- 30 Mart 2009
- 14.049
- 63.006
Ben hislerime ve bir seyi cok istersek olur motivasyonuma dayanmistim acikcasiHayır benim anlamadığım siz neye dayanarak kızınız olacağına inandınız?
İsyan gibi düşünceniz o yüzden doğru değil bende 8 sene sonra 3. Tüp bebekle olan kız bebeğimi kaybettim kalbi durdu ve isyan ettim verecekse niye aldı ben bu acıyı niye çekiyorum diye isyan ettim bin pişman oldum sonra tövbeler ettim kız çocuğum olsun hep çok istemiştim ben anne olmayı çok istemiştim çok beklemiştim erken yaşımda rahim ağzı kanseri riskimin yüksek olduğunu rahim ağzının bir kısmının alındığı için düşük riskim olduğunu bile bile çok istemiştim ama nasip olmadı o kadar çabayla uğraşla genetik testi tertemiz olmasına rağmen kaybettim doktor korunmana bile gerek yok gebe kalamazsin dedi Allah yeniden nasip etti kendiliğinden çok şükür asla cinsiyetini düşünmüyorum sağlıklı olsun bana kafi diyorum artık düşünme şekliniz çok kötü Allah evladinızla sınamasın inşallahMerhaba hanımlar. Bir süredir bu konuyu açmaya kararsızım ancak bu akşam burada okuduğum yazılar yüzünden biraz daha içim buruldu. O yüzden yazmak istedim.
Öncelikle hamile olduğumu ve elbette herşeyden ama herşeyden önce sağlıklı, hayırlı bir evlat dünyaya getirmenin herşeyin önünde olduğunu bildiğimi söylemek isterim. Hergün bu şekilde dua ederim. Herkesin evladı sağlıklı olsun. Ayrıca şimdiden “sizinki de şımarıklık, dünyada milyon insan var sizin bu yaşadığınızı yaşamak isteyen ayıp” gibi yorumlara da cevap veremeyeceğimi nacizane belirtmek isterim. İsteyen yazabilir zira bunu da biliyorum elbet. Çünkü 39 yaşındayım ve Allah’ın kimisini varlığı ile kimini yokluğu ile sınadığına bende bu yaşıma kadar şahit oldum merak etmeyin. Ancak herkesin gönlünde bir aslan yatar..
Ben bu yaşa kadar çocuk sahibi olmadım, olamadığımda da üzülmedim. Çünkü zaten bir evlat sahibi olmak benim için çok büyük bir sorumluluktu ve kendimi hiçbir zaman buna hazır hissetmiyordum. Eşimle evliliğimi oturtmam zaten 1 - 2 senemi aldı ve ardından da açıkçası kendimize kadar olan dünyamızda birlikte gezmenin, keşfetmenin, paylaşmanın tadını çıkarıyordum.. Eşimde bundan çok mutluydu ama bir yengeç burcu olarak tüm arkadaşları da baba olduğu için belki de o da bu duyguyu tatmak istedi. Hayalimde olur gibiydi, kız çocuğu hayalim o zamandır vardı ve takviye de kullandık. Yani plansız değildi ve gerçekten hamile kaldım ancak olay gerçek olunca bana gene korkular geldi. “Ben yapamam, ben anne olamam vs vs..” Ardından eşimin, ailemin ve arkadaşlarımın desteği ile süreci kabul ettim. Evet anne olacaktım.
