- 7 Mart 2008
- 417
- 12
Malum doktorum tatilde diye o gelmeden doğurmak istemedim. Gerçi bu hafta sonu doğurabilirsin çok yaklaştın demişti ama ben kendimi 12 haziran çarşamba gününe odaklamıştım. O zamanakadar doğum olmazsa suni sancı verecekti. Ben kendimi tamamen bu fikre kitleyip doğumu hiç aklıma getirmiyordum. Cumartesi günü hava çok güzeldi plaja gittik. Güneşlendim hatta denize bile girdim. Pazar Günü'de su Parkı'na gittik bol bol eğlendik. Herkes koca karnımla orda ne aradığımı düşünedursun ben bol bol eğlendim. Bazı insanlar ikizmi diye sordular bazılarıda bebek çıkmak üzere sakın burda doğurma falan dediler ben güldüm geçtim. Pazartesi sabahı işe gitmek için yola çıkmıştım eşim aradı sakın gelme asistanlar hasta sana bulaşmasın bugün evde kal dedi. Benim canıma minnet eve geldim biraz temizlik yaptım duvarlara asılacak resimler vardı onları astım ve Karadayı dizisini izledim. Ara ara belimden giren sancılar vardı ama ben ciddiye almadım. Yalancı sancılar dedim geçtim. Dizi bitince tuvalete gittim pembe bir lekelenmem olduğunu farkettim ama yine ciddiye almadım. Çünkü nişanı gelenler baya bir beklediler o yüzden önemsemedim. Hatta egzersiz topuna oturup egzersiz yaptım çarşambaya hazırlık için. Bu arada sancılarım dahada artmış ve güçlenmişti. Yine yalancı sancılar deyip ciddiye almadım ve banyoya girdim. Uzun uzun kaldım duşun altında. Bu arada karnımın iyice aşağıya düştüğünü farkettim. Çok garip görünüyordu. O sırada eşim işten geldi ve yüzüme baktığı ilk anda bir problem var dedi. Ben yok dedim hergünkü gibi sancılarım var ama biraz daha can acıtıyor. Kaç dk da bir dedi. Bilmem dedim bakmadım. Saçlarımı kuruttum yemek yedim sancılarımız şiddeti artmaya başladı. Hatta bir ara sancı gelince yürüyemedim yığıldım kaldım.eşim görünce hadi hastaneye bu normal değil dedi. Dakika tutmaya başladık her 6 dk da bir. Çantam arabadaydı zaten. Okunmuş hurmalarımı, cevşenimi ve Yasin kitapçığımı çantama koydum. Telefon ve iPad charger koydum. Sancılarım 5 dk da bire düştü. Bende hiç telaş yok. Gayet rahat ve sakinim ve bu sancıların en az 5-6 saat süreceğini düşünüp ağırdan alıyorum. Sonunda yola çıktık ilk gerçek sancım yolda geldi. Oha dedim doğum sancısı bumuymuş nefesim kesildi parmaklarım uyuştu canımın acısından nereye tutunacağımı bilemedim. Çığlık atmak istedim ama birden nefes egzersizi eğitmeninin söylediği aklıma geldi. Çığlık atmak bebeği strese sokar kakasını yapabilir demişti. Çok korktum kendimi tutup nefes alıp vermeye başladım. Sancı geçince hemen okunmuş hurmalarımdan 3 tanesini yedim ve bol bol su içtim. Hastanenin kapısında bir sancı daha geldi dizlerim çözüldü arabadan inemedim. Eşim hemen koşup tekerlekli sandalye getirdi içeri girdik. Sancı geçince kaydımı yaptırdım beni gelip almalarını beklemeye başladık. Bu arada sancılar her 3 dk da bir geliyordu. Orda bizi 10 dk kadar beklettiler eşim sinirlenmeye başlamıştı ki hemşire geldi bizi içeri aldı bir odaya götürüp üzerime giymem için bişey verdi. Ben giyinmek için ayağa kalktım foşşş diye suyum boşaldı. Hemşire beni öyle görünce çabuk çabuk doğum odasına gidiyoruz dedi hemen hızla odaya götürüp yatağa yatırmak istediler ama ben oturamadım bebeğin