Evet.çok zor bir dönem,yaşamayan bilmez.Üç kolik bebek büyüttüm,sabaha kadar gözümü kırpmadan işe gittim.Ne kadar zor olursa olsun ne depresyonu olursa olsun bir anne nasıl bebeğine musibet der ben anlayamadım.Tüylerim diken diken oldu cidden.Allah korusun belki zarar bile verebilirsiniz gibi geldi bana.Beni yargılayacaklarınız olacak ama belki bir insan bile beni aydınlatsa kârdır diyerek bu yazıyı yazıyorum.
Anne olmamın üzerinden neredeyse 2 ay geçti. Ben halâ anneliği sevemedim. Çocuğumdan nefret etmiyorum ama çocuğumsuz daha mutluyum. (Anneme bebeği verip tek başıma vakit geçirdiğim o nadir zamanlardan bahsediyorum)
Bebeğim kolik bir bebek ve kolik bebeği olanlar anlar saatler gün gibi günler yıl gibi geçer...
Eski hayatımı halâ özlüyorum. Bebeğim hiç durmadığı için 2 aydır annemgildeyiz. Şimdi gelecek "kendi evine çık böyle alışamazsın" diyenler. Neden annem gibi bir imkanım varken kendimi zorla KİMSESİZ gibi atayım evime? Niye imkanlarım yok gibi davranayım? Bu da bana kötü hissettiriyor. Tamam en güçlü kadın sizsiniz! En anne de sizsiniz! En en en sizsiniz..!
Eşim gerçekten yardımcı olmaya çalışsa da evde durduğu zaman çok kısıtlı. Eskiden birlikte zaman geçirir kafa dinlerdik. Ben eski hayatımda eşimle çok mutluydum.
İnançlı bir kimseyim normalde. Ama bu süreç beni öyle yıprattı ki çok isyan ettim. Hayatım tamamen değişti, tuvalete gitmek lüks haline geldi. Benim için sıradan olan her şey imkansız oldu. Kısacası rahat hayatımın yasını tutuyorum.
Sormak istediğim bazı şeyler var:
*Ben çocuğumu bana gönderilen bir musibet gibi hissediyorum. İnsanlar evlatlarını nasıl seviyor da "nimet" gibi davranıyorlar anlayamıyorum. Her zaman endişe edeceğin, sürekli diken üstünde olacağın bir varlık var ömrünün sonuna kadar. Nasıl bir nimet gibi düşünebiliyorlar? Ben evlat sahibi olmanın mantığını anlayamadım. Ben eşim için istemiştim. Ve tabii gerçekten bu kadar zor olduğunu sanmıyordum. Annemde 10 gün kalır evime geçerim hallederim sanıyordum. Ne kadar aptalmışım. Şimdi diyeceksiniz çocuğu olmayanlar var utan utan! Çocuğu senelerce olmayıp sonra olup pişman olanlar da var. Bana yazıp konuşan çok kadın var. Senelerce çocuğu olmamış ama olunca da pişman olmuş... O yüzden bana bunlarla gelmeyin.
Senden anne olmaz, sen insan bile değilsin! Bu cümleleri diyecekseniz çoktan kendime diyorum bunları da. Ben de böyle hissetmek istemiyorum. Ben de anne olmaktan zevk almak istiyorum. Ama o kadar dayanıksız ve rahatına düşkün birisiymişim ki çocuğumu bir musibetten fazlası olarak göremiyorum...
Benim gibi hissedip bu süreci atlatabilen sağlıklı düşünebilen var mı? Psikolojik tedavi de aldım ama sadece intihar düşüncelerim geçti. Yaşamak bile istemiyordum. En azından yaşama tutunmaya çalışıyorum şu an. Ama içimden söküp atamıyorum çocuksuz olmayı özlemeyi... Hayatımdan zerre zevk alamıyorum. Her gece kuş gibi kalbim. Uyanacak da uyumayacak diye. Çocuğu anneme vermek için her şeyi yapıyorum. "Anne ben temizlik yapayım sen çocuğa bak, ben yemek yaparım sen bebeği sustur"
Ben de "bütün gece uyumadım ama yavrum gülünce tüm yorgunluğum geçti. Onun için değer" diyen bir anne olmak istiyorum. Eğer hastaysam iyileşmek, kötü bir insansam iyi bir insan olmak istiyorum.