Sonrasında eşiminde benimde hep kız çocuk üzerine hayal kurduğumuz geldi tekrar akıllara. Kız isimleri üretiyorduk. Çin takvimi, Rus takvimi hepsi kızı işaret ediyordu. Hoşumuza gitmişti. Arkadaşımızın annesi “aç bakayım avcunu” dedi. Açtım, “hadi hayırlı olsun kızımız geliyor” dedi. Koca karı işleri de olsa hep daha da motive oluyorduk. Herkes bize kız çocuk yakıştırıyor ve hemen hepsinin oğlu olduğu için bizden de “hadi artık sizin kızınız olsun bee” diyorlardı sanki bizim elimizdeymiş gibi… Ve geçen gün 12.haftanın ilk günü dr cinsiyeti erkek olarak müjdeledi. Ve ben o gün kendime gelemedim. Sanki depresyonuma geri döndüm. Erkek ismi bile düşünmemiştim. Beni anneliğe motive eden en güzel düşünceler hep bir kız çocuğunun sıcaklığı, arkadaşlığı, kendimi onda yeniden büyütme fikriydi. Annemle kuramadığım anne kız ilişkisini onunla kurmayı hayal ediyordum. Herşeyi konuşacak, birlikte yapacak, annesi bile olsam kız çocuğunun ailesine olan düşkünkünlüğünü, yakınlığını yaşayacaktım. Konuşkan ve tatlı dilli olacaktı. Eşim belki bir kızı olduğu için bile bana daha çok empati kuracaktı.
Erkek çocuğu öyle değil gibi geliyor bana. Daha özgür, daha başına buyruk, daha soğuk bir ilişki mevcut gibi geliyor. Erkek çocuğuna enerjim yetmez gibi geliyor. Çok hareketliler sanki..
Biraz kaderime de kızıyorum. Allahım diyorum ben 40 yaşında anne olacağım bana bunu nasip ettin. Bari “birgün çocuğum olursa kız olsun isterim” dileğimi bunca korkuma, endişeme karşın kabul etseydin. Arkadaşım ile aynı dönem hamile kaldık, o benden önce kaldı. Kızı olacağını ben daha hamile kalmadan biliyorduk, o zamanda özenmiştim ona. Telefonda beni tebrik ederken kendinden ve tıpkı benim gibi “hep kız istiyorduk biz, bana arkadaş olacak” dedi. Üzüldüğümü belli etmemeye çalıştım. Allah onun duasını kabul etti de ben kötü bi insan mıyım neden benimkini kabul etmedin diye sitem ediyorum.. saçma geliyor ama içimdeki çocuk dargın.
Erkek evlat anneleri, hep kız istemiş ama oğlu olmuş olanlar veya gördükleri, şahit olduğu olanlar.. bana biraz bahsedin belki boşuna üzülüyorum bilmiyorum?
Siz cabuk alistiniz diye herkes mecbur mu hemen kabullenip alismaya? Ne demek evlatlik aldigi cocuga bunu soylemez falan, asil siz saka gibisinizben cok zor kabullenenlerdenim mesela, anlamanizi da beklemiyorum.
Muhtemelen cocuklari cok fazla sevip cocugunuzun olmasini cok istiyordunuz, bu yuzden bu kadar cabuk kabullendiniz. Bizim gibiler icin cocuk olmazsa olmaz bir sey degil. O yuzden olunca da istedigimizden olsun dedik
E millet size alkış tutsun diye mi yazdınız buraya? Konu başlığında belirtseydiniz keşke bunuEmpati kuramayacağınız duruma sırf insanları yargılamak için yorum yapmak zorunda değilsiniz.
Arkadaşıma noktasına virgülüne katılıyorum. Eklenebilecek birşey yok hatta
Yahu size ne ister aglariz ister sevincten zil takip oynariz. Yasadigimiz olaylar karsisinda verdigimiz tepkileri elestirmek kimin ne haddine? Bi kendinize mi gelseniz?ay cidden çok komik. Elindeki kız çocuğunu alıp erkek verseler hadi haklısınız da yani. Ne bileyim. Hani ağlayacak bsey yok yani
Kardeşim biz sizin ilkelerinize göre yaşamak zorunda mıyız hamileliğimizi. Yok isyanmış yok kendi öyle değilmiş bilmem ne. Senin benim durumunda nasıl davranacağın beni zerre ilgilendirmiyor. Ben benim gibi hissetmiş ve sonra ne yaşadığını merak ettiğim kadınları kaale alıyorum. Benim gibi düşünmüş hissetmiş bir sürü kadın var ve sizin bu kötü, anlayışsız linçleriz yüzünden bana özelden yazıp öyle güzel hikayeler anlatıyolar ki. O kadar miden bulandıysa git ilaç al burda satırlarca içini kusacağına. Okuyup hoşuna gitmediyse illa bişey yazmak zorunda değilsin senin düşüncene ihtiyacım yok. Bi salın kardeşim artık bizi ya..Birincisi Allah’a isyan ediyorsunuz bu sizin sınandığınız nokta ve bunun farkında değilsiniz. Bi anne olarak hele de erkek annesi olarak şu söylediğiniz cümleler için size Allahtan akıl sağlığı diliyorum. Bi oğlum var ve Rabbim onu bize bağışlasın 1 kere bile içimden geçseydi sizin gibi cümleler ne dile getirirdim ne yazardım ne de kendimi affederdim. Bu cinsiyetçi yaklaşım her ne olursa olsun kabul edilcek,hazmedilcek ve de mide bulandırcak cinsten. Gerçekten linçlemek için değil yazınızı okurken midem bulandığı için yazıyorum.
