- 18 Aralık 2009
- 6.224
- 7.030
- 773
- Konu Sahibi psikolojikdanismannisa
-
- #141
Sizin gibiler yüzünden insanlar daha da sendroma giriyor. Sosyal hizmetler ne demek?
Büyük büyük laflar etmeyin !
Sizin gibiler yüzünden insanlar daha da sendroma giriyor. Sosyal hizmetler ne demek?Bi tek bana mı anormal geliyor bebeğinden nefret eden onu musibet gibi gören anneler
Doğurmasaydın aldırsaydın madem o zavallı yavruyu onun suçu ne
bence @Mune bu kadını sosyal hizmetlere bildirin konu sahibi bebeği istemiyor bebeğe zarar da verebilir psikolojisi sıkıntılıysa
Ben buraya kadar okeydim ama burada yuh dedim size gelebilecek tavsiyeye karşılık insanların anneliğine iğneleyici bi şekilde en iyi anne sizsiniz,en güçlü kadın sizsiniz diyip güya tepki vermişsiniz. Kendiniz anneliğe adapte olmakta zorlanırken başkalarının anneliğine ünlemli ünlemli laf sokmanıza gerek yoktu.Eski hayatımı halâ özlüyorum. Bebeğim hiç durmadığı için 2 aydır annemgildeyiz. Şimdi gelecek "kendi evine çık böyle alışamazsın" diyenler. Neden annem gibi bir imkanım varken kendimi zorla KİMSESİZ gibi atayım evime? Niye imkanlarım yok gibi davranayım? Bu da bana kötü hissettiriyor. Tamam en güçlü kadın sizsiniz! En anne de sizsiniz! En en en sizsiniz..!
E çıkacak illa üç beş. Tecrübe etmeyenlerin zor idrak edeceği bir hal. Bi de "Ararın 155i" demiş ehehe.Yani ona anlayışlı olamadım aaa bunu yapanlar da kadın ya çok kızıyorum . Bunu buraya yazmak ne kadar zordur zaten
Hassas bir dönemdesiniz ama ben de Bebek ve çocuklara karşı çok hassasımMusibet kelimesini de imtihan olarak kullanmak istedim. Bebeğine zarar vermiş veya 53 gündür bir kere bağırmış değilim. Sürekli ondan özür diliyorum mesela. Eğer çok olumsuz düşüncelerim varsa anneannesine veriyorum ki kötü duygularımdan çok etkilenmesin diye. Ama insanlar çok yargılayıcı maalesef. Teşekkür ediyor destekleriniz için
Simdi böyle deyince de bazı konularda bende mi çok yukseliyorum acabaE çıkacak illa üç beş. Tecrübe etmeyenlerin zor idrak edeceği bir hal. Bi de "Ararın 155i" demiş ehehe.
Kimseye zarar vermedim benEvet.çok zor bir dönem,yaşamayan bilmez.Üç kolik bebek büyüttüm,sabaha kadar gözümü kırpmadan işe gittim.Ne kadar zor olursa olsun ne depresyonu olursa olsun bir anne nasıl bebeğine musibet der ben anlayamadım.Tüylerim diken diken oldu cidden.Allah korusun belki zarar bile verebilirsiniz gibi geldi bana.
Yeni nesil anneliğin ,lohusalığın ,depresyonun, suyunu çıkardı iyice.
Eşimi mutlu etmek istedim. Ve 3 kişi de mutlu oluruza inandım. Maddi olarak da eski ofisimde bir sıkıntı yoktu ama ofis sahibiniz %170 zam yaptı beklenmedik bir şekilde. Apar topar başka yere geçmek zorunda kaldım.Ben buraya kadar okeydim ama burada yuh dedim size gelebilecek tavsiyeye karşılık insanların anneliğine iğneleyici bi şekilde en iyi anne sizsiniz,en güçlü kadın sizsiniz diyip güya tepki vermişsiniz. Kendiniz anneliğe adapte olmakta zorlanırken başkalarının anneliğine ünlemli ünlemli laf sokmanıza gerek yoktu.
