Anne Olduğuma Çok Pişmanım

pispakize · Dün 23:13

Bugün itibariyle tam 1 aylık oldu bebeğim ve bu 1 ay günde 3-4 saat anca uyudum. Annem, ablam,görümcelerim sırasıyla yanımda kalıyorlar. Haydi sen uyu, biz bebekle ilgileniriz diyorlar ama ben vicdanen rahat edemiyorum ve bebekle kendim ilgilenmeye çalışıyorum.
Size ben de yeni anne olmuş biri olarak şunu tavsiye edebilirim, koklayın yavrunuzu, onu koynunuza alıp yatın, gözlerinizi kapatıp koklayın. O koku sizi yavrunuza bağlayacaktır.
O küçük yavrunun size çok ihtiyacı var, ona bu kötülüğü yapmayın.
İyi haberlerinizi bekliyoruz

psikolojikdanismannisa · Dün 23:16

ulasimiz .!.:
Ne üzücü o Dünyadan bihaber bebek için Annesi ona Müsibet diyor. Burda böyle ifade etmiş. Allah bilir çocuğun yanında daha neler diyor
Bu lohusa sendromunun ötesinde bir şey kesinlikle bebeğin huzuru için tedavi olmalı.

Evet Allah biliyor çocuğuma neler söylediğimi. Nedense siz de Allah gibi biliyormuş gibi konuşmuşsunuz. Çocuğuma asla böyle şeyler söylemedim. Sesimi bile yükseltmedim. Uyurken özür diledim, onun suçu olmadığını annesinin zor durumda olduğunu, zorlandığını ama çabaladığını söyledim. Birbirimize bu süreci kolaylaştıralım, sen ana rahmini özlüyorsun ben senden önceki hayatımı dedim. İkimiz de rahatımızdan olduk ikimiz de aynı sebepten ağlıyoruz dedim. Ama tabi siz haşa Allah sıniz ya bu dediklerimi de duymuşsunuzdur

Blanc12 · Dün 23:17

bir_umut_yasamak .!.:
Bi tek bana mı anormal geliyor bebeğinden nefret eden onu musibet gibi gören anneler
Doğurmasaydın aldırsaydın madem o zavallı yavruyu onun suçu ne
bence @Mune bu kadını sosyal hizmetlere bildirin konu sahibi bebeği istemiyor bebeğe zarar da verebilir psikolojisi sıkıntılıysa

Önce bir sakin olun. Burada depresyona girmiş, çocuğunu benimsemekte zorlanan ve bundan suçluluk duyduğu için çözüm arayan genç bir anne var. Siz onun bu durumunu anlamak yerine neredeyse katil ilan edeceksiniz kadını.
Ayrıca mune değil siz arayın bakalım sosyal hizmetleri. Size çok güzel cevaplar vereceklerine eminim.

Mirta · Dün 23:23

psikolojikdanismannisa .!.:
Psikoloğumla yaptığımız çalışmada bu duygunun bana nesiller öncesinden aktarıldığını söyledi zaten. Annem de anneannem de çocukken ağır sorumluluklar almış. O yüzden çocukluğunu yaşayamamış. Ben de aynı hisleri yaşıyorum istemeden. Ama bana ait değilmiş bu hisler. Değişik karmaşık bir durum

Konuya ortasından dalmış olucam ama psikoloğunuz yeni moda olan spiritüel delilerden falan mı? Psikolog gibi değil de falcı, tarotçu gibi konuşmuş. Bu duygular sana ait değil falan. Bu duygular tabiyki size ait. Genetik olarak bazı insanlar bazı duygulara daha meyilli olabilir tabiyki ama bu sorunu yaşayan ve iyileşmesi gereken sizsiniz. Bu psikologun size iyi geleceğini sanmıyorum. Geride psikiyatr doktor olan bir arkadaş ilaç kullanmanızı tavsiye etmiş. Bence dikkate alabilirsiniz yorumunu.

