- 2 Ekim 2007
- 654
- 64
- 643
- Konu Sahibi psikolojikdanismannisa
-
- #181
En yakın arkadaşımın da çocuğu olmuyor. Ama en büyük destekçilerimden birisi o. Ve ben de onun en büyük destekçisiyim. İnsanlar bunu anlamıyor. Kimisi için çocuk sahibi olamamak imtihanken kimisi için çocuk sahibi olmak imtihanAllah hepimizin yardımcısı olsun,ben de çocuğum olmadığı için hayatın şok anlamsız olduğunu düşünüyorum herkesin sınavı farklı yorumları okudukça şaşırıyorum
Tatlım kötü yorumları göz ardı et ben de kırdıysam hakkını helal et kimse mükemmel değil ve hiç bir dönem kalıcı değil bebegini sağlıkla büyütmeni dilerim Allah size bagışlasın kendini sakın suçlama senin yaşadığını çok insan yaşıyor .Ve evet annem gitmemi gerçekten istemiyor. Çünkü benim evime gelip gitmesi zor. Üstelik kendisi çok desteksiz kalmış zamanında. Aynı şeyleri yaşamamı istemiyor. Bu süreçte annemin kıymetini daha da fazla anladımAllah ondan razi
Ben de hiçbir şey yapamadım. Bir ekmeği yarım saat çiğnedim. Hareketlerim aşırı yavaştı. Kendimi öldürme planlari da yaptım. Asla ama asla bebeğime zarar vermeyi düşünmedim.
Eşimi memnun edince ben de mutlu olcam sandım. Nitekim onu kızımla görünce yüzümde acı bir gülümseme de oluyor. Ama annelerin yükü gerçekten çok ağır.
Güzel dilekleriniz için teşekkür ederim
Ne demek helal olsun. Kötü yorum yapanlara bile kızmıyorum ben. Ama umarım büyük konuşmalarını yaşamazlar ileride.Tatlım kötü yorumları göz ardı et ben de kırdıysam hakkını helal et kimse mükemmel değil ve hiç bir dönem kalıcı değil bebegini sağlıkla büyütmeni dilerim Allah size bagışlasın kendini sakın suçlama senin yaşadığını çok insan yaşıyor .
yeğenimin biri kolikti ama ne kolik. asla ama asla susmazdı. sesi de çok yüksekti. ağlarken küçücük bebek ortalığı yıkıyordu. uyumuyordu. 1 hafta kaldım kardeşimde. 8.günün şafağında bildiğin şafak operasyonuyla kaçtım. evet kaçtım ve evime döndüm. bana ne nasıl yaptıysan kendin bak dedim. koca kadın. 30 yaşında ana olduysa herhalde göze almıştır zorlukları. çok çocuk bakasım olsa yapar yapar bakardım dedim.
aşırı zor bir şey çocuk bakmak. psikolojinizin bozulması çok normal. geçiyor ama geçene kadar neler neler yaşanıyor.
Haklısınız uzaktan konuşmak kolay yaşayan bilir kimsenin kalbini kırmaya gerek yok ben uzman bir destek almanızı öneririm zamanla düzelecektir Allah size ve çocuğunuza sağlık sıhhat versinEn yakın arkadaşımın da çocuğu olmuyor. Ama en büyük destekçilerimden birisi o. Ve ben de onun en büyük destekçisiyim. İnsanlar bunu anlamıyor. Kimisi için çocuk sahibi olamamak imtihanken kimisi için çocuk sahibi olmak imtihan
Kötü yorum yapanlara gösterdiğiniz müsamahayı en başta bebeğinize göstermelisiniz biraz da bu açıdan bakınNe demek helal olsun. Kötü yorum yapanlara bile kızmıyorum ben. Ama umarım büyük konuşmalarını yaşamazlar ileride.
Aman senin yazdıklarını da gördük.Geldi bizim herbokolog
Bebeğime kötü davranmıyorum. Sesimi bile yükseltmiyorum. Ona müsamaha göstermediğimi nerden biliyorsunuz?Kötü yorum yapanlara gösterdiğiniz müsamahayı en başta bebeğinize göstermelisiniz biraz da bu açıdan bakın
Musibet olarak adlandırmanızdan ve zaten siz bakmıyormuşsunuz ki anneanne bakıyormuşBebeğime kötü davranmıyorum. Sesimi bile yükseltmiyorum. Ona müsamaha göstermediğimi nerden biliyorsunuz?
