- 19 Mayıs 2015
- 1.140
- 2.078
- 39
Ben de orada yaptım ama nereden takip edeceğimi anlamadım siz de mi oradan yaptırdınız takip edebiliyor musunuz ısrarla US telefon numarası istiyor
Ben de orada yaptım ama nereden takip edeceğimi anlamadım siz de mi oradan yaptırdınız takip edebiliyor musunuz ısrarla US telefon numarası istiyorBu arada fetal dna panaroma natera yaptıracağım; bilen var mı?
Canım benide taploda eksik olan yerler var duzenleye bilir misin? Rica etsemGünaydın,
Bilgilerinizi tabloya uygun yeniden yazabilir misiniz?
Eksik olan arkadaşlarımız varsa lütfen bebi etiketleyip yazsın. Tabloyu güncelleyeyim.
12 haftada gitsen söyler 11 ci haftada zannetmiyorum erken diye söylemiyor doktorselamlar kızlarya ben en erken kaçıncı haftada doktorunuz tahminde bulundu çok merak ediyorum hani kesin demiyorlar biliyorum ama 12. haftada fetal dna testi vericem o en az 10 gün sonra çıksa önümde 3 haftadan fazla bi zaman olucak. ben biraz sabırsızım
Şu an 10+5teyim. Doktor 12. haftada gel demişti. Ben 11de gitsem bana da tahminen de olsa bi cinsiyet söyler mi sizce?
Yaa benimde %80 dedi 12.haftamdayım ama emin olamıyorum çok erken değil mi tahmin için sizce
Buraya hiç yazmamıştım ama takip ediyorum yazdıklarınızı. Tüm annelerimizi kutluyorum. Sağlıkla ve mutlulukla gelsin güzel yavrularıKesinlikle yaş ile ilgili diye düşünüyorum
25 yaşında olsam pollyanna olurdum gibi geliyor. Evim, yuvam , çocuğum derdim herhalde.
Şimdi yaş olmuş 35, alıştığım bir konfor alanı vardı . Hazır değildim . Beklenmedik gebelik. Eşim çocuğu olmadığını söylemişti evlenmeden önce . İyi karar vermemi istemişti , hiç önemli değil zaten çocuk hayalim yok gezer tozarız demiştim . İlk gün hamile kaldım
AdChoicesHakkettigi kadar sevebilecek miyim, sabır gösterebilecek miyim. Bu halsizlik uykusuzluk beni daha gergin biri mi yapacak. Ben niye bunları düşünüyorum.
ADVERTISING
2 kedim var 10 senedir gözümden iyi baktım. İçeriğine bakmadan mama almadım.
Ama kendi bebeğim beni çok korkutuyorçok üzülüyorum böyle düşünüyorum diye. Kimseye söylenmiyor. Ben anne olmamayı kabul etmiştim . Kötü enerji vermek istemem oldu, sağlıkla gelsin . Ama 10 sene hasretle bekleyen, kendini anne hisseden o kadar kadın varken bana çat diye gelmesi ve böyle konuşuyor olmak bile beni çok çok üzüyor.
Bunları bile ağlaya ağlaya yazıyorum .
