- 7 Mayıs 2015
- 2.412
- 5.865
- 158
Yukarıdaki baska birinin yazdığını yanlışlıkla alıntı yapmışım :) smdi fark ettim. inş her sey yoluna girer sizin için.
Aslında herkes kendine göre haklı yalnız tepkiler yanlış olabiliyor. İşte yanlış olan da bu.
Teşekkürler benim tek korkum annem. Başkada bir endişem yok. Hayat kısa sağlık herşey gerisi boş işlerYukarıdaki baska birinin yazdığını yanlışlıkla alıntı yapmışım :) smdi fark ettim. inş her sey yoluna girer sizin için.
Polonyalı memleket ile alakalı değil. Bayanları sevmediğini söylemişti zaten genel anlamda.ozel olmazsa nereli bu kadin? cunku yabanci demissiniz..deli midir divane midir nedir..
sizde cagirmayin gelmesinler ziyarete filan.
Polonyalı memleket ile alakalı değil. Bayanları sevmediğini söylemişti zaten genel anlamda.
çok eskiden abim benim için çok önemliydi, öyle ki onunla telefonda konuştuğumda bile moral bulurdum sadece sesinden bile. arkadaş gibiydik daha çok, eğlenirdik birlikte sokakta sarılarak yürürdük. bana hiç karışmazdı (halen karışmaz) sonra evlenmeye karar verdi. yurt dışında yaşıyorlar. ne zaman türkiyeye gelseler kavgalar oluyor evde, huzursuzluk oluyor. eşi bana neler söylüyor, abimde şahit oluyor ve onun bana dediklerini değil de, benim ona verdiğim cevapları duyuyor. bu beni çok üzüyor.
yıllarca tek başıma hasta annem ve babam ile koşuşturdum hastanelerde, hayatım bitti, sosyal hayatım sıfırlaştı. abimler geldiğinde 4 gün bir tatil yapayım izin ver bana dediğim de, sen ne yapıyorsun ki tatile ihtiyacın vari benim tatile ihtiyacım var dedi, taksi ile hastanelere gidip geliyor yorulmuyormuşum. ne kadar acımasız! abim bu denli değiştiği için çok üzülüyorum bana karşı.
eşi her gelişinde (kendisi yabancı) seni sevmiyorum, istemiyorum, burası senin evin değil gibi şeyler söylüyor bana. beni görmek istemiyorsan ben nereye gidebilirim evimdeyim dedim diye, onu evden kovduğumu söyledi abim. oysa bana söylediğine karşılık mantıksız bir cevap vermedim ki. onun bana dediği kadar ağır cevapar vermedim. her seferine bir neden buluyor kavga çıkarmak için. çocuklarımı sana göstermicem ne biçim halasın sen falan filan diyor. oysa çocuklar beni o kadar çok severlerki. çok da iyi anlaşırız onlarla. ilgilenirim dert, ilgilenmem dert. geldiklerinde artık ne yapacağımı şaşırıyorum. en son ki kavgamızda, kuzenimde bizdeydi yıllar üzerine gelmişti ve beraber dışarı çıkmak istedik bir akşam. o bile sorun oldu. erkenden yatıyoruz biz dediler. yalnız çıktı kuzenim, o sırada oturuyorduk ki birden bire kavga çıkardı yeniden. ertesi gün son günüydü kuzenimin o da yurt dışında yaşıyor, sahile ineceklerini söylediler. bende biz de inecektik son günü kuzenimin dedim. kıyamet koptu, kuzenin kadar değerim yok, sen benim neler yaşadığımı bilmiyorsun annem öldü benim felan dedi. (annesi kanserden geldiklerinden 7 ay evvel vefat etmişti. asıl bomba babam da kanserden geldiklerinden 2 ay vefat etmişti ve ben yıllarca bir başıma yaşadım tüm yükü) ama onlara şikayet etmiyordum neler çektiğimi bilmiyorsunuz diye. şok oldum bunu bana nasıl diye biliyor diye. konuşma benimle sevmiyorum seni annen ölsün zaten türkiyeye de gelmicem çocuklarıda göstermicem demeye başladı. annem ve abimin yanında. annem hepsini duydu 2 sefer şeker komasına girdi üzüntüden. ilkinde abim yanımdaydı, geldi abim ile konuşurken abime 'konuşma' gibilerinden birşey söyledi. abim ile konuşuyorum müsade et dedim. senin abin ama benim kocam dedi. tamam biliyorum kocan ama benim de abim. anlamıyormusun manyak benim kocam diye tekrarladı. iyi de benim de abim dedim. abin ama seni sevmiyor dedi. üst dairede kalıyorlar. bende