Siz eşiniz istiyor diye cocuk sahibi olmuşsunuz, çocuğunuz daha 1 aylıkken ofisinize dönmeyi istiyordunuz sebebide kiraların beklemeyişiydi ama bebeğiniz uyumayan bir bebek olunca? (Zaten hangi bebek uzun uyur ki daha kırkı bile cıkmamış orasınıda anlayamadım ama ) uykunuzu alamadığınız için ofise gidemeyişinizden yakınıyordunuz. Yani tamamen birisi sizi prensesler gibi bir annelik yaşayacağınıza inandırmış üstüne kolik bebek oluncada tepetaklak olmuşsunuz hem maddi olarak hazır değilmişsiniz çünkü bakıcı asgari ister ofisin kirası beklemez diyordunuz hemde manevi olarak hazır değilmişsiniz keşke balıklama atlamasaydınız. Bence önce durumu kabullenin ve sonra bol destek alarak akışa bırakın çünkü artık bebeksiz bir hayatınız değil bebekli bir hayatınız olacak bir dert bitecek diğeri başlayacak evet bu geçecek ama yenisi gelecek durumu kabullenirseniz diğer kısımları aşarsınız.
Benim iki kız kardeşim var küçük olan tam ama tam anaç tipteydi ailenin ilk torunları benim çocuklar küçük kardeşim benden iyi bile onlara baktığı oldu diğeri çalışan iş sahibi sosyaleşme delisi biri ve ikisi ikişer yıl arayla anne oldu anaç olan depresyona girdi bebegini istemedi 6 ay da zor toparladıBu ülkemizde hala bir tabu olsa da yurtdışında ve bazı forumlarda falan bunun özgürce kadınlar tarafından itiraf edilebilmesi yeni bir şey değil. Bazı ifadelerinizi abartılı ve depresif bulsam da bunun lohusa depresyonu olduğunu düşünmüyorum. Bazı insanlar gerçekten anne olmak için yaratılmıyor, o anaçlık duygusu anne olunca gelir sanan bir grup da var ama bu da doğru değil. Evlenmeden ve çocuk yapmadan önce rahat, gezip tozmayı seven ve anaçlık duygusu olmayan bir kadınsanız bu açıkçası öyle sihirli değnek gibi evlenip doğurunca bir anda falan gelmiyor.
Bu bir süreç de değil, evet hayat boyu bakmanız gereken ve sorumlu olduğunuz bir canlı var artık hayatınızda, bu gerçekle yüzleşme dönemi desek daha doğru olur. Bu sorumluluk da hiçbir zaman hafiflemiyor, yalnızca şekil değiştiriyor.
Valla inan olur da bigün çocuk sahibi olursam senin bu halinden beter olacağımı düşünüyorum çocuk çocuk diye delirenleri asla anlamıyorum ne numarası var bunun çözemiyorum ömür boyu seni kitleyen bir şey ara ara yaştan dolayı galiba acaba diyorum yapsam mı sonra diyorum ya sana rahat mı batıyor otur aşağıBeni yargılayacaklarınız olacak ama belki bir insan bile beni aydınlatsa kârdır diyerek bu yazıyı yazıyorum.
Anne olmamın üzerinden neredeyse 2 ay geçti. Ben halâ anneliği sevemedim. Çocuğumdan nefret etmiyorum ama çocuğumsuz daha mutluyum. (Anneme bebeği verip tek başıma vakit geçirdiğim o nadir zamanlardan bahsediyorum)
Bebeğim kolik bir bebek ve kolik bebeği olanlar anlar saatler gün gibi günler yıl gibi geçer...
Eski hayatımı halâ özlüyorum. Bebeğim hiç durmadığı için 2 aydır annemgildeyiz. Şimdi gelecek "kendi evine çık böyle alışamazsın" diyenler. Neden annem gibi bir imkanım varken kendimi zorla KİMSESİZ gibi atayım evime? Niye imkanlarım yok gibi davranayım? Bu da bana kötü hissettiriyor. Tamam en güçlü kadın sizsiniz! En anne de sizsiniz! En en en sizsiniz..!