Bana da doktor bence kız dedi, hatta ultrasonda da baktık gerçekten kız gibiydi ama fetal dna sonuçlarını bekliyorum ben emin olmak için. Sonradan değişen çok duyuyorum o yüzden hemen kız moduna girmek istemiyorumYaa benimde %80 dedi 12.haftamdayım ama emin olamıyorum çok erken değil mi tahmin için sizce
Şuan bende fetal dnayı bekliyorum önce sağlıklı olsunlar bakalım doktorlarımızın tahminleri tutucakmıBana da doktor bence kız dedi, hatta ultrasonda da baktık gerçekten kız gibiydi ama fetal dna sonuçlarını bekliyorum ben emin olmak için. Sonradan değişen çok duyuyorum o yüzden hemen kız moduna girmek istemiyorum
Sabah gözümü açtım , yine yorgun ve halsiz . Mesajınızı gördüm . Hayatımda okuduğum en etkileyici yazıydı Özlem Hanım. Her kelimeniz çok kıymetli , çok çok çok teşekkür ederim hayat tecrübelerinizi paylaştığınız içinBuraya hiç yazmamıştım ama takip ediyorum yazdıklarınızı. Tüm annelerimizi kutluyorum. Sağlıkla ve mutlulukla gelsin güzel yavruları
Sevgilicikibum , yazdıklarınız 35 yaşındaki beni hatırlattı kendime. O yüzden sizi çok iyi anlıyorum. Yıllarca akademik kariyer, yurtdışında eğitimler derken sırtımda sırt çantası, elimde bir valiz kendimi hep çocuk gibi hissediyordum. Evlenmek 35 yaşıma kadar aklıma düşmedi. Evlendikten sonra aynı çocukluk hali ama çevrenin (özellikle annemin) baskısıyla çocuk denemelerine başladım. İlk yıl olmadı. Eşim de çocuk sahibi olmak için çok gönüllü değildi. Sonra annemin sağlıkçı olması ve “yaşın ilerliyor geç kalmayın sonra pişman olursunuz” telkinleriyle tüp bebek denemeye başladık. Ben hep ister-istemez gibiydim. Gerçekten istediğimden emin olmadan ama “gelecekte çocuksuz pişman olursun laflarıyla” 36 yaşımdan 40 yaşıma kadar sayısız tüp bebek denedim. Olmadı. Her denememde o kadar para dökmemize rağmen , sayısız iğne ve ilaç kullanarak bedenimi zorlamama rağmen, “ya olduğunda bakamazsam, anneliğe hazır değilim” korkusu vardı. O kadar kendimden şüphe etmeme rağmen, olmadıkça ilginç bir şekilde hala deniyordum, en az 4-5 doktor değiştirdim, denemediğimiz hiç bir yöntem kalmadı. Olmadı.
Ancak 40 yaş ben de garip bir duyguyu beraberinde getirdi. Kendim hep uzun yıllar eğitim aldığım için arkadaşlarımda kariyer yapan ve geç evlenen insanlardı. Onların yavaş yavaş çocuğu olmaya başladı. Herkes o kadar mutlulukla anlatıyorduki, onların çocukları ile ikili ilişkileri ben de imrenmeye yol açtı. Bir de 40 yaş bana o kadar gezip tozduktan sonra , gezmenin tozmanın da bir yerde artık hayatını doldurmadığını farkettirdi. Ben 15 yaşımdan beri kazandığım burslarla hep farklı illerde ve ülkelerde okuduğum, tek bir şehirde 5 yıldan fazla yaşamadığım, dünyanın pek çok yerini gezip pek çok yerden arkadaşım olduğu için, yeni kültürler öğrenmenin, hep farklı ülke ve şehirlerde yaşamanın isteğinin hep süreceğini zannediyordum. 40 yaş dinginlik getirdi ve o hareketli hayattan ziyade bana yol arkadaşı olacak birine , sevimli bir bebeğe sahip olmak isteğimi fark ettim. 40 yaşında akademik kariyerimin zirvesindeydim. 3 dil biliyordum. İstediğimi imkanlar doğrultusunda yapabileceğim kendi tırnaklarımla yarattığım bir ekonomik özgürlüğüm vardı ama o çok istediğim yol arkadaşım yoktu. Bu kadar yıl edindiğim tecrübe ve eğitimi aktarmak istediğim, onun iyi bir insan olarak yetişmesine katkı sunmak istediğim bir pıtırcığı dünyaya getirmek istiyordum. Defalarca yine tüp bebek denedim olmadı. Eski denemelerim gibi değildi, bu sefer her denememde olmadıkça yıkıldım. İlk kez keseyi gördüğüm ama kalp atışını duyamadığım bir denemem olmuştu 41 yaşında, kahroldum. 