Merhaba kızlar bu siteye sırf bu üzüldüğüm konu için fikir almak amacıyla katıldım lütfen gören arkadaşlar yorum yapabilirseniz bu lohusa arkadaşınıza yardımcı olursanız çok sevinirim , anlaşılmaya çok ihtiyacım var .
Konuyu çok uzatıp sizleri sıkmak istemem ama önemli detayları vereceğim .
Annem evlat ayrımı yapan biri şöyle ki küçüklükten beri kardeşimi daha çok sevdiğini hissettim ve psikolojim bozuldu beni küçükken psikoloğa getirdiler sen kardeşini kıskanıyorsun dediler ama hayır ben annemi kıskanıyordum çünkü bana sanki ben yükmüşüm gibi davranıyordu .
Yıllarca bu duruma üzüldüm sonra bir gün tüm arkadaşlarının içerisinde itiraf etti ben oğlumu daha çok seviyorum çünkü o küçükken hastaydı dedi . Be oğlunu kendi babasına benzetiyormuş .
Annem okb panik atak rahatsızlıkları olan ama asla tedavi almayan hatta kanser olsam dahi bana tedavi yaptırmayın diyen biri .
Ben doğum yaptım bebeğim yoğun bakıma alındı annem bana bakkk insan hasta çocuğuna ne düşkün oluyormuş dimi dedi aniden çok ağrıma gitti burda bile bana evlat ayrımcılığını onaylamam için evladımdan en zor zamanımda beni vurdu .
Ben anksiyete bozukluğu olan biriydim öfkelerim okuyordu bazen kendime hakim olamıyorum. Ailem aşırı baskıcı gülmeye oturmaya kalkmaya bakışa herşeyden anlam çıkaran tuhaf tipler . Babam aşırı şiddet uyguladı bana hem de bi espiriden bi odadan çıkınca ayak uzatmam gibi basit sebeplerden dolayı . Hem çalıştım para getirdim hem şiddet uygulandı bana üniversite zamanım düşünün .
Hiçbir zaman yaranamadım hep sinirim konuşuldu . Stresten üetiker oldum 6 yıl kaşındım bana sen hastalık hastasısın, sen tımarhaneliksin , sen sorunlusun dediler .
Aklımda sorun yoktu evde ders çalışarak Türkiye dereceleri yaptım . Bi kutlanmadı bile .
Annem babam ne alsam beğenmez sen zevksizsin derler . Özellikle annem beni hep kusurlu bulurdu nedense . Küçğktwn beri kendimi beğenmem kaygılıyım ve bunlar seninle alakalı der kendinde hata bulmaz . Sen babana benziyorsun der . Bu tip bi aile .
Doğum arefesinde sürekli istediği olmayınca yaptığı ısrarlarla bana sinir krizi geçirtti .
İstediği olmayınca her gün 20 defa istediği şeyi tekrar söylüyor . Sinirlenince de duygusal manipülasyon yapıp sen sinirlisin diyor . Küçükten beri bana böyle . Sen sinirlendin özür dileme , yanıma gelme , bana sarılma . Hiç sarılmadı bana üzüldüğümde . Başımı okşamadı . Babam dövdü vücudum mosmor yanıma bile gelmedi . Kardeşin gibi sussan dayak yemezdin dedi . Ben de yıllarca kendimi suçladım . Taa ki bu doğum olayına kadar .
Bebeğimin yoğun bakıma alındığı gün çok aşırı kötü oldum zaten doğumum kötü geçti çok travmatikti . Annem bile ben senin doğumun gibi doğum görmedim dediği bi doğumdu . 3 gün sonra bebeğimi yoğun bakıma aldılar . O gün gerginim diye yine bana anne çok üzgünüm sarılalım mı dediğimde hayır sen sinirlisin sana sarılmıcam dedi . O gün patladım artık . Ben pislik miyim dedim bana sarılmıyorsun .
Sonra bana iyiki eşinle ayrılmadın başta kavga ediyordunuz ya iyiki aldırmadın bu çocuğu çok tatlı felan dedi . Daha 2 gün olmuş doğum yapalı bana kötü anıları hatırlattı . Defalarca ona anne bak benle sürekli geçmişi konuşuyorsun yapma ben üzülüyorum , bak terapi alıyorum uğraşıyorum yapma dememe rağmen yine yaptı . Üzüldüm diyince de baakkkk üzülmek nası duyguymuş sen benim anneliğimi beğenmiyordun ben de üzülmüştüm dedi .
Çocuğuma hediyeler geldi halaları tarafından altınlar vs odaya gelmiyor bakmıyor ne zaman birileri benimle ilgilense morali bozuluyor huzursuz oluyor . Ben mi uyduruyorum diye düşündüm en son eşimle konuştum eşim ise bunların 1 buçuk yıldır zaten farkındaymış bana üzülmiyim diye söylememiş annemi arkadan da uyarmasına rağmen annem sırf ben üzüleyim diye istemediğim konuları konuşuyormuş .