Allah bağışlasın, ben eminim öyle olduğuna. Zaten şimdiden bile alıştım bu fikre, isim bulduk, bu hafta bi kontrolümüz daha var heyecanlıyız falanİki kızım var, bir de süpriz yumurta oğlum. Ben pek erkek çocuklarını sevmezdim açıkcası ya anne olmadan önce, yalan yok. Ama şimdi minnoş oğlum çok tatlı geliyor. İnanın hiç fark etmiyor sevgisi ya.
Yoook gelmezler. Hadi diyorum artık kapatayım konuyu muhattap olmayayım, birisi çıkmış yok efendim midesi bulanmış yazdığımdan ama “linçlemiyorum” diyor.Yahu size ne ister aglariz ister sevincten zil takip oynariz. Yasadigimiz olaylar karsisinda verdigimiz tepkileri elestirmek kimin ne haddine? Bi kendinize mi gelseniz?
Evet alkış tutsun diye yazdım.E millet size alkış tutsun diye mi yazdınız buraya? Konu başlığında belirtseydiniz keşke bunu
Cunku ona hayati boyunca boyle davranmak ogretilmisYoook gelmezler. Hadi diyorum artık kapatayım konuyu muhattap olmayayım, birisi çıkmış yok efendim midesi bulanmış yazdığımdan ama “linçlemiyorum” diyor.Yok ya. İnce bi empati çok zor. “Doğurunca geçecek kardeşim çok seversin o zaman” demek çok zor bunlara. İlla gelip bi nefret kusacak.
Çok teşekkür ederim, belki siz de bir çocuk daha düşünürseniz kızınız olur dilerimAllah bağışlasın, ben eminim öyle olduğuna. Zaten şimdiden bile alıştım bu fikre, isim bulduk, bu hafta bi kontrolümüz daha var heyecanlıyız falanişte bu başta bi geliyor sonra bi 1 hafta veya bi kaç gün yokluyor insanı bu fikir. Bazısında daha uzun sürebilir hiç önemli değil ama evlat evlattır neticede ne olursa olsun seviyorsun güzel bir ömür diliyorum size çocuklarınızla aileniz ile
Çok güzel anlatmışsınız konuyu. Aslında olay tamamen benim duygularım veya hayallerimle ilgili. Gerçekten gelen yavru nasıl bir karakterle geliyor, ne isteyecek aslında hepsi süpriz.. Evet elbette belki oğlumla gideceğim alışverişe veya belki sinemaya veya o da bunları istemeyecek, onun istediği bişeyi yapacağız kim bilir.Çok teşekkür ederim, belki siz de bir çocuk daha düşünürseniz kızınız olur dilerim
Doğunca göreceksiniz zaten böyle bir sevgi yok. Bir de bebeklik döneminde kız erkek fark etmiyor. Ekstra olarak pipisi var gibi.
Şöyle bir durum var. Her çocuk ayrı bir birey. Biz onlarla ilgili hayaller kuruyoruz evet ama onlar karkterlerini yansıtıyorlar günün sonunda. Yani kızım olsun işte birlikte kafeye gideriz şunu yaparız bunu yaparız,bunlar bizim hayallerimiz. Peki çocuk ne isteyecek? Belki kızla yapamadıklarınızı erkekle yapacaksınız öyle düşünün. Anne olunca şunu anladım ben bir hayal kuruyorum evet çocuğum hakkında ama o olmasını istediğim kişi olmayabiliyor.