Tardis_2718 · Dün 23:25

psikolojikdanismannisa .!.:
Beni yargılayacaklarınız olacak ama belki bir insan bile beni aydınlatsa kârdır diyerek bu yazıyı yazıyorum.

Anne olmamın üzerinden neredeyse 2 ay geçti. Ben halâ anneliği sevemedim. Çocuğumdan nefret etmiyorum ama çocuğumsuz daha mutluyum. (Anneme bebeği verip tek başıma vakit geçirdiğim o nadir zamanlardan bahsediyorum)

Bebeğim kolik bir bebek ve kolik bebeği olanlar anlar saatler gün gibi günler yıl gibi geçer...

Eski hayatımı halâ özlüyorum. Bebeğim hiç durmadığı için 2 aydır annemgildeyiz. Şimdi gelecek "kendi evine çık böyle alışamazsın" diyenler. Neden annem gibi bir imkanım varken kendimi zorla KİMSESİZ gibi atayım evime? Niye imkanlarım yok gibi davranayım? Bu da bana kötü hissettiriyor. Tamam en güçlü kadın sizsiniz! En anne de sizsiniz! En en en sizsiniz..!

Eşim gerçekten yardımcı olmaya çalışsa da evde durduğu zaman çok kısıtlı. Eskiden birlikte zaman geçirir kafa dinlerdik. Ben eski hayatımda eşimle çok mutluydum.

İnançlı bir kimseyim normalde. Ama bu süreç beni öyle yıprattı ki çok isyan ettim. Hayatım tamamen değişti, tuvalete gitmek lüks haline geldi. Benim için sıradan olan her şey imkansız oldu. Kısacası rahat hayatımın yasını tutuyorum.

Sormak istediğim bazı şeyler var:

*Ben çocuğumu bana gönderilen bir musibet gibi hissediyorum. İnsanlar evlatlarını nasıl seviyor da "nimet" gibi davranıyorlar anlayamıyorum. Her zaman endişe edeceğin, sürekli diken üstünde olacağın bir varlık var ömrünün sonuna kadar. Nasıl bir nimet gibi düşünebiliyorlar? Ben evlat sahibi olmanın mantığını anlayamadım. Ben eşim için istemiştim. Ve tabii gerçekten bu kadar zor olduğunu sanmıyordum. Annemde 10 gün kalır evime geçerim hallederim sanıyordum. Ne kadar aptalmışım. Şimdi diyeceksiniz çocuğu olmayanlar var utan utan! Çocuğu senelerce olmayıp sonra olup pişman olanlar da var. Bana yazıp konuşan çok kadın var. Senelerce çocuğu olmamış ama olunca da pişman olmuş... O yüzden bana bunlarla gelmeyin.

Senden anne olmaz, sen insan bile değilsin! Bu cümleleri diyecekseniz çoktan kendime diyorum bunları da. Ben de böyle hissetmek istemiyorum. Ben de anne olmaktan zevk almak istiyorum. Ama o kadar dayanıksız ve rahatına düşkün birisiymişim ki çocuğumu bir musibetten fazlası olarak göremiyorum...

Benim gibi hissedip bu süreci atlatabilen sağlıklı düşünebilen var mı? Psikolojik tedavi de aldım ama sadece intihar düşüncelerim geçti. Yaşamak bile istemiyordum. En azından yaşama tutunmaya çalışıyorum şu an. Ama içimden söküp atamıyorum çocuksuz olmayı özlemeyi... Hayatımdan zerre zevk alamıyorum. Her gece kuş gibi kalbim. Uyanacak da uyumayacak diye. Çocuğu anneme vermek için her şeyi yapıyorum. "Anne ben temizlik yapayım sen çocuğa bak, ben yemek yaparım sen bebeği sustur"
Ben de "bütün gece uyumadım ama yavrum gülünce tüm yorgunluğum geçti. Onun için değer" diyen bir anne olmak istiyorum. Eğer hastaysam iyileşmek, kötü bir insansam iyi bir insan olmak istiyorum.