o tam giderken lütfen gelme alt kata dedim yine evden kovmuş oldum. annem komada ambulans beklerken bana bunları söyleye bildi. abimde duydu ama hep ben suçlu oluyorum. Allahtan annem hereyin farkında, ama annemi de kaybedersem ben kimsesiz kalıcam çok korkuyorum hayatın getirilerinden. onu kıskandığımı bile söyledi bana, evli çocukları var diye. böyle davranınca da çocuklarını dahi sevesim gelmiyor, onların ne suçu var, en masum şeyler dünyada. ama çok çirkin hakaretlere maruz kalıyorum. artık karar aldım asla muhatap olmamaya. bu sene geldiklerinde ilk defa on yıl içinde kavga etmediler. etselerdi de cevap vermeyecektim. bencil insanlar beni hep ürkütür. tek üzüntüm eskisi gibi artık olamayışım abim ile. birbirimize sarılıp gezerken, abime sarılmadım bile hiç evlendikten sonra sırf eşi kıskanmasın diye. ben bu şekilde düşünüyorken o bana neler söylüyor. korkuyorum insanlardan ve kırılmaktan kaçar oldum herkesten. annemde kanser hastası babamda kanserden vefat etti. ben bu sözleri hak etmiyorum çok üzülüyorum. tamam üzerinden geçti zaman ama yaralar geçmiyor ki
Yengeniz psikolojik sorunları olan birimi? Hiçbir sorun yaşamamışken,senede sadece iki hafta gördüğü insana durup dururken neden kafayı taksın ki? Anlamadım.abim dünyalar iyisidir. eşini seneden seneye görüyorum çok da birbirimizi tanıyoruz diyemeyiz. sene de 2 haftalık bir karşılaşma sonunda ne denli tanıya biliriz bibirimizi.. demişti ki abim, babamı ben kemoterapiye götürücem geldiğimde. geldiler, babamın kemoterapi günüydü, baktım denize gitmek için hazırlanıyorlar. abime 'hani sende gelecektin hastaneye' dedim. bir dahakine gelirim dedi denize gittiler. sonra eşinin annesi de aynı hastalığa yakalanınca 'şimdi sor eşine, annesini bırakp denize gider mi' dedim. ertesi sene geldiğinde, denize gittik diye kıskandın bizi dedi eşi. ben anlamıyorum kimseyi artık. abime uzak durdum psikiatriye bile gidip anlattım. görüşme abin ile dedi. ama o benim abim.. iyidir aslında kötü birisi değil. ben eşinin de iyi birisi olduğuna inanıyorum. yalnız böyle bir karakterde oluşu sorunlarının olmasını bana gösteriyor, ama benimde var sorunlarım
Bende inandim kiza cunku evlenince degisen bizdede cok...Valla ben inandim size...cünkü genelde evlendikten sonra erkekler cooook degisir...boyle manyak yenge ve karaktersiz abi dayı amcalardan bizim sülalede çok var...hatta bu gördüklerimden dolayı ilerde eger cocuk yapmaya karar verirsem kızım olmasıni istiyorum...erkeklerin hayirli evlat olma ihtimali kızlara gore cok düsüktur...Allah yardım etsin size...zaten abiniz yok gibiydi, hic olmamis gibi davranın...cocuklarını da sevmek zorunda degilsiniz zaten ...zira kimse kimseyi sevmek zorunda degil bu hayatta...
çok eskiden abim benim için çok önemliydi, öyle ki onunla telefonda konuştuğumda bile moral bulurdum sadece sesinden bile. arkadaş gibiydik daha çok, eğlenirdik birlikte sokakta sarılarak yürürdük. bana hiç karışmazdı (halen karışmaz) sonra evlenmeye karar verdi. yurt dışında yaşıyorlar. ne zaman türkiyeye gelseler kavgalar oluyor evde, huzursuzluk oluyor. eşi bana neler söylüyor, abimde şahit oluyor ve onun bana dediklerini değil de, benim ona verdiğim cevapları duyuyor. bu beni çok üzüyor.
yıllarca tek başıma hasta annem ve babam ile koşuşturdum hastanelerde, hayatım bitti, sosyal hayatım sıfırlaştı. abimler geldiğinde 4 gün bir tatil yapayım izin ver bana dediğim de, sen ne yapıyorsun ki tatile ihtiyacın vari benim tatile ihtiyacım var dedi, taksi ile hastanelere gidip geliyor yorulmuyormuşum. ne kadar acımasız! abim bu denli değiştiği için çok üzülüyorum bana karşı.