Herkes geçecek diyor. Herkes benim daha kötüydü haline şükret diyor. Ben acı yarıştırmıyorum ki! Ya da geçtiği kadar NASIL GEÇTİĞİ de önemli değil mi? Değip de geçebilir, DELİP de geçebilir...
Bana faydası olabilecek her öneriye açığım. Artık kolik bebeğime rağmen hayatıma dönmek istiyorum. Ama sanırım bana bağımlı olan bu minik insan büyüyene kadar benim için her şey çok zor olacak... Ve yine herkes "büyüyünce geçecek" diyecek.
Bu yazım inşallah doğru insanların önüne çıkar. Niyet ediyorum ki bu yazım beni artık bu çukurdan çıkmama vesile olacak kişinin karşına çıkmasına...
Geldi bizim herbokologBir gülüşü yetiyordur, bir anne deyip sarılınca bütün herşey unutuluyordur, başta zorlanmışsındır ama şimdi yoldaş olmuştur, iyiki de olmuş diyorsundur cart curt.haa bir de eşine daha çok bırakıp kendine zaman ayırmalıymişsin, geçici bir dönem olduğunu için tadını bile çıkartmalıymişsin, büyüyünce özlüyormuşsun cart curt.hep aynı şeyler.
Ne alaka? Ben eşim istediği için hamile kaldım
Eş istediği için çocuk mu yapılır siz iyi misiniz ? Cidden kötü konuşmak istemiyorum ancak hiç mantıklı bir düşünce ya da yorum görmedim sizden.Ne alaka? Ben eşim istediği için hamile kaldım ama korunsaydın o zaman diyenlere cevap vermek için. Hadi ben korunmadım ama korunduğu halde hamile kalıp mutsuz olan kişiler de var
En mükemmeli sensin . Nefret ediyorum mu yazmis kadın . Söylediği sözün açıklamasını da yapmış . En iyi anne de sensin sakin ol champ!Bi tek bana mı anormal geliyor bebeğinden nefret eden onu musibet gibi gören anneler
Doğurmasaydın aldırsaydın madem o zavallı yavruyu onun suçu ne
bence @Mune bu kadını sosyal hizmetlere bildirin konu sahibi bebeği istemiyor bebeğe zarar da verebilir psikolojisi sıkıntılıysa
Ay yok artıkLohusa depresyonu kadar masum bi durum yok konu sahibi bebeğinden nefret ediyor ona musibet diyor
O bebek annesi tarafından ihmal edilmiş sevgisiz ilgisiz bakımsız travma içinde büyüyecek
Geleceğin psikopat suçluları böyle böyle yetişiyor işte
Sosyal hizmetleri arayın çocuğumdan nefret ediyorum istemiyorum diye bari
Musibet kelimesini de imtihan olarak kullanmak istedim. Bebeğine zarar vermiş veya 53 gündür bir kere bağırmış değilim. Sürekli ondan özür diliyorum mesela. Eğer çok olumsuz düşüncelerim varsa anneannesine veriyorum ki kötü duygularımdan çok etkilenmesin diye. Ama insanlar çok yargılayıcı maalesef. Teşekkür ediyor destekleriniz için
Ya iyice saçmaladınız depresyon tedavi edilir ve geçicidir lohusalıgı hemen hemen her anne YaşarBi tek bana mı anormal geliyor bebeğinden nefret eden onu musibet gibi gören anneler
Doğurmasaydın aldırsaydın madem o zavallı yavruyu onun suçu ne
bence @Mune bu kadını sosyal hizmetlere bildirin konu sahibi bebeği istemiyor bebeğe zarar da verebilir psikolojisi sıkıntılıysa
Sosyal hizmetler aransın vs abartı belki ama şahsen ben de merak ediyorum çocuğa eziyet ediyor mu diye. Burda tepki göreceğini çok net bilerek kavga ede ede yazmış konuyu eziyet etse söyler miydi sizce ?Arkadaşlar kadın iki ay önce doğum yapmış tedavi oldum intihar düşüncesinden yeni kurtuldum diyor ya hani bebeği iki aylikmis ya hani tamam da sakin mi olsak hep birlikte . Caresizmis ya kimin isteğiyle yapılmış yapılmamış ruhsal olarak normal olmayan bir kadın var . Tamam bende sert yorumlar yaparim bazı konularda da bu da böyle bir konu değil lutfen yapmayın rica ediyorum .
