- 19 Ağustos 2022
- 207
- 226
- 35
Kızlar bebeğim neredeyse 3 aylık oldu hamileliğim doğumum ve doğum sonrası sürecim çok sıkıntılıydı. İlk günler bebeğimi kucağıma bile almak istemiyordum bana annelik çok ağır gelmiş gibiydi. Şimdi daha iyiyim bebeğimi seviyorum da ama o filmlerde anlatılan büyük aşk yok gibi geliyo bana, yani nasıl desem anne olduktan sonra bana yüklenen ağır bir sorumlulukmuş gibi. Onunla vakit geçirirken mutlu oluyorum evet ama daha çok sorumluluk duygusu ağır basıyor. Bu süreçte annem başka şehirde olduğu için ara ara yanıma gelip yükümü hafifletiyor ama yetmiyor, o yanımdan giderken hüngür hüngür ağlıyorum ondan başka da yardım edenim yok. Benim derdim aslında bebeğin sorumluluğu ya da ev işleri değil nasıl desem bebeğimi kabullenememek gibi. Muhtemelen kendimi anlatamıyorum şu an ama demek istediğim bebeği görevmiş gibi görüyorum sanki, ne zaman içim içime sığmayarak sevicem bilmiyorum ve bu durum beni çok üzüyor. Lohusa depresyonundan çıkamıyorum sanırım. Bu durumda olan ya da yaşamış olan var mı?
Ben çocukları çok severim, çocukken bile bebek sevmek için bebeği olanların evine giderdim okuldan gelince. Bebeğim doğdu ne bana dünyanın en tatlısı gibi geliyor ne de annelik duygusu ile dolup taştım. Bende de sorumluluk duygusu ağır basıyor çünkü normalde de hata yapmaktan, özellikle başka birini mağdur edecek bir hata yapmaktan çekinen biriyim. Bebeğimi seviyorum ve bu bağın zamanla güçleneceğine inanıyorum. Kendimi suçlamıyorum, toplumun istediği hızla duygularımın ilerlemesi gerektiğini düşünmüyorum. Günde en az 1 defa bunun ömürlük bir değişiklik olduğunu hatırlıyor ve hayret ediyorum. Bu çok büyük bi değişim birden kabullenmek mümkün olmayabilir kendimize yüklenmeyelim bence. Bebeğe zarar vermediğimiz sürece sorun yok.