İsmini ne koydunuz bu arada merak ettim?
Çok güzel düşündüğünüz isimler, çok sevgiyle, özenle büyüyecek eminim ❤ Sağlıkla gelsin minnoş.Çok güzel anlatmışsınız konuyu. Aslında olay tamamen benim duygularım veya hayallerimle ilgili. Gerçekten gelen yavru nasıl bir karakterle geliyor, ne isteyecek aslında hepsi süpriz.. Evet elbette belki oğlumla gideceğim alışverişe veya belki sinemaya veya o da bunları istemeyecek, onun istediği bişeyi yapacağız kim bilir.
İsim olarak bi kere Deniz olsun bir yerinde diyoruz. 2 isim olabilir. Kız olsaydı da gene Deniz’i düşünüyorduk. Eşim Ali yazmış kağıda ben Ekin yazdım. Ali Deniz veya Deniz Ekin gibi bişey olabilir. Bambaşka bişeye evrilmezse bunlar şimdi aklımızda olanlar :)
Bu “kız çocuğu istiyordum erkek ne ya” terörü de iyice arttı. Evladın kızı, erkeği mi olur ya?Merhaba hanımlar. Bir süredir bu konuyu açmaya kararsızım ancak bu akşam burada okuduğum yazılar yüzünden biraz daha içim buruldu. O yüzden yazmak istedim.
Öncelikle hamile olduğumu ve elbette herşeyden ama herşeyden önce sağlıklı, hayırlı bir evlat dünyaya getirmenin herşeyin önünde olduğunu bildiğimi söylemek isterim. Hergün bu şekilde dua ederim. Herkesin evladı sağlıklı olsun. Ayrıca şimdiden “sizinki de şımarıklık, dünyada milyon insan var sizin bu yaşadığınızı yaşamak isteyen ayıp” gibi yorumlara da cevap veremeyeceğimi nacizane belirtmek isterim. İsteyen yazabilir zira bunu da biliyorum elbet. Çünkü 39 yaşındayım ve Allah’ın kimisini varlığı ile kimini yokluğu ile sınadığına bende bu yaşıma kadar şahit oldum merak etmeyin. Ancak herkesin gönlünde bir aslan yatar..
Ben bu yaşa kadar çocuk sahibi olmadım, olamadığımda da üzülmedim. Çünkü zaten bir evlat sahibi olmak benim için çok büyük bir sorumluluktu ve kendimi hiçbir zaman buna hazır hissetmiyordum. Eşimle evliliğimi oturtmam zaten 1 - 2 senemi aldı ve ardından da açıkçası kendimize kadar olan dünyamızda birlikte gezmenin, keşfetmenin, paylaşmanın tadını çıkarıyordum.. Eşimde bundan çok mutluydu ama bir yengeç burcu olarak tüm arkadaşları da baba olduğu için belki de o da bu duyguyu tatmak istedi. Hayalimde olur gibiydi, kız çocuğu hayalim o zamandır vardı ve takviye de kullandık. Yani plansız değildi ve gerçekten hamile kaldım ancak olay gerçek olunca bana gene korkular geldi. “Ben yapamam, ben anne olamam vs vs..” Ardından eşimin, ailemin ve arkadaşlarımın desteği ile süreci kabul ettim. Evet anne olacaktım.