Herkes geçecek diyor. Herkes benim daha kötüydü haline şükret diyor. Ben acı yarıştırmıyorum ki! Ya da geçtiği kadar NASIL GEÇTİĞİ de önemli değil mi? Değip de geçebilir, DELİP de geçebilir...

Bana faydası olabilecek her öneriye açığım. Artık kolik bebeğime rağmen hayatıma dönmek istiyorum. Ama sanırım bana bağımlı olan bu minik insan büyüyene kadar benim için her şey çok zor olacak... Ve yine herkes "büyüyünce geçecek" diyecek.

Bu yazım inşallah doğru insanların önüne çıkar. Niyet ediyorum ki bu yazım beni artık bu çukurdan çıkmama vesile olacak kişinin karşına çıkmasına...

Ben de ilk 3 ay kendimi oldurmeyi düşünmüştüm.Bebegime veda ediyordum içimden .Bol bol öpüp özür diliyordum basaramdigim için.Ama zaman geçtikçe herşey daha normale döndü.Evet eskisi gibi olmuyor hayat.Zaten nasıl olsun ki? Gün içinde dalgalanmalar yaşıyorum.Keske yapmasaydim diyorum.daha 27 aylık.Ama samimi olduğum annelerle konuştuğumda ilk zamanlar bu duyguları hisseden bir çok anne olduğunu gördüm.Cok iyi imkanları olanlardan bahsetmiyorum ama kendi kendine yetenlerde bu hep var.Kadinlar yorgun.Ama annelikten anladığım elinden geleni yap , öp sev kokla.

İlk zamanlar bana da anne olmak çok garip gelmişti bir de.Sanki rol yapiyormusum gibi.Ama hayatta bunu çok hissettim.İyi bir anne olup günü geçirmeye çalışıyorum.Artik dişleri bitti, emzirme bitti.Cogunlukla gece deliksiz uyuyor.Sizin de daha iyi günleriniz gelecek.Hayat böyledir zaten

Umarım kendinizi daha iyi hissedersin.Yoruldukca yardım alın annenizden , olabildiğince eşinizden.Guclu olmak zorunda da değilsiniz.Elinizdeki imkanları kullanın.İsteyen aklı yerinde herkes bebegine iyi anne olabilir.

Ben sizi gayet gerçekçi ve akıllı buldum.Sizin sevginize aklınıza bebeğinizin çok ihtiyacı var.Mutlu bir hayat dilerim

Ebrulibayan · Dün 23:26

psikolojikdanismannisa .!.:
Beni yargılayacaklarınız olacak ama belki bir insan bile beni aydınlatsa kârdır diyerek bu yazıyı yazıyorum.

Anne olmamın üzerinden neredeyse 2 ay geçti. Ben halâ anneliği sevemedim. Çocuğumdan nefret etmiyorum ama çocuğumsuz daha mutluyum. (Anneme bebeği verip tek başıma vakit geçirdiğim o nadir zamanlardan bahsediyorum)

Bebeğim kolik bir bebek ve kolik bebeği olanlar anlar saatler gün gibi günler yıl gibi geçer...

Eski hayatımı halâ özlüyorum. Bebeğim hiç durmadığı için 2 aydır annemgildeyiz. Şimdi gelecek "kendi evine çık böyle alışamazsın" diyenler. Neden annem gibi bir imkanım varken kendimi zorla KİMSESİZ gibi atayım evime? Niye imkanlarım yok gibi davranayım? Bu da bana kötü hissettiriyor. Tamam en güçlü kadın sizsiniz! En anne de sizsiniz! En en en sizsiniz..!