Eşim gerçekten yardımcı olmaya çalışsa da evde durduğu zaman çok kısıtlı. Eskiden birlikte zaman geçirir kafa dinlerdik. Ben eski hayatımda eşimle çok mutluydum.
İnançlı bir kimseyim normalde. Ama bu süreç beni öyle yıprattı ki çok isyan ettim. Hayatım tamamen değişti, tuvalete gitmek lüks haline geldi. Benim için sıradan olan her şey imkansız oldu. Kısacası rahat hayatımın yasını tutuyorum.
Sormak istediğim bazı şeyler var:
*Ben çocuğumu bana gönderilen bir musibet gibi hissediyorum. İnsanlar evlatlarını nasıl seviyor da "nimet" gibi davranıyorlar anlayamıyorum. Her zaman endişe edeceğin, sürekli diken üstünde olacağın bir varlık var ömrünün sonuna kadar. Nasıl bir nimet gibi düşünebiliyorlar? Ben evlat sahibi olmanın mantığını anlayamadım. Ben eşim için istemiştim. Ve tabii gerçekten bu kadar zor olduğunu sanmıyordum. Annemde 10 gün kalır evime geçerim hallederim sanıyordum. Ne kadar aptalmışım. Şimdi diyeceksiniz çocuğu olmayanlar var utan utan! Çocuğu senelerce olmayıp sonra olup pişman olanlar da var. Bana yazıp konuşan çok kadın var. Senelerce çocuğu olmamış ama olunca da pişman olmuş... O yüzden bana bunlarla gelmeyin.
Senden anne olmaz, sen insan bile değilsin! Bu cümleleri diyecekseniz çoktan kendime diyorum bunları da. Ben de böyle hissetmek istemiyorum. Ben de anne olmaktan zevk almak istiyorum. Ama o kadar dayanıksız ve rahatına düşkün birisiymişim ki çocuğumu bir musibetten fazlası olarak göremiyorum...
Benim gibi hissedip bu süreci atlatabilen sağlıklı düşünebilen var mı? Psikolojik tedavi de aldım ama sadece intihar düşüncelerim geçti. Yaşamak bile istemiyordum. En azından yaşama tutunmaya çalışıyorum şu an. Ama içimden söküp atamıyorum çocuksuz olmayı özlemeyi... Hayatımdan zerre zevk alamıyorum. Her gece kuş gibi kalbim. Uyanacak da uyumayacak diye. Çocuğu anneme vermek için her şeyi yapıyorum. "Anne ben temizlik yapayım sen çocuğa bak, ben yemek yaparım sen bebeği sustur"
Ben de "bütün gece uyumadım ama yavrum gülünce tüm yorgunluğum geçti. Onun için değer" diyen bir anne olmak istiyorum. Eğer hastaysam iyileşmek, kötü bir insansam iyi bir insan olmak istiyorum.
Herkes geçecek diyor. Herkes benim daha kötüydü haline şükret diyor. Ben acı yarıştırmıyorum ki! Ya da geçtiği kadar NASIL GEÇTİĞİ de önemli değil mi? Değip de geçebilir, DELİP de geçebilir...
Bana faydası olabilecek her öneriye açığım. Artık kolik bebeğime rağmen hayatıma dönmek istiyorum. Ama sanırım bana bağımlı olan bu minik insan büyüyene kadar benim için her şey çok zor olacak... Ve yine herkes "büyüyünce geçecek" diyecek.
Bu yazım inşallah doğru insanların önüne çıkar. Niyet ediyorum ki bu yazım beni artık bu çukurdan çıkmama vesile olacak kişinin karşına çıkmasına...
Neden burda gayette destek olan akıl veren yol gösteren insanlar var madem hoşnut değilsiniz ingilizcenizle o platform da takılın öyleyseBence bu konuyu açacağınız en son forumlardan biri burası.
