Abimi çok özlüyorum

Yengenizle görüşmek zorunda değilsiniz. Abiniz kurmalı dengeyi. Dışarıda bir kahve içebilirsiniz, size gelebilir, anneniz davet edebilir. Gelinden bu kadar korkmayın tabi saygı ayrı ama o size hiç saygı duymamış.
 
Başka sorun olacak kadar görüşmedik ki. Ben ne yapabilirim ki ona o kadar hassas davrandım ki hep. Öyle düşüncesizce davranıyor olsam arayıp özür dilemezdim saçama bir sebeple. Mektup yazsam bu okur kesin.
Abinle biraraya gelmeye çalışıp ona ver, işyerine gidip de verebilirsin
 
Böyle konuları okudukça hayret ediyorum anlattığınız gibiyse. Bende eş ailesi ile görüşmüyorum. Kaldı ki bana yapmadıkları kalmadı kardeşi kovdu dahi vicdan yapıp gitmiştim eşimin ailesi üzülmesin ölümlü dünya anne babadır. Ta ki tehdit şiddet küfür olana kadar. Mecbur kaldım yine de ara ara vicdan yapıp üzülüyorum keşke böyle olmasaydı diye. Böyle küçük sebeplerle bağlar kopmamalı. Allah gönül rahatlığı versin iyi insanlarla karşılaştırsın
 
Kusura bakmayın abiniz kaypak biri..

Sınır koymayı, aile olmayı bilmiyor. Size, ailenize nasıl vefasızsa bir gün karısına da aynısını yapacak.
.
Böyle erkekler hiç şaşırtmaz..

Zamana bırakın, izleyin ve görün.
 
Vay be gelin bu kadarcık bişeyden kırılmış yani öyle miii
Benim görümcem eşime benim hakkımda onu hiç samimi bulmuyorum, yıldızım ilk günden beri barışmadı vs diye mesajlar attı ve ben bu mesajları kendi gözlerimle okudum. Hala kendisinin yüzüne bakıyorum. Ve ona adım atan hep ben oldum kardeşim olmadığı için belki kardeş gibi oluruz diye düşündüm sürekli el üstünde tuttum. Sonuç olarak samimiyetsiz oldum. Bu kadar küçük şeyler için bağlar koparılmaz ben abinizi suçlu buldum
 
Biraz içimi dökmek istedim. Abimle aramızda iki yaş var. Çocukken bir saniye bile ayrılmazdık. Büyüdük yine en büyük sırdaşım o oldu. Ben de onun aynı şekilde. Sonra o evlendi ben de evlendim ve bir anda bütün ilişkimiz koptu. Benim en büyük isteğim evinde eşiyle mutlu olması. Ama bu kadar silemez ki bir insan kardeşini ailesini birden. Evine iki senedir bir kere gittim sadece.

Birkaç ay önce haftasonu evine çok yakın bir yerden geçiyordum. Uzak biraz evlerimiz. Aradım onu dedim ki evdeyseniz insenize buradaki kafede kahve ısmarlayayım size dedim. Canım biz market alışverişine çıkıcaz şimdi başka zaman yapalım dedi. Planı olabilir tabi ki. Ama evin önündeyim dedim bir kapı önüne çıkabilirdi görmek için aylardır görüşmemiştik. Bir daha da yapmadım bunu zaten. Taşındım defalarca davet ettim hep bir bahane buldu gelmedi. Bir kupa bardak almışlar anneme bırakmışlar bana vermesi için ev hediyesi olarak. Onu bile zahmet edip getirmemişler.

Sonradan annemden öğrendim ki meğerse eşi bana kırgınmış. Bir gün abim aradı onu benim yanımda benim adım geçti konuşmada güldüler falan ben de kapatınca ne diyor dedim. Hiiç napıyosunuz diyor dedi. Ben de senin dedikodunu yapıyoruz deseydin dedim gülerek. Birden ciddileşti ben asla eşimin dedikodusunu yapmam dedi. Ben de şaşırdım zaten ben de abimin dedikodusunu yapacak değilim espiri yapıyorum dedim. Sonra tavrı değişti kızın. Ben ona dedikoducusun sen imasında bulunmuşum. anneme söylemiş bunu. Olayı da farklı anlatmış tabi. telefonu kapatmadan önce ben dedikodunu yapıyor senin demişim bunu da abim duymuş falan saçma sapan bir şey. Sonra saf kafam yine de dedim ki benden kaynaklı bir huzursuzluk olmasın ailemizde. Aradım dedim ki ben annemden böyle bir şey duydum gerçekten öyle demek istemedim eğer yanlış anlaşıldıysam çok özür dilerim dedim. Bana birdaha olmazsa sevinirim dedi bu kadar. Olmayacağına emin olabilirsin dedim kapattım ve müthiş soğudum. Yani biri anama sövse yine de özrüne böyle cevap vermem. Şimdi ben de aramayı bıraktım abimi de onu da. Onlar da aramıyor. Ama özlüyor insan. Çünkü o benim en yakın arkadaşımdı hep. Kedicilik oynardık hep onunla benim kedim olurdu. Şimdi böyle düşününce gözlerim doluyor hep niye böyle olduk diye.
Anında dünden razıymış insanlarla görüşmemeye demekki
 
Biraz içimi dökmek istedim. Abimle aramızda iki yaş var. Çocukken bir saniye bile ayrılmazdık. Büyüdük yine en büyük sırdaşım o oldu. Ben de onun aynı şekilde. Sonra o evlendi ben de evlendim ve bir anda bütün ilişkimiz koptu. Benim en büyük isteğim evinde eşiyle mutlu olması. Ama bu kadar silemez ki bir insan kardeşini ailesini birden. Evine iki senedir bir kere gittim sadece.