Lohusalık uzun bi süreç. Bu sürede insan mantıksız şeyler düşünebiliyor. Ben mesela bebeğimi çok severdim ama bi zaman sonra gelip birisi bunu alsa niye bizim evde derdim. Bende ona zarar veririm korkusu vardı. Tedavi gördüm. Bebekte büyüdükçe bazı şeyler kolaylaşıyor.Beni yargılayacaklarınız olacak ama belki bir insan bile beni aydınlatsa kârdır diyerek bu yazıyı yazıyorum.
Anne olmamın üzerinden neredeyse 2 ay geçti. Ben halâ anneliği sevemedim. Çocuğumdan nefret etmiyorum ama çocuğumsuz daha mutluyum. (Anneme bebeği verip tek başıma vakit geçirdiğim o nadir zamanlardan bahsediyorum)
Bebeğim kolik bir bebek ve kolik bebeği olanlar anlar saatler gün gibi günler yıl gibi geçer...
Eski hayatımı halâ özlüyorum. Bebeğim hiç durmadığı için 2 aydır annemgildeyiz. Şimdi gelecek "kendi evine çık böyle alışamazsın" diyenler. Neden annem gibi bir imkanım varken kendimi zorla KİMSESİZ gibi atayım evime? Niye imkanlarım yok gibi davranayım? Bu da bana kötü hissettiriyor. Tamam en güçlü kadın sizsiniz! En anne de sizsiniz! En en en sizsiniz..!
Eşim gerçekten yardımcı olmaya çalışsa da evde durduğu zaman çok kısıtlı. Eskiden birlikte zaman geçirir kafa dinlerdik. Ben eski hayatımda eşimle çok mutluydum.
İnançlı bir kimseyim normalde. Ama bu süreç beni öyle yıprattı ki çok isyan ettim. Hayatım tamamen değişti, tuvalete gitmek lüks haline geldi. Benim için sıradan olan her şey imkansız oldu. Kısacası rahat hayatımın yasını tutuyorum.
Sormak istediğim bazı şeyler var:
*Ben çocuğumu bana gönderilen bir musibet gibi hissediyorum. İnsanlar evlatlarını nasıl seviyor da "nimet" gibi davranıyorlar anlayamıyorum. Her zaman endişe edeceğin, sürekli diken üstünde olacağın bir varlık var ömrünün sonuna kadar. Nasıl bir nimet gibi düşünebiliyorlar? Ben evlat sahibi olmanın mantığını anlayamadım. Ben eşim için istemiştim. Ve tabii gerçekten bu kadar zor olduğunu sanmıyordum. Annemde 10 gün kalır evime geçerim hallederim sanıyordum. Ne kadar aptalmışım. Şimdi diyeceksiniz çocuğu olmayanlar var utan utan! Çocuğu senelerce olmayıp sonra olup pişman olanlar da var. Bana yazıp konuşan çok kadın var. Senelerce çocuğu olmamış ama olunca da pişman olmuş... O yüzden bana bunlarla gelmeyin.
Senden anne olmaz, sen insan bile değilsin! Bu cümleleri diyecekseniz çoktan kendime diyorum bunları da. Ben de böyle hissetmek istemiyorum. Ben de anne olmaktan zevk almak istiyorum. Ama o kadar dayanıksız ve rahatına düşkün birisiymişim ki çocuğumu bir musibetten fazlası olarak göremiyorum...