41 yaşından sonra baktım olmuyor evlat edinmek istedim. Türkiye’de yaşıyorum. Ama eşim yabancı. Evlat edinmek çok uzun ve mülakatları olan bir süreç.Eşim Türkiye’ye geç geldiği için ve o kadar iyi Türkçe konuşamadığı için başvuru yaptığımız yerdeki görevlinin “mülakatlarda kendini ifade edemez”, uzun bir süreç olumsuz sonuçlanabilir demesiyle evlat edinmekten de vazgeçtik. Bu Temmuz ayında , son kez tüp bebek deneme kararı aldım. Kasım’da 43 yaşında olacağım ve inanamıyorum. İlk kez şimdi yazıyorum. 12. haftayı tamamladım. Sizlerin mesajlarınızı hep okudum ama kendim ile ilgili yazmak için elim telefona gitmiyor. Çünkü yine devam etmeyecekmiş gibi geliyor. Geceleri uykularım ya bebeği kaybedersem diye kaçıyor. Yüreğim ağzımda hamileliğimi kimseye söyleyemeden yaşıyorum. Bebek eşyaları bile almak için bakamıyorum. Sanki ben bu yolda kızıma kavuşamadan ( fetal dna sonucu kız olduğunu öğrendik) serüven bitecekmiş gibi geliyor. Hep kötüyü düşünüyorum. İlerleyen haftalarda bebeğini kaybeden insanlardan çok etkileniyorum. Tek duam sağlıkla ilerlesin. Çok uzun oldu kusura bakmayın. Sevgili cikibum seni çok iyi anlıyorum. 8 yıl önceki korkularımı hatırlattın. Ama inan son 3 yılda anne olamayacağım korkusu daha beter bir duyguymuş. Bazıları hiç yaşamıyor bu duyguyu. Ömür boyunca anne olmak istemeyen insanlar var. 40’a kadar doğurmadım bari onlar gibi olsaydım keşke diyorum ama olasılığın azaldığı yaşlarda anne olma istemek çok daha acı verici. Seni kucaklıyorum ve eminim çok güzel bir anne olup, onunla da gezmenin tozmanın tadını çıkaracaksın
Hayırlı olsunnnnKızlarrbugun doktor kontrolüm vardı ben sadece ense kalınlığı ve burun kemiğine bakılacağını sanarak gittim meğer ayrıntılı ultrason yapacakmış doktorum. Ayrıntılı ultrasona girdik her şey çok şükür çok güzel. 12+1 im bugun. Cinsiyeti erkek demiştik 2 hafta önce şimdide erkek dedi daha çok belliydi kıpır kıpır öyle çok zıplıyorki annesi dötünü yesinnnn
Merhaba, o kadar etkilendim ki yazdıklarınızdan, benimde bir sorunum yok ama hep bir korkum var ya bir şey olursa ya tamamlaymazsam diye. Dediğiniz gibi çevremdeki insanlar gibi heyecanlanamıyorum bile. Umarım her şey çok güzel ilerler hepimiz için sağlıkla alırız bebişlerimizi kucağımızaBuraya hiç yazmamıştım ama takip ediyorum yazdıklarınızı. Tüm annelerimizi kutluyorum. Sağlıkla ve mutlulukla gelsin güzel yavruları
Sevgilicikibum , yazdıklarınız 35 yaşındaki beni hatırlattı kendime. O yüzden sizi çok iyi anlıyorum. Yıllarca akademik kariyer, yurtdışında eğitimler derken sırtımda sırt çantası, elimde bir valiz kendimi hep çocuk gibi hissediyordum. Evlenmek 35 yaşıma kadar aklıma düşmedi. Evlendikten sonra aynı çocukluk hali ama çevrenin (özellikle annemin) baskısıyla çocuk denemelerine başladım. İlk yıl olmadı. Eşim de çocuk sahibi olmak için çok gönüllü değildi. Sonra annemin sağlıkçı olması ve “yaşın ilerliyor geç kalmayın sonra pişman olursunuz” telkinleriyle tüp bebek denemeye başladık. Ben hep ister-istemez gibiydim. Gerçekten istediğimden emin olmadan ama “gelecekte çocuksuz pişman olursun laflarıyla” 36 yaşımdan 40 yaşıma kadar sayısız tüp bebek denedim. Olmadı. Her denememde o kadar para dökmemize rağmen , sayısız iğne ve ilaç kullanarak bedenimi zorlamama rağmen, “ya olduğunda bakamazsam, anneliğe hazır değilim” korkusu vardı. O kadar kendimden şüphe etmeme rağmen, olmadıkça ilginç bir şekilde hala deniyordum, en az 4-5 doktor değiştirdim, denemediğimiz hiç bir yöntem kalmadı. Olmadı.