Birkaç ay önce haftasonu evine çok yakın bir yerden geçiyordum. Uzak biraz evlerimiz. Aradım onu dedim ki evdeyseniz insenize buradaki kafede kahve ısmarlayayım size dedim. Canım biz market alışverişine çıkıcaz şimdi başka zaman yapalım dedi. Planı olabilir tabi ki. Ama evin önündeyim dedim bir kapı önüne çıkabilirdi görmek için aylardır görüşmemiştik. Bir daha da yapmadım bunu zaten. Taşındım defalarca davet ettim hep bir bahane buldu gelmedi. Bir kupa bardak almışlar anneme bırakmışlar bana vermesi için ev hediyesi olarak. Onu bile zahmet edip getirmemişler.

Sonradan annemden öğrendim ki meğerse eşi bana kırgınmış. Bir gün abim aradı onu benim yanımda benim adım geçti konuşmada güldüler falan ben de kapatınca ne diyor dedim. Hiiç napıyosunuz diyor dedi. Ben de senin dedikodunu yapıyoruz deseydin dedim gülerek. Birden ciddileşti ben asla eşimin dedikodusunu yapmam dedi. Ben de şaşırdım zaten ben de abimin dedikodusunu yapacak değilim espiri yapıyorum dedim. Sonra tavrı değişti kızın. Ben ona dedikoducusun sen imasında bulunmuşum. anneme söylemiş bunu. Olayı da farklı anlatmış tabi. telefonu kapatmadan önce ben dedikodunu yapıyor senin demişim bunu da abim duymuş falan saçma sapan bir şey. Sonra saf kafam yine de dedim ki benden kaynaklı bir huzursuzluk olmasın ailemizde. Aradım dedim ki ben annemden böyle bir şey duydum gerçekten öyle demek istemedim eğer yanlış anlaşıldıysam çok özür dilerim dedim. Bana birdaha olmazsa sevinirim dedi bu kadar. Olmayacağına emin olabilirsin dedim kapattım ve müthiş soğudum. Yani biri anama sövse yine de özrüne böyle cevap vermem. Şimdi ben de aramayı bıraktım abimi de onu da. Onlar da aramıyor. Ama özlüyor insan. Çünkü o benim en yakın arkadaşımdı hep. Kedicilik oynardık hep onunla benim kedim olurdu. Şimdi böyle düşününce gözlerim doluyor hep niye böyle olduk diye.
Benimde eşimin bir ablası var açıkçası benim çok bir samimiyetim yok evlerimiz uzak ve hayat koşturması yılda bir kaç kez anca yüzyüze geliyoruz ama o zamanlar bütün samimiyetimiz ile candan konuşup sohbet ederiz ikramlar vs ablasını çok severim ben normalde de konuşmam pek oda aramaz ama ben eşime derim senin ablan bir tane kardeşin var sık sık ara mesaj at yeğeninle konuş vs diye bir evladım var halası var ama yok gibi arada çok nadir yazar yani yeğenimi özledim bir fotoğraf falan demez hiç 🫠 arada eşimle görüntülü konuşurlarsa o zaman görür veya bir araya gelirsek o kadar ama bende çok umursamam diyeceğim o ki sen abinle iletişim kurmaya çalış aman boşver gelini
 
Ay o kadar üzüldüm ki 🥺 ben de erkek kardeşimle beraber büyüdüm, en büyük dert ortağı bendim. Ne zaman canı sıkılsa ablasına koşar gelirdi. Ben de evlendim o da, eskisi gibi tabii ki olamayız. Ben ondan hala benim o eski küçük kardeşim olmasını bekliyorum bazen ama artık ev geçindiren iş güç sahibi bir adam olduğunu görmek beni duygulandırıyor. Geceleri korkardı mesela, ben tabi sivilceli ergenken telefonla oynayarak uyurdum, o da hemen gelir yorganımın altına girer fısır fısır güven duyarak uyurdu. 🥹💙 hala çok iyiyiz tabii ama eskisi gibi olamayız. Açıkcası ben abinize hak vermiyorum. Yengeniz de ortalığı fişeklemese iyi olur, ama bu şekilde tavır koyulan bir durumda sizin yerinizde olsam ben de mesafemi korurum. Üzülmeyin nolur, o hala sizin abiniz, canınız. El kızı şakanızı anlamamış olabilir, veya fesatlık da yapmış olabilir ama bu durumu abinizle konuşursanız ipin ucu daha da kaçar bu yengeyle.
 
Back