okumayacağım demişsiniz gerçi ama, olur ya bir ihtimal belki.
ben 35 yaşında anne, eşim 40 yaşında baba oldu. 35 ile 40 arasında büyük fark var bence, baştan söyleyeyim. çünkü 30 yaşındaki halim de çok başka.
Öncelikle evet bebek istedik. Sonra hamile olduğumu öğrendim, sonra biara ben naptım diye panikledim. Hamilelikte dönem dönem heyecanlandım, dönem dönem korktum.
Hemen ilk doğduğu gün de ben tam anlayamadım açıkçası ne olduğunu. Bir bebek vardı, benimdi ve çok tatlıydı ama şuanki hislerimle kıyaslayınca o günler aslında ben hiçbir şey hissetmemişim meğer.
Zor mu, zor açıkçası. Geçende bir video gördüm, ünvanın değişiyor diyor teyze. Ömür boyu sürecek üstelik.
bir yandan da kolay mı, evet aslında korktuğum kadar da zor değilmiş, psikoloji ve sabır ile alakalıymış.
Ne anlatırsam anlatayım, gerçekten anne olmadan anlaşılmıyor. Aşığım, nefes alma sebebim oldu. Gerçekten ondan öncesi çok boşmuş. Evimize daha da neşe kattı, sevgi kattı. Sadece varlığı, kokusu, nefesi dahi yetiyor.
Şimdi düşünüyorum, onu 6 haftalıkken hayattan koparmış olsaydım mesela, korkunç... iyi ki doğmuş.
tamamen siz karar vereceksiniz. kendinizi kandırmadan verin kararınızı ama. kendinize karşı dürüst olun. bahaneler bulmaya, kılıf uydurmaya çalışmayın her 2 türlü karar için de. sadece şunu bilin, içinizde atan bir kalp var şuan ve siz annesisiniz. umarım hakkınızda hayırlısı olur
bahsettiğim video;