Anne Olduğuma Çok Pişmanım

Wing .!.:
Demiş işte napalım? Nasıl hissettirdiği konusunda yalan söylememiş, içinden geçirmekle de kalmamış kelimelere döküvermiş. Lohusa depresyonundaki kadının bebeğine ne dediğine takmam şahsen. Sağlığına kavuştuğunda, bağ kurduğunda, zamanla kendi dediklerine hayret eder kendisi zaten.
Genişletmek için tıkla...
Kanka burda sana katılmıyorum yaa
Çünkü konu sahibinde bu istek arzu asla yok farkındaysan bu lohusalık zirvesinden de üstün bi yerde yani kusura bakma ama
 
Psikoloğunuzu değiştirin o halde, çok kişiden duydum böyle hisler ama musibet görenine rastlamadım siz buna ek olarak daha size cevap yazmamış insanlarla bile tartışma halindesiniz
Biraz sakin olun, kitap okumadıysanız yeni anneler için bir sürü kitaplar var, onlardan okumaya çalışın
Yeni doğum yapan biri bebekle yalnız kalmamalı, özellikle sizin durumunuzu yaşayanlar, annede kalmaya devam edin bir süre daha
 
Sana musibet gibi geldiği için öyle yazıyorsun, sana göre hayatını bebek kötüleştirdi. Düşüncelerin bir süre böyle olur ama zamanla düzelirsin. Yani işte bazı kadınlara anne olma isteği doğuştan yüklenmiyor. Anne/baba olmayı hayatın tek ve ulaşılması gereken en önemli amacı olarak gören kadınlar/erkekler, her zaman anne olmak istemeyen ve senin gibi ağır depresyonda olan kadınları yargılar. Misal bana musibet demen anormal gelmedi. Allahım ben bu çocuğu neden doğurdum, neden hayatımın içine ettim, keşke doğurmasaydım, hayatım bu çocuk yüzünden çok kötü oldu ve olacak diye düşünmenin kısaltılmışı o kelime. Lohusa depresyonu dedikleri şey bu olsa gerek. Anne olmak istemedim, doğurmadım duyduklarıma göre yorum yapıyorum.
Sen beyninle, duygularınla, hormonlarınla, hayatla mı mücadele edeceksin? Yoksa bu kadınlar, erkekler, toplumla mı? Buralarda üzerler, canını sıkarlar. Tedavi ve her şeyin zamanla düzeleceğine güvenerek ilerlemeni tavsiye ederim.
 
my mister .!.:
Çok basit mesela bu cümleleriniz diyebilirim
Gerçekten akıl alır gibi değil üzgünüm
Genişletmek için tıkla...

bir_umut_yasamak .!.:
Bi tek bana mı anormal geliyor bebeğinden nefret eden onu musibet gibi gören anneler
Doğurmasaydın aldırsaydın madem o zavallı yavruyu onun suçu ne
bence @Mune bu kadını sosyal hizmetlere bildirin konu sahibi bebeği istemiyor bebeğe zarar da verebilir psikolojisi sıkıntılıysa
Genişletmek için tıkla...
Bebeğimden nefret etmiyorum. Ona bir kere bile bağırmadım. Sadece anne olmaya adapte olamıyorum. Ve hiç güzel bir şey hissedemiyorum
 
İçtenlikle içinizi actiginiz ve gelecek bütün yargılayıcı yorumlara korkusuzca hazır olduğunuz için öncelikle tebrik ederim.
Yaşadığınız şeyin çok normal olduğunu düşünüyorum ancak en büyük sebebi bebeği eşiniz için istemiş olmanız bence.
Eşim istiyor,evlilikte gerekli ,bizi bağlar, mutlu oluruz gibi düşüncelerle bebekten beklentiye girmişsiniz ancak gerçekler hiç öyle olmamış ve bunun hayal kırıklığını yaşıyorsunuz.
Bebekler çok uzun süre ilgi bakım sevgi fedakarlık ister. O yüzden çok istemek ve her yönden hazır olmak çok önemlidir.

Bu noktada ne yapabilirsiniz? psikolojik desteği artırmanızı öneririm sosyal desteği de aynı şekilde. Hayatınıza 1-2 aktivite katmak zorundasınız. normal hissederseniz belki hayal kırıklığınız azalır. Bu hislerinizi eşiniz ve anneniz de bilmeli bence .paylaşıyor musunuz?