Ancak 40 yaş ben de garip bir duyguyu beraberinde getirdi. Kendim hep uzun yıllar eğitim aldığım için arkadaşlarımda kariyer yapan ve geç evlenen insanlardı. Onların yavaş yavaş çocuğu olmaya başladı. Herkes o kadar mutlulukla anlatıyorduki, onların çocukları ile ikili ilişkileri ben de imrenmeye yol açtı. Bir de 40 yaş bana o kadar gezip tozduktan sonra , gezmenin tozmanın da bir yerde artık hayatını doldurmadığını farkettirdi. Ben 15 yaşımdan beri kazandığım burslarla hep farklı illerde ve ülkelerde okuduğum, tek bir şehirde 5 yıldan fazla yaşamadığım, dünyanın pek çok yerini gezip pek çok yerden arkadaşım olduğu için, yeni kültürler öğrenmenin, hep farklı ülke ve şehirlerde yaşamanın isteğinin hep süreceğini zannediyordum. 40 yaş dinginlik getirdi ve o hareketli hayattan ziyade bana yol arkadaşı olacak birine , sevimli bir bebeğe sahip olmak isteğimi fark ettim. 40 yaşında akademik kariyerimin zirvesindeydim. 3 dil biliyordum. İstediğimi imkanlar doğrultusunda yapabileceğim kendi tırnaklarımla yarattığım bir ekonomik özgürlüğüm vardı ama o çok istediğim yol arkadaşım yoktu. Bu kadar yıl edindiğim tecrübe ve eğitimi aktarmak istediğim, onun iyi bir insan olarak yetişmesine katkı sunmak istediğim bir pıtırcığı dünyaya getirmek istiyordum. Defalarca yine tüp bebek denedim olmadı. Eski denemelerim gibi değildi, bu sefer her denememde olmadıkça yıkıldım. İlk kez keseyi gördüğüm ama kalp atışını duyamadığım bir denemem olmuştu 41 yaşında, kahroldum. 41 yaşından sonra baktım olmuyor evlat edinmek istedim. Türkiye’de yaşıyorum. Ama eşim yabancı. Evlat edinmek çok uzun ve mülakatları olan bir süreç.Eşim Türkiye’ye geç geldiği için ve o kadar iyi Türkçe konuşamadığı için başvuru yaptığımız yerdeki görevlinin “mülakatlarda kendini ifade edemez”, uzun bir süreç olumsuz sonuçlanabilir demesiyle evlat edinmekten de vazgeçtik. Bu Temmuz ayında , son kez tüp bebek deneme kararı aldım. Kasım’da 43 yaşında olacağım ve inanamıyorum. İlk kez şimdi yazıyorum. 12. haftayı tamamladım. Sizlerin mesajlarınızı hep okudum ama kendim ile ilgili yazmak için elim telefona gitmiyor. Çünkü yine devam etmeyecekmiş gibi geliyor. Geceleri uykularım ya bebeği kaybedersem diye kaçıyor. Yüreğim ağzımda hamileliğimi kimseye söyleyemeden yaşıyorum. Bebek eşyaları bile almak için bakamıyorum. Sanki ben bu yolda kızıma kavuşamadan ( fetal dna sonucu kız olduğunu öğrendik) serüven bitecekmiş gibi geliyor. Hep kötüyü düşünüyorum. İlerleyen haftalarda bebeğini kaybeden insanlardan çok etkileniyorum. Tek duam sağlıkla ilerlesin. Çok uzun oldu kusura bakmayın. Sevgili cikibum seni çok iyi anlıyorum. 8 yıl önceki korkularımı hatırlattın. Ama inan son 3 yılda anne olamayacağım korkusu daha beter bir duyguymuş. Bazıları hiç yaşamıyor bu duyguyu. Ömür boyunca anne olmak istemeyen insanlar var. 40’a kadar doğurmadım bari onlar gibi olsaydım keşke diyorum ama olasılığın azaldığı yaşlarda anne olma istemek çok daha acı verici. Seni kucaklıyorum ve eminim çok güzel bir anne olup, onunla da gezmenin tozmanın tadını çıkaracaksın
Çok geçmiş olsun acil şifalar üzüldüm ciddenMerhabalar kızlar, bugünlerimi paylaşmak istiyorum.