Yan yana olsalar lohusa kadını dövecek, çok kızmış. Ona da ellemeyelim bence, onun da anlayışa ihtiyacı var sanki.En mükemmeli sensin . Nefret ediyorum mu yazmis kadın . Söylediği sözün açıklamasını da yapmış . En iyi anne de sensin sakin ol champ!
Bir tedavi alıyormuş kadın psikiyatriden büyük ihtimal böyle birşey olsa eminim profesyonel olan kişi bunu fark ederdi . Annesi hep yanindaymış . Kadının farkındalığı da bana yüksek geldiSosyal hizmetler aransın vs abartı belki ama şahsen ben de merak ediyorum çocuğa eziyet ediyor mu diye. Burda tepki göreceğini çok net bilerek kavga ede ede yazmış konuyu eziyet etse söyler miydi sizce ?
Yani ona anlayışlı olamadım aaa bunu yapanlar da kadın ya çok kızıyorum . Bunu buraya yazmak ne kadar zordur zatenYan yana olsalar lohusa kadını dövecek, çok kızmış. Ona da ellemeyelim bence, onun da anlayışa ihtiyacı var sanki.
Bakın eşim çocukları çok sever. Onu öyle severken görünce içim ısındı ve anneliğin bu kadar zor olacağını düşünmemiştim.Eş istediği için çocuk mu yapılır siz iyi misiniz ? Cidden kötü konuşmak istemiyorum ancak hiç mantıklı bir düşünce ya da yorum görmedim sizden.
Kimseye zarar vermedim benEvet.çok zor bir dönem,yaşamayan bilmez.Üç kolik bebek büyüttüm,sabaha kadar gözümü kırpmadan işe gittim.Ne kadar zor olursa olsun ne depresyonu olursa olsun bir anne nasıl bebeğine musibet der ben anlayamadım.Tüylerim diken diken oldu cidden.Allah korusun belki zarar bile verebilirsiniz gibi geldi bana.
Yeni nesil anneliğin ,lohusalığın ,depresyonun, suyunu çıkardı iyice.
Ben söylediklerinizi pas geçerek cevap vermek istiyorum. Genel bir cevap vereceğim maalesef lohusa depresyonu yaşıyorsunuz düzenli olarak terapi almak zorundasınız sadece intihar düşüncenizin geçmesi birşeyi değiştirmez. Siz şuan hiç sağlıklı değilsiniz normal bir durum değil bu o yüzden öncelikle sakin olun ve hemen psikolojik tedaviye başlayın derdinizin çözümü burası değil. Sizi yadırgamıyorum çünkü hasta bir annenin sözleri bunlar çok üzgünüm ama şuan sağlıklı değilsiniz.. Öncelikle hasta olduğunuzu kabullenmeniz gerekiyor şöyle düşünün doğurmuş olmasaydınız bu sözleri başka bir annenin ağzından duysaydınız bekârken bu ruh halinin tuhaf olduğunun farkına varabilirdiniz...Dışarıdan bakan bir gözle bunu net olarak görebiliyorum kendi adıma o yüzden sizi asla yargılayamam. Evet geçecek deniyor evet tedavi olduğunuz zaman geçecek. Çocuğu,evladı genel olarak nasıl tanımladığınızla ilgili bu birazda. Ben şuan anne değilim çok isterim olmayı ama neden istiyorum diye kendime sorduğumda net bir cevabım var ailem olsun istiyorum neslim sürsün hatta torunlarım olsun istiyorum bu kadar geniş bir şekilde düşünebiliyorum ve bunun yanında çocukları çok seviyorum yalnız kalmakta istemiyorum..meselâ bunlar çocuk sahibi olmakla ilgili benim görüşlerim. Yani öncelikle evladın size ne ifade ettiğini tanımlamaya çalışın...Beni yargılayacaklarınız olacak ama belki bir insan bile beni aydınlatsa kârdır diyerek bu yazıyı yazıyorum.
Anne olmamın üzerinden neredeyse 2 ay geçti. Ben halâ anneliği sevemedim. Çocuğumdan nefret etmiyorum ama çocuğumsuz daha mutluyum. (Anneme bebeği verip tek başıma vakit geçirdiğim o nadir zamanlardan bahsediyorum)
Bebeğim kolik bir bebek ve kolik bebeği olanlar anlar saatler gün gibi günler yıl gibi geçer...