Çocuğum yok ama en büyük korkularım bu hissettiklerinizi hissetmek. Çünkü birine kendimi adıyamayacağımı ve bu konuda bencil kalacağımı düşünüyorum ya da daha kötüsü bunun için onu suçlayacağımı.
 
Lady Mary .!.:
İçtenlikle içinizi actiginiz ve gelecek bütün yargılayıcı yorumlara korkusuzca hazır olduğunuz için öncelikle tebrik ederim.
Yaşadığınız şeyin çok normal olduğunu düşünüyorum ancak en büyük sebebi bebeği eşiniz için istemiş olmanız bence.
Eşim istiyor,evlilikte gerekli ,bizi bağlar, mutlu oluruz gibi düşüncelerle bebekten beklentiye girmişsiniz ancak gerçekleri hiç öyle olmamış ve bunun hayal kırıklığını yaşıyorsunuz.
Bebekler çok uzun süre ilgi bakım sevgi fedakarlık ister. O yüzden çok istemek ve her yönden hazır olmak çok önemlidir.

Bu noktada ne yapabilirsiniz psikolojik desteği artırmanızı öneririm sosyal desteği de aynı şekilde. Hayatınıza 1-2 aktivite katmak zorundasınız. normal hissederseniz belki hayal kırıklığınız azalır.

Çocuğum yok ama en büyük korkularım bu hissettiklerinizi hissetmek. Çünkü birine kendimi adıyamayacağım ve bu konuda bencil kalacağımı düşünüyorum ya da daha kötüsü bunun için onu suçlayacağımı.
Genişletmek için tıkla...
Hislerimi yargılamadığınız için çok teşekkür ediyorum. Yorumunuzu ciddiye alacağım 🌿
 
psikolojikdanismannisa .!.:
Beni yargılayacaklarınız olacak ama belki bir insan bile beni aydınlatsa kârdır diyerek bu yazıyı yazıyorum.

Anne olmamın üzerinden neredeyse 2 ay geçti. Ben halâ anneliği sevemedim. Çocuğumdan nefret etmiyorum ama çocuğumsuz daha mutluyum. (Anneme bebeği verip tek başıma vakit geçirdiğim o nadir zamanlardan bahsediyorum)

Bebeğim kolik bir bebek ve kolik bebeği olanlar anlar saatler gün gibi günler yıl gibi geçer...

Eski hayatımı halâ özlüyorum. Bebeğim hiç durmadığı için 2 aydır annemgildeyiz. Şimdi gelecek "kendi evine çık böyle alışamazsın" diyenler. Neden annem gibi bir imkanım varken kendimi zorla KİMSESİZ gibi atayım evime? Niye imkanlarım yok gibi davranayım? Bu da bana kötü hissettiriyor. Tamam en güçlü kadın sizsiniz! En anne de sizsiniz! En en en sizsiniz..!

Eşim gerçekten yardımcı olmaya çalışsa da evde durduğu zaman çok kısıtlı. Eskiden birlikte zaman geçirir kafa dinlerdik. Ben eski hayatımda eşimle çok mutluydum.

İnançlı bir kimseyim normalde. Ama bu süreç beni öyle yıprattı ki çok isyan ettim. Hayatım tamamen değişti, tuvalete gitmek lüks haline geldi. Benim için sıradan olan her şey imkansız oldu. Kısacası rahat hayatımın yasını tutuyorum.

Sormak istediğim bazı şeyler var:

*Ben çocuğumu bana gönderilen bir musibet gibi hissediyorum. İnsanlar evlatlarını nasıl seviyor da "nimet" gibi davranıyorlar anlayamıyorum. Her zaman endişe edeceğin, sürekli diken üstünde olacağın bir varlık var ömrünün sonuna kadar. Nasıl bir nimet gibi düşünebiliyorlar? Ben evlat sahibi olmanın mantığını anlayamadım. Ben eşim için istemiştim. Ve tabii gerçekten bu kadar zor olduğunu sanmıyordum. Annemde 10 gün kalır evime geçerim hallederim sanıyordum. Ne kadar aptalmışım. Şimdi diyeceksiniz çocuğu olmayanlar var utan utan! Çocuğu senelerce olmayıp sonra olup pişman olanlar da var. Bana yazıp konuşan çok kadın var. Senelerce çocuğu olmamış ama olunca da pişman olmuş... O yüzden bana bunlarla gelmeyin.