Eşim gerçekten yardımcı olmaya çalışsa da evde durduğu zaman çok kısıtlı. Eskiden birlikte zaman geçirir kafa dinlerdik. Ben eski hayatımda eşimle çok mutluydum.

İnançlı bir kimseyim normalde. Ama bu süreç beni öyle yıprattı ki çok isyan ettim. Hayatım tamamen değişti, tuvalete gitmek lüks haline geldi. Benim için sıradan olan her şey imkansız oldu. Kısacası rahat hayatımın yasını tutuyorum.

Sormak istediğim bazı şeyler var:

*Ben çocuğumu bana gönderilen bir musibet gibi hissediyorum. İnsanlar evlatlarını nasıl seviyor da "nimet" gibi davranıyorlar anlayamıyorum. Her zaman endişe edeceğin, sürekli diken üstünde olacağın bir varlık var ömrünün sonuna kadar. Nasıl bir nimet gibi düşünebiliyorlar? Ben evlat sahibi olmanın mantığını anlayamadım. Ben eşim için istemiştim. Ve tabii gerçekten bu kadar zor olduğunu sanmıyordum. Annemde 10 gün kalır evime geçerim hallederim sanıyordum. Ne kadar aptalmışım. Şimdi diyeceksiniz çocuğu olmayanlar var utan utan! Çocuğu senelerce olmayıp sonra olup pişman olanlar da var. Bana yazıp konuşan çok kadın var. Senelerce çocuğu olmamış ama olunca da pişman olmuş... O yüzden bana bunlarla gelmeyin.

Senden anne olmaz, sen insan bile değilsin! Bu cümleleri diyecekseniz çoktan kendime diyorum bunları da. Ben de böyle hissetmek istemiyorum. Ben de anne olmaktan zevk almak istiyorum. Ama o kadar dayanıksız ve rahatına düşkün birisiymişim ki çocuğumu bir musibetten fazlası olarak göremiyorum...

Benim gibi hissedip bu süreci atlatabilen sağlıklı düşünebilen var mı? Psikolojik tedavi de aldım ama sadece intihar düşüncelerim geçti. Yaşamak bile istemiyordum. En azından yaşama tutunmaya çalışıyorum şu an. Ama içimden söküp atamıyorum çocuksuz olmayı özlemeyi... Hayatımdan zerre zevk alamıyorum. Her gece kuş gibi kalbim. Uyanacak da uyumayacak diye. Çocuğu anneme vermek için her şeyi yapıyorum. "Anne ben temizlik yapayım sen çocuğa bak, ben yemek yaparım sen bebeği sustur"
Ben de "bütün gece uyumadım ama yavrum gülünce tüm yorgunluğum geçti. Onun için değer" diyen bir anne olmak istiyorum. Eğer hastaysam iyileşmek, kötü bir insansam iyi bir insan olmak istiyorum.

Herkes geçecek diyor. Herkes benim daha kötüydü haline şükret diyor. Ben acı yarıştırmıyorum ki! Ya da geçtiği kadar NASIL GEÇTİĞİ de önemli değil mi? Değip de geçebilir, DELİP de geçebilir...

Bana faydası olabilecek her öneriye açığım. Artık kolik bebeğime rağmen hayatıma dönmek istiyorum. Ama sanırım bana bağımlı olan bu minik insan büyüyene kadar benim için her şey çok zor olacak... Ve yine herkes "büyüyünce geçecek" diyecek.

Bu yazım inşallah doğru insanların önüne çıkar. Niyet ediyorum ki bu yazım beni artık bu çukurdan çıkmama vesile olacak kişinin karşına çıkmasına...

İleride bu lafları dediğinize çok pişman olacaksınız .
Tam olarak “ONUN BİR GÜLÜŞÜ DÜNYAYA BEDEL” çünkü :))

Efes78 · Dün 23:26

Ruh halinizin nedeni yorgunluk,uykusuzluk ve kendinize vakit ayıramamanız.. ağlama krizleri geçene kadar anneniz muhakkak yanınızda olsun...