Eğer ingilizceniz varsa tavsiyem reddit. Kendiniz gibi milyonlarca kadın bulabilirsiniz. Burada kadınlar yargı machine gibi, üzülürsünüz boş yere.
Hoş 8 sayfa konuşulmuş bile adım kadar eminim yargılayanların olduğuna şimdi dönüp baştan okuyacağım yorumları.
Neden burda gayette destek olan akıl veren yol gösteren insanlar var madem hoşnut değilsiniz ingilizcenizle o platform da takılın öyleyse
Ay canım kızdın mı senTakılıyorum zaten senden izin alacak değilim. Dön işine bak.
Benim iki kız kardeşim var küçük olan tam ama tam anaç tipteydi ailenin ilk torunları benim çocuklar küçük kardeşim benden iyi bile onlara baktığı oldu diğeri çalışan iş sahibi sosyaleşme delisi biri ve ikisi ikişer yıl arayla anne oldu anaç olan depresyona girdi bebegini istemedi 6 ay da zor toparladı
Diğeri çalışan sosyal olan biz asıl o zorlanır derken o tam tersi oldu eve kendini zor atıyor çocuğunu özlüyor sebebi ise eski hayatından bir şey değişmedi kısa sürede işe döndü sosyalleşmeye devam etti
Önemli olan korkmamak insanlar elim ayagım baglandı zannedip panik oluyor eski hayatları bitti zannediyor yanlış bu işte
Tamamını okumadım ama psikolojik destek al çünkü bebek kendi doğmak istemedi sen tercih ettin dogurmayı ben çok iyi bebek bakarim ben niye dogurmuyorum sorumluluk almak istemiyorum?? Evlenmiyorum da dogurmuyorum da geri dönüşü olmayan bir tercihte bulunan sizsiniz. Çocuğa haksızlık resmen. Ayrıca anneniz de kalmayı böyle bir imkanim varken vs gibi sığınak yapmışsınız kendinize o evi kendi konfor alanınız için. ev üstüne ev olmaz herkesin bir düzeni var. Annenizde olsa sömürmeyin kimseyi.
Yahu hastalık zamanı ne alaka ya çocuk her gün hasta olan varlık değil ki ben de büyüttüm iki tane veriyor dum okula kreşe hopp alışveriş gezme tozma eve geç saat 16 ya kadar takıl sonra gelirdi iki saate yatarlardı o zaman çalışmıyordum şimdi diyorum keşke de işe o zamanlar başlasaydımTamam da eski hayatınız gerçekten de bitmiyo mu? Burdaki konu bence kadının bağımsızlığının kendisi için ne kadar öncelikli olduğu. Benim oğlum 7 yaşında bu kış hastalıktan sürüm sürüm süründük, 4-5 kez hasta oldu. Tam bu hafta düzelir de biraz gezeriz diye bekliyordum aşırı bunaldım artık bugün yine ateşi çıktı :) yani kimse için kolay değil neticede
Tamam da eski hayatınız gerçekten de bitmiyo mu? Burdaki konu bence kadının bağımsızlığının kendisi için ne kadar öncelikli olduğu. Benim oğlum 7 yaşında bu kış hastalıktan sürüm sürüm süründük, 4-5 kez hasta oldu. Tam bu hafta düzelir de biraz gezeriz diye bekliyordum aşırı bunaldım artık bugün yine ateşi çıktı :) yani kimse için kolay değil neticede
Bence bu konuyu açacağınız en son forumlardan biri burası.
Eğer ingilizceniz varsa tavsiyem reddit. Kendiniz gibi milyonlarca kadın bulabilirsiniz. Burada kadınlar yargı machine gibi, üzülürsünüz boş yere.
Hoş 8 sayfa konuşulmuş bile adım kadar eminim yargılayanların olduğuna şimdi dönüp baştan okuyacağım yorumları.
Kadın depresyon da ayol neredeyse kadını cinayetten içeri attıracak kafa ya bakEn mükemmeli sensin . Nefret ediyorum mu yazmis kadın . Söylediği sözün açıklamasını da yapmış . En iyi anne de sensin sakin ol champ!
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?