Senden anne olmaz, sen insan bile değilsin! Bu cümleleri diyecekseniz çoktan kendime diyorum bunları da. Ben de böyle hissetmek istemiyorum. Ben de anne olmaktan zevk almak istiyorum. Ama o kadar dayanıksız ve rahatına düşkün birisiymişim ki çocuğumu bir musibetten fazlası olarak göremiyorum...

Benim gibi hissedip bu süreci atlatabilen sağlıklı düşünebilen var mı? Psikolojik tedavi de aldım ama sadece intihar düşüncelerim geçti. Yaşamak bile istemiyordum. En azından yaşama tutunmaya çalışıyorum şu an. Ama içimden söküp atamıyorum çocuksuz olmayı özlemeyi... Hayatımdan zerre zevk alamıyorum. Her gece kuş gibi kalbim. Uyanacak da uyumayacak diye. Çocuğu anneme vermek için her şeyi yapıyorum. "Anne ben temizlik yapayım sen çocuğa bak, ben yemek yaparım sen bebeği sustur"
Ben de "bütün gece uyumadım ama yavrum gülünce tüm yorgunluğum geçti. Onun için değer" diyen bir anne olmak istiyorum. Eğer hastaysam iyileşmek, kötü bir insansam iyi bir insan olmak istiyorum.

Herkes geçecek diyor. Herkes benim daha kötüydü haline şükret diyor. Ben acı yarıştırmıyorum ki! Ya da geçtiği kadar NASIL GEÇTİĞİ de önemli değil mi? Değip de geçebilir, DELİP de geçebilir...

Bana faydası olabilecek her öneriye açığım. Artık kolik bebeğime rağmen hayatıma dönmek istiyorum. Ama sanırım bana bağımlı olan bu minik insan büyüyene kadar benim için her şey çok zor olacak... Ve yine herkes "büyüyünce geçecek" diyecek.

Bu yazım inşallah doğru insanların önüne çıkar. Niyet ediyorum ki bu yazım beni artık bu çukurdan çıkmama vesile olacak kişinin karşına çıkmasına...
Genişletmek için tıkla...
Sanırım sizin en baştaki yanlışınız tam tedavi olmadan iyi ruh haline girmeden dünyaya bir bebek getirmeniz. Eşiniz için yaptım deyince onda da hata var. Çünkü sağlıklı bir ruh hali bile olsa insanın doğum sonrası depresyona girebiliyr sizin durumunz daha dibe cokturmus sizi.
Bebeklerde annenin ruh halini aldığı için ve kolik bebek olduğu için zorlanmanz çok normal ama bu süreçte siz evinize gidin anneniz gelsin yada yardımci abla tutun ve asla yalnız kalmayın.
Çünkü bir anlık hata ile yanlış yapablrsnz bunu kötü anne oldgnz için yapmazsnz. Gerekirse durumunuz yoksa ailelerden isteyin kredi çekin evde sadece bebekle ilgilenck biri bulunsun.
Tedavinize devam edin gecmis olsun o masum yavruya da size de güzel günler dilerim
 
psikolojikdanismannisa .!.:
Musibet kelimesini de imtihan olarak kullanmak istedim. Bebeğine zarar vermiş veya 53 gündür bir kere bağırmış değilim. Sürekli ondan özür diliyorum mesela. Eğer çok olumsuz düşüncelerim varsa anneannesine veriyorum ki kötü duygularımdan çok etkilenmesin diye. Ama insanlar çok yargılayıcı maalesef. Teşekkür ediyor destekleriniz için 🥺🥺
Genişletmek için tıkla...
Anladım onu "Müsibetmiş gibi hissetmek istemiyorum" alt metni var zaten tüm yazdıklarınızla beraber. Bebeği keşke eşiniz için yapmasaydınız, kolay sanmışsınız da işte beklediğiniz gibi çıkmamış. Hayat değiştiren bir şey olduğuna doğurduktan sonra uyanmışsınız gibi de yorumlanabilir bu kısım. Çünkü çocuk bir başkası için yapılmaz. Neyse geçer ya, rayına girer. Psikolojik desteğe devam.
 