Zeytin_zey · Dün 23:27

Yaşınız kaç

psikolojikdanismannisa · Dün 23:30

Tardis_2718 .!.:
Ben de ilk 3 ay kendimi oldurmeyi düşünmüştüm.Bebegime veda ediyordum içimden .Bol bol öpüp özür diliyordum basaramdigim için.Ama zaman geçtikçe herşey daha normale döndü.Evet eskisi gibi olmuyor hayat.Zaten nasıl olsun ki? Gün içinde dalgalanmalar yaşıyorum.Keske yapmasaydim diyorum.daha 27 aylık.Ama samimi olduğum annelerle konuştuğumda ilk zamanlar bu duyguları hisseden bir çok anne olduğunu gördüm.Cok iyi imkanları olanlardan bahsetmiyorum ama kendi kendine yetenlerde bu hep var.Kadinlar yorgun.Ama annelikten anladığım elinden geleni yap , öp sev kokla.

İlk zamanlar bana da anne olmak çok garip gelmişti bir de.Sanki rol yapiyormusum gibi.Ama hayatta bunu çok hissettim.İyi bir anne olup günü geçirmeye çalışıyorum.Artik dişleri bitti, emzirme bitti.Cogunlukla gece deliksiz uyuyor.Sizin de daha iyi günleriniz gelecek.Hayat böyledir zaten

Umarım kendinizi daha iyi hissedersin.Yoruldukca yardım alın annenizden , olabildiğince eşinizden.Guclu olmak zorunda da değilsiniz.Elinizdeki imkanları kullanın.İsteyen aklı yerinde herkes bebegine iyi anne olabilir.

Ben sizi gayet gerçekçi ve akıllı buldum.Sizin sevginize aklınıza bebeğinizin çok ihtiyacı var.Mutlu bir hayat dilerim

Güzel yüreğinize teşekkür ederim

Blanc12 · Dün 23:30

psikolojikdanismannisa .!.:
Psikoloğumla yaptığımız çalışmada bu duygunun bana nesiller öncesinden aktarıldığını söyledi zaten. Annem de anneannem de çocukken ağır sorumluluklar almış. O yüzden çocukluğunu yaşayamamış. Ben de aynı hisleri yaşıyorum istemeden. Ama bana ait değilmiş bu hisler. Değişik karmaşık bir durum

Psikologunuzun söylediği şeyler çok tuhaf ve hiç inandırıcı gelmedi. Duygusal bocalama yaşayan yeni bir anneye hemen " bu duygular sana nesiller öncesinden aktarılmış" demesi çok korkunç geldi bana. Neye dayanarak bunu söylüyor mesela? Ayrıca kendi ablam 8 yıl önce anne olduğunda 32 yaşındaydin ve sizden daha beter durumdaydı. Yaklaşık bir sene önce tekrar anne oldu ve hiç bir sorun yok. En iyisi psikologunuzu değiştirin.

psikolojikdanismannisa · Dün 23:31

Zeytin_zey .!.:
Yaşınız kaç

27

ulasimiz · Dün 23:31

psikolojikdanismannisa .!.:
Evet Allah biliyor çocuğuma neler söylediğimi. Nedense siz de Allah gibi biliyormuş gibi konuşmuşsunuz. Çocuğuma asla böyle şeyler söylemedim. Sesimi bile yükseltmedim. Uyurken özür diledim, onun suçu olmadığını annesinin zor durumda olduğunu, zorlandığını ama çabaladığını söyledim. Birbirimize bu süreci kolaylaştıralım, sen ana rahmini özlüyorsun ben senden önceki hayatımı dedim. İkimiz de rahatımızdan olduk ikimiz de aynı sebepten ağlıyoruz dedim. Ama tabi siz haşa Allah sıniz ya bu dediklerimi de duymuşsunuzdur

Kesinlikle tarapi mi, psikiyatri mi ne gerekiyorsa yapın tedavi olun.