eşi her gelişinde (kendisi yabancı) seni sevmiyorum, istemiyorum, burası senin evin değil gibi şeyler söylüyor bana. beni görmek istemiyorsan ben nereye gidebilirim evimdeyim dedim diye, onu evden kovduğumu söyledi abim. oysa bana söylediğine karşılık mantıksız bir cevap vermedim ki. onun bana dediği kadar ağır cevapar vermedim. her seferine bir neden buluyor kavga çıkarmak için. çocuklarımı sana göstermicem ne biçim halasın sen falan filan diyor. oysa çocuklar beni o kadar çok severlerki. çok da iyi anlaşırız onlarla. ilgilenirim dert, ilgilenmem dert. geldiklerinde artık ne yapacağımı şaşırıyorum. en son ki kavgamızda, kuzenimde bizdeydi yıllar üzerine gelmişti ve beraber dışarı çıkmak istedik bir akşam. o bile sorun oldu. erkenden yatıyoruz biz dediler. yalnız çıktı kuzenim, o sırada oturuyorduk ki birden bire kavga çıkardı yeniden. ertesi gün son günüydü kuzenimin o da yurt dışında yaşıyor, sahile ineceklerini söylediler. bende biz de inecektik son günü kuzenimin dedim. kıyamet koptu, kuzenin kadar değerim yok, sen benim neler yaşadığımı bilmiyorsun annem öldü benim felan dedi. (annesi kanserden geldiklerinden 7 ay evvel vefat etmişti. asıl bomba babam da kanserden geldiklerinden 2 ay vefat etmişti ve ben yıllarca bir başıma yaşadım tüm yükü) ama onlara şikayet etmiyordum neler çektiğimi bilmiyorsunuz diye. şok oldum bunu bana nasıl diye biliyor diye. konuşma benimle sevmiyorum seni annen ölsün zaten türkiyeye de gelmicem çocuklarıda göstermicem demeye başladı. annem ve abimin yanında. annem hepsini duydu 2 sefer şeker komasına girdi üzüntüden. ilkinde abim yanımdaydı, geldi abim ile konuşurken abime 'konuşma' gibilerinden birşey söyledi. abim ile konuşuyorum müsade et dedim. senin abin ama benim kocam dedi. tamam biliyorum kocan ama benim de abim. anlamıyormusun manyak benim kocam diye tekrarladı. iyi de benim de abim dedim. abin ama seni sevmiyor dedi. üst dairede kalıyorlar. bende o tam giderken lütfen gelme alt kata dedim yine evden kovmuş oldum. annem komada ambulans beklerken bana bunları söyleye bildi. abimde duydu ama hep ben suçlu oluyorum. Allahtan annem hereyin farkında, ama annemi de kaybedersem ben kimsesiz kalıcam çok korkuyorum hayatın getirilerinden. onu kıskandığımı bile söyledi bana, evli çocukları var diye. böyle davranınca da çocuklarını dahi sevesim gelmiyor, onların ne suçu var, en masum şeyler dünyada. ama çok çirkin hakaretlere maruz kalıyorum. artık karar aldım asla muhatap olmamaya. bu sene geldiklerinde ilk defa on yıl içinde kavga etmediler. etselerdi de cevap vermeyecektim. bencil insanlar beni hep ürkütür. tek üzüntüm eskisi gibi artık olamayışım abim ile. birbirimize sarılıp gezerken, abime sarılmadım bile hiç evlendikten sonra sırf eşi kıskanmasın diye. ben bu şekilde düşünüyorken o bana neler söylüyor. korkuyorum insanlardan ve kırılmaktan kaçar oldum herkesten. annemde kanser hastası babamda kanserden vefat etti. ben bu sözleri hak etmiyorum çok üzülüyorum. tamam üzerinden geçti zaman ama yaralar geçmiyor ki
çok eskiden abim benim için çok önemliydi, öyle ki onunla telefonda konuştuğumda bile moral bulurdum sadece sesinden bile. arkadaş gibiydik daha çok, eğlenirdik birlikte sokakta sarılarak yürürdük. bana hiç karışmazdı (halen karışmaz) sonra evlenmeye karar verdi. yurt dışında yaşıyorlar. ne zaman türkiyeye gelseler kavgalar oluyor evde, huzursuzluk oluyor. eşi bana neler söylüyor, abimde şahit oluyor ve onun bana dediklerini değil de, benim ona verdiğim cevapları duyuyor. bu beni çok üzüyor.