Geçen hafta kendimi çok kötü hissettiğim için doktora gittim. Iş yerinde çalışmayı geçtim gözü açık ayakta durmak bile zulüm olmuştu. KDD, 37 yaş hamilelik, 20'lerdeki gibi olmaz, çok normal, dedi. Folik asiti decavit ve ferrum die folik asit li bir demir ilacına çevirdi. Tamam, dedim.
Cumartesi çok fena oldum, dayanamadım, kulak ağrım vardı. Acile gittim, KDD yi aradı bana parol ve Agumentin 1000 mgx2 yazdılar. Antibiyotikli damla vs gebelikte yasak mış, bebeğin kemik kıkırdak Gelişimine çok olumsuzmuş. Ağır antibiyotik hap yazabilio ama antibiyotik kulak damlası yazamıolar, ilginç dimi. Ben saati saatine içtim.
Kadın Doğum Doktoruma gittim pazartesi kan ve idrar testi istedi KDD, verdim. Sonuç çıktı, ilaçlarına devam et, dedi.
Öğretmenim ben, salı işe gittim ama çok kötüydüm. Dayanayım, çocukların dersi boş geçmesin diyerek, ama sürünüyorum. Bu kulak ağrısı sonra boğazı etkiledi..çarşamba yutkunamamaya başladım ve perşembe de konuşamamaya başlayınca tekrar doktora gittim.
Kulak Burun Boğaz a gittim bu kez perşembe, ultrasonla baktılar. Kulak enfeksiyonu boğaza yayılmış, boğazdan bademciğe yayılmış, oradan dilime kadar yaralar çıkmış.. Lenf bezlerine de yayılmış, lenf bezi enfeksiyonu da olmuşum. Antibiyotiği değiştirdi, Aksef 500mgx2 ve parol yazdılar bu kez.
Ağrı gözüme kadar geldi bugün. Ayağa kalkamıyorum, iğne yapmıolar acilde serum taksalar bir işe yaramıo. 5.5 yaşında oğlum var. Bir şey yiyemiyorum içemiyorum.
Bu bana olan bir kaç velimin de başına gelmiş bu arada bu günlerde. Zor geçen bir hastalık. Lütfen bence kalabalığa gidecekseniz maske takın, dikkat edin kendinize. Hayatımda ben böyle bir ağrı yahut hastalık yaşamadım, boğaz ağrısı faranjit falan hiç olmayan biriydim. Maske önemlidikkat edin sizler de diye paylaşmak istedim.