Doğan çocuk neden rahminizi özlesin? Onun değil sizin rahatınız bozulmuş. Neyse şimdi emziriyor olabilirsiniz. Daha fazla bir şey yazmak istemiyorum.

Burda insanlar neler yazmış hala direniyorsun, anlamak istemiyorsunuz

psikolojikdanismannisa · Dün 23:32

Blanc12 .!.:
Psikologunuzun söylediği şeyler çok tuhaf ve hiç inandırıcı gelmedi. Duygusal bocalama yaşayan yeni bir anneye hemen " bu duygular sana nesiller öncesinden aktarılmış" demesi çok korkunç geldi bana. Neye dayanarak bunu söylüyor mesela? Ayrıca kendi ablam 8 yıl önce anne olduğunda 32 yaşındaydin ve sizden daha beter durumdaydı. Yaklaşık bir sene önce tekrar anne oldu ve hiç bir sorun yok. En iyisi psikologunuzu değiştirin.

Hemen demedi zaten bazı çalışmalar yaptık. Zaten sağlık problemi yaşadığı için sonlandırmak zorunda kaldık. Yeni bir psikolog araştırıyorum lohusa depresyonunda uzman birisini

psikolojikdanismannisa · Dün 23:34

ulasimiz .!.:
Kesinlikle tarapi mi, psikiyatri mi ne gerekiyorsa yapın tedavi olun.

Doğan çocuk neden rahminizi özlesin? Onun değil sizin rahatınız bozulmuş. Neyse şimdi emziriyor olabilirsiniz. Daha fazla bir şey yazmak istemiyorum.

Burda insanlar neler yazmış hala direniyorsun, anlamak istemiyorsunuz

Bebekler ana rahmini özler bunu ilk benden mi duydunuz gerçekten? Hayır olabilir. Yadırgamıyorum. Ama böyle bir durum var. O yüzden ana rahmindeki gibi bir ortamda rahat ederler. Karanlık, sessiz, biraz sıkışık, anne kokusunu alarak, pışpışlandığında anne kalbinin ritmi gibi hissederek gibi gibi

psikolojikdanismannisa · Dün 23:37

Mirta .!.:
Konuya ortasından dalmış olucam ama psikoloğunuz yeni moda olan spiritüel delilerden falan mı? Psikolog gibi değil de falcı, tarotçu gibi konuşmuş. Bu duygular sana ait değil falan. Bu duygular tabiyki size ait. Genetik olarak bazı insanlar bazı duygulara daha meyilli olabilir tabiyki ama bu sorunu yaşayan ve iyileşmesi gereken sizsiniz. Bu psikologun size iyi geleceğini sanmıyorum. Geride psikiyatr doktor olan bir arkadaş ilaç kullanmanızı tavsiye etmiş. Bence dikkate alabilirsiniz yorumunu.

Hayır kendisi psikodrama ekolünde çalıştı. Zaten sağlık problemleri sebebiyle ara vermek zorunda kaldı, başka bir uzman arayışındayım.

Blanc12 · Dün 23:39

psikolojikdanismannisa .!.:
Hemen demedi zaten bazı çalışmalar yaptık. Zaten sağlık problemi yaşadığı için sonlandırmak zorunda kaldık. Yeni bir psikolog araştırıyorum lohusa depresyonunda uzman birisini

Ne zaman söylediğinin önemi yok. psikolojik sorunlarla ilgili kesin sonuçlara varmak hiç kolay değil. İnsan pisikojisini etkileyen olumlu olumsuz bir çok değişken var.