Öncelikle bebeğin hayırlı olsun sana da geçmiş olsun. Ben oğlumu çok isteyerek dünyaya getirmiştim. Ama doğunca şok olmuştum. Sadece 1. Gün uyudu. Delirecek gibiydim. Dakika sayıyordum saat sayıyordum gün sayıyordum büyüsün diye. Ama geçiyor hepsi geçiyor. Şimdi 11 yaşında en iyi arkadaşım ve onun varlığına şükürler olsun. Sonra da kızım oldu. Onda şok olmadım çünkü biliyordum nasıl günlerin beni beklediğini. Kızımı şükür daha kolay büyüttüm. İkisine de sonsuz şükür. Sen de büyüdükçe böyle düşüneceksin.
Tek kafama takılan şey. Eşim için doğurdum diyorsun. E o çok çalışıyor diyorsun. O zaman annene doğurmuş oldun. Evine gitmelisin. Annende yardıma gelmeli. Geceleri de eşin ilgilenmeli.
 
my mister .!.:
Kanka burda sana katılmıyorum yaa
Çünkü konu sahibinde bu istek arzu asla yok farkındaysan bu lohusalık zirvesinden de üstün bi yerde yani kusura bakma ama
Genişletmek için tıkla...
Zaman gösterir onu. Kırkı yeni çıkmış, kolik bebek elinde. "Asla" çok iddialı bir kelimedir kanka, ben kullanmam pek.
 
KIR PAPATYASII .!.:
Benim kızım için de komşu yazmıştı yanlış anlama çocuğa birşey mi oldu eşin evde değilse gelelim hastaneye götürelim diye 😂
Genişletmek için tıkla...

Valla kadına acdım resmen ama belli etmedim 2 dakika geçirememiştim o bebekle kaçtım gariban kadın 24 saat aynı evde :olamaz: :KK51:
 
Benim bir psikolog arkadaşım ilk 4,5 ay delilik halidir demişti.
Ki kendisi anne bile değildi o dönemler.
Ben de hep derdim ki ben bebeğimden bir gün sonra doğdum :)
Çaresiz, savunmasız ve hayata karşı bilgisiz anlamında.

Kolay mı
Aslında bebek kolaysa kolay :)
İki evladım var çok şükür, biri görece daha zor bir bebekti yani kolay bebek zor bebek nedir bilirim.
Ve bence asla büyüdükçe daha büyük dertleri yok, aksine ben minişlerim büyüdükçe rahatladım.

Oldukça realist biriyimdir, hiç romantik bir anne olmadım ama yine de yok bir gülüşü yeter dediler yetmiyor filan gibi lafları da aşırı karamsar veya pembik anne olmayacağım dürtüsü gibi hissediyorum.
Tabii ki seviyoruz evlatlarımızı ve tabii ki bunalıyoruz da.
Bu kadar basit.

Kocamızla da kavga ederiz nefes alışı bile batar, sonra bir jest yapar deli divane aşık oluruz.
Aynı bu örnek gibi hayatın her alanında ve her ilişkide (anne-baba-kardeş-eş-çocuk-arkadaş) bu duygular var, sadece çocuğumuza karşı değil.
Dolayısıyla evet bazen bir gülüşü yeter bazen az ötede oyna deriz.

Siz duygularınızı yönetemiyorsunuz şu an.
Doğal.
Yalnız bu kadar keskin bir bakış açısını sevmedim. Dilinizi de biraz yumuşatmanızda fayda var.
Yani süreç normal, duygularınız normal, anne bebek bağı da sonradan oluşabiliyor, normal.
Hayatla ve süreçle kavga etmeyin.
Ve mutlaka psikolojik desteğe devam etmelisiniz.
 
psikolojikdanismannisa .!.:
Bebeğimden nefret etmiyorum. Ona bir kere bile bağırmadım. Sadece anne olmaya adapte olamıyorum. Ve hiç güzel bir şey hissedemiyorum
Genişletmek için tıkla...

Bebişim belki de gerçekten pişmansındır. Annelik kutsallaştırılıyor o yüzden pişman olmak durumu gayet normal olmasına rağmen ulu orta asla konuşulmuyor, konuşulamaz da taşlanır gidersin linç edilirsin. Belki de hazır değildin çocuk sahibi olurken, belki çok zor geldi, belki eski hayatını özlüyorsun .. sonuç olarak pişman oldun. Pişman olma hakkın da var tabi sen de bir insansın sonuçta. Türkiyede ise böyle bir şeyi konuşamazsın zaten hayatlarında bir çocuğa 5dk bakmamış erkekler tarafından linç edilirsin. Sana tavsiyem online ve İngizlice destek grupları var onlardan birine üye olman.
 
psikolojikdanismannisa .!.:
Beni yargılayacaklarınız olacak ama belki bir insan bile beni aydınlatsa kârdır diyerek bu yazıyı yazıyorum.

