Bende aynıyım canım aşı sonrasi ben kucağıma alıyorum sakinleşiyor. En zor anlarinda anneye siginiyorlar,meme, kucak ya da koku ile sakinleşiyor. Biliyorlar güvenli limani tahminimizden daha akıllılar. Empati yapalım en güvendiğiniz kişi sizi bacaklarınızdan ve kollarınizdan tutuyor ve biri size iğne yapıyor, aglıyorsunuz, canınız acıyor,siz çaresizce ona bakarken o sizi tutmaya devam ediyor , güvenin kırılmaz mi? Diğer türlü bakalım ,baba ya da bir başkası seni tutarken canin yandı, ağladın ve sonra hemen en güvenli limanın gelip seni kucakladi, kokladı, öptü ve acını aldı her zaman yaptığı gibi en zor anında yanında oldu ve sonuç güvenli bağlanma desteklendi
bizdede babası tutuyor aşıdan sonra ben sakinleştirme kısmında devreye giriyorum artık. İlk zamanlar yanağını okşuyordum sonra sakinleşmesi daha zor olmaya başladı gerçekten büyüdükçe tanıyorlar bizi ve susuyor hemen alınca kucağımda. Bunun bilincinde olduğunu bilmiyordum açıkcası güveni sarsıldığını. Doğru yapıyormuşuz demekki 
Allah bütün çocukları hastalıklardan, kötülüklerden, kazalardan,belalardan korusun inşallah 
eşim bi yere gidecek olsa kıyameti koparıyorum,sanki çocuğu üstüme atıp kaçıyor gibi geliyor,biliyorum işi var gerçekten ama çıldırıyorum kendime engel olamıyorum 
neden böyle 
