Evet gerçekten
Ve evet annem gitmemi gerçekten istemiyor. Çünkü benim evime gelip gitmesi zor. Üstelik kendisi çok desteksiz kalmış zamanında. Aynı şeyleri yaşamamı istemiyor. Bu süreçte annemin kıymetini daha da fazla anladım
Allah ondan razı olsun
Benim de gayet yükselebileceğim bir yorumdu senin alıntıladığın yorum; ben de geçtim depresyondan, kolik bebekten. Üstelik "Hazırım" dedim ama değilmişim, yanına bile yaklaşmamışım doğurunca dank etti bazı şeyler. Aylarca ağlamam durmadı, zaten en son emzirmeden kestim ilaçlara başladım depresyonum ilerledi filan. Neyse... Ben taaa nerelerden geçmişim, çocuğumu getirmişim 8 yaşına ve yarın robotik yarışması var Mersinde, bu gece yarısı yola çıkacağız salt onun için. Gelmiş burada tanımadığım bir kadın "Sosyal hizmetler" falan fıstık yazıyor. Belki önceden olsa yükselirdim de artık komik gelir oldu Papatya. Düşünsene oturmuş koltuğuna, Mune'yi etiketleyerek bebeği kurtarıyor. Sinirlenmiş çok, kaşlarını çata çata yazmış "Şimdi onlar düşünsün!" demiş entera basarken filan... :)))
Şunu söylemeye çalışıyorum. Çocuk olduktan sonra eski hayatınızın bittiği bir gerçek, bunu inkar etmenin kimseye faydası yok. Yeni hayatınız çok uzun bir süre sadece çocukla rahat edebileceğiniz, çocuğa uyum sağlayacağınız öncelikle onu düşünmeniz gerektiği gerçeğinden ibaret. Sürekli her şeyde artık çocuğu önceliklendireceksiniz. Onun yemeği, uykusu, hastalığı, okulu, maddi ihtiyaçları vs. Artık siz ve sizin rahatınız diye bir şey yok yani bu bir gerçek. Ben bile hala yemek yemeye gittiğim yerde bile çocukla rahat edecek miyim diye bakıyorum edemeyeceğim bir yerse gitmiyorum. Böyle yaşamak herkese göre bir şey değil. Herkesin yaratılışı buna uygun değil ben böyle olduğuna inanıyorum.
Böyle anlatınca da komik oluyor işte
gerçekten bende ilk haftalarda çok kötüydüm . Anne olduğum için pişman olmuştum bence bu biraz yetememe korkusundan oluyorm yatağın ortasında duruyordu ben hıçkırıklara ağlamaya başladım herkes odaya geldi . Diyorum ki bu küçücuk duruyor büyümez bu ben bu çocuğu nasıl besliyecegim herkes gülerek bana bunu anlatıyor o zaman yaşarken ki halimi unutamıyorum ama ben
Orası elbette ki doğru hiç bir şekıl de eskisi gibi olmaz ben günlük aktivitelerden bahsettim
Canım seni asla yargilamiyorum. Yargılamaya da hakkım yok. Bende iki çocuk annesiyim. Çocuklarımın arasında iki buçuk yaş var. İlk çocuğum kız ve inanılmaz çok seviyordum onu. Oğlum doğunca bu arada ikinci cocugada hazır değildim. Çok zorlandım. Hamileliğim hep mutsuzlukla geçti. Ama kızıma olan sevgim beni diri tuttu. İlk dogdugunda yaklaşık bir ay kadar benim oğlum da kolikti. İşin ilginç tarafı anneme gittiğim de çocuk iyi eve geldiğimde hep huzursuzlaniyordu. Bu biraz da bizimle alakalı bizim gerginligimiz bizim ruh halimiz çocuğa da geçiyor. Şu ana oğlum 13 aylık. Zor bir yil geçirdim. Ama inan bana herşey geçiyor. Bence kendini başkalarıyla kiyaslamayi bırak. Kendini sakinleştir. Bebeğini al kanguruya koy onunla yürüyüşe çık onunla bağ kurmaya calis. Sen kendini iyi hissetikce bebeğinde sakinlesir. Olanı kabul etmelisin. Ve inan bana her adımı çok zor. İlk iki yıl da hiç kolay geçmiyor. Ama bugünler de o kadar hızlı geçiyor ki ilerde sen bile şaşıracaksın. Delip geçme konusuna katiliyorum. Gerçekten senden birşeyler gidiyor. Ama hayat bu ve hepimiz imtihandayiz
Ve evet annem gitmemi gerçekten istemiyor. Çünkü benim evime gelip gitmesi zor. Üstelik kendisi çok desteksiz kalmış zamanında. Aynı şeyleri yaşamamı istemiyor. Bu süreçte annemin kıymetini daha da fazla anladım
Allah ondan raziBen de hiçbir şey yapamadım. Bir ekmeği yarım saat çiğnedim. Hareketlerim aşırı yavaştı. Kendimi öldürme planlari da yaptım. Asla ama asla bebeğime zarar vermeyi düşünmedim.
Evet öyleyim. Ama her şeyden önce insanım.
İşe dönmeniz konusundada yorum yapmıştım madem bebeğiniz her halükarda uyumuyor günü böleceksiniz herkes belli bir saatte dinlenecek 3 kişisiniz bu şekilde döndüreceksiniz herkesin aynı anda uykusuz kalmasının anlamı yok. Evet yenidoğanlar kısa uyur yada kimisi hiç uyumaz süreç zordur yani çocuk büyütmek zaten zordur anneliğe en hazır olan kişinin bile isyan ettiği zamanlar vardır bunlar normal şeyler ama siz genel olarak aceleci gözüküyorsunuz. Genel olarak çoğu anne çocuğunu sever sizde normal bir aile ortamında büyüdüyseniz doğurduğunuz çocuğa elbet alışacaksınız. Süreci kabul etmekle başlayın stresinizi azaltın.
Hayir sunun icin soruyorum (once bir dikenlerinizi geri cekin, bi sakin olun, derin nefes alin)
ben de çocuğum olmadığı için hayatın şok anlamsız olduğunu düşünüyorum herkesin sınavı farklı yorumları okudukça şaşırıyorumAy resmen beni anlatmışsınız. İçimi su gibi serinlettiniz. Bu arada ben de uyurken sürekli konuşuyorum. Sen kıymetlisin ama annen zor zamanlar geçiriyor. Diyorum.
