Canim ben calismiyorum ama kizimdan once calisan biriydim ve cok sosyaldim, simdi hem isten ciktim hem de ailemden cok uzakta yasiyorum, burada da bana yardim edecek kimsem yok, esim de yogun calisiyor ve demem o ki ben de bazen calismadigim halde ev isinden, yalnizliktan, asosyallikten bunaliyorum, yoruluyorum ve bagiriyorum, aglamasina 1-2 dk tepkisiz kaliyorum filan, sonra asiri derecede uzuluyorum, iyi bir anne degilim diyorum, korkuyorum kizima bir sey olursa diye oturup uzulup agliyorum filan..
Yani hepimiz ayni sendromlari yasiyoruz. Mumkun mertebe sakin kalmamiz, large olmamiz lazim aslinda ama iste hayat..