ilaydaNur87 · Dün 23:41

Geçmiş olsun demek istiyorum çünkü geçecek Allah'ın izini ile hiç birşey kalıcı değil zaten bebek dunyaya geldiği zaman zorluklar başlıyor ama o istemedi ki dünya ya gelmeyi yani genel anlamda da soylim çocuğun suçu yok ki böle durumda onun günahı ne sizin anneniz var mış bir şekilde yardım ediyor Muş benim etrafımda kimsede yoktu bende zorlandım bir şekilde kızım şimdi 6 yasinda tabi... (Yasin suresini okuyun) rahatlarsiniz biraz maneviyat bu anlamda çok iyi gelicek Allah'ın izini ile sakın yenik düşmeyin imtihan dünyasında yaşıyoruz hem bebginiz sizin bu duygularınızı da hisseder onu gelecege yönelik ve güçlü bir annesi var olduğunu bilsin. Kendinizi toparlayin lütfen.

psikolojikdanismannisa · Dün 23:41

darkmore .!.:
Annenizin varlığı size verilmiş bir imkan değildir. Eğer ki anneniz maaş karşılığı size ve çocuğunuza bakmıyorsa. Bu şekilde tanımlamanızdan rahatsız olduğum için sadece oraya yorum yapmak istedim.

Ben de öyle düşünmüyorum. Orada ironi yapıyorum ama millet anlamak istediği gibi anlıyor. Ben gitsem annem bırakmaz beni. Kendisi yapayalnızmış bana bakarken ve ben de kolikmişim. 9 ay yalnız bakmış. Ne kadar zor olduğunu biliyor

psikolojikdanismannisa · Dün 23:42

Peynirsiz Cheeseburger .!.:
Bizzat aynı yoldan geçtim.
Terapiler vs işe yaramadı. Bir sağlık durumumdan kaynaklı 1 ay emzirebildim o da tadımlıktı bebeğim mamaya alışıktı. Benim de annem bakıyor bu arada.
Bazı geceler anneme verdim bazen 1-2 gün uzaklaştım. İşe çok erken başladım emzirme durumumda olmayınca normal hayata çabuk döndüm. Kocamı da boşadım bu süreçte ailemle yaşıyorum zaten annem bakıyor. Lohusa sendromumun üstüne boşanma durumum da tuzu biberi oldu ama adamı boşayınca ben daha bir rahatladım. Şimdi 1 buçuk yaşında. Bazen babası alıyor kalmalı vermiyoruz ama benim de annem destekçim.
Hiç öyle çekip çeviren cengaverlerden değilim.
3. Aydan sonra gerçekten bir gülüşüne dünyayı yakarım moduna geçtim çünkü ben normal hayata dönmeye başlamıştım.
Toplumun dayattığı zorla sen bakacaksın algısından çıkalım.
Destek ailemiz varsa neden geri çevirelim ki. Ben annem bebeğimin babası çok güzel ilgileniyoruz sorumluluk tek bende değil
Gece 3 kez uyanıyor mama verip yatırıyorum gece beslenmesini kesemedim hala ama beni zorlamıyor sürece çok alıştım.
Geziyorum da çıkıyorum gidiyorum bir yerlere
Annem de öyle ben bakarken o geziyor o bakarken ben bazen baba aldığında ikimiz

Çok zor durumlarla çok güzel başaçıkmışsınız tebrik ediyorum

Madamgazel · Dün 23:53

psikolojikdanismannisa .!.:
Hadi canım olaya gel

Ooo neler neler konularını oku keyfin yerine gelir

Anne Olduğuma Çok Pişmanım

Guru

Sadece İnsanım

Popüler Üye

Pembelina Jolie

Guru

Aktif Üye

Aktif Üye

Aktif Üye

Sadece İnsanım

Popüler Üye

Sadece İnsanım

Hızır Senin Kalbindedir Be Güzelim..

Sadece İnsanım

Sadece İnsanım

Sadece İnsanım

Popüler Üye

Aktif Üye

Sadece İnsanım

Sadece İnsanım

Geçici Olarak Hesap Pasiftir !

Benzer Konular

Privacy & Transparency

Privacy & Transparency