Anne olmamın üzerinden neredeyse 2 ay geçti. Ben halâ anneliği sevemedim. Çocuğumdan nefret etmiyorum ama çocuğumsuz daha mutluyum. (Anneme bebeği verip tek başıma vakit geçirdiğim o nadir zamanlardan bahsediyorum)

Bebeğim kolik bir bebek ve kolik bebeği olanlar anlar saatler gün gibi günler yıl gibi geçer...

Eski hayatımı halâ özlüyorum. Bebeğim hiç durmadığı için 2 aydır annemgildeyiz. Şimdi gelecek "kendi evine çık böyle alışamazsın" diyenler. Neden annem gibi bir imkanım varken kendimi zorla KİMSESİZ gibi atayım evime? Niye imkanlarım yok gibi davranayım? Bu da bana kötü hissettiriyor. Tamam en güçlü kadın sizsiniz! En anne de sizsiniz! En en en sizsiniz..!

Eşim gerçekten yardımcı olmaya çalışsa da evde durduğu zaman çok kısıtlı. Eskiden birlikte zaman geçirir kafa dinlerdik. Ben eski hayatımda eşimle çok mutluydum.

İnançlı bir kimseyim normalde. Ama bu süreç beni öyle yıprattı ki çok isyan ettim. Hayatım tamamen değişti, tuvalete gitmek lüks haline geldi. Benim için sıradan olan her şey imkansız oldu. Kısacası rahat hayatımın yasını tutuyorum.

Sormak istediğim bazı şeyler var:

*Ben çocuğumu bana gönderilen bir musibet gibi hissediyorum. İnsanlar evlatlarını nasıl seviyor da "nimet" gibi davranıyorlar anlayamıyorum. Her zaman endişe edeceğin, sürekli diken üstünde olacağın bir varlık var ömrünün sonuna kadar. Nasıl bir nimet gibi düşünebiliyorlar? Ben evlat sahibi olmanın mantığını anlayamadım. Ben eşim için istemiştim. Ve tabii gerçekten bu kadar zor olduğunu sanmıyordum. Annemde 10 gün kalır evime geçerim hallederim sanıyordum. Ne kadar aptalmışım. Şimdi diyeceksiniz çocuğu olmayanlar var utan utan! Çocuğu senelerce olmayıp sonra olup pişman olanlar da var. Bana yazıp konuşan çok kadın var. Senelerce çocuğu olmamış ama olunca da pişman olmuş... O yüzden bana bunlarla gelmeyin.

Senden anne olmaz, sen insan bile değilsin! Bu cümleleri diyecekseniz çoktan kendime diyorum bunları da. Ben de böyle hissetmek istemiyorum. Ben de anne olmaktan zevk almak istiyorum. Ama o kadar dayanıksız ve rahatına düşkün birisiymişim ki çocuğumu bir musibetten fazlası olarak göremiyorum...

Benim gibi hissedip bu süreci atlatabilen sağlıklı düşünebilen var mı? Psikolojik tedavi de aldım ama sadece intihar düşüncelerim geçti. Yaşamak bile istemiyordum. En azından yaşama tutunmaya çalışıyorum şu an. Ama içimden söküp atamıyorum çocuksuz olmayı özlemeyi... Hayatımdan zerre zevk alamıyorum. Her gece kuş gibi kalbim. Uyanacak da uyumayacak diye. Çocuğu anneme vermek için her şeyi yapıyorum. "Anne ben temizlik yapayım sen çocuğa bak, ben yemek yaparım sen bebeği sustur"
Ben de "bütün gece uyumadım ama yavrum gülünce tüm yorgunluğum geçti. Onun için değer" diyen bir anne olmak istiyorum. Eğer hastaysam iyileşmek, kötü bir insansam iyi bir insan olmak istiyorum.

Herkes geçecek diyor. Herkes benim daha kötüydü haline şükret diyor. Ben acı yarıştırmıyorum ki! Ya da geçtiği kadar NASIL GEÇTİĞİ de önemli değil mi? Değip de geçebilir, DELİP de geçebilir...

Bana faydası olabilecek her öneriye açığım. Artık kolik bebeğime rağmen hayatıma dönmek istiyorum. Ama sanırım bana bağımlı olan bu minik insan büyüyene kadar benim için her şey çok zor olacak... Ve yine herkes "büyüyünce geçecek" diyecek.

Bu yazım inşallah doğru insanların önüne çıkar. Niyet ediyorum ki bu yazım beni artık bu çukurdan çıkmama vesile olacak kişinin karşına çıkmasına...
Genişletmek için tıkla...
Söylenebilecek her şeye cevabı olumsuz olarak vermişsiniz. Evet çok zor bir süreç , sizin anneniz var şanslısınız ve ben kolik bir bebekle aylarca tek başımaydım eşimde gece çalıştığı gündüz uyuduğu için. Zaman geçiyor ve unutuyor insan hepsini. Tadını çıkarmayı bilmek gerek biraz, kızım hala uyuyan bir bebek değil ama annemm deyişi her şeyi alıp götürüyor. Keşke daha çok izleseymişim diyorum doğduğunda , büyüdüğüne üzülüyor insan. Lohusalık herkeste farklı seyrediyor demek ki hepimiz özlüyoruz özgür günlerimizi ama artık olmayacağının bilincindeyiz. Destek almaya devam edin sosyal bir hayattan asosyal hayata geçişlerde oluyor bende aldım sizin gibi olmadığım halde ve çok iyi geldi.
 
MissCherryBlossom .!.:
Valla kadına acdım resmen ama belli etmedim 2 dakika geçirememiştim o bebekle kaçtım gariban kadın 24 saat aynı evde :olamaz: :KK51:
Genişletmek için tıkla...
Ya gerçekten ilk üç ay çok değişik bir dönem😂 ben uykusuzluktan halüsinasyon gormustum. Rüyamda bebek kucagimdaymis sonra gerçekte bir kalkıyorum çocuk kucağımda yok yere düşürdüm diye çıldırdım . Gece artık belki abartmıyorum yirmi kez uyanınca gerçek mi rüya mı anlayamiyorsun . O kadar korktum ki o gece çocuk uyuduğu halde ben uyumadım şimdi gülerek anlatıyorum ama cidden delilik ya annelik
 
psikolojikdanismannisa .!.:
Bebeğimden nefret etmiyorum. Ona bir kere bile bağırmadım. Sadece anne olmaya adapte olamıyorum. Ve hiç güzel bir şey hissedemiyorum
Genişletmek için tıkla...
Bizzat aynı yoldan geçtim.
Terapiler vs işe yaramadı. Bir sağlık durumumdan kaynaklı 1 ay emzirebildim o da tadımlıktı bebeğim mamaya alışıktı. Benim de annem bakıyor bu arada.
Bazı geceler anneme verdim bazen 1-2 gün uzaklaştım. İşe çok erken başladım emzirme durumumda olmayınca normal hayata çabuk döndüm. Kocamı da boşadım bu süreçte ailemle yaşıyorum zaten annem bakıyor. Lohusa sendromumun üstüne boşanma durumum da tuzu biberi oldu ama adamı boşayınca ben daha bir rahatladım. Şimdi 1 buçuk yaşında. Bazen babası alıyor kalmalı vermiyoruz ama benim de annem destekçim.
Hiç öyle çekip çeviren cengaverlerden değilim.
3. Aydan sonra gerçekten bir gülüşüne dünyayı yakarım moduna geçtim 🤣 çünkü ben normal hayata dönmeye başlamıştım.
Toplumun dayattığı zorla sen bakacaksın algısından çıkalım.
Destek ailemiz varsa neden geri çevirelim ki. Ben annem bebeğimin babası çok güzel ilgileniyoruz sorumluluk tek bende değil
Gece 3 kez uyanıyor mama verip yatırıyorum gece beslenmesini kesemedim hala ama beni zorlamıyor sürece çok alıştım.
Geziyorum da çıkıyorum gidiyorum bir yerlere
Annem de öyle ben bakarken o geziyor o bakarken ben bazen baba aldığında ikimiz 😅
 
Cevap yazabilmek için giriş yapmalı veya kayıt olmalısınız.

Benzer Konular

A
Annem...
2
Yorumlar
30
Görüntüleme
753
sedagaziantep27
sedagaziantep27
P
Kolik Bebeğimle Çalışma Hayatına Dönmek
2
Yorumlar
29
Görüntüleme
1K
migrenimsi
M
M
Doğum sonrası yanınızda kimler vardı, neler yaşadınız?
2
Yorumlar
37
Görüntüleme
995
Zamanmakinesi
Z
S
Sizce annemiz hasta mı?
2 3
Yorumlar
41
Görüntüleme
2K
alik
alik
uye2121
Eşimden boşanmak istiyorum hamileyim
2 3
Yorumlar
43
Görüntüleme
1K
Ruzgarli Tepe
Ruzgarli Tepe
Back