yıllarca tek başıma hasta annem ve babam ile koşuşturdum hastanelerde, hayatım bitti, sosyal hayatım sıfırlaştı. abimler geldiğinde 4 gün bir tatil yapayım izin ver bana dediğim de, sen ne yapıyorsun ki tatile ihtiyacın vari benim tatile ihtiyacım var dedi, taksi ile hastanelere gidip geliyor yorulmuyormuşum. ne kadar acımasız! abim bu denli değiştiği için çok üzülüyorum bana karşı.
eşi her gelişinde (kendisi yabancı) seni sevmiyorum, istemiyorum, burası senin evin değil gibi şeyler söylüyor bana. beni görmek istemiyorsan ben nereye gidebilirim evimdeyim dedim diye, onu evden kovduğumu söyledi abim. oysa bana söylediğine karşılık mantıksız bir cevap vermedim ki. onun bana dediği kadar ağır cevapar vermedim. her seferine bir neden buluyor kavga çıkarmak için. çocuklarımı sana göstermicem ne biçim halasın sen falan filan diyor. oysa çocuklar beni o kadar çok severlerki. çok da iyi anlaşırız onlarla. ilgilenirim dert, ilgilenmem dert. geldiklerinde artık ne yapacağımı şaşırıyorum. en son ki kavgamızda, kuzenimde bizdeydi yıllar üzerine gelmişti ve beraber dışarı çıkmak istedik bir akşam. o bile sorun oldu. erkenden yatıyoruz biz dediler. yalnız çıktı kuzenim, o sırada oturuyorduk ki birden bire kavga çıkardı yeniden. ertesi gün son günüydü kuzenimin o da yurt dışında yaşıyor, sahile ineceklerini söylediler. bende biz de inecektik son günü kuzenimin dedim. kıyamet koptu, kuzenin kadar değerim yok, sen benim neler yaşadığımı bilmiyorsun annem öldü benim felan dedi. (annesi kanserden geldiklerinden 7 ay evvel vefat etmişti. asıl bomba babam da kanserden geldiklerinden 2 ay vefat etmişti ve ben yıllarca bir başıma yaşadım tüm yükü) ama onlara şikayet etmiyordum neler çektiğimi bilmiyorsunuz diye. şok oldum bunu bana nasıl diye biliyor diye. konuşma benimle sevmiyorum seni annen ölsün zaten türkiyeye de gelmicem çocuklarıda göstermicem demeye başladı. annem ve abimin yanında. annem hepsini duydu 2 sefer şeker komasına girdi üzüntüden. ilkinde abim yanımdaydı, geldi abim ile konuşurken abime 'konuşma' gibilerinden birşey söyledi. abim ile konuşuyorum müsade et dedim. senin abin ama benim kocam dedi. tamam biliyorum kocan ama benim de abim. anlamıyormusun manyak benim kocam diye tekrarladı. iyi de benim de abim dedim. abin ama seni sevmiyor dedi. üst dairede kalıyorlar. bende o tam giderken lütfen gelme alt kata dedim yine evden kovmuş oldum. annem komada ambulans beklerken bana bunları söyleye bildi. abimde duydu ama hep ben suçlu oluyorum. Allahtan annem hereyin farkında, ama annemi de kaybedersem ben kimsesiz kalıcam çok korkuyorum hayatın getirilerinden. onu kıskandığımı bile söyledi bana, evli çocukları var diye. böyle davranınca da çocuklarını dahi sevesim gelmiyor, onların ne suçu var, en masum şeyler dünyada. ama çok çirkin hakaretlere maruz kalıyorum. artık karar aldım asla muhatap olmamaya. bu sene geldiklerinde ilk defa on yıl içinde kavga etmediler. etselerdi de cevap vermeyecektim. bencil insanlar beni hep ürkütür. tek üzüntüm eskisi gibi artık olamayışım abim ile. birbirimize sarılıp gezerken, abime sarılmadım bile hiç evlendikten sonra sırf eşi kıskanmasın diye. ben bu şekilde düşünüyorken o bana neler söylüyor. korkuyorum insanlardan ve kırılmaktan kaçar oldum herkesten. annemde kanser hastası babamda kanserden vefat etti. ben bu sözleri hak etmiyorum çok üzülüyorum. tamam üzerinden geçti zaman ama yaralar geçmiyor ki
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?