Çok ağrıma gidiyor . Ben de bir whatsapp durumu paylaştım . Sadece ailem görecek şekilde . Psikoloğa gittiğim günden yoruldum tarzında . Anneme duygularımı anlattım kabul etmiyorum dedi . Ben de o zaman araya birbirimizi üzmeyeceğimiz mesafe koyalım dedim . Yolun açık olsun dedi .Kardeşim bana rest çekti . Ve dediki senin derdin önemli değil annemi üzemezsin dertlerini kendin hallet işim düşerse bana yazma felan dedi . Annem durumlar paylaşıyor ben onu arkadan hançerlemişim felan . Bana sürekli yıllardır böyle yapıyor . Anlatıyorum anlatıyorum sen istesen düzelirsin biz naptık ki felan diyor ama istediği insana da böyle davranmıyor . Hani bana kasten yapıyor artık gören diyor ki annen seni mi kıskanıyor . Sürekli sen çocuğunu kilolu doğurdun çünkü istediğini yedin ben sizde yiyememiştim. Sen küçükken çok uğraştırdın beni çok süt taşıdık biz sana çok iştahlıydın . Yıllardır sürekli biz senle çok uğraştık diyor . Yediğimi içtiğimi konuşup duruyor . Yok sen hamilelik mi geçirdin ki eşin hep sana yardım etti , yok ben şöyle zorlandım sen rahatsın . Hep kendiyle beni kıyaslıyor .
Ben de yıllarca kendimi ezik değersiz suçlu yük iğrenç hissettim psikolojim bozuldu gittim onlara herşeyi aldım mobilyadan telefona kıyafete herşeyi . Hep yaranmaya çalıştım . Meğer fiyasko içindeymişim . Psikoloğumda onlar seni manipüle etmişler dedi kadın bile halime üzüldü .
Şimdi ben değersizlik eksiklik kusurluluk şemalarımı düzeltmeye çalışıyorum psikologlarda . Hem çocuğuma tek başıma bakmaya çalışıyorum bu kafayla . Çok moralim bozuk bunları lohusayken farketmek çok ağrıma gitti . Bana yardımcı olun lütfen . Sanki bana zarar verecekler beni öldürmek istiyorlar dertten diye düşünüyorum .1 ay oldu bir kere bile arayıp nasılsın kızım demedi . Hep kendi duyguları önemli benimkiler değersiz . Çok ağrıma gidiyor arkadaşlar .
Benzer şeyler yaşayan tipleriz, gel sarılayım sana kardeşim
annem bana da hiç sarılmadı, hiç iyi bir söz söylemedi. Profilim açık konularıma bakabilirsin. Yalnız olmadığını hissettirir belki, teselli bulursun. Burada bizim gibi çok insan var emin ol. Terapiyi bırakma, ben en son strese bağlı ürtikerden terapiyle kurtuldum. Sondan 2. Seansta terapistime 'sanırım annem beni halâ dövüyor bu kaşıntı ve morarmalar o yüzden olabilir mi?' Diye sormuştum. Onları hayatından çıkarıp bebeğin ve eşinle mutlu bir yuvaya odaklan, görmediğin sevgiyi ona göster. Ben onları sildiğimden beri çok mutlu ve huzurluyum. Çocukluğun yara olarak kalıyor ama o silme işlemi içinin sızlamasını fazlasıyla azaltıyor. Kötü pis olan sen değilsin onlar. Zamanla buna ikna olacaksın.
Benzer yönlerimiz çok aslında biliyor musun. Ben de dersaneye gitmeden ilk girişte 23000 sıralama yaparak ünv kazandım. Mesleğim var param var ban destek bir kocam ve empati yeteneği çok güçlü çok vicdanlı sıcacık iki evladım var. Biz kötü olsak bunlar nasibimize girer miydi? Sen kendini sev, bırak onlar da uzaktan huzurunu izlesin.
Sana bir kaç taktik vereyim, zamanla ve terapiyle bunları kendin de kazanacaksın ama ilk elden denemeye başlayabilirsin. Öncelikle evlerine gitme, çocuk en iyi bahnen, geldiklerinde bebeğinle ilgilen ya da mutfakta oyalan çok sohbet etme. Bizim gibi büyüyen insanlar Manipülasyon cümlelerini çok iyi bilir, bunları duyduğunda 'yemezler' bakışı at ve sırtını dönüp başka bir şeyle uğraş. Ben de anneme 'güzel cümlelere ihtiyacım olduğunu' defalarca söyledim, k.çına bile takmadı, hatta 'biz kaza yaptık, eşimin kaburgası kırıldı' dediğimde 'çok gezmeseniz olmazdı' dedi. Ben de artık tenezzül edip cümle kurmuyorum. İkisinin de (anne baba) dili içine kaçtı. Artık benden huzurlusu yok.
Sen de çıkacaksın bu noktaya, terapini sakın bırakma. Başlarda her seans sonrası 3 4 gün kendime gelemiyordum, sonra kuş gibi hafifledim. Bunlara 'sağlığım yerinde değil üzerime gelmeyin' dediğinde geri tepiyor. Duvar gibi duracaksın karşılarında ki edep öğrenecekler.
. Lohusalığın verdiği yoğun hormonlarla böyle hissediyorsun sadece bebeğine ve eşine odaklan sana iyi gelmeyen herkesten annen de olsa uzak olmaya çalış. Biz de isterdik en zor günümüzde yanımıza olsunlar sevincimiizi üzüntümüzü paylaşalım annelerimizle. Ama herkes anne değil bilerek veya bilmeyerek onlar kötü yapacak bir şey yok. Biz onlar gibi olmamalıyız evlatlarımıza ( inşallah bana da nasip olursa) ve eşlerimize sımsıkı sarılmalıyız bizim başka kimsemiz yok