Benim gibi hissedip bu süreci atlatabilen sağlıklı düşünebilen var mı? Psikolojik tedavi de aldım ama sadece intihar düşüncelerim geçti. Yaşamak bile istemiyordum. En azından yaşama tutunmaya çalışıyorum şu an. Ama içimden söküp atamıyorum çocuksuz olmayı özlemeyi... Hayatımdan zerre zevk alamıyorum. Her gece kuş gibi kalbim. Uyanacak da uyumayacak diye. Çocuğu anneme vermek için her şeyi yapıyorum. "Anne ben temizlik yapayım sen çocuğa bak, ben yemek yaparım sen bebeği sustur"
Ben de "bütün gece uyumadım ama yavrum gülünce tüm yorgunluğum geçti. Onun için değer" diyen bir anne olmak istiyorum. Eğer hastaysam iyileşmek, kötü bir insansam iyi bir insan olmak istiyorum.
Herkes geçecek diyor. Herkes benim daha kötüydü haline şükret diyor. Ben acı yarıştırmıyorum ki! Ya da geçtiği kadar NASIL GEÇTİĞİ de önemli değil mi? Değip de geçebilir, DELİP de geçebilir...
Bana faydası olabilecek her öneriye açığım. Artık kolik bebeğime rağmen hayatıma dönmek istiyorum. Ama sanırım bana bağımlı olan bu minik insan büyüyene kadar benim için her şey çok zor olacak... Ve yine herkes "büyüyünce geçecek" diyecek.
Bu yazım inşallah doğru insanların önüne çıkar. Niyet ediyorum ki bu yazım beni artık bu çukurdan çıkmama vesile olacak kişinin karşına çıkmasına...
Bak nasıl toparlandın kendini savunmaya çalışırkenBakın eşim çocukları çok sever. Onu öyle severken görünce içim ısındı ve anneliğin bu kadar zor olacağını düşünmemiştim.
Musibet olarak adlandırmanızdan ve zaten siz bakmıyormuşsunuz ki anneanne bakıyormuş
Bak nasıl toparlandın kendini savunmaya çalışırken
Kimin çocuğu olur kimin olmaz, kimin geç olur, kimin hemen olur bunu doktorlar bilemiyor şunu bir öğrensin herkes artık.yüz defa aynı durumlar konuşuldu halâ doktor zor olur dedi, yok olmaz dedi falan filan.kısmet kısmet..... doktor isterse senin yumurtalıkların yok dersin.dinlemeyin artık.allahın işi tamamen deyince de hâlâ beğenmedim alıyorum.biz öğrendik koskoca doktorlar öğrenemedi o da garip.Kimseye zarar vermedim ben
Eşimi mutlu etmek istedim. Ve 3 kişi de mutlu oluruza inandım. Maddi olarak da eski ofisimde bir sıkıntı yoktu ama ofis sahibiniz %170 zam yaptı beklenmedik bir şekilde. Apar topar başka yere geçmek zorunda kaldım.
Uzun uyuma konusuna gelince bebeğim 24 saatte sadece 2 saat uyuyor ki ben de bebekken aynıymışım. Bir bebek günde 2 saatten fazla uyuyabilir diye düşünüyorum.
Ayrıca kadın doğum uzmanım kistlerimden ve pcosumun ileri seviyede olmasından ötürü uzun süre çocuğunuz olmayabilir dedi. Sürece balıklama atlamadım. Ama ilk korunmasız ilişkimizde hamile kaldım. Ve hamileleğim de sürekli hastanedeydim. Hiç umulmadık hastalıklarla uğraştım. Neyse herkes çok büyük konuşuyor. Rabbim yaşadıklarımı düşmanımın başına vermesin
Neden annem gibi bir imkanım varken kendimi zorla KİMSESİZ gibi atayım evime? Niye imkanlarım yok gibi davranayım? Bu da bana kötü hissettiriyor. Tamam en güçlü kadın sizsiniz! En anne de sizsiniz! En en en sizsiniz..!
Daha tek yorum gelmemişken üyelere ( amiyane tabirle) ayar vermeye başlamışsınız, bir sakin olun.. O yüzden bana bunlarla gelmeyin.
Zaten bu konuda en büyük ve belki de tek hatanız burası.Ben eşim için istemiştim.
Çünkü bunu birçok kadın yaşıyor, ne ilk ne sonsun.Ay resmen beni anlatmışsınız. İçimi su gibi serinlettiniz. Bu arada ben de uyurken sürekli konuşuyorum. Sen kıymetlisin ama annen zor zamanlar geçiriyor. Diyorum.
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?