kafasına oturuyorum sanki olmuyor deyince kadın muayene etmek istedi.yan olarak yatırdılar ve muayene etti 4 cm açılma var dedi. Ben Epidural istedim hemen aradılar 10 dk içinde Epidural geldi ama vermeden önce tekrar muayene etmeleri gerekiyormuş ettiler 7 cm!!! Epidural için çok geç dediler. Tabi ben acıdan kıvranıyorum yalvarıyorum nolur Epidural verin dayanamıyorum yalvarırım diye ağlıyorum. Çok üzgünüz ama mümkün değil dediler. Ben yıkıldım tabii. Sancı gelince yatağın kenarlarını nasıl sallıyorum ortalık yıkılıyor sanki. Epiduralden umudu kesince hemşire ne dediyse can havliyle Yapmaya başladım. Doktor hala gelmemişti. Aradan bir 10 dk geçmiş geçmemişti Birden bir telaş sardı ortalığı. Bacağını tutun aşağıya çekin dizlerini itin falan diye bağıran bağırana. Ben ne olduğunun farkında değilim acı içinde kıvranıyorum. Nefes alıyorum veriyorum. Birden ıkınma ihtiyacı hissettim. Can havliyle bütün gücümle ıkındım. Korkunç bir yanma ve acı hissettim önce sonra bütün acım biranda geçti. Ben ne olduğunu anlamaya çalışırken karnımın üstünde bebeğimi gördüm. Şaka gibiydi resmen. Şoktayım dilim tutuldu. Minnacıktı ağlıyordu. Sonra beni gördü o bana bakıyor ben ona bakıyorum o kadar güzeldiki. 3 dk bekleyip eşime göbeğini kestirdiler ve bana verip emzirmemi istediler. Ben emzirirken doktor geldi. Tüh dedi partiyi kaçırdım. Beni muayene etti hiç yırtılma yok herşey çok güzel dedi bebeği kontrol etti. Çok sağlıklı yarın gelip sünnet ederim dedi gitti. Sora oğlumu temizlemeden sarıp sarmaladılar odamıza götürdüler. Ertesi güne kadarda temizlemediler. Sıkı sıkı kundaklayıp kucağıma verdiler göğsümde uyutmamı söylediler. Hastanede 2 gün kaldık bir sürü testler yaptılar sonra sünnetimizde olduk ve evimize geldik. Biraz ayrıntılı oldu ama zaten kısa bir doğum olduğu için hikayesi biraz uzun olsun bari dedim kusura bakmayın.
maşallah sana da bebeğine de canım.inş.bana da nasip olur böylesi bi doğum.
darısı başımıza inşallah 
adıyla yaşasın inşallah
okadar guzel bır olaykı ınsan hayatınınn sonuna kadar unutamaz o anı
Suyum geldi doktor bu çok iyi oğlunda gelmeyi istiyor diyince dayanmaya çalıştım. Ama dayanamadım çığlıklar içinde eşime yalvardım. Oda dayanamadı serumu kapadı. Kendime geldim. Yine sancılarım wardı ama kendi sancılarımdı. Kendi doğum sancılarımla vucudum başa çıkabiliyordu. Gelip kontrol ettiler açılma 3 cm oldu. Hemen epidural isiitedim taktılar. Allahım o ne güzel bişey cennette gibiydim. Hiç ağrı sızı hissetmiyordum ama bebeğin baskısını hissediyordum. Sonra suni sancı serumunu açtılar nst takip ettiler. açılma 6 cm olmuştu ama bebek strese girmişti. Kafasını doğum kanalından başka yöne çevirmişti. Kalp atışlarıda düşmeye başlayınca doktor acilen sezeryan dedi. Kendimi ameliyathanede buldum. Epiduralim war beni bayıltmayın dedim tamam tamam dediler. Gözümü bir açtım bebeği almışlar beni dikmişler 