Eski hayatımı halâ özlüyorum. Bebeğim hiç durmadığı için 2 aydır annemgildeyiz. Şimdi gelecek "kendi evine çık böyle alışamazsın" diyenler. Neden annem gibi bir imkanım varken kendimi zorla KİMSESİZ gibi atayım evime? Niye imkanlarım yok gibi davranayım? Bu da bana kötü hissettiriyor. Tamam en güçlü kadın sizsiniz! En anne de sizsiniz! En en en sizsiniz..!
Eşim gerçekten yardımcı olmaya çalışsa da evde durduğu zaman çok kısıtlı. Eskiden birlikte zaman geçirir kafa dinlerdik. Ben eski hayatımda eşimle çok mutluydum.
İnançlı bir kimseyim normalde. Ama bu süreç beni öyle yıprattı ki çok isyan ettim. Hayatım tamamen değişti, tuvalete gitmek lüks haline geldi. Benim için sıradan olan her şey imkansız oldu. Kısacası rahat hayatımın yasını tutuyorum.
Sormak istediğim bazı şeyler var:
*Ben çocuğumu bana gönderilen bir musibet gibi hissediyorum. İnsanlar evlatlarını nasıl seviyor da "nimet" gibi davranıyorlar anlayamıyorum. Her zaman endişe edeceğin, sürekli diken üstünde olacağın bir varlık var ömrünün sonuna kadar. Nasıl bir nimet gibi düşünebiliyorlar? Ben evlat sahibi olmanın mantığını anlayamadım. Ben eşim için istemiştim. Ve tabii gerçekten bu kadar zor olduğunu sanmıyordum. Annemde 10 gün kalır evime geçerim hallederim sanıyordum. Ne kadar aptalmışım. Şimdi diyeceksiniz çocuğu olmayanlar var utan utan! Çocuğu senelerce olmayıp sonra olup pişman olanlar da var. Bana yazıp konuşan çok kadın var. Senelerce çocuğu olmamış ama olunca da pişman olmuş... O yüzden bana bunlarla gelmeyin.
Senden anne olmaz, sen insan bile değilsin! Bu cümleleri diyecekseniz çoktan kendime diyorum bunları da. Ben de böyle hissetmek istemiyorum. Ben de anne olmaktan zevk almak istiyorum. Ama o kadar dayanıksız ve rahatına düşkün birisiymişim ki çocuğumu bir musibetten fazlası olarak göremiyorum...
Benim gibi hissedip bu süreci atlatabilen sağlıklı düşünebilen var mı? Psikolojik tedavi de aldım ama sadece intihar düşüncelerim geçti. Yaşamak bile istemiyordum. En azından yaşama tutunmaya çalışıyorum şu an. Ama içimden söküp atamıyorum çocuksuz olmayı özlemeyi... Hayatımdan zerre zevk alamıyorum. Her gece kuş gibi kalbim. Uyanacak da uyumayacak diye. Çocuğu anneme vermek için her şeyi yapıyorum. "Anne ben temizlik yapayım sen çocuğa bak, ben yemek yaparım sen bebeği sustur"
Ben de "bütün gece uyumadım ama yavrum gülünce tüm yorgunluğum geçti. Onun için değer" diyen bir anne olmak istiyorum. Eğer hastaysam iyileşmek, kötü bir insansam iyi bir insan olmak istiyorum.
Herkes geçecek diyor. Herkes benim daha kötüydü haline şükret diyor. Ben acı yarıştırmıyorum ki! Ya da geçtiği kadar NASIL GEÇTİĞİ de önemli değil mi? Değip de geçebilir, DELİP de geçebilir...
Bana faydası olabilecek her öneriye açığım. Artık kolik bebeğime rağmen hayatıma dönmek istiyorum. Ama sanırım bana bağımlı olan bu minik insan büyüyene kadar benim için her şey çok zor olacak... Ve yine herkes "büyüyünce geçecek" diyecek.
Bu yazım inşallah doğru insanların önüne çıkar. Niyet ediyorum ki bu yazım beni artık bu çukurdan çıkmama vesile olacak kişinin karşına çıkmasına...
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?