile .
Annem babam ne alsam beğenmez sen zevksizsin derler . Özellikle annem beni hep kusurlu bulurdu nedense . Küçğktwn beri kendimi beğenmem kaygılıyım ve bunlar seninle alakalı der kendinde hata bulmaz . Sen babana benziyorsun der . Bu tip bi aile .
Doğum arefesinde sürekli istediği olmayınca yaptığı ısrarlarla bana sinir krizi geçirtti .
İstediği olmayınca her gün 20 defa istediği şeyi tekrar söylüyor . Sinirlenince de duygusal manipülasyon yapıp sen sinirlisin diyor . Küçükten beri bana böyle . Sen sinirlendin özür dileme , yanıma gelme , bana sarılma . Hiç sarılmadı bana üzüldüğümde . Başımı okşamadı . Babam dövdü vücudum mosmor yanıma bile gelmedi . Kardeşin gibi sussan dayak yemezdin dedi . Ben de yıllarca kendimi suçladım . Taa ki bu doğum olayına kadar .
Bebeğimin yoğun bakıma alındığı gün çok aşırı kötü oldum zaten doğumum kötü geçti çok travmatikti . Annem bile ben senin doğumun gibi doğum görmedim dediği bi doğumdu . 3 gün sonra bebeğimi yoğun bakıma aldılar . O gün gerginim diye yine bana anne çok üzgünüm sarılalım mı dediğimde hayır sen sinirlisin sana sarılmıcam dedi . O gün patladım artık . Ben pislik miyim dedim bana sarılmıyorsun .
Sonra bana iyiki eşinle ayrılmadın başta kavga ediyordunuz ya iyiki aldırmadın bu çocuğu çok tatlı felan dedi . Daha 2 gün olmuş doğum yapalı bana kötü anıları hatırlattı . Defalarca ona anne bak benle sürekli geçmişi konuşuyorsun yapma ben üzülüyorum , bak terapi alıyorum uğraşıyorum yapma dememe rağmen yine yaptı . Üzüldüm diyince de baakkkk üzülmek nası duyguymuş sen benim anneliğimi beğenmiyordun ben de üzülmüştüm dedi .
Çocuğuma hediyeler geldi halaları tarafından altınlar vs odaya gelmiyor bakmıyor ne zaman birileri benimle ilgilense morali bozuluyor huzursuz oluyor . Ben mi uyduruyorum diye düşündüm en son eşimle konuştum eşim ise bunların 1 buçuk yıldır zaten farkındaymış bana üzülmiyim diye söylememiş annemi arkadan da uyarmasına rağmen annem sırf ben üzüleyim diye istemediğim konuları konuşuyormuş .
Çok ağrıma gidiyor . Ben de bir whatsapp durumu paylaştım . Sadece ailem görecek şekilde . Psikoloğa gittiğim günden yoruldum tarzında . Anneme duygularımı anlattım kabul etmiyorum dedi . Ben de o zaman araya birbirimizi üzmeyeceğimiz mesafe koyalım dedim . Yolun açık olsun dedi .Kardeşim bana rest çekti . Ve dediki senin derdin önemli değil annemi üzemezsin dertlerini kendin hallet işim düşerse bana yazma felan dedi . Annem durumlar paylaşıyor ben onu arkadan hançerlemişim felan . Bana sürekli yıllardır böyle yapıyor . Anlatıyorum anlatıyorum sen istesen düzelirsin biz naptık ki felan diyor ama istediği insana da böyle davranmıyor . Hani bana kasten yapıyor artık gören diyor ki annen seni mi kıskanıyor . Sürekli sen çocuğunu kilolu doğurdun çünkü istediğini yedin ben sizde yiyememiştim. Sen küçükken çok uğraştırdın beni çok süt taşıdık biz sana çok iştahlıydın . Yıllardır sürekli biz senle çok uğraştık diyor . Yediğimi içtiğimi konuşup duruyor . Yok sen hamilelik mi geçirdin ki eşin hep sana yardım etti , yok ben şöyle zorlandım sen rahatsın . Hep kendiyle beni kıyaslıyor .
Ben de yıllarca kendimi ezik değersiz suçlu yük iğrenç hissettim psikolojim bozuldu gittim onlara herşeyi aldım mobilyadan telefona kıyafete herşeyi . Hep yaranmaya çalıştım . Meğer fiyasko içindeymişim . Psikoloğumda onlar seni manipüle etmişler dedi kadın bile halime üzüldü .
Şimdi ben değersizlik eksiklik kusurluluk şemalarımı düzeltmeye çalışıyorum psikologlarda . Hem çocuğuma tek başıma bakmaya çalışıyorum bu kafayla . Çok moralim bozuk bunları lohusayken farketmek çok ağrıma gitti . Bana yardımcı olun lütfen . Sanki bana zarar verecekler beni öldürmek istiyorlar dertten diye düşünüyorum .1 ay oldu bir kere bile arayıp nasılsın kızım demedi . Hep kendi duyguları önemli benimkiler değersiz . Çok ağrıma gidiyor arkadaşlar .
Uzak duruyorum fakat Şuan psikolojik tedavi almış olmayı aklıma gelen saçma sapan düşüncelerin onlar yüzünden olması o kadar ağrıma gidiyor kiHastalıkla alakası yok annen klasik pipi sevicilerden, uzak dur rahat et ...