Ağlaya ağlaya yeni doktor aradım çünkü bu da kayıp gidiyordu. O acıya bir daha dayanamazdım. Eşime "bu da giderse beni vurun artık" dediğimi biliyorum. Sonra ilaçlarla bu bebeğim bana tutundu (çok şükür) maceralı başlangıçtan sonra bitti mi-hayır. Hamileliğimin 10.haftasından itibaren aşırı bulantı kusma başladı. Hyperimesis gravidarum adlı yüz gebeliğin ikisinde görülen bir duruma sahipmişim. 8 kg. verip günlerce hastanede yattım. Bulantılar o kadar kötüydü ki ölüyorum sandım. Derken 5.ayda bulantılarım geçti. Neyse ki bebeğe zarar vermeden atlattım. Bu süreçte kayıp,kürtaj, bulantı derken İzmir'de toplam 12 kadın doğumcu gördüm. Neyse ki sonuncusu çok iyiydi. Ortak kararla epidural sezeryan olmasına karar verdik. Sezeryan öncesi bir hafta boyunca sancı çektim. Bebek ha geldi ha gelecek. Ama oğlum dayandı. Sabah ailem ve eşimle birlikte hastaneye gittik. Herkes çok heyecanlı. Eşim doğuma girerken beni öptü. Epey korkmuş görünüyordu. Ameliyat odasına girdim. Ameliyat saati 7:30, meğer gece nöbetinin son doğumuymuş. Anestezi uzmanı burnundan soluyor. Hemşirelerin suratlarından düşen bin parça. Ben hayatımda ilk defa ameliyata giriyorum ve çok kaygılıyım. Anestezi uzmanından yaptıklarını anlatmasını rica ettim. Beni azarladı. Sonra neyse ki doktorum geldi, sağ olsun o beni rahatlattı. Hemşire mi hasta bakıcı mı bilmiyorum,bütün ameliyat boyunca cep telefonu ile oynayan bir kız vardı, ondan yine neler olduğunu anlatmasını rica ettim, kız beni duymazdan geldi. Sonra doktorum anlattı. Sezeryanda hiç bir şey hissetmedim. "Şimdi bebeğin gelecek" dedi doktorum,karnıma bastırdı. Sonra bir ağlama sesi duydum. O kadar mutlu oldum ki ben de ağlamaya başladım. İlk sorduğum şey "iyi mi, sağlıklı mı" oldu. Hemşire "çok iyi, bu sana hiç benzemiyor babaya benziyor ve çok sağlıklı" dedi.Dokunabilir miyim dedim, yanağıma sürdüler. Sonra oğlumu götürdüler. Ben ameliyatın bitişinde orada kaldım. Hastane politakası olarak ilk yarım saat emzirme ve ten temasına önem verildiği söylenmişti. Ama beni çıkarıp başka bir odaya aldılar ve beni odaya götürmesi gereken hastabakıcı bilgisayar başından bir türlü kalkmadı. Yalvardım, ne olur ilk yarım saati geçirmeyelim diye ama kısmet olmadı. Adamın umurunda bile değildi. Neyse ki eşim kucağına almış, sevmiş okşamış yavrumu yukarıda. Doğum hikayemin sonrası hastane ve k.valideme sinir olarak geçti maalesef. K.validem "bu bize hiç benzemiyor, sizin tarafa benziyor. Olsun belki değişir (!
) dedi misal. Bütün fotoğraflarda suratı beş karış çıkmış, görümce de geldi hastane odası oldu yüz kişi, ben de çıkmalarını rica ettim herkese. Küsüp gittiler (benim olayları bilenler bilir çok sevindim gitmelerine) 
doğumu bekleyen arkadaşlar ne kadar zorluk çekerseniz çekin sizi bekleyen çok güzel anların ve duyguların olduğunu unutmayın 
çok zordu benim için ve sürekli alttan açılmama bakıldı bebek inmiş mi diye bakıldı ama nafile 
ben iyiden iyiye korkmuştum artık bir saat boyunca onun ameliyathaneden çıkmasını bekledim sonra beni aldılar 15 dakkada bebişim doğmuş ben 2 saat sonra çıkmışım ayılmam da bir saati bulunca akşam 6 da gözümü açtım karnım ağrıyo diye ağlamaya başladım annemler bebeğine bak dediler bakmadım çok sinirliydim ve yorgundum ağlamaya başlayınca dönüp bi baktım göremedim bulanık görüyordum göremiyorum dedim arkamı dönüp yattım 
eşimle annemin konuşmalarını duydum napcaz ki 2 saattir çocuk ağlıyo aç zavallı mama alıp gelsek falan diye içim sızladı kendime geldim getirin onu dedim annem bebeği tuttu eşim mememi 
