Lütfen çocuk sahibi olmak isteyip olamayan arkadaşlar bu başlığı okumayıp geçsin, yargılanmaya değil objektif fikirlere ihtiyacım var.
40 yaşındayım, iyi bir hayatım, sevdiğim bir eşim, 5 yıllık evliliğim var. Eşim evlenmeden önce çocuk sahibi olmak istemediğini çok net bir şekilde söylemişti ben de kendimi hazır hissetmediğim için bunu problem etmedim. 2 yıl önce sürekli çocuk sahibi olsam nasıl olurdu, ne yapadım diye hayal kurduğumu, etrafımdaki annelere özendiğimi fark ettim ve eşime çocuk istediğimi söyledim. Çift terapisine gittik, uzun tartışmalardan sonra çocuk yapmaya karar verdik. Kontrollerde yaşım dolayısıyla yumurtamın az olduğunu ve kalitesinin azaldığını öğrendim. Kendiliginden hamile kalmam düşük bir ihtimaldi,
tüp bebek yapmamı önerdi doktorlar. İlk yıl her ay bu ay da hamile değilim diye üzülerek geçti, sonra belki de bunun hayatımız için en doğrusu olduğunu düşündüm ve beklemeyi bıraktım. Hamile kalamadıkça korunmaya da gerek olmadığını düşündük galiba, bu aramizda konuşulmayan bir meseleydi ki hamile kaldım. Şimdi 6 haftalık hamileyim. Haberi öğrenince başımdan aşağı kaynar sular döküldü. Hayal gerçek olana kadar işin ciddiyetini, getireceği yükümlülükleri düşünemiyor insan. Hamilelikte yapılması gereken her şeyi yapıyorum şu an ama bir tarafım bu çocuğu hiç istemiyor, gün içinde duygularım sürekli değişiyor. Aldırmak istiyorum sonra belki hormonlardan oluyor deyip vazgeciyorum. Eşim haberi aldığında yıkıldı desem yeri, 60 yaşında 20 yasinda bir çocuğun ebeveyni olmak istemediğini söylüyor. Benzer hisler yaşayanlar olduğunu biliyorum. Böyle hissedip kürtaj olan oldu mu? Hamileliği sürdürüp pişman olan oldu mu ya da? Benzer hikayeleri duymaya ihtiyacım var.
bir naralar bir havalar asla istemem bakamam ben uykumdan ödün vermem. Esimde ayni sekilde yok biz yapamayiz cocuklaei pek sevmem buna nasil bakariz bosver boyle iyiyiz neler neler. Hele bu sene nasil bir deli cesaretiyse artik ulu orta biz istemiyoruzz diyoduk net sekilde. Esime guvenmiyodum hadi ben bazen ister gibi oluyodum ama dogsa bu adam sevmez istemez bakmaz diyodum. Suan 17 haftalik. Her dakika arayip tekme attimi diyor. Ben kalp atislarini duydugumda bile duygulanmadim acikcasim annelik hissiyati ne zaman geldi derseniz hafif bir kanama oldu 10. Haftada. O kadar dikkatli davranmisim onun icin o kadar saglikli beslenmisimki alismsisim.o an onu kaybettigimi dusundum ve cok uzuldum agladim. Sonra birden o duygular yuklenmeye basladi. Bakabilicekseniz yaş sinirini dusunmeyin cunku artik hepimiz genc gosteriyoruz 
evlensem zaten çocuk için evlenirim ben çünkü. 