Bu arada 11+4`üm. Iyi akşamlar
Malesef. Ben cinsiyetini sordum ama söylemedi, 16.haftada söylüyorum dedi.Cok şükür sağ salim kucağınıza alırsınız inşallah
Cinsiyet tahmini yaptı mı doktor
Hikayenizi heyecanla okudum ve sonunun mutlu bitmesine çok sevindim.Buraya hiç yazmamıştım ama takip ediyorum yazdıklarınızı. Tüm annelerimizi kutluyorum. Sağlıkla ve mutlulukla gelsin güzel yavruları
Sevgilicikibum , yazdıklarınız 35 yaşındaki beni hatırlattı kendime. O yüzden sizi çok iyi anlıyorum. Yıllarca akademik kariyer, yurtdışında eğitimler derken sırtımda sırt çantası, elimde bir valiz kendimi hep çocuk gibi hissediyordum. Evlenmek 35 yaşıma kadar aklıma düşmedi. Evlendikten sonra aynı çocukluk hali ama çevrenin (özellikle annemin) baskısıyla çocuk denemelerine başladım. İlk yıl olmadı. Eşim de çocuk sahibi olmak için çok gönüllü değildi. Sonra annemin sağlıkçı olması ve “yaşın ilerliyor geç kalmayın sonra pişman olursunuz” telkinleriyle tüp bebek denemeye başladık. Ben hep ister-istemez gibiydim. Gerçekten istediğimden emin olmadan ama “gelecekte çocuksuz pişman olursun laflarıyla” 36 yaşımdan 40 yaşıma kadar sayısız tüp bebek denedim. Olmadı. Her denememde o kadar para dökmemize rağmen , sayısız iğne ve ilaç kullanarak bedenimi zorlamama rağmen, “ya olduğunda bakamazsam, anneliğe hazır değilim” korkusu vardı. O kadar kendimden şüphe etmeme rağmen, olmadıkça ilginç bir şekilde hala deniyordum, en az 4-5 doktor değiştirdim, denemediğimiz hiç bir yöntem kalmadı. Olmadı.
Ancak 40 yaş ben de garip bir duyguyu beraberinde getirdi. Kendim hep uzun yıllar eğitim aldığım için arkadaşlarımda kariyer yapan ve geç evlenen insanlardı. Onların yavaş yavaş çocuğu olmaya başladı. Herkes o kadar mutlulukla anlatıyorduki, onların çocukları ile ikili ilişkileri ben de imrenmeye yol açtı. Bir de 40 yaş bana o kadar gezip tozduktan sonra , gezmenin tozmanın da bir yerde artık hayatını doldurmadığını farkettirdi. Ben 15 yaşımdan beri kazandığım burslarla hep farklı illerde ve ülkelerde okuduğum, tek bir şehirde 5 yıldan fazla yaşamadığım, dünyanın pek çok yerini gezip pek çok yerden arkadaşım olduğu için, yeni kültürler öğrenmenin, hep farklı ülke ve şehirlerde yaşamanın isteğinin hep süreceğini zannediyordum. 40 yaş dinginlik getirdi ve o hareketli hayattan ziyade bana yol arkadaşı olacak birine , sevimli bir bebeğe sahip olmak isteğimi fark ettim. 40 yaşında akademik kariyerimin zirvesindeydim. 3 dil biliyordum. İstediğimi imkanlar doğrultusunda yapabileceğim kendi tırnaklarımla yarattığım bir ekonomik özgürlüğüm vardı ama o çok istediğim yol arkadaşım yoktu. Bu kadar yıl edindiğim tecrübe ve eğitimi aktarmak istediğim, onun iyi bir insan olarak yetişmesine katkı sunmak istediğim bir pıtırcığı dünyaya getirmek istiyordum. Defalarca yine tüp bebek denedim olmadı. Eski denemelerim gibi değildi, bu sefer her denememde olmadıkça yıkıldım. İlk kez keseyi gördüğüm ama kalp atışını duyamadığım bir denemem olmuştu 41 yaşında, kahroldum. 41 yaşından sonra baktım olmuyor evlat edinmek istedim. Türkiye’de yaşıyorum. Ama eşim yabancı. Evlat edinmek çok uzun ve mülakatları olan bir süreç.Eşim Türkiye’ye geç geldiği için ve o kadar iyi Türkçe konuşamadığı için başvuru yaptığımız yerdeki görevlinin “mülakatlarda kendini ifade edemez”, uzun bir süreç olumsuz sonuçlanabilir demesiyle evlat edinmekten de vazgeçtik. Bu Temmuz ayında , son kez tüp bebek deneme kararı aldım. Kasım’da 43 yaşında olacağım ve inanamıyorum. İlk kez şimdi yazıyorum. 12. haftayı tamamladım. Sizlerin mesajlarınızı hep okudum ama kendim ile ilgili yazmak için elim telefona gitmiyor. Çünkü yine devam etmeyecekmiş gibi geliyor. Geceleri uykularım ya bebeği kaybedersem diye kaçıyor. Yüreğim ağzımda hamileliğimi kimseye söyleyemeden yaşıyorum. Bebek eşyaları bile almak için bakamıyorum. Sanki ben bu yolda kızıma kavuşamadan ( fetal dna sonucu kız olduğunu öğrendik) serüven bitecekmiş gibi geliyor. Hep kötüyü düşünüyorum. İlerleyen haftalarda bebeğini kaybeden insanlardan çok etkileniyorum. Tek duam sağlıkla ilerlesin. Çok uzun oldu kusura bakmayın. Sevgili cikibum seni çok iyi anlıyorum. 8 yıl önceki korkularımı hatırlattın. Ama inan son 3 yılda anne olamayacağım korkusu daha beter bir duyguymuş. Bazıları hiç yaşamıyor bu duyguyu. Ömür boyunca anne olmak istemeyen insanlar var. 40’a kadar doğurmadım bari onlar gibi olsaydım keşke diyorum ama olasılığın azaldığı yaşlarda anne olma istemek çok daha acı verici. Seni kucaklıyorum ve eminim çok güzel bir anne olup, onunla da gezmenin tozmanın tadını çıkaracaksın
Benim herkes gibi heyecanlanamamam, yıllardır elimin boş kalması travmasından kaynaklı. Bu film bu yaşta güzel sonla biterse bir mucize olacak benim için. Bitmez ise içimde bir boşlukla (belki kapanır) yaşamayı deneyimleyeceğim. Hayat bir şekilde geçecek nasıl olsa, ve ben nasıl gelirlerse gelsinler, yeni gelen günlere öyle hoş geldiniz diyeceğim.Böyle bir durumda içimin burukluğunun azalması ve boşluğun kapanması tek temennim olur. Belki 20’li yaşlarda ya da 30’larımın başında anne olsaydım her gün buraya beğendiğim giysileri, seçtiğim bebek arabasını, cinsiyetini, testleri ve daha neleri coşku ile yazardım. Belki de o zamanki çocuk halimle hamile kaldığım için korkar, pişmanlık dolu mesajlar yazardım. Yaşadığımız her farklı olay, yetiştiğimiz ortam ve deneyimler yarattığı duygularla bizi farklı hissettiriyor. Şu an hiç sahip olamadığım bir şey yine olmayacakmış gibi geldiğinden, hiç bir şey almak için internete bakamıyorum. Satın alırsam ve bebeğim dünyaya gelmemeye karar verirse daha çok üzülecekmişim gibi geliyor.Merhaba, o kadar etkilendim ki yazdıklarınızdan, benimde bir sorunum yok ama hep bir korkum var ya bir şey olursa ya tamamlaymazsam diye. Dediğiniz gibi çevremdeki insanlar gibi heyecanlanamıyorum bile. Umarım her şey çok güzel ilerler hepimiz için sağlıkla alırız bebişlerimizi kucağımızaSizin adınıza çok sevindim çok duygulandım okurken, tebrik ederim İnanıyorum ki bizi çok güzel bir hayat bekliyor her şey yoluna girecek
İnşallah içinizi ferah tutun iyi haberlerle dönünİnşallah bir şey çıkmaz gece sabah olmadı
Hikayelerimiz farklı olsa da duygularımız aynı