Gecen hafta ben de bu durumdaydim. Aglamaya bile gucum yoktu artik, aglasam ne olacak gececek mi, kimse anlayacak mi halimden diye dusunup ona bile guc bulamadim. Gercekten tum kemiklerim agriyordu benimde. Ve ustelik yardim edenler var gercekten. Haftanin 2 3 gunu kayinvalidemde yiyip iciyoruz, 1 gunu annemlerde geciyor. Ama ona ragmen o kadar yorgunumki o kadar gucsuzumki anlatamam. Gecen haftaki o bunalimdan sonra esimle kayinvalidemle birlikte 3 4 gun yazlikta kaldik. O kadar iyi geldiki hic donmek istemedim ama isler yuzunden donmek zorundaydik. Bizim kiz da kalabaliga o kadar alisti ki evde durmak istemiyor sıkıliyor hemen. Surekli ilgi surekli pacama yapisiyor yanindan ayrildigim an ayni odada bile olsak aglamaya basliyor. Dun sol bobregim agriyor galiba diye dusundum, bugun farkettim megerse sol legen kemigime oturtup sag elimle de is yaptigim icin sol tarafim agriyormus. Gecen hafta o kacamak cok iyi geldi simdi bayram tatilini bekliyorum, ins o zaman da guzel bi dinlenirim. Baska turlu gercekten olmuyor. Ve maalesef bebekten onceki gezmeleri, konserleri, sabaha kadar eglenmeleri ozluyorum. Yine ayni aylarda dogum yapan bir arkadasim var o da ayni bunalimda ve ikimizin de esi ayni seyi soyluyor. "Tek anne sen degilsin, herkes zorlaniyor. Gecmisi unut artik annesin" bu cok sacma. Evet tek anne ben degilim, ama ilk defa anneyim. 30yildir bagimsizdim. Su an su icmesinde, uyumasinda, herseyinde bana muhtac bir can var ve bu sorumluluk cok agir. Cok guzel evet ama cok agir. Cok uzun yazdim, cok doluyum
ustelik uyku konusunda da ayni durumdayiz. 9aylik bebesiyle arkadasim deliksiz uyuyor ben 11aylik kizla gece sayisiz kez uyaniyorum. Artik uyanmalarina vucut oyle alismiski gece biraz fazla uyusa neden uyanmadi diye kontrol ediyorum. Aylardir esim salonda yatiyor, ona sarilip uyumayi ozledim. Annelik cok guzel, cok zor. Hem psikolojik, hem fizyolojik kocaman bir sinav. Allah evlatlarimiza saglik versin ve hepimize guc versin