Sonrasında eşiminde benimde hep kız çocuk üzerine hayal kurduğumuz geldi tekrar akıllara. Kız isimleri üretiyorduk. Çin takvimi, Rus takvimi hepsi kızı işaret ediyordu. Hoşumuza gitmişti. Arkadaşımızın annesi “aç bakayım avcunu” dedi. Açtım, “hadi hayırlı olsun kızımız geliyor” dedi. Koca karı işleri de olsa hep daha da motive oluyorduk. Herkes bize kız çocuk yakıştırıyor ve hemen hepsinin oğlu olduğu için bizden de “hadi artık sizin kızınız olsun bee” diyorlardı sanki bizim elimizdeymiş gibi… Ve geçen gün 12.haftanın ilk günü dr cinsiyeti erkek olarak müjdeledi. Ve ben o gün kendime gelemedim. Sanki depresyonuma geri döndüm. Erkek ismi bile düşünmemiştim. Beni anneliğe motive eden en güzel düşünceler hep bir kız çocuğunun sıcaklığı, arkadaşlığı, kendimi onda yeniden büyütme fikriydi. Annemle kuramadığım anne kız ilişkisini onunla kurmayı hayal ediyordum. Herşeyi konuşacak, birlikte yapacak, annesi bile olsam kız çocuğunun ailesine olan düşkünkünlüğünü, yakınlığını yaşayacaktım. Konuşkan ve tatlı dilli olacaktı. Eşim belki bir kızı olduğu için bile bana daha çok empati kuracaktı.
Erkek çocuğu öyle değil gibi geliyor bana. Daha özgür, daha başına buyruk, daha soğuk bir ilişki mevcut gibi geliyor. Erkek çocuğuna enerjim yetmez gibi geliyor. Çok hareketliler sanki..
Biraz kaderime de kızıyorum. Allahım diyorum ben 40 yaşında anne olacağım bana bunu nasip ettin. Bari “birgün çocuğum olursa kız olsun isterim” dileğimi bunca korkuma, endişeme karşın kabul etseydin. Arkadaşım ile aynı dönem hamile kaldık, o benden önce kaldı. Kızı olacağını ben daha hamile kalmadan biliyorduk, o zamanda özenmiştim ona. Telefonda beni tebrik ederken kendinden ve tıpkı benim gibi “hep kız istiyorduk biz, bana arkadaş olacak” dedi. Üzüldüğümü belli etmemeye çalıştım. Allah onun duasını kabul etti de ben kötü bi insan mıyım neden benimkini kabul etmedin diye sitem ediyorum.. saçma geliyor ama içimdeki çocuk dargın.
Erkek evlat anneleri, hep kız istemiş ama oğlu olmuş olanlar veya gördükleri, şahit olduğu olanlar.. bana biraz bahsedin belki boşuna üzülüyorum bilmiyorum?
Çook teşekkür ederim ince düşünceleriniz, dilekleriniz içinÇok güzel düşündüğünüz isimler, çok sevgiyle, özenle büyüyecek eminim ❤ Sağlıkla gelsin minnoş.
Çok acınası bi ruh haliniz var ben bu kafaya bişey geçiremem siyah desem beyaz anlayacak o yüzden gerek yokKardeşim biz sizin ilkelerinize göre yaşamak zorunda mıyız hamileliğimizi. Yok isyanmış yok kendi öyle değilmiş bilmem ne. Senin benim durumunda nasıl davranacağın beni zerre ilgilendirmiyor. Ben benim gibi hissetmiş ve sonra ne yaşadığını merak ettiğim kadınları kaale alıyorum. Benim gibi düşünmüş hissetmiş bir sürü kadın var ve sizin bu kötü, anlayışsız linçleriz yüzünden bana özelden yazıp öyle güzel hikayeler anlatıyolar ki. O kadar miden bulandıysa git ilaç al burda satırlarca içini kusacağına. Okuyup hoşuna gitmediyse illa bişey yazmak zorunda değilsin senin düşüncene ihtiyacım yok. Bi salın kardeşim artık
Bana öğretileni bi geçinde asıl sizin çocuklarınıza üzüldüm ben böyle kafalarda annelerCunku ona hayati boyunca boyle davranmak ogretilmis
Siz kimsiniz ki zaten benim “kafama bişey geçirme” haddini buluyosunuz kendinizde. Bir deyimi bile yanlış kullanan birinden akıl mı alıcam ben. Acınası olan sizin “nezaket ve empati’den” uzak olan anlayışınız. Hadi linçlerini başka yerlerde yapÇok acınası bi ruh haliniz var ben bu kafaya bişey geçiremem siyah desem beyaz anlayacak o yüzden gerek yok