- Konu Sahibi psikolojikdanismannisa
-
- #621
Bazi zamanlar benim de kocam uyuyordu. Artik oda bitti cunku oglum sagolsun gecenin 3unde cigliklar atarak evin icinde beni aramaya basladi.
Bazi zamanlar benim de kocam uyuyordu. Artik oda bitti cunku oglum sagolsun gecenin 3unde cigliklar atarak evin icinde beni aramaya basladi.Vallahi Allah yardım etsin , benim de uykularım düzelmedi. Bir iki gece annem falan baktı çocuğa rahat uyudum vay be insanlar her gün böyle uyuyorlar dedim. Sanki dünyayı değiştirecek enerji vardı içimde
Bir gülümsemesi yetiyordur.şimdi iyi ki olmuş diyorlardır.? Bu laflara da çok inanmıyorum ben.iyiki de olmuş demeyip ne yapacaksın yani? Atı alan Üsküdarı geçmiş.kanser olan insanlar bile bir süre sonra iyi ki kanser olmuşum gelişimime çok katkı sağladı falan diyorlar.5 paragraf trajedi anlatıp en son cümle şimdi iyiki de olmuş diyorum.yersen işte...
Evet buna kısmen katılıyorum çocuğum olduğu halde. Zorluğunu bilerek dünyaya getirsemde başıma gelmeden yine anlamamışım. Bu sürede kendimi tanıdım mesela, bir daha çocuk yapmak istemiyorum diyorum. Bir tane var onu güzel yetiştirmek, ona yetmek istiyorum. Çevrem hep ikinci yap diyor ve ben aşırı zorlanacağımı biliyorum ee neden yapayım aklımdan zorum ne ki kendimi bile bile zor bir hayatın içine sokayım. Çevremde de bana ikinci mutlaka yapmalısın baskısı oluyor sanki şart gibi, mecbur gibi. Hamileliğim çok sıkıntılı geçmişti, ilk ayları hastanede yatarak gecti ama bunu bile bile, öl ama yinede yap diyecekler nerdeyse. Ikinci çocuk ihtimali beni de çocuğumu da perişan edeceği için yapmıyorum.Bir haber değiliz bacım.fazla fazla biliyor herkes.buna rağmen niye yapıyorlar o zaman diyoruz? Bu kadar zor zor diye baş eti yiyeceğinize yapmayın o zaman? Zorunluluk değil ki? Herkes aynı şeyleri düşünmek zorunda mı?.evet öz evladına musibet demek çirkin bir hareket gerçekten.herşeyi hormonlara mi yıkacağız yani?.o zaman kavga edenlere falan da anlayış gösterelim erkeklik hormonlarına karşı koyamıyor ne yapsın yani diyelim? O kadar zorlaşmişsa yapmayın.insanlar da artık gıcık oluyor yani.boyundan büyük işlere kalkışmayın derler.yaşamak da çok güzel birşey değil zaten.ne siz çile çekin ne doğan kişi.ne gerek var?mutlu mu olacak sanki? 70, 80 sene acılar içinde oyalayıp ölüp gidecek o da.o da iyi ihtimalle.
Anlattık ya?Tam saldım çayıra mevlam kayıra mantığı.yap gitsin amann yaşar gider bir şekilde.
Dünyada geçmeyen şey yok ki.şu an nasil geçecek olay o zaten.geçiyor ama yıllar da geçiyor yani?
Gayet bihabersiniz işte, bi siz mi doğrusunu biliyorsunuz? Herkes aynı düşünmek zorunda değil diyip sizin gibi düşünmeyeni taşlayan sizsiniz. Kavga eden falan fişman alakasız örnekler, birinde başkasına zarar veren tiplerden bahsediyorsunuz. Bu toplumu da beni de ilgilendirir ama bariz tıpta yeri olan bir ruhsal rahatszılık sebebiyle geçici sıkıntı yaşayan sizi ilgilendirmez.Bir haber değiliz bacım.fazla fazla biliyor herkes.buna rağmen niye yapıyorlar o zaman diyoruz? Bu kadar zor zor diye baş eti yiyeceğinize yapmayın o zaman? Zorunluluk değil ki? Herkes aynı şeyleri düşünmek zorunda mı?.evet öz evladına musibet demek çirkin bir hareket gerçekten.herşeyi hormonlara mi yıkacağız yani?.o zaman kavga edenlere falan da anlayış gösterelim erkeklik hormonlarına karşı koyamıyor ne yapsın yani diyelim? O kadar zorlaşmişsa yapmayın.insanlar da artık gıcık oluyor yani.boyundan büyük işlere kalkışmayın derler.yaşamak da çok güzel birşey değil zaten.ne siz çile çekin ne doğan kişi.ne gerek var?mutlu mu olacak sanki? 70, 80 sene acılar içinde oyalayıp ölüp gidecek o da.o da iyi ihtimalle.
Yorumlarımdan bunu anlayanın zaten konuda nato mermer natı o kafa dolaşması çok normalKocam o lafı etse anında boşarım. Bu yorumlarınızdan anlaşılıyor ki asıl ne derse desin dönüp bir tarafını yalayacak olan sizsiniz.
Koalina ben de zor durumdayım geçecek mi gerçekten belki bir konuşsak iyi gelirdiYani bu kadar inancınız varsa Allah da bişeyleri benden iyi biliyor da nasip ediyor demeniz lazım. Size mi kaldı bunu sorgulamak?
Yıl olmuş 2025 daha lohusa sendromundan, günümüz çağı çocuk yetiştirmenin ananızın nenenizin zamanındakilere benzemediğinden bihaber kadınların olması okuma yazma bilmemeye benziyor.
Bir de hemen tek cümleyle dünya yakmalar falan. Neymiş efendim çocuğuna musibet demişmiş. Kocişleriniz bi sinirle o.u dese boşamaz döner ayaklarını yıkarsınız. Bi elaleme zaten şu büyük büyük laflarınız, hata kabul etmeyen burnu havadalıklarınız.
Karşınızda desteğe ihtiyacı olan bir lohusa var, kendinize gelin.
Tabii ki geçecek, benimk çok yavaş oldu ama o bile geçti. Herkes ben gibi olmayabilir tabii. Yalnız olmak çok kötüydü benim için.Koalina ben de zor durumdayım geçecek mi gerçekten belki bir konuşsak iyi gelirdi
Sizin gibi beklenmedik gebelik yaşadım eşim aldirmadi cok zor günler geçirdim hala da geçiriyorum annem dahi anlamıyor eskiye özlem bitmiyor gün içi çocuk bakımını yapıp geceleri agliyorumTabii ki geçecek, benimk çok yavaş oldu ama o bile geçti. Herkes ben gibi olmayabilir tabii. Yalnız olmak çok kötüydü benim için.
Her zaman konuşabiliriz...
Hemen hemen aynı yollardan geçmişiz daha hamileyken başladı kısıtlanmalarım bazı alışkanlıklarımı bırakmak zorunda kalmalarım artı kanama aylarca yatma gibi gibi,annem 22 günlükken gitti eşim sürekli nöbetçi oluyordu uzaktaydım ve ben delirmek üzerdeydim sürekli ağlıyordum saate bakardım her dakika eşim gelse de alsa diye ve çok kez bende bebeğim olmadan yaptıklarımın hayaliyle uyudum :) sonra ona karşı vicdan yapmaya başladım sonuçta biz istedik şuan 23 aylık ve hala o yokken ki hayatımı özlüyorum ama hayat biraz da böyleBeni yargılayacaklarınız olacak ama belki bir insan bile beni aydınlatsa kârdır diyerek bu yazıyı yazıyorum.
Anne olmamın üzerinden neredeyse 2 ay geçti. Ben halâ anneliği sevemedim. Çocuğumdan nefret etmiyorum ama çocuğumsuz daha mutluyum. (Anneme bebeği verip tek başıma vakit geçirdiğim o nadir zamanlardan bahsediyorum)
Bebeğim kolik bir bebek ve kolik bebeği olanlar anlar saatler gün gibi günler yıl gibi geçer...
Eski hayatımı halâ özlüyorum. Bebeğim hiç durmadığı için 2 aydır annemgildeyiz. Şimdi gelecek "kendi evine çık böyle alışamazsın" diyenler. Neden annem gibi bir imkanım varken kendimi zorla KİMSESİZ gibi atayım evime? Niye imkanlarım yok gibi davranayım? Bu da bana kötü hissettiriyor. Tamam en güçlü kadın sizsiniz! En anne de sizsiniz! En en en sizsiniz..!
Eşim gerçekten yardımcı olmaya çalışsa da evde durduğu zaman çok kısıtlı. Eskiden birlikte zaman geçirir kafa dinlerdik. Ben eski hayatımda eşimle çok mutluydum.
İnançlı bir kimseyim normalde. Ama bu süreç beni öyle yıprattı ki çok isyan ettim. Hayatım tamamen değişti, tuvalete gitmek lüks haline geldi. Benim için sıradan olan her şey imkansız oldu. Kısacası rahat hayatımın yasını tutuyorum.
Sormak istediğim bazı şeyler var:
*Ben çocuğumu bana gönderilen bir musibet gibi hissediyorum. İnsanlar evlatlarını nasıl seviyor da "nimet" gibi davranıyorlar anlayamıyorum. Her zaman endişe edeceğin, sürekli diken üstünde olacağın bir varlık var ömrünün sonuna kadar. Nasıl bir nimet gibi düşünebiliyorlar? Ben evlat sahibi olmanın mantığını anlayamadım. Ben eşim için istemiştim. Ve tabii gerçekten bu kadar zor olduğunu sanmıyordum. Annemde 10 gün kalır evime geçerim hallederim sanıyordum. Ne kadar aptalmışım. Şimdi diyeceksiniz çocuğu olmayanlar var utan utan! Çocuğu senelerce olmayıp sonra olup pişman olanlar da var. Bana yazıp konuşan çok kadın var. Senelerce çocuğu olmamış ama olunca da pişman olmuş... O yüzden bana bunlarla gelmeyin.
Senden anne olmaz, sen insan bile değilsin! Bu cümleleri diyecekseniz çoktan kendime diyorum bunları da. Ben de böyle hissetmek istemiyorum. Ben de anne olmaktan zevk almak istiyorum. Ama o kadar dayanıksız ve rahatına düşkün birisiymişim ki çocuğumu bir musibetten fazlası olarak göremiyorum...
Benim gibi hissedip bu süreci atlatabilen sağlıklı düşünebilen var mı? Psikolojik tedavi de aldım ama sadece intihar düşüncelerim geçti. Yaşamak bile istemiyordum. En azından yaşama tutunmaya çalışıyorum şu an. Ama içimden söküp atamıyorum çocuksuz olmayı özlemeyi... Hayatımdan zerre zevk alamıyorum. Her gece kuş gibi kalbim. Uyanacak da uyumayacak diye. Çocuğu anneme vermek için her şeyi yapıyorum. "Anne ben temizlik yapayım sen çocuğa bak, ben yemek yaparım sen bebeği sustur"
Ben de "bütün gece uyumadım ama yavrum gülünce tüm yorgunluğum geçti. Onun için değer" diyen bir anne olmak istiyorum. Eğer hastaysam iyileşmek, kötü bir insansam iyi bir insan olmak istiyorum.
Herkes geçecek diyor. Herkes benim daha kötüydü haline şükret diyor. Ben acı yarıştırmıyorum ki! Ya da geçtiği kadar NASIL GEÇTİĞİ de önemli değil mi? Değip de geçebilir, DELİP de geçebilir...
Bana faydası olabilecek her öneriye açığım. Artık kolik bebeğime rağmen hayatıma dönmek istiyorum. Ama sanırım bana bağımlı olan bu minik insan büyüyene kadar benim için her şey çok zor olacak... Ve yine herkes "büyüyünce geçecek" diyecek.
Bu yazım inşallah doğru insanların önüne çıkar. Niyet ediyorum ki bu yazım beni artık bu çukurdan çıkmama vesile olacak kişinin karşına